Szczepienia ochronne w Polsce i woj wielkopolskim Podstawa

Szczepienia ochronne w Polsce i woj. wielkopolskim

Podstawa prawna obowiązku szczepień ochronnych i egzekwowania od zobowiązanych jego wykonania • art. 68 ust. 1 Konstytucji RP • art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1412 ze zm. ) • art. 5 ust. 1 pkt 1, lit b i ust. 2; art. 17 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1866 ze zm. ) • rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 roku w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 849 ze zm. ) • ustawa z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. , poz. 23 ze zm. ) • ustawa z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. , poz. 599 ze zm. ) • ustawy z 20 maja 1971 roku Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2015 r. , poz. 1094 ze zm. )

Podstawa prawna obowiązku szczepień ochronnych i egzekwowania od zobowiązanych jego wykonania art. 68 ust. 1 Konstytucji RP Każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Przewidziany przez przepisy powszechnie obowiązującego prawa obowiązek szczepień jest dopuszczonym przez Konwencję o Ochronie Praw Człowieka Podstawowych Wolności wyjątkiem, dla którego uzasadnieniem jest ochrona zdrowia innych osób oraz bezpieczeństwo publiczne. Art. 8 pkt. 2 ww. Konwencji wskazuje, że niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.

Podstawa prawna obowiązku szczepień ochronnych i egzekwowania od zobowiązanych jego wykonania Art. 5 ust. 1 pkt 1, lit b ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia 5 grudnia 2008 r. (Dz. U. z 2016 r. , poz. 1866 ze zm. ) „Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym”. W art 17 ust. 10 ww. ustawy zawarta jest delegacja ustawowa dla Ministra właściwego do spraw zdrowia, do określenia w drodze rozporządzenia m. in. wykazu chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych, osoby lub grupy osób obowiązanych do poddania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, wieku i innych okoliczności stanowiących podstawę do nałożenia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby. Wydane na mocy delegacji ustawowej rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych z dnia 18 sierpnia 2011 r. (Dz. U. z 2016 r. , poz. 849 ze zm. ) ustala obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych.

Podstawa prawna obowiązku szczepień ochronnych i egzekwowania od zobowiązanych jego wykonania Na podstawie art. 17 ust. 11 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu, w dzienniku urzędowym Ministra właściwego do spraw zdrowia, Program Szczepień Ochronnych na dany rok, ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek, wynikającymi z aktualnej sytuacji epidemiologicznej (. . . )

Kalendarz szczepień obowiązkowych

Szczepienia przeciwko Odrze Szczepienia w Polsce wprowadzono w latach 1972 -1974, nie cieszyły się one jednak wielkim zainteresowaniem. Do obowiązkowego programu szczepień, szczepienia przeciwodrowe dla dzieci w wieku 13 -15 miesięcy wprowadzono w 1975 r. W pierwszych latach realizacji szczepień zainteresowanie szczepieniami nie było duże, wielu rodziców odrzucało lub opóźniało ich wykonanie. Dopiero w 1978 r. zaszczepiono zgodnie z kalendarzem szczepień 50% podlegających szczepieniu dzieci. W 1991 r. wprowadzono do kalendarza szczepień drugie szczepienie przeciwko odrze w 8 roku życia, a później przesunięto drugą dawkę na 7 rok życia. W 2004 r. zastąpiono monowalentną szczepionkę przeciwko odrze refundowaną szczepionką trójwalentną MMR.

Rok Liczba zachorowań Zapadalność 100 000 Zgony Umieralność 100 000 1960 -1964* 124 492 406 25 0, 8 1965 -1969* 131 432 411 168 0, 5 1970 -1974* 125 572 383 94 0, 3 1975 -1979* 84 073 240, 7 37 0, 11 1980 -1984* 24 882 69, 9 6 0, 02 1985 -1989* 6 806 18, 2 1 0, 003 1990 -1994* 2 419 6, 3 - - 1995 -1999* 639 1, 7 1 0, 003 2000 -2004* 48 0, 1 - - 2005 13 0, 04 - - 2006 120 0, 31 - - 2007 36 0, 09 - - 2008 100 0, 26 - - 2009 115 0, 3 - - 2010 13 0, 03 - - 2011 38 0, 1 - - 2012 70 0, 18 - - 2013 88 0, 23 - - 2014 110 0, 29 - - 2015 48 0, 12 - - 2016 133 0, 35 - - *- mediana

Odra W Polsce najczęstszym źródłem zakażeń wirusem odry pozostają przypadki importowane z innych krajów. Od kilku lat rejestruje się w Polsce ogniska zachorowań na odrę występujące najczęściej w środowiskach osób nieszczepionych. Przeprowadzane badania epidemiologiczne potwierdzają związek braku wykonywania szczepień p/odrze w takich grupach ze zwiększoną liczbą zachorowań. W takich sytuacjach często podejmowane są działania mające na celu zaszczepienie p/odrze osób nieszczepionych.

