PRACA Z DZIECKIEM TRUDNYM mgr Agnieszka Szymczak Dzieci

PRACA Z DZIECKIEM TRUDNYM mgr Agnieszka Szymczak

Dzieci zagrożone niedostosowaniem społecznym charakteryzuje: �duża wyobraźnia; �niechęć do pracy i nauki; �życie chwilą, przygodą, awanturą; �brak poczucia odpowiedzialności za swoje czyny; �nieumiejętność wyjścia z trudnej sytuacji; brak wiary w możliwość wyjścia z trudnej sytuacji.

Pomoc dzieciom zagrożonym niedostosowaniem społecznym: �Nie krytykuj! To bardzo ważne! �Ograniczaj bodźce, ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w otoczeniu był spokój i mogło skupić się na jednym poleceniu. �Mów jasno i wyraźnie, staraj się, by to, co mówisz, było jak najbardziej konkretne - nie dawaj dziecku zbyt dużo możliwości wyboru. �Staraj się planować. Dzieci nadpobudliwe wytrąca z równowagi wszystko, co jest nagłe i niespodziewane.

Pomoc dzieciom zagrożonym niedostosowaniem społecznym: � Przewiduj wydarzenia za dziecko - rozkładaj jego przyszłe zadania na prostsze, mniej odległe czynności i natychmiast nagradzaj dziecko. � Staraj się dostosować tempo pracy do możliwości psychofizycznych dziecka. � Daj dziecku szansę wypowiadania się, jednocześnie porządkuj jego wypowiedzi. � Staraj się budzić zainteresowania dziecka i angażować go w bardzo konkretnym działaniu. � Podsuwaj dziecku rozwiązania alternatywne. Zamiast mówić, żeby przestało coś robić, staraj się mu posunąć, co mogłoby zacząć robić.

Pomoc dzieciom zagrożonym niedostosowaniem społecznym: �organizuj im środowisko zewnętrzne wprowadzając porządek i rutynę - uporządkowane otoczenie to ważny element i dlatego świat wokół niego powinien być uporządkowany. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały. �wykazuj więcej zrozumienia, tolerancji oraz cierpliwości - warto pamiętać, że jego zachowania, męczące dla otoczenia, jemu samemu sprawiają również poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały.

Zachowania demonstracyjno-bojowe (wrogość): � wybuchy gniewu; � wyraźne przejawy agresji; � postawa skłonna do bójek i zatargów; � wrogie nastawienie do dorosłych lub innych dzieci; � dzieci takie pragną bez przerwy być obiektem zainteresowania otoczenia; � ich reakcje są bardzo ostre i gwałtowne, nieadekwatne do działających w danych sytuacjach bodźców; � reakcja dzieci na dezaprobatę lub odrzucenie, może wyrazić się: -- agresywną postawą w momencie zwracania uwagi, -- "złym humorem„ -- odmawianiem wypełnienia poleceń.

PODSUMOWANIE

ZABURZENIA KONCENTRACJI UWAGI: �zapominanie poleceń; �czytanie bez zrozumienia; �duża gestykulacja rękoma; �zapominanie co było zadane; �szybkie nudzenie się i rozpraszanie; �szybkie przerywanie pracy (w połowie); �gubienie rzeczy potrzebnych do pracy; �trudności z zorganizowaniem sobie pracy; �po przerwnej pracy, wracanie do początku; �unikanie zadań wymagających wysiłku umysłowego; �dzieci charakteryzują się chaosem odpowiedzi i natłokiem myśli.

Co możemy zrobić? � dawać bardzo krótkie komunikaty, formułowane w pozytywie: np. : Teraz otwórz zeszyt!, Kopiesz w ławkę!, Spakuj rzeczy!, Uwaga, zaczynamy pisać!, Spójrz w zeszyt!; � zapisać polecenie; � powtórzyć polecenie krótko i czytelnie; � sprawdzić, czy dziecko wykonało to polecenie (czy rzeczywiście otworzył zeszyt), teraz dopiero przechodzimy do następnego polecenia np. : „A teraz otwórz książkę na stronie 20”, następnie: „Spójrz na zadanie 2 na stronie 20”, następnie: „Zrób to zadanie”; � zwracać uwagę hasłowo: Spójrz na mnie!, Halo!, Zobacz!, Uwaga! – i zatrzymać wzrok na dziecku; � stanąć przy dziecku, poklepać po ramieniu, kucnąć i popatrzyć mu w oczy, prosić o powtórzenie jego słów – utrzymać kontakt wzrokowy.

