Unihokej podstawowe informacje przepisy i zasady gry Historia

Unihokej - podstawowe informacje - przepisy i zasady gry

Historia Unihokej to gra zespołowa bardzo popularna w wielu krajach, szczególnie skandynawskich. W Szwecji w roku 1981 założono pierwszy na świecie związek sportowy unihokeja. Szwecja jest krajem, w którym unihokej zdobył największą popularność na świecie. W 1986 roku utworzono międzynarodową federację - International Floorball Federation (IFF). W maju 1994 roku w Helsinkach odbyły się I Mistrzostwa Europy Mężczyzn, w 1995 roku w Szwajcarii - Mistrzostwa Świata Mężczyzn i I Mistrzostwa Kobiet, w 1996 roku w Sztokholmie - II Mistrzostwa Mężczyzn, a w 1997 w Helsinkach i Mistrzostwa Świata Kobiet w tej dyscyplinie sportu. W grudniu 1997 roku rozegrano Puchar Europy.

Do Polski zawitał w 1981 roku. Spotkanie z twórcą i propagatorem tej uniwersalnej gry odbyło się w Gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego w 1992 roku, a przeznaczone było dla przedstawicieli AWF z całej Polski. Tego samego roku w czerwcu zorganizowano w Gdyni I Ogólnopolski Festiwal Unihoca, w którym startowało 12 drużyn z Polski. W 1995 roku została zarejestrowana Polska Federacja Unihoca skupiająca Uczniowskie Kluby Sportowe, Ludowe Kluby Sportowe i inne kluby z całej Polski. W 1996 roku unihokej został włączony do programu Igrzysk Młodzieży Szkolnej jako dyscyplina obowiązkowa. Uprawia się go obecnie w 5 000 szkół podstawowych, średnich i na wyższych uczelniach. Uczniowskie Kluby Sportowe zrzeszone są w Okręgowych Związkach Unihokeja i Szkolnych Związkach Sportowych.

W 1998 roku zmieniono nazwę Federacji na Polską Federację Unihokeja - Floorball i w maju tego roku przyjęto nas do międzynarodowego grona unihokeja. Tym samym Polska Federacja stała się pełnoprawnym członkiem międzynarodowej federacji International Floorball Federation. Od chwili rejestracji polskie zespoły unihokeja mogą brać udział w międzynarodowych rozgrywkach. Polska Federacja Unihokeja miała ambitne plany. Obok doskonale rozwijających się już rozgrywek młodzieży szkolnej, której efektem było zainicjowanie rozgrywek ligowych w kategorii juniorów, powstały również rozgrywki I i II ligi seniorów. Zaowocowały one powołaniem męskiej kadry narodowej, która w 2000 roku po raz pierwszy reprezentowała nasz kraj w Mistrzostwach Świata. W 2002 roku powstał Polski Związek Unihokeja. W 2005 roku po raz pierwszy w Mistrzostwach Świata wystąpiła żeńska reprezentacja kraju.

O tym, że ta dyscyplina rośnie w siłę, świadczy także to, że Polski Związek Unihokeja jest członkiem Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Na ten moment szanse na wskoczenie do programu igrzysk są jednak niewielkie. Głównie dlatego, że składy drużyn są bardzo szerokie. Międzynarodowa federacja już jednak zastanawia się czy, wzorem rugby siedmioosobowego, nie stworzyć bardziej „oszczędnościowej” wersji unihokeja. - To na razie tylko pomysły. W 2017 roku unihokej zagościł na World Games, czyli Igrzyskach Sportów Nieolimpijskich, które odbyły się we Wrocławiu. Była to doskonała promocja unihokeja w naszym kraju

32 lat temu 12 kwietnia powstała Międzynarodowa Federacja Unihokeja (IFF) w Huskvarna (Szwecja), utworzona przez unihokejowe Federacje Finlandii, Szwecji oraz Szwajcarii. Od tego czasu unihokej rozwija się w błyskawicznym tempie – IFF zrzesza grono 60 państw-członkowskich i ponad 300 000 tysięcy licencjonowanych graczy na całym świecie.

Unihokej to jedna z najmłodszych dyscyplin sportowych, a jej zasady są bardzo proste. Nazwa tej dyscypliny jest skrótem od uniwersalnego hokeja. Jest to dyscyplina sportowa o charakterze rywalizacji bezpośredniej z ograniczonym prawem kontaktu fizycznego z przeciwnikiem. Wykorzystanie przewagi wynikającej z warunków fizycznych zawodnika ograniczone jest przepisami gry. Zawodnik uczestniczący w grze może być zmieniany wielokrotnie w różnych jej momentach, według określonych zasad. Ze względu na charakter pracy mięśni oraz czynności ruchowych wykonywanych przez zawodników unihokej jest grą bardzo dynamiczną, zaliczaną do dyscyplin szybkościowo-wytrzymałościowych. Unihokej wymaga od zawodników przede wszystkim umiejętności działań zespołowych, a niezbędnym warunkiem do odniesienia zwycięstwa jest współpraca. Gra kształtuje w zawodniku zdyscyplinowanie, umiejętność opanowania przeżyć i stanów emocjonalnych, rozwija inwencję zawodnika oraz możliwość improwizacji. Uczy również szlachetnej i nieustępliwej walki, podejmowania szybkich decyzji i poczucia odpowiedzialności.

