Wybrane zaburzenia rozwoju dzieci w wieku 0 7
Wybrane zaburzenia rozwoju dzieci w wieku 0 -7 lat, a diagnoza i terapia procesów integracji zmysłowej
Integracja sensoryczna to, proces, w którym następuje organizacja wrażeń dostarczanych do organizmu, aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu, czyli w reakcji adaptacyjnej.
Przez zmysł wzroku, słuchu, smaku, węchu, dotyku i zmysł równowagi odbieramy bodźce z ciała i otoczenia. Informacje te przekazywane są do mózgu, a następnie odpowiednio segregowane, interpretowane abyśmy mogli w sposób odpowiedni w danej sytuacji odpowiedzieć prawidłową reakcją adaptacyjną.
Procesy integracji zmysłowej zachodzą już na niższych piętrach ośrodkowego układu nerwowego – w pniu mózgu. Percepcja wrażeń ma miejsce w korze mózgowej i zależy od przebiegu procesu scalania na tych niższych poziomach, gdzie docierają informacje z narządów zmysłów.
U podstaw rozwoju integracji zmysłowej leżą trzy najważniejsze dojrzewające, podstawowe układy zmysłów: (wg Ayres) dotykowy, proprioceptywny przedsionkowy. To one stanowią bazę, która wraz z rozwojem i integracją odruchów, nadaje kształt rozwojowi dziecka.
Propriocepcja to odbiór wrażeń płynących z mięśni i ścięgien, informujących mózg o położeniu ciała, jego poszczególnych części oraz o tym, czy i jakie ruchy wykonuje. Odpowiada za: poczucie cielesnej obecności ciała, odczuwanie ciężaru ciała i poszczególnych jego części w przestrzeni; wytwarzanie odruchów prostowania i równowagi, które służą prawidłowej motoryce przyczyniają się do przeciwdziałania sile grawitacji; poruszanie poszczególnymi częściami ciała bez kontroli wzroku swobodne wykonywanie ruchów precyzyjnych percepcję kształtów drobnych przedmiotów percepcję położenia narządów jamy ustnej podczas mówienia tworzenie somatognozji tworzenie lateralizacji
Układ dotykowy ma receptory umiejscowione w skórze i na jej powierzchni, odbierające wrażenia lekkiego i głębokiego dotyku nacisku, ciepła, zimna i bólu. Zmysł dotyku ma wpływ na: poznawanie swojego ciała wczesne poznawanie przedmiotów rozpoznawanie przedmiotów bez pomocy wzroku różnicowanie bodźców dotykowych rozwój emocjonalny
Układ przedsionkowy ( inaczej zmysł równowagi ) ma receptory w uchu wewnętrznym, reaguje na siłę grawitacji, ruch linearny i obrotowy oraz przyśpieszenie. Odpowiada za; kontrolowanie ruchów związanych z przyśpieszeniami liniowymi i kątowymi działającymi na organizm człowieka orientację położenia ciała w stosunku do powierzchni ziemi informowanie OUN o położeniu głowy w relacji do szyi i reszty ciała oraz otaczającej przestrzeni podtrzymywanie prawidłowego napięcia mięśniowego wyzwalanie odruchów niezbędnych do utrzymania pozycji ciała w spoczynku wyzwalanie odruchów ocznych i koordynacji pracy obu oczu utrzymanie stałego pola widzenia w czasie ruchów głowy zabezpieczenie prawidłowej organizacji wokół środkowej linii ciała poczucie bezpieczeństwa grawitacyjnego ma wpływ na rozwój mowy ma wpływ na autonomiczny układ nerwowy ( przewód pokarmowy, odruch wymiotny)
Odbiór wrażeń dotykowych i proprioceptywnych ma podstawowe znaczenie dla rozwoju percepcji schematu ciała. Wpływa więc na funkcje motoryczne: koordynację ruchów, sprawność manualną i lateralizacje, planowanie sekwencji ruchów, co z kolei znajduje odzwierciedlenie w rozwoju samoobsługi, przyswajaniu technik rysowania i pisania, w posługiwaniu się narzędziami.
Układ przedsionkowy pomaga w prawidłowym odbiorze wrażeń przez inne systemy sensoryczne (wzrokowy, słuchowy, proprioceptywny). Ma wpływ na stabilizację napięcia mięśniowego, utrzymanie równowagi, koordynację, płynność ruchów ciała i gałek ocznych – a zatem na postawę ciała podczas aktywności ruchowej, oraz przy wykonywaniu zadań przy stole, właściwą sprawność rąk i współpracę między rękami. Znajduje to również odzwierciedlenie w przyswajaniu technik szkolnych, jak również w nabywaniu sprawności ruchowej i umiejętności w zakresie samoobsługi.
