Mira Co to jest mira Mira fatamorgana zjawisko

Miraż

Co to jest miraż? Miraż, fatamorgana – zjawisko powstania pozornego obrazu odległego przedmiotu w wyniku różnych współczynników załamania światła w warstwach powietrza o różnej temperaturze, a co za tym idzie, gęstości.

Rodzaje miraży � Miraż dolny � Miraż górny

Miraż dolny obserwuje się pod horyzontem. Decydującym czynnikiem warunkującym jego powstawanie jest dostatecznie silne nagrzanie dużej powierzchni podłoża (np. piasku na pustyni, asfaltowej szosy itp. ). Miraże dolne mogą być odwrócone lub proste. Podobnie powstaje miraż obserwowany na rozgrzanej drodze. Wygląda on jak kałuża wody, w której widzimy odbicie. Jest to efekt pozornych odbić dalekiego krajobrazu lub nieba.

Jak powstaje miraż dolny? Promienie świetlne są wówczas zakrzywiane w górę, ku chłodniejszemu, a więc gęstszemu powietrzu. Sytuacja taka ma na przykład miejsce na obszarach pustynnych, gdzie pod wieczór piasek oddaje swe ciepło, ogrzewając warstwę powietrza tuż nad swoją powierzchnią, podczas gdy wyższa warstwa jest już chłodna. Zakrzywione promienie docierają do oka obserwatora pozornie z innego kierunku co wywołuje powstanie obrazu zwierciadlanego.

Jak wygląda miraż dolny?

Miraż górny to zjawisko załamania występujące wielokrotnie w kolejnych warstwach powietrza, powodujące, że światło rozchodzi się po linii krzywej. Jeżeli obserwator znajdzie się w miejscu, gdzie dochodzi światło odbite od statku, to na przedłużeniu promieni wpadających do jego oka, zobaczy prosty obraz statku na tle nieba.

Jak wygląda miraż górny?

Ciekawostka Początkowo fatamorganą nazywano miraże pojawiające się w Cieśninie Meksykańskiej, gdzie są one najefektowniejsze. W Polsce pojawiają się na Pustyni Błędowskiej oraz na Wyżynie Śląskiej.

Widmo Brockenu

Co to jest widmo Brockenu? � Zjawisko Brockenu, zwane także widmem Brockenu lub mamidłem, jest zjawiskiem optycznym spotykanym najczęściej w górach. Polega na zaobserwowaniu własnego cienia w chmurze znajdującej się poniżej obserwatora. Niekiedy cień może być także otoczony tęczową obwódką, która nazywana jest glorią. Zjawisko glorii jest widmem barw światła białego, pojawiającym się w sytuacji, w której dojdzie do dodatkowego załamania się promieni słonecznych na kroplach wody, z których się składają. Warto wiedzieć, że zjawisko to jest widziane tylko przez obserwatora – nikt inny nie może go zobaczyć ani sfotografować. Mamidło najczęściej można zaobserwować podczas wędrówki w wyższych partiach gór lub dojrzeć je z pokładu lecącego samolotu. Aby zjawisko było widoczne, obserwator musi znajdować się na linii znajdującej się pomiędzy słońcem a mgłą (położoną poniżej obserwatora), która ulega rozproszeniu i pełni rolę ekranu, w efekcie czego na obłoku pojawia się cień postaci. Widmo Brockenu zaobserwowane w górach może ponadto dać efekt pozornego powiększenia cienia obserwatora – projekcja naturalnej wielkości cienia obserwatora na tle oddalonych gór sprawia, że wydaje się on większy. Zasada jest prosta - im bliżej nas będą znajdować się chmury lub mgła, tym większy będzie widziany cień.

Widmo Brockenu a realne niebezpieczeństwo. � � � Mimo tego, że od upływu powstania legendy minęło już prawie sto lat, widmo Brockenu wciąż wywołuje wśród wędrowców skrajne emocje. Bardziej przesądni uparcie wierzą w jego niebezpieczną moc i traktują go jako zły omen zwiastujący pewną śmierć. W praktyce jednak zjawisko Brockenu niewiele ma wspólnego z realnym zagrożeniem, a tym bardziej ze złym omenem. Z racji jednak tego, że mamidło pojawia się w szczególnie wysokich partiach gór, po których powinni poruszać się tylko doświadczeni wędrowcy, ujrzenie tego zjawiska powinno zwiększyć naszą czujność. Na tak wysokim terenie panują przecież specyficzne warunki atmosferyczne, a ukształtowanie podłoża wymaga od wspinacza odpowiedniego doświadczenia i kondycji. Nie zapominajmy w końcu, że do najczęstszych przyczyn wypadków w górach należy właśnie niewłaściwe przygotowanie do wyprawy, brak świadomości trudności szlaku oraz: brak odpowiedniej kondycji psychicznej i fizycznej, niezaznajomienie się z planowaną trasą, nieodpowiednia odzież i obuwie tekkingowe, lekceważenie warunków pogodowych i możliwego śniegu zalegającego w wyższych partiach gór, kruchość skał.

