Lekkoatletyka Czym tak naprawd jest Lekkoatletyka jest jedn

Lekkoatletyka

Czym tak naprawdę jest… Lekkoatletyka - jest jedną z najstarszych dyscyplin sportu, nazywana Królową Sportu, oparta na naturalnym ruchu. Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne: biegi, skoki, rzuty i chód mają swój początek w zachowaniach pradawnych ludzi. Były one w naturalny sposób uprawiane i trenowane przez człowieka, który polując musiał biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać

Poczatki lekkoatletyki na Igrzyskach Olimpijskich Konkurencje lekkoatletyczne zawsze stanowiły nieodłączną część Igrzysk Olimpijskich. Już w starożytnej Grecji podczas Igrzysk rozgrywano rzut oszczepem, dyskiem, a także różnorakie skoki i biegi. Dyscypliny te stały się podstawą do wykreowania Igrzysk nowożytnych. Lekkoatletyka była obecna już na pierwszych nowożytnych Igrzyskach w Atenach w 1896 r. Medale rozdano wtedy w 10 konkurencjach. Były to biegi na 100 m, 1500 m i 110 m przez płotki, maraton, skok w dal, skok o tyczce, trójskok, rzut dyskiem, pchnięcie kulą i skok wzwyż. W roku 1912 powołano Międzynarodową Federacje Lekkoatletyczną (IAAF), która zrzeszała 17 federacji narodowych. . W 1924 roku do programu Igrzysk włączono 5 konkurencji kobiecych - 100 m, 800 m, 4 x 100 m, skok wzwyż i rzut dyskiem. Po raz pierwszy rozegrano je na IO w Paryżu. Na IO w 1896 r. dziewięć z jedenastu medali w konkurencjach lekkoatletycznych wywalczyli reprezentanci USA, wpisując się tym samym na stałe do historii tej dyscypliny. Pierwszym lekkoatletą, który stał się legendą Igrzysk Olimpijskich był Jesse Owens. Na IO w Berlinie w 1936 r. zdobył cztery złotem medale i sześć razy poprawiał rekordy świata. USA wyraźnie dominuje w medalowej tabeli wszech czasów. Jednak było też wielu lekkoatletów innych nacji, którzy dzięki swoim wybitnym osiągnięciom pozostawili po sobie niezatarty ślad. Byli nimi min. Paavo Nurmi i Lasse Viren, Czech Emil Zatopek, Etiopka Abebe Bekila, ukraiński skoczek o tyczce Sergei Bubka, i amerykański skoczek w dal Bob Beamon. Nie można także zapomnieć o Carlu Lewisie, amerykańskiemu lekkoatlecie, który na Igrzyskach w Los Angeles w 1984 r zdobył aż cztery złotem medale. Wśród kobiet na wymienienie zasługują: Holenderka Fanny Blankers-Koen, Polka Irena Szewińska-Irszentstein i amerykańska sprinterka Marion Jones. Z biegiem czasu Igrzyska Olimpijskie stawały się imprezą coraz bardziej komercyjną. Komercjalizacja nie ominęła wiec też lekkoatletycznej części tych zwodów. W 1997 roku IAAF podjęła decyzje o przyznawaniu nagród pieniężnych zwycięzcom poszczególnych dyscyplin. Osobnym, dużo bardziej smutnym tematem dotyczącym IO jest problem dopingu. Największa afera dopingowa miała miejsce podczas Igrzysk w 1988 r w Seulu. Wtedy to Kanadyjczyk Ben Johnson po wspaniałym biegu na 100 m w którym pokonał Lewisa i ustanowił fenomenalny rekord świata został zdyskwalifikowany właśnie za używanie niedozwolonych środków. Długo można by wymieniać gwiazdy i wydarzenia które przyczyniły się do tak mocnej pozycji lekkoatletyki na Igrzyskach Olimpijskich. Jedno jest pewne. Dyscyplina ta już zawsze będzie stanowiła najważniejszy i kulminacyjny punkt tych największych zawodów sportowych na świecie.

