Rozwizywanie rwna rniczkowych metod Rungego Kutty Wykona ukasz

  • Slides: 13
Download presentation
Rozwiązywanie równań różniczkowych metodą Rungego - Kutty Wykonał: Łukasz Klof Kierunek: Mechanika i Budowa

Rozwiązywanie równań różniczkowych metodą Rungego - Kutty Wykonał: Łukasz Klof Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn Specjalność: Mechanika Komputerowa Semestr: VII

Cel pracy Celem pracy jest utworzenie programu całkującego równanie ruchu układu drgającego o jednym

Cel pracy Celem pracy jest utworzenie programu całkującego równanie ruchu układu drgającego o jednym stopniu swobody metodą Rungego - Kutty. Należy znaleźć funkcje określające położenie oraz prędkość masy. W tym celu trzeba rozwiązać równie różniczkowe ruchu, które dla danego układu przybiera postać:

Wzory Rungego - Kutty Najlepszą metodą przybliżonego rozwiązania równań różniczkowych zwyczajnych oraz ich układów,

Wzory Rungego - Kutty Najlepszą metodą przybliżonego rozwiązania równań różniczkowych zwyczajnych oraz ich układów, nadającą się dla elektronicznych maszyn cyfrowych, jest metoda Rungego - Kutty (RK). Metoda RK drugiego rzędu, dla równania Wykorzystuje się tu wzory:

Wzory Rungego – Kutty c. d. Proces obliczeniowy jest następujący: (I) Należy wybrać wielkość

Wzory Rungego – Kutty c. d. Proces obliczeniowy jest następujący: (I) Należy wybrać wielkość kroku całkowania h. (II) Ze wzorów oblicza się k 1 i k 2. (III) Ze wzoru oblicza się yn+1. Przy obliczaniu yn+2, yn+3, . . powtarza się kolejno kroki (I), (III).

Wzory Rungego – Kutty c. d. Formuły trzeciego rzędu: k 1 = hf(x 0,

Wzory Rungego – Kutty c. d. Formuły trzeciego rzędu: k 1 = hf(x 0, y 0) k 2 = hf(x 0+h/2, y 0+k 1/2) k 3 = hf(x 0 + h, y 0 - k 1 + 2 k 2) Δy = (k 1 + 4 k 2 + k 3 ), formuły czwartego rzędu: k 1 = hf(x 0, y 0) k 2 = hf(x 0+h/2, y 0+k 1/2) k 3 = hf(x 0 + h/2, y 0 + k 2/2) k 4 = hf(x 0 + h, y 0 + k 3) Δy = (k 1 + 2 k 2 + 2 k 3 + k 4).

Oszacowanie błędu Znając już wartość funkcji yn=y(xn), oblicza się ze wzorów określonych metodą RK

Oszacowanie błędu Znając już wartość funkcji yn=y(xn), oblicza się ze wzorów określonych metodą RK wartość [1]yn+1=y(xn+h). Następnie powtarza się obliczenia, ale z krokiem dwa razy mniejszym (h/2), tak że po dwukrotnym zastosowaniu wzorów RK oblicza się ponownie wartość [2]yn+1=y(xn+h). Można teraz łatwo sprawdzić przybliżoną wartość błędu gdzie k jest rzędem metody.

Program komputerowy Program umożliwia numeryczne rozwiązanie równań opisujących drgania nieliniowe układu używając w tym

Program komputerowy Program umożliwia numeryczne rozwiązanie równań opisujących drgania nieliniowe układu używając w tym celu wzorów Rungego – Kutty czwartego rzędu: gdzie: m – masa, c – tłumienie, k – sztywność sprężyny, k*- nieliniowość. Zakładamy również warunki początkowe x(0) oraz .

Program komputerowy c. d. Powyższe równanie należy zapisać w postaci dwóch równań pierwszego rzędu:

Program komputerowy c. d. Powyższe równanie należy zapisać w postaci dwóch równań pierwszego rzędu: Warunki początkowe x 1(0) oraz x 2(0).

Rozwiązanie

Rozwiązanie

Rozwiązanie c. d.

Rozwiązanie c. d.

Rozwiązanie c. d. Wyniki otrzymane przy pomocy programu RK. Dla drugiego kroku Dla trzeciego

Rozwiązanie c. d. Wyniki otrzymane przy pomocy programu RK. Dla drugiego kroku Dla trzeciego kroku

Wnioski Różnice pomiędzy otrzymanymi wynikami w obydwu programach są bardzo niewielkie i wynikają z

Wnioski Różnice pomiędzy otrzymanymi wynikami w obydwu programach są bardzo niewielkie i wynikają z dokładności obliczeń poszczególnych programów. Metoda Rungego – Kutty, ze względu na nie skomplikowany proces programowania oraz dużą dokładność otrzymywanych wyników jest wykorzystywana do rozwiązywania równań różniczkowych w wielu programach (np. MATLAB).

Literatura [1] Rao S. : Mechanical vibrations. Addison-Wesley Publishing Company, 1986 [2] Jan Kruszewski,

Literatura [1] Rao S. : Mechanical vibrations. Addison-Wesley Publishing Company, 1986 [2] Jan Kruszewski, Stefan Sawiak, Edmund Wittbrodt. : Wspomaganie komputerowe CAD/CAM Metoda sztywnych elementów skończonych w dynamice konstrukcji. Wydawnictwa Naukowo – Techniczne, Warszawa 1999. [3] Jean Legras: Praktyczne metody analizy numerycznej. Wydawnictwa Naukowo – Techniczne, Warszawa 1974.