Koncepcja sekwencyjności rozwoju W oparciu o teorię z zakresu neurofizjologii i psychologii rozwojowej Ayres opracowała hipotetyczny model przebiegu integracji zmysłowej i opisała cztery stadia rozwoju tego procesu.
PIERWSZE STADIUM Zaczyna się w życiu płodowym i trwa przez pierwsze dwa miesiące życia dziecka. Na tym poziomie następuje integracja bodźców błędnikowych i proprioceptywnych, która umożliwia niemowlęciu koordynację ruchów gałek ocznych, utrzymanie postawy, napięcia mięśniowego, równowagi i poczucia pewności w stosunku do sił grawitacji. Poczucie siły grawitacji odbierane przez system przedsionkowy jest drugim źródłem potrzeby bezpieczeństwa, płynącej z odbioru dbałości i niezmienności siły grawitacji w stosunku do naszego ciała.
Napięcie mięśni w poszczególnych częściach ciała jak i wokół stawów (kokontrakcja) oraz umiejętność precyzyjnych jego zmian jest podstawą dla wykonywania wszystkich ruchów. Jest to szczególnie ważne w rozwoju precyzyjnych ruchów ręki. Zaburzenia powstałe na tym poziomie integracji prowadzić mogą w późniejszych latach do trudności w podążaniu wzrokiem wzdłuż linii druku, co powoduje, że czytanie i pisanie staje się wyczerpującym zadaniem.
Oprócz tego słabiej rozwijają się reakcje posturalne: przewracanie się z brzucha na plecy, pełzanie, stanie i chodzenie. Upośledzenie reakcji odruchowych postawy prowadzi do powstawania sztywności i braku płynności ruchu – ruchy są niezgrabne i nieregularne.
Dziecko może mieć trudność z utrzymaniem równowagi podczas chodzenia po nierównym podłożu, jak również podczas siedzenia na krześle w czasie pisania. Bodźce dotykowe docierające w tym czasie między innymi podczas ssania, jedzenia czy przyjemnego dotyku budują podstawę rozwoju emocjonalnego jaką jest więź z matką. Z ciała płyną pierwsze wrażenia czucia siebie, swojej fizycznej cielesności.
Skóra jako granica siebie odbiera doświadczenia czuciowe, które stają się źródłem rozwoju emocjonalnego, poczucia bezpieczeństwa, a co za tym idzie rozwoju osobowości. Integracja bodźców dotykowych, proprioceptywnych i przedsionkowych wpływa w tym momencie na rozwój funkcji ssania, połykania, i dalszego kształtowania się dojrzałości pokarmowej. W konsekwencji zaś przyczynia się do kształtowania sprawności narządów biorących udział w mówieniu (język, wargi, mięśnie okrężne ust, policzków).
DRUGIE STADIUM Trwa do końca pierwszego roku (szczególnie ważny jest drugi i trzeci kwartał życia) następuje łączenie bodźców pochodzących z układu przedsionkowego z receptorów czucia głębokiego oraz układu dotykowego. Dzięki prawidłowej integracji informacji płynących z wyżej wymienionych układów tworzy się: percepcja własnego ciała, koordynacja stron ciała, praksja (planowanie motoryczne).
Tworzona w mózgu mapa ciała zawiera informacje o każdej jego części, o relacjach między nimi oraz o ruchach możliwych przez nie do wykonania. Jeśli mapa ciała jest nieprecyzyjna, niemożliwe jest planowanie pewnych typów ruchu i uwidaczniają się kłopoty z wykonywaniem działań wymagających współpracy dwóch rąk.
Wręcz niemożliwa jest manipulacja zabawkami, wykonywanie takich czynności jak: zapinanie guzików czy wiązanie sznurowadeł. Prawidłowy rozwój schematu ciała jest warunkiem właściwego rozwoju czynności ruchowych, w tym również mowy i sprawności rąk. Podstawą dla rozwoju schematu ciała jest czucie linii środkowej ciała.
Osiągnięcie tej umiejętności manifestuje się możliwością łączenia rąk w linii środkowej nad własną klatką piersiową. Umiejętność ta pojawia się koło 4 miesiąca życia, a zaraz potem dziecko rozpoczyna próby chwytania przedmiotu.
Rozwój somatognozji wiąże się z rozwojem praksji (planowania motorycznego). Dysfunkcje w odbiorze i scalaniu wrażeń zmysłowych na tym etapie mogą objawiać się u dzieci w późniejszym okresie syndromem dyspraksji.
Głównymi objawami mogą być wówczas: niezgrabność ruchowa, problemy z samoobsługą (opanowaniem ubierania, rozbierania, zapinania guzików, wiązania sznurowadeł itd. ), z wykonywaniem precyzyjnych czynności manualnych w zabawach klockami, rysowaniu czy później w nauce pisania. Dzieci mogą sprawiać wrażenie chaotycznych w działaniu, źle skupiających uwagę. Bardzo wolno uczą się nowych umiejętności.