Unihokej jest grą dla wszystkich. Proste zasady gry w unihokeja i możliwości uprawiania tej dyscypliny w każdych warunkach i przez wszystkich bez względu na umiejętności. Jest to gra wyzwalająca wiele emocji i dająca graczom dużo przyjemności. Sprzęt unihokeja można wykorzystać do prowadzenia atrakcyjnych zabaw i gier ruchowych, ćwiczeń gimnastycznych oraz w zaspokojeniu innych potrzeb ruchowych dzieci na lekcjach wychowania fizycznego szczególnie w klasach młodszych. Początkowo unihokej był tylko grą rekreacyjną, rodzinną, stanowił uzupełnienie zajęć z innych dyscyplin, ale teraz podbija świat, wchodzi na duże areny sportowe. Rozwija się i ma coraz więcej zwolenników na całym świecie. Podstawową zaletą unihokeja jest to, że mogą w niego grać wszyscy, także ci o mniejszej wydolności fizycznej, a nawet niepełnosprawni. Jej uniwersalność polega na możliwości dokonywania zmian dotyczących zasad gry w zależności od umiejętności i potrzeb grających oraz na dużych możliwościach adaptacyjnych - tam, gdzie nie ma sal gimnastycznych, grać można na korytarzach czy różnych nawierzchniach boisk.

Przepisy gry

Przepisy gry – mini unihokej Gra dozwolona: - zmiana zawodników systemem hokejowym (chłopiec za chłopca, dziewczynka za dziewczynkę) - czyli w dowolnym momencie gry - gra bez bramkarza - zagranie stopą do własnego kija* - przyjmowanie piłeczki ciałem (nie w wyskoku) - przebywanie w pobliżu pola bramkowego i rozgrywanie piłkę - zagrywanie piłką o bandę (ławeczkę) - gra bark w bark - podanie do współpartnera tylko za pomocą kija*

Nie wolno grać wysoko uniesionym kijem, łopatką kija powyżej kolan z przodu i powyżej bioder z tyłu brać udział w grze nie posiadając w ręku kija

Nie wolno blokować kija przeciwnika lub w niego uderzać chwytać za kij, koszulkę, popychać, odpychać, uderzać

Nie wolno wkładać kij pomiędzy nogami przeciwnika w celu odebrania piłki blokować ciałem, grać ciałem

Nie wolno wypychać zawodnika poza boisko grać brutalnie, niebezpiecznie

Nie wolno przytrzymywać i podstawiać nogi przeciwnikowi zagrywać piłki głową, nogą, w wyskoku

Nie wolno leżeć na podłodze w celu przeszkodzenia przeciwnikowi dyskutować z sędzią

Nie wolno przebywać w polu bramkowym lub umyślnie przesuwać bramkę

Zasady gry w unihokeja: - Na boisku może grać od 3 do 5 zawodników w jednej drużynie (w zależności od rozmiarów boiska) oraz bramkarz. - Drużyna składa się z minimum 6 i maksimum 20 zawodników. - Czas gry wynosi 3 x 20 minut efektywnego czasu gry. - Wymiary boiska: 20 na 40 m. - Bandy okalające pole gry mają wysokość 50 cm. - Rozmiary bramki są następujące: 115 cm na 160 cm. - Pole bramkowe ma wymiary 4 m na 5 m. - Bramkarz nie może trzymać piłki dłużej aniżeli 3 sekundy; wyrzucając (podając) piłkę, piłka musi dotknąć powierzchnię boiska przed przekroczeniem linii połowy boiska. - Jeżeli piłka opuści pole gry (poza bandy) grę rozpoczyna drużyna przeciwna w promieniu 1, 5 metra od miejsca, w którym piłka opuściła boisko. Jeżeli piłka opuści boisko za bramką, grę rozpoczyna z najbliższego punktu rzutu sędziowskiego na przedłużeniu linii bramkowej. - W trakcie wykonywania rzutu z autu i rzutu wolnego przeciwnik powinien znajdować się co najmniej 3 metry od piłki (dotyczy to również kija). - W trakcie wykonywania rzutu z autu i rzutu wolnego piłka musi być uderzona nie może być ciągnięta lub podrzucona. - Rzut z autu i rzut wolny jest rzutem bezpośrednim

Zasady gry w unihokeja: - Piłkę można kopnąć, lecz nie więcej niż jeden raz, można poprzez kopnięcie piłki skierować ją do zawodnika tej samej drużyny. * - Nie wolno zagrywać piłki ręką lub głową, nie można przyjmować piłki będąc w wyskoku. - Rzut karny jest zasądzany, gdy przewinienie przerywa sytuację bramkową. - Zawodnik nie może grać bez kija. - Nie wolno zagrywać piłki, jeżeli zawodnik leży na boisku. Przewinienia prowadzące do rzutu wolnego: – uderzanie, blokowanie, podnoszenie lub kopanie kija przeciwnika, – zagranie kijem lub stopą piłki powyżej wysokości kolan, – odpychanie, przytrzymanie lub wpadnięcie na przeciwnika, Przewinienia prowadzące do 2 -minutowej kary drużynowej: – uderzanie, blokowanie, podnoszenie lub kopanie kija przeciwnika, – zagranie kijem lub stopą piłki powyżej wysokości bioder, – odpychanie lub trzymanie przeciwnika, – niezachowanie odległości 3 m przy rzucie z autu lub rzucie wolnym, – zagranie piłki w pozycji siedzącej lub leżącej, – zagranie piłki dłonią, ręką, głową lub będąc w wyskoku.

Boisko Ławka drużyny A 10 m Ławka drużyny B 5 m Pole bramkowe: 5 x 4 m Pole gry: 40 x 20 m Pole przedbramkowe: 1 x 2, 5 m 3, 5 m. 1, 5 m. Ławka kar A Stolik sędziowski Ławka kar B

Bramka meczowa 115 cm x 160 cm Wygięcie kija nie może być większe niż 3 cm

Gra bramkarza

Strój bramkarza (1)

Strój bramkarza (2)

Strój bramkarza (3)

Dziękuję za uwagę.