Zachorowania na Odrę w Wielkopolsce W miesiącach wrzesień-październik 2017 r. do organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej w Poznaniu zgłoszono 24 przypadki podejrzeń zachorowań na odrę. Wszystkie zgłoszone podejrzenia po weryfikacji laboratoryjnej bądź ustaleniu powiazań epidemiologicznych zostały zarejestrowane jako zachorowania i włączone do ogniska. Prawie 70 % zachorowań dotyczyło osób mniejszości narodowej (17 przypadków). Ogółem zachorowało 17 dzieci oraz 7 dorosłych. Z uwagi na niezaszczepienie osób w środowiskach, gdzie identyfikowano zachorowania, podjęto działania mające na celu doszczepienie tych populacji.

Program eliminacji Odry Polska, podobnie jak 51 innych krajów Regionu Europejskiego od 1998 r. prowadzi program Eliminacji Odry koordynowany przez Europejskie Biuro Regionalne (WHO). W ramach tego programu wszystkie podejrzenia lub zachorowania na odrę są zgłaszane przez lekarza diagnozującego chorego do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. Od chorego pobiera się materiał do badań laboratoryjnych w kierunku wykryciu swoistych przeciwciał klasy Ig. M w surowicy (czas od wystąpienia wysypki do pobrania próbki krwi powinien mieścić się w przedziale od 7 do 45 dni, przy czym najwyższe miano obserwuje się w 8 dniu) oraz izolacji wirusa z próbek klinicznych. Badania są wykonywane bezpłatnie przez Narodowe Laboratorium ds. Diagnostyki Odry i Różyczki znajdujące się w Zakładzie Wirusologii NIZP-PZH.

Program eliminacji Odry Zgodnie ze strategią eliminacji odry konieczne jest utrzymywanie dobrego wykonawstwa szczepień oraz wzmożony nadzór nad podejrzeniami/ zachorowaniami na odrę oraz ścisłe monitorowanie przypadków wtórnych w ogniskach, zwłaszcza z wśród grup etnicznych o niskim stanie zaszczepienia (potencjalny rezerwuar wirusa odry). W ciągu roku należy nadać laboratoryjnie przynajmniej jeden przypadek podejrzany na odrę na 100 tys. mieszkańców, czyli w Polsce około 400 przypadków rocznie (wykrywanie przeciwciał odrowych w klasie Ig. M). Należy również utrzymać odsetek zaszczepionych (dwoma dawkami) na poziomie powyżej 95%.

Polio W 1951 roku wystąpiła w Polsce pierwsza wielka epidemia poliomyelitis. Zanotowano 3060 zachorowań (zapadalność 12, 7/100 000) i 252 zgony (umieralność 0, 98 ; śmiertelność 8, 2%). W okresie od 1951 do 1959 roku liczba zachorowań wahała się od 1112 w 1959 r. do 6090 w 1958 r. (zapadalność od 3, 8 do 21, 1/100 000). W ciągu tych 9 lat zarejestrowano łącznie 21 937 przypadków, przeciętnie rocznie 2437. W 1958 r. wystąpiła największa w Polsce epidemia poliomyelitis. Masowe szczepienia przeciw poliomyelitis wdrożono w Polsce na przełomie pięćdziesiątych i sześćdziesiątych lat XX stulecia. Równolegle z wdrażaniem szczepień ulegała poprawie sytuacja epidemiologiczna poliomyelitis. W 1960 roku zarejestrowano 275 zachorowań (zapadalność 0, 9/100 000) i 22 zgony (umieralność 0, 07; śmiertelność - 8%). W następnych latach, z wyjątkiem roku 1968, liczby zachorowań wykazywały tendencję spadkową.

Polio Od 1984 r. nie rejestrowano w Polsce przypadku poliomyelitis wywołanego szczepem dzikiego wirusa, a jedynie sporadycznie przypadki VAPP. W 2001 r. WHO ogłosiła, że Europa jest wolna od tej choroby. Szczepienia przeciwko polio są w kalendarzu szczepień obowiązkowych.