Dlaczego niebo jest niebieskie? � � � Najłatwiej odpowiedzieć, że niebo po prostu jest niebieskie, ale ktoś może słusznie zauważyć, że wieczorem niebo staje się czarne, chociaż nikt go nie przemalował: ) Oczywiście, widomy kolor obiektu zależy od widma światła, które dociera do nas od niego. Ściana pomalowana na niebiesko odbija dużo światła niebieskiego (a pochłania dużo światła czerwonego, żółtego i zielonego) i to niebieskie światło dociera do naszych oczu i powoduje, że widzimy ścianę jako niebieski obiekt. W dzień atmosfera oświetlona jest promieniowaniem słonecznym zawierającym całe widmo widzialne, czyli czerwień, zieleń i niebieski oraz pośrednie kolory. Cząsteczki atmosfery rozpraszają światło na wszystkie strony. Rozproszenie takie nazywamy rozpraszaniem Rayleigha. Jest to rozpraszanie światła przez cząstki znacznie mniejsze niż długość fali. Wzór opisujący takie rozpraszanie przewiduje, że im fala krótsza, tym rozpraszanie jest silniejsze. A więc niebieski promień ulegnie silniejszemu rozproszeniu niż inne kolory. Gdy w dzień patrzymy na niebo oświetlone przez promienie słoneczne (nie na tarczę słoneczną), to docierają do nas promienie rozproszone, czyli głównie promienie niebieskie. Kropelki wody lub kryształki lodu w chmurach lub mgle mają rozmiary (na ogół) większe niż długość fali i takie cząstki rozpraszają mniej więcej jednakowo promieniowanie widzialne, więc obłoki i mgły wydają się białe (lub o barwie padającego światła).

Dlaczego Słońce o zachodzie jest czerwone.

Niebo (chmury) w okolicach słońca przybiera kolor czerwieni tuż przed lub po zachodzie lub wschodzie Słońca, zaś samo słońce jest czerwone tuż przed zachodem. � Ten efekt jest też wywołany przez rozpraszanie promieni słonecznych. Gdy słońce jest nisko nad horyzontem, lub poniżej niego, chmury mogą być oświetlone przez promienie słoneczne, które przeszły przez grubą warstwę powietrza (promienie padają pod małym kątem w stosunku do powierzchni ziemi). W świetle tym fale o mniejszej długości (niebieski, fiolet) są rozproszone i nie trafiają do oka obserwatora patrzącego w kierunku słońca, a pozostają głównie fale o największej długości (czerwone). Światło to jest rozpraszane przez kropelki chmur i nadaje im czerwony kolor (ale efekt rozpraszania przez krople chmurowe nie odgrywa już znaczenia w określeniu koloru). � Nie ma różnicy w opisie fizycznym czerwonego koloru słońca dla wschodu i zachodu Słońca ponieważ w jednym i w drugim wypadku promienie Słońca przechodzą przez grubą warstwę atmosfery. Różnica polega na tym, że wieczorem może być więcej aerozoli atmosferycznych (pyłów zawieszonych w powietrzu), które także przyczyniają się do rozpraszania światła. �

Efekt halo

� Halo (gr. hálos, „tarcza słoneczna”) – zjawisko optyczne zachodzące w atmosferze ziemskiej obserwowane wokół tarczy słonecznej lub księżycowej. Jest to świetlisty, biały lub zawierający kolory tęczy (wewnątrz czerwony, fioletowy na zewnątrz), pierścień widoczny wokół słońca lub księżyca. Zjawisko wywołane jest załamaniem na kryształach lodu i odbiciem wewnątrz kryształów lodu znajdujących się w chmurach pierzastych piętra wysokiego (cirrostratus) lub we mgle lodowej. Różne rodzaje kryształów lodowych, możliwych ustawień w powietrzu i dróg optycznych w kryształach sprawia, że występuje wiele efektów halo.

� Halo to piękne i dość częste zjawisko optycznometeorologiczne, które możemy zaobserwować czasem wokół Słońca bądź Księżyca. Większość halo pojawia się jako jasne, białe pierścienie światła, ale w niektórych przypadkach rozproszenie światła sprawia, że halo mają kolor tęczy (czerwony wewnątrz i fioletowy na zewnątrz). Halo powstaje, gdy światło słońca bądź księżyca załamuje się przez kryształki lodu znajdujące się w cienkich chmurach piętra wysokiego (chmurach pierzastych – cirrus lub cirrostratus) lub we mgle lodowej. Fakt występowania kryształków lodu o różnych kształtach jak również wielorakich możliwości ich ustawień i skorelowania w przestrzeni sprawia, że możemy oglądać wiele efektów halo.

Koniec