Dyscypliny związane z lekkoatletyką… 1) biegi 2)rzuty 3)skoki 4)chód 5)wieloboje

1)Biegi… Na krótkim dystansie, do 400 metrów, inaczej sprinterskie: 60 m, 100 m, 200 m i 400 m Na średnim dystansie, od 600 do 2000 metrów: 600 m, 800 m, 1000 m, 1500 m, 1 mila, 2000 m, Na długim dystansie, 3000 m z przeszkodami, 5000 m i 10000 m. Przez płotki na dystansach: 60 m, 100 m, 110 m, 400 m, Uliczne: maraton (42 195 metrów), półmaraton i ultramaratony (dłuższe niż maraton), Sztafetowe: 4 x 100 m, 4 x 400 m

b. sztafetowe b. sprinterskie średni i długi dystans b. przez płotki b. uliczne

2) Rzuty pchnięcie kulą rzut oszczepem rzut młotem rzut dyskiem

Pchnięcie kulą – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2, 135 m. Kobiety pchają kulą ważącą 4 kg, młodzicy 5 kg, juniorzy młodsi (16 -17 lat) – 5 kg, juniorzy starsi (1819 lat) – 6 kg, seniorzy – 7, 26 kg. Kula przed wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika. Po wykonaniu pchnięcia zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, w przeciwnym wypadku pchnięcie nie zostanie uznane. Ponadto kula musi paść w obszar wycinka koła o kącie 40 stopni. Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą: z doślizgu – zawodnik ustawia się tyłem do kierunku pchnięcia i wykonuje "doślizg" do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli, obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (podobny do tego w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli. Odległość mierzy się taśmą przechodzącą przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu. Pchnięcie kulą jest w programie olimpijskich od pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich w 1896.

Rzut oszczepem – konkurencja sportowa wchodząca w skład lekkoatletyki i wywodząca się ze starożytności. Należy do konkurencji technicznych. Zawodnicy i zawodniczki rywalizują w rzucie oszczepem podczas igrzysk olimpijskich (mężczyźni od 1908, a kobiety od 1932 roku), mistrzostw Europy, mistrzostw świata oraz licznych mityngów lekkoatletycznych. Rzut oszczepem jest także rozgrywany w ramach rywalizacji w siedmioboju i dziesięcioboju.

Rzut młotem – jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych, polegaj ąca na rzucie kulą, do której przymocowana jest stalowa linka zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2, 135 m, otoczonego siatką ochronną. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają młotem o wadze 4 kg, juniorzy młodsi (16 -17 lat)- 5 kg, juniorzy starsi (18 -19 lat)- 6 kg i seniorzy - 7, 26 kg. Opis techniki rzutu młotem: zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu chwyta oburącz uchwyt młota wykonuje trzy zamachy ponad głową prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy do czterech obrotów całego ciała wyrzuca młot w pole rzutów Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza się jego tylną częścią.

Rzut dyskiem – jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych polegająca na wyrzuceniu siłą ramienia (jedną ręką) dysku, na jak największą odległość. Rzut odbywa się z koła o średnicy 2, 5 m otoczonego siatką ochronną o wysokości 4 m i wylotem z przodu 6 m. Aby rzut był ważny dysk musi upaść w wycinku koła o kącie 40 stopni. Dysk ma wagę dwóch kilogramów dla mężczyzn i jednego kilograma dla kobiet. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza jego tylną częścią. Jeśli zawodnik opuści koło przed upadkiem dysku w pole rzutu próba nie jest zaliczona. Pomiar rzutu odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku.