Źródło: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku. Pod redakcją J. Kostrzewskiego, W. Magdzika, D. Naruszewicz – Lesiuk, Wyd. Lekarskie PZWL, Warszawa 2001.

Zachorowania na Polio w kolejnych latach, 1987 – 2016 Rok Mediana 1987 -1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 Liczba zachorowań 1 2 3 1 2 0 0 1 0 0 0 2 1 0 0 0 1 1 0 0 0 Zapadalność 0, 003 0, 005 0, 008 0, 003 0, 005 0, 003 0, 005 0, 003 0, 0 0, 003 0, 0 Źródło: http: //www. poradnikzdrowie. pl/zdrowie/chorobyzakazne/szczepionki-historia-odkryc-szczepienochronnych_42066. html Przegląd Epidemiologiczny; Choroby zakaźne w Polsce w latach 1993 -2016. Przegląd Epidemiologiczny, 2010; 64: s. 341 - 348. W. Mazurowska-Magdzik, B. Bucholc, W. Janaszek-Seydlitz, T. Szkoda, W. Magdzik „Aktualne problemy zapobiegania i . zawalczania Piliomyelitis w Polsce

WZW B Obowiązek zgłaszania i rejestrowania potwierdzonych etiologicznie zachorowań na wzw typu B ma miejsce w Polsce od roku 1979.

Szczepienia przeciw WZW B 1981 rok – stworzenie w USA szczepionki na WZW typu B Wprowadzenie szczepień przeciwko WZW B w Polsce : od 1989/1990 roku – dla noworodków i niemowląt urodzonych przez matki zakażone HBV, uczniów szkół medycznych, studentów akademii medycznych i pracowników ochrony zdrowia. od 1993 roku – objęcie szczepieniami osób z grup ryzyka np. osoby z bliskiej styczności z chorymi. od 1994 roku – objęcie szczepieniami wybranych województw dla noworodków i niemowląt, od 1996 roku – powszechne szczepienia OBOWIĄZKOWE dla noworodków i niemowląt. od 2000 roku – rozpoczęto szczepienia 14 latków.

Liczba zachorowań na WZW typu B ROK 1979 1982 1984 1993 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017* LICZBA ZACHOROWAŃ 15 345 15 276 16 285 13 296 3356 2695 2277 1938 1693 1473 1725 1692 1453 1337 1475 1634 1583 1541 2763 3518 3811 2290 ZAPADALNOŚĆ 43, 5 42, 0 44, 1 34, 6 8, 68 6, 97 5, 89 5, 02 4, 43 3, 86 4, 52 4, 44 3, 81 3, 51 3, 86 4, 28 4, 14 4, 11 4, 00 7, 18 9, 15 9, 92 5, 96

WZW B W ostatnich latach (od roku 2014) obserwuje się wzrost liczby zachorowań (w 2015 roku zapadalność wyniosła 9, 15/100 000, a w 2016 roku 9, 92/100 000). Wzrost zachorowań może wynikać z ogólnej tendencji obserwowanej w Polsce: poprawy zgłaszalności chorób zakaźnych oraz zwiększonej liczby programów badań przesiewowych na wzw typu B poprawiających znacząco wykrywalność zachorowań). Źródła: NIZP-PZH – Biuletyny informacji publicznej - Przeglądy epidemiologiczne

Tężec Na świecie: tężec stanowi jeden z najważniejszych problemów zdrowotnych krajów Afryki, Azji i Ameryki Południowej (zap. 40/100 000). Szczególnie niebezpieczny jest tężec noworodków (1998 zmarło 410 000 osób z czego 300 000 dzieci) Europa: bardzo rzadkie z powodu rozwiniętego programu szczepień Polska: 2013 – 13 zachorowań (zapadalność: 0, 08)

Grypa w woj. wielkopolskim

Wyszczepialność Źródło – Biuletyn Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny „Szczepienia Ochronne w Polsce w 2015 roku”

Szczepienia ochronne - osoby uchylające się od szczepień Źródło – Biuletyn Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny „Szczepienia Ochronne w Polsce w 2016 roku”

Szczepienia ochronne - osoby uchylające się od szczepień * Źródło – Biuletyn Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny „Szczepienia Ochronne w Polsce w 2016 roku”

Szczepienia ochronne - osoby uchylające się od szczepień