NADMIERNA RUCHLIWOŚĆ: �ciągłe kręcą się; �gryzienie ołówków; �grzebanie w teczce; �zaczepiają, potrącają; �nadmierna gadatliwość; �nerwowe ruchy rąk i stóp; �często wstają z miejsca, chodzą po klasie; �wyrywają się do odpowiedzi, choć nie zawsze znają właściwą odpowiedź.

Co możemy zrobić? � chwalić za każdy etap pracy, mówić powoli - to uspakaja. � mało dopytywać, unikać pytania „DLACZEGO? ”, w zamian: „CO SKŁONDO. . . ? ”; � za każdym razem pokazywać dziecku, co robi dobrze, z czego się cieszymy; � gdy biega to zatrzymać go i utrzymać kontakt wzrokowy, odciągnąć uwagę „CHODŹ, POMÓŻ MI. . . ”; � wzmacniać pozytywnie, pochwalić jak coś dziecko zrobiło dobrze np. spokojnie przesiedział 5 minut; � prosić o wykonanie drobnych czynności np. : - zmycie tablicy, - zmoczenie gąbki, - zawieszanie mapy, - zbieranie zeszytów, - przyniesienie kredy, - przyniesienie wody do kwiatków; podlanie.

NADMIERNA IMPULSYWNOŚĆ: �obrażają się, kłamią; �prowokują, kłócą się; �impuls tzn. działam już; �przypadkowo, nieumyślnie niszczą rzeczy; �odpowiadają nie na temat, wolą mówić niż słuchać; �działają nie przewidując konsekwencji swojego działania; �reakcja jest nieproporcjonalna do bodźców (agresja słowna, fizyczna); �są niecierpliwe, często wtrącają się do rozmowy, nie czekają na swoją kolej; �generalizują: „nikt mnie lubi , nikomu na mnie zależy, nic nie umiem”; �wiedzą, co powinni zrobić, ale tego nie robią; znają reguły, ale mają kłopoty z ich zastosowaniem.

Co możemy zrobić? �dzień po dniu przypominać o zasadach; �odwrócić uwagę dziecka „Chodź pomożesz mi przy”; �proponować: weź ołówek i pokaż na kartce jaki jesteś zły, narysuj to; �wykorzystać „kartkę bezpieczeństwa” „Zgnieć ją, podrzyj, podeptaj, wyrzuć”; �mówić często: np. „Chciałabym żebyś to jutro poprawił”, „Zależy mi na tym żebyś…”

„PROŚBA DZIECKA” Chcę wiedzieć, co się zdarzy za chwilę. Dawaj mi tylko jedno polecenie naraz. Pomóż mi skupić się na jednej czynności. Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić. Przypomnij mi, żebym się zatrzymał i pomyślał. Chwal mnie choć raz dziennie, bardzo tego potrzebuję. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to, co robię, jest zrobione dobrze. 8. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji. 9. Dawaj mi małe zadania do wykonania, kiedy cel jest daleko gubię się. 10. Wiem, że potrafię być męczący, ale czuję, że rosnę, kiedy okazujesz mi, że ci na mnie zależy. 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

„Reguły działania” � zauważanie pozytywnych zachowań dziecka - natychmiastowe chwalenie słowem uśmiechem. . . Pamiętając, że dziecko na to czeka! � wykonywanie jednej czynności w jednym czasie; � pilnowanie, aby dziecko zadawało pytania dotyczące tylko bieżącej pracy; � stwarzanie atmosfery, że to co mówimy i jakie wydajemy polecenia jest ważne; � podawanie następnych poleceń po upewnieniu się, że poprzednie zostało wykonane; � pilnowanie, aby na ławce nie było rzeczy nie potrzebnych, które mogą rozpraszać uwagę; � reagowanie na zachowania ucznia pamiętając, że odpowiada on za skutki swojego zachowania; � określenie jednoznacznych i zrozumiałych zasad pracy oraz oceniania przed rozpoczęciem zadania.

„Zalecenia” ZALECANE JEST USTALENIE REGUŁ I ZASAD WSPÓŁPRACY �Najlepiej aby były one spisane wspólnie z dzieckiem i powieszone w widocznym miejscu. �Ustalone zasady należy przestrzegać konsekwentnie w atmosferze akceptacji dziecka. �Pod żadnym pozorem nie wolno ich zmienić.