REAKCJA ZWIERZYNY NA STRZA PRZEMYSAW GROMADA STRZA KOMOROWY

REAKCJA ZWIERZYNY NA STRZAŁ PRZEMYSŁAW GROMADA

STRZAŁ KOMOROWY

• Strzał komorowy to strzał w klatkę piersiową, po którym zwierzyna wykonuje podskok w górę, zwany „rakietą”. • Przeważnie panuje pogląd, że im niżej uderzy kula, tym wyższa jest rakieta. • Kula uszkadza serce lub płuca lub jednocześnie płuca i serce. • Strzał jest zawsze śmiertelny. • Farba jasnoczerwona z pęcherzykami powietrza – przy trafieniu w płuca lub ciemnoczerwona bez pęcherzyków – po strzale w serce. • Po strzale zwierz wykonuje rakietę i rzuca się do ucieczki, często „na oślep”, po przebiegnięciu max. 100 pada martwy. • Na zestrzale ścinka długa, bez podszorstka. • Poszukiwania zaczynamy niezwłocznie, w przypadku jelenia wskazane odczekanie 30 minut. Zwierz ten czasem dłużej pisze testament.

STRZAŁ W BADYL / CEWKĘ

• Po strzale w kończynę zwierz najczęściej zaznacza przyjęcie kuli ugięciem (w przód lub tył), zwala się, po czym zaraz wstaje i ucieka na 3 kończynach, wyraźnie kulejąc. • Podczas ucieczki trafiona cewka zwisa bezwładnie. • Na zestrzale widoczne ślady ścinki, farby i fragmenty kości. • Farba jasnoczerwona, mięśniowa + odłamki kości. • Strzał nie jest śmiertelny. • Dochodzenie rozpoczynamy natychmiast po strzale, koniecznie z psem. • Zadaniem psa jest zatrzymanie zwierza w miejscu, a myśliwy powinien jak najszybciej dostrzelić zwierza. • Zwlekanie z dochodzeniem powoduje, że zwierz odchodzi na znaczne odległości i będzie nie do odnalezienia.

STRZAŁ NA MIĘKKIE

• Strzał na miękkie zwierz zaznacza w zależności od miejsca trafienia: ü strzał w żołądek – charakterystyczne zgarbienie się, z podciągnięciem brzucha do góry (slajd poprzedni), ü strzał w jelita – charakterystyczny wyrzut tylnych cewek, tzw. barani skok (slajd kolejny)

• Po tej reakcji zwierz uchodzi do najbliższej gęstwiny, zarośli lub lasu i tam kładzie się. • Charakterystyczne jest przygarbienie zwierza podczas oddalania się. Ucieczka jest powolna, wyraźnie widać różnicę jeśli obok uciekają zdrowe osobniki • Na zestrzale ścinka siwo – biała. • Farba po 20 -30 metrach, jasnoczerwona z widoczną treścią pokarmową. • Strzał jest śmiertelny. • Poszukiwania rozpoczynamy nie wcześniej niż 2 godziny po strzale. Koniecznie z psami. • Zwierz najczęściej kładzie się po 200 -300 metrach i jeżeli nie jest zbyt szybko ruszony, po 3 -4 godz. jest najczęściej martwy.

STRZAŁ W KRĘGOSŁUP

• Trafienie zwierza w kręgosłup skutkuje natychmiastowym zwaleniem się w ogniu i pozostaniem w miejscu. • Zwierz jest żywy, ale nie może się podnieść. • Dziki (szczególnie mniejsze osobniki) oznajmiają ten fakt dodatkowo przeraźliwym kwikiem. • Jeżeli strzał był w tył kręgosłupa czasem zwierz próbuje się podnieść na przednich kończynach i ciągnie za sobą tył ciała po ziemi. • W takim przypadku należy zwierza natychmiast dostrzelić. • Strzał w kręgosłup jest śmiertelny.