TRZECIE STADIUM Kształtuje się od około czwartego kwartału życia przez okres przedszkolny. Na tym poziomie następuje integracja bodźców pochodzących z układu przedsionkowego, czuciowego proprioceptywnego, oraz wzrokowego i słuchowego stanowiąca o rozwoju percepcji wzrokowej, słuchowej, a dziecięca aktywność jest coraz bardziej celowa, rozwijają się zdolności manipulacyjne.
W rozwoju aktywności celowej ważną rolę odgrywają: odczuwanie ułożenia ciała, koordynacja wzrokowo-ruchowa, używanie mowy i jej rozumienie. Koordynacja oko-ręka jest prawidłowa w momencie, gdy informacje pochodzące z układu przedsionkowego, czuciowego, proprioceptywnego i wzrokowego są ze sobą integrowane. Dobra koordynacja wzrokowa oznacza, że ręce i palce zmierzają dokładnie do miejsca wskazanego przez oczy, które „mówią” mózgowi gdzie ręce mają „iść”.
Oprócz zintegrowanych informacji płynących z oczu i rąk, mózg do celowej pracy potrzebuje informacji z receptorów grawitacji, receptorów mięśni i skóry. Integracja bodźców wzrokowych z bodźcami słuchowymi, przedsionkowymi, proprioceptywnymi i dotykowymi umożliwia dziecku wykonywanie takich czynności jak: nakładanie kurtki, budowanie z klocków, malowanie, rysowanie.
Dopływu wrażeń z bazowych systemów sensorycznych wymaga także artykulacja. Dzieci z zakłóceniami w obrębie systemu przedsionkowego rozwijają mowę z pewnym opóźnieniem. Dysfunkcje integracji sensorycznej nie pozwalają na czucie języka w ustach, przez co mowa jest niewyraźna.
STADIUM CZWARTE Integracji, rozwijający się w okresie przedszkolnym, a nawet w początkowym okresie wczesnoszkolnym, to efekt końcowych procesów przetwarzania bodźców zmysłowych, występujących na poprzednich trzech poziomach. Układ nerwowy funkcjonujący jako całość, na tym etapie dokonuje specjalizacji jednej z półkul mózgu. Aby mogło do tego dojść obie półkule muszą współpracować ze sobą.
Komunikacja między półkulowa decyduje również o lateralizacji czynności ciała. Proces lateralizacji zaczyna się ok. 6 miesiąca życia dziecka, a powinien zakończyć się ok. 6 roku życia dziecka. Zaburzenia lateralizacji przejawiają się deficytami w zakresie obustronnej koordynacji ruchowej, przekraczania linii środkowej ciała oraz skrzyżowanej lateralizacji. Dysfunkcje w przekraczaniu środkowej linii ciała mogą dotyczyć również ruchów gałek ocznych.
Jeśli ruch nie jest płynny, są drgnięcia, gubienie śledzonego przedmiotu, to dziecko może mieć trudności w rysowaniu, pisaniu, układaniu z części, liczeniu ( np. będzie pomijało elementy, litery, cyfry ). Zaburzenia w procesie lateralizacji będą miały wpływ na funkcjonowanie dziecka w szkole i w życiu codziennym.
Najczęściej spotykane trudności to: trudności w nauce czytania ( dzieci gubią litery, słowa, mylą linię w której czytały) trudności w pisaniu, szczególnie przy przepisywaniu z tablicy ( gubią linię, litery lub całe wyrazy i zdania ) trudności z pisaniem liter podobnych kształtach, trudności z różnicowaniem prawa- lewa obniżony poziom graficzny pisma
Niezakłócony rozwój procesów integracji zmysłowej jest podstawą prawidłowego uczenia się i zachowania. Integralność układu nerwowego to działanie prawidłowe ośrodków podkorowych, w których zachodzą podstawowe procesy integrowana bodźców zmysłowych.
Osiągnięcie umiejętności z pierwszego stadium warunkuje rozwijanie sprawności z poziomu następnego. Tym, samym skomplikowane procesy percepcji wzrokowej, słuchowej, pamięci, uwagi, mowy, umiejętności pisania i czytania będą zależne od integracji podstawowych systemów zmysłowych: dotykowego, proprioceptywnego, przedsionkowego, wzrokowego i słuchowego.
Reasumując: jeśli występują zaburzenia w odbiorze i integrowaniu bodźców zmysłowych to będą pojawiać się dysfunkcje w rozwoju poznawczym, motorycznym oraz zachowaniu dziecka.
Wykonawca pracy: BARBARANOWSKA
- Slides: 34