pchnięcie kulą rzut oszczepem rzut dyskiem rzut młotem

3) Skoki skok wzwyż skok w dal trójskok o tyczce

Skok wzwyż – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na odbiciu się (po wykonaniu rozbiegu) z jednej nogi i przeniesieniu całego ciała ponad poprzeczką zawieszoną na pionowych stojakach. Zawodnicy mają trzy próby na pokonanie danej wysokości. Po strąceniu poprzeczki istnieje możliwość przeniesienia pozostałych prób na następną wysokość. Trzy kolejne nieudane próby eliminują z konkursu. Sposób skoku był stale modyfikowany, stosowano dotąd techniki: naturalną (tzw. kuczną), nożycową, obrotową (lub kalifornijską), przerzutową. Obecnie stosuje się rodzaj techniki zwany flop, który pierwszy raz zademonstrował podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zawodnik USA Dick Fosbury. W technice tej dzięki odpowiedniemu ułożeniu ciała skoczka jego środek ciężkości przechodzi pod poprzeczką, co umożliwia oddanie wyższego skoku.

Skok w dal – konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnicy wykonuj ą rozbieg, odbijają się z jednej nogi z belki i lądują na piaszczystej skoczni na dwie nogi. Na krawędzi belki znajduje się listwa z plasteliną. Jeśli zawodnik podczas odbicia dotknie butem plasteliny, skok jest nieważny (decyduje ślad na plastelinie). Wynik skoku jest mierzony od linii między plasteliną a belką do ostatniego (najbliższego belce) śladu pozostawionego na piasku pod kątem prostym. Aktualny rekord świata należy do Mike'a Powella 8, 95 m, choć Iván Pedroso skoczył 8, 96 m, lecz podczas skoku wiał zbyt duży wiatr , żeby uznać ten wynik za rekord świata. Podczas zawodów wszyscy zawodnicy wykonują trzy skoki eliminacyjne, a najlepszych ośmiu jeszcze trzy skoki finałowe. O zwycięstwie decyduje najdłuższa odległość w konkursie. Jeżeli dwóch zawodników uzyska taką samą odległość o pozycji decyduje odległość drugiego najdłuższego skoku każdego z nich.

Trójskok – konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnik musi wykonać trzy następujące po sobie skoki: pierwszy – odbicie z jednej nogi i lądowanie na nogę odbijającą drugi – lądowanie na nogę przeciwną, trzeci – lądowanie na piaszczystej skoczni obunóż. Zasady rozbiegu, odbicia, lądowania i mierzenia są identyczne jak w skoku w dal. Dwa pierwsze skoki odbywają się na twardej bieżni, trzeci skok kończy się na piasku.

Skok o tyczce – konkurencja lekkoatletyczna, w której skok odbywa się na takich zasadach jak w skoku wzwyż, z tą różnicą, że zawodnik do pokonania poprzeczki używa tyczki. Dawniej tyczkarze używali tyczek sztywnych, wykonanych z drewna, bambusu, aluminiowych rur (do końca lat 60. ), dziś skaczą na tyczkach elastycznych wykonanych z wysokiej jakości tworzyw sztucznych. Tyczki te sprzyjają uzyskiwaniu lepszych rezultatów. Dla porównania rekord świata mężczyzn w skoku o tyczce sztywnej wynosi 4, 82 m, a o tyczce nowej generacji 6, 14 m.

Skok wzwyż trójskok Skok w dal Skok o tyczce

4) Chód zazwyczaj w terenie: 10 km, 20 km i 50 km

5) Wieloboje czwórbój lekkoatletyczny, pięciobój lekkoatletyczny, siedmiobój lekkoatletyczny, dziesięciobój lekkoatletyczny.

Czworobój lekkoatletyczny Czwórbój lekkoatletyczny – zawody lekkoatletyczne rozgrywane wśród uczniów klas szkoły podstawowej. Szkołę reprezentuje 6 zawodników lub 6 zawodniczek, obowiązkowo startujących we wszystkich konkurencjach. Rozgrywki polegają na przeprowadzeniu czterech konkurencji lekkoatletycznych: Bieg na 60 m ze startu niskiego. Rzut piłką palantową na odległość. Skok w dal na odległość lub skok wzwyż. Bieg na 600 metrów (dziewczęta), 1000 metrów (chłopcy). Po zakończeniu wszystkich konkurencji wyniki każdego zawodnika przeliczane są na punkty wg tabel lekkoatletycznych. Wyniki poszczególnych zawodników są dodawane do siebie. Na wynik zespołu składa się 5 najwyższych wyników.