STRZAŁ NA PUSTE

• Strzał na „puste” to strzał w część ciała pomiędzy komorą a kręgosłupem. Jest to tzw. „pusta” część ciała zwierza, czyli taka, w której nie ma żadnych ważnych życiowo organów. • Reakcją na ten strzał jest nagłe zwalenie się zwierza w ogniu, tarzanie się i wymachiwanie kończynami. • Po krótkiej chwili zwierz podnosi się, wstaje i uchodzi. • Farba jasna, dość obfita, obecna już na miejsce zestrzału. Na drodze ucieczki coraz mniej farby. • Ścinka słaba, nieliczna. • Strzał nie jest śmiertelny. • Poszukiwanie należy rozpocząć natychmiast po strzale, koniecznie z psem, choć szanse na odnalezienie zwierzyny są raczej znikome.

• Dojście zwierza zapewni tylko dobry tropowiec, który wykorzystując chwilowe osłabienie zwierza przytrzyma go w miejscu, dając myśliwemu szansę na dostrzelenie. • Jeżeli po kilkuset metrach nie dojdzie do osaczenia zwierza, można odpuścić poszukiwanie. Zwierz będzie niemożliwy do dojścia. • Podobna reakcja na strzał, jak i szanse na dojście zwierza są w przypadku STRZAŁU W WYROSTKI KRĘGOSŁUPA LUB OBCIERKA PO KRĘGOSŁUPIE. • Zwierz po takich strzałach jest praktycznie niemożliwy do odnalezienia.

STRZAŁ W NERKI

• Efektem strzału na nerki jest skulenie się zwierza, wygięcie kręgosłupa do góry i ewentualnie lekki przysiad na tylne kończyny. Czasem zwierz pada, ale zaraz się podnosi. • Po strzale zwierz w skulonej postawie powoli i niezdarnie oddala się do najbliższej gęstwiny. • Farba jasna, obfita w miejscu trafienia i na tropie. • Na zestrzale ścinka wyraźna, obfita. • Jest to strzał śmiertelny. • Poszukiwania rozpoczynamy po min 1 godz. od strzału. Zwierz najczęściej zalega po ok 200 -300 m. i tam dochodzi. Zbyt wcześnie ruszony może pokonać spore odległości. Poszukiwanie wtedy wymaga dobrego posokowca.

STRZAŁ W WĄTROBĘ / ŚLEDZIONĘ

• Po strzale wątrobowym zwierz często wykonuje ruch podobny do rakiety, z wierzgnięciem kończyn i często potem przysiada na tylnych. • Po pierwszej reakcji zwierz wygina łukowato grzbiet i powoli uchodzi z głową odchyloną do tyłu. • Ścinka widoczna, niezbyt obfita. • Farba ciemnoczerwona, brunatna. Przy rozcieraniu w palcach wyczuwalna ziarnistość, jakby w farbie był piasek. Najczęściej dopiero po 30 -40 metrach, rzadko na zestrzale. • Strzał jest śmiertelny. • Zwierz zalega dość odlegle ok 300 -400 metrów. • Poszukiwania zaczynamy najwcześniej po 1 -2 godz. Zwierz zbyt wcześnie ruszony może przejść jeszcze dużą odległość.

INNE MIEJSCA TRAFIENIA • STRZAŁ W MIĘŚNIE LUB OBCIERKA – zwierz reaguje na strzał drgnięciem całego ciała. Czasem może upaść, ale zaraz podnosi się i daleko uchodzi. • Farba najpierw widoczna (przy obcierce na zestrzale może być fragment tkanki tłuszczowej), ale z czasem ustaje. • Strzał nie jest śmiertelny. • Poszukiwanie zaczynamy natychmiast z posokowcem. Jeżeli nie dojdziemy zwierza po pierwszej godzinie poszukiwań, rezygnujemy z dalszego szukania. Zwierz jest nie do odnalezienia. • STRZAŁ W MOŻDŻEŃ LUB RÓŻĘ – po strzale zwierz zwala się w ogniu, tłucze się, wierzga, wstaje i uchodzi bez oznak zranienia.

• Na zestrzale brak ścinki i farby. • Bez szans na odnalezienie. Nie uszkodzone żadne ważne życiowo organy. • STRZAŁ W SZCZĘKĘ – zwierz po strzale pada w ogniu, szamoce się, podskakuje, po czym szybko podnosi się i ucieka. • Na zestrzale słaba ścinka, widoczne fragmenty kości lub zębów. • Farba jasnoczerwona połączona ze śliną. Obfitsza na zestrzale, potem zanika. • Strzał nie jest śmiertelny. • Konieczne natychmiastowe dochodzenie zwierzyny z posokowcem. Zwierz po strzale nie zalega. Jeśli psu uda się go przytrzymać, należy natychmiast go dostrzelić.

• STRZAŁ W SZYJĘ – zwierzyna zaznacza strzał ruchem głowy w górę i w dół, po czym natychmiast ucieka. Przy trafieniu w krtań, tchawicę, przełyk lub tętnicę zalega po ok 300 m. • Strzał jest śmiertelny, jednak zwierz potrafi bardzo długo funkcjonować, aż nie wykrwawi się całkowicie. • Na zestrzale ścinka obfita, dużo jasnej farby. Farba rozbryzgana na zestrzale jak i podczas ucieczki. • Poszukiwanie zaczynamy minimum 2 godz. po strzale, koniecznie z psem, gdyż zwierz najprawdopodobniej będzie jeszcze żył. • Przy trafieniu w kręgi szyjne zwierz pada na miejscu i nie może wstać. Koniczne natychmiastowe dostrzelenie.

• Wszystkie opisane sytuacje dotyczą polowań indywidualnych, gdy zwierz stoi w miejscu. • Opisy te nie mają zastosowania przy polowaniach zbiorowych, gdzie zwierzyna porusza się kłusem a nawet galopem i bardzo często może nie zaznacza strzału w ogóle lub zaznacza bardzo niecharakterystycznie. • Należy pamiętać, że przedstawione wcześniej sytuacje są reakcjami jakie mają PRZEWAŻNIE miejsce. Od podanych opisów istnieją zawsze odstępstwa, które są niemożliwe do scharakteryzowania.

PRZED STRZAŁEM • Staraj się zapamiętać miejsce, w którym stoi zwierzyna przed oddaniem strzału (zapamiętaj charakterystyczne drzewo, krzew, krzaki, itp. ) • Unikaj strzałów na kulawy sztych. • Nie strzelaj w kark lub łeb – bardzo często ranisz zwierza w szyję lub żuchwę, co powoduje konanie zwierza w męczarniach. • Nie strzelaj, prowadząc krzyż w górę po przedniej kończynie. Powoduje to częste postrzały w badyl lub bieg. • Strzelaj do zwierzyny z podniesionym łbem, żeby przy ucieczce po strzale nie zamknął się kanał wylotowy. • Bądź zawsze gotowy na oddanie drugiego strzału!

PO STRZALE • Zostań w pozycji gotowej do oddania kolejnego strzału, nawet jeśli zwierzyna padła w ogniu. • Zwierzyna, która zaraz po upadku, szybko podnosi się jest najczęściej niepostrzelona śmiertelnie. To są najtrudniejsze postrzałki. Czekaj z przerepetowaną bronią. • Drugi strzał powinien być oddany bez względu na ustawienie zwierzyny do strzelca i powinien spowodować zatrzymanie zwierzyny. Nie czekaj aż się przewróci. • Po strzale skoncentruj się i przenalizuj każdy moment. Postaraj się ustalić: ü gdzie znajduje się zestrzał ü jaka była reakcja zwierza w momencie strzału

ü jaki był kierunek zejścia zwierza po strzale, ü w jakiej kondycji zwierz odchodził, ü ustal charakterystyczny element lasu, trzcin, krzewów, w które wbiegł zwierz po strzale. • Zachowaj spokój, odczekaj jakiś czas (ok 10 minut) nim udasz się na miejsce zestrzału (nie dotyczy strzału na puste, w żuchwę lub w kończynę).

NA ZESTRZALE • Idź na zestrzał spokojnie, z bronią gotową do strzału. • W drodze na zestrzał nie depcz po tropie uchodzącej, rannej zwierzyny (idź równolegle przy tropie). • Nie depcz po zestrzale i nie sprawdzaj go zbyt długo. • Zestrzał na którym nic nie znajdziesz ma skontrolować przewodnik posokowca – on najlepiej wie jakie informacje ma odczytać. • Idź za tropem wyłącznie wtedy, jeśli jesteś pewien, że sztuka leży martwa (strzał komorowy). • Zaznacz dokładnie zestrzał i kierunek ujścia zwierzyny. • Nie puszczaj luzem psa na zestrzale. Postrzałka dochodzimy po określonym czasie tylko na otoku.

Dziękuję