Pięciobój lekkoatletyczny (pentathlon) - dyscyplina sportowa składająca się z pięciu konkurencji, rozgrywana zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety. Do 1980 r. włącznie pięciobój był podstawową wielobojową konkurencją lekkoatletyczną wśród kobiet, rozgrywaną podczas igrzysk olimpijskich. W 1981 r. zastąpiony został siedmiobojem.

Siedmiobój lekkoatletyczny Siedmiobój – (heptatlon) dyscyplina lekkoatletyczna, składająca się z 7 konkurencji. Na otwartym stadionie rozgrywana wyłącznie przez kobiety (mężczyźni rozgrywają tam dziesięciobój) a w hali przez mężczyzn (kobiety w hali startują w pięcioboju). Konkurencje siedmioboju kobiet na otwartym stadionie rozgrywane są w ciągu 2 dni w następującej kolejności: *I dzień: bieg na 100 m przez płotki, skok wzwyż, pchnięcie kulą, bieg na 200 m, *II dzień: skok w dal, rzut oszczepem, bieg na 800 m. Konkurencje siedmioboju mężczyzn w hali rozgrywane są w następującej kolejności: *I dzień: bieg na 60 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż *II dzień: bieg na 60 m przez płotki, skok o tyczce, bieg na 1000 m. Konkurencje biegowe odbywają się seriami na czas. W konkurencjach technicznych przeprowadza się trzy kolejki, natomiast skok wzwyż (oraz skok o tyczce wśród mężczyzn) rozgrywany jest na normalnych zasadach. Wyniki uzyskane przez zawodniczki, przeliczane są na podstawie tabel wielobojowych na punkty i sumowane. Suma punktów decyduje o zajętym miejscu. Siedmiobój lekkoatletyczny pojawił się na igrzyskach olimpijskich dopiero w 1984, wcześniej (1964 -1980) wśród kobiet rozgrywany był pięciobój.

Dziesięciobój lekkoatletyczny Dziesięciobój – konkurencja lekkoatletyczna na otwartym stadionie, rozgrywana tylko przez mężczyzn, w skład której wchodzi 10 konkurencji. W hali mężczyźni rozgrywają siedmiobój. Dziesięciobój rozgrywany jest w ciągu 2 kolejnych dni: *I dzień: bieg na 100 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż, bieg na 400 m; *II dzień: bieg na 110 m przez płotki, rzut dyskiem, skok o tyczce, rzut oszczepem, bieg na 1500 m. Konkurencje biegowe odbywają się seriami na czas, w konkurencjach technicznych przeprowadza się trzy kolejki. Skok wzwyż i o tyczce rozgrywany jest na normalnych zasadach. Wyniki uzyskane przez zawodników przeliczane są na podstawie tabel wielobojowych na punkty i sumowane. Suma punktów decyduje o zajętym miejscu. Dziesięciobój został włączony do programu olimpijskiego w 1912 roku. W olimpijskiej historii tej konkurencji znajdujemy także polski akcent – w 1972 roku w Monachium Ryszard Katus zdobył brązowy medal. Incydentalnie organizowane są również zawody kobiet w dziesięcioboju (na najważniejszych imprezach kobiety rywalizują w siedmioboju), nieoficjalną rekordzistką świata w tej konkurencji jest Litwinka Austra Skujytė (8358 pkt, 2005).

czwórbój lekkoatletyczny siedmiobój lekkoatletyczny pięciobój lekkoatletyczny dziesięciobój lekkoatletyczny

Najsłynniejsi Polscy sportowcy

Halina Konopacka- rzut dyskiem Władysław Komarpchnięcie kulą Tadeusz Ślusarskiskok o tyczce Irena Szewińska – skok w dal

Szymon Ziółkowski - rzut młotem Robert Korzeniowski chód Artur Partyka- skok wzwyż Kamila Skolimowska – rzut Młotem

Wykonała: Natalia Zdziebłowska kl. IIc