FENOMEN MUSICALU HAMILTON Magdalena KarlikowskaPsiek PROGRAM PRZEDSTAWIENIA Z

FENOMEN MUSICALU „HAMILTON” Magdalena Karlikowska-Pąsiek

PROGRAM PRZEDSTAWIENIA Z MAJA 2019 – ARCHIWUM WŁASNE.

ALEXANDER HAMILTON

Alexander Hamilton (11. 01. 1755 – 12. 07. 1804) urodził się na wyspie Nevis, jako drugi syn Rachel Fawcett Levien i Jamesa Hamiltona (rodzice Alexandra nie byli małżeństwem). Fakt, że był nieślubnym dzieckiem wpłyną na jego edukacje. Z tego powodu, ograniczyła się ona głównie do prywatnego korepetytora oraz małej żydowskiej szkoły, otwartej dla nieślubnych dzieci. W wieku 18 lat Hamilton przybył do Nowego Jorku, gdzie niemal od razu zaczął publikować na łamach „New York Gazetteer”. W tekstach udowodnił niejednokrotnie swoje planistyczne myślenie i dalekowzroczność, przewidując m. in. ryzyko wybuchu wojny między koloniami a Wielką Brytanią. Co więcej, jako niespełna dwudziestoletni, pozbawiony doświadczenia chłopak, śmiało i nie bez słuszności wypowiadał się także na tematy wojskowe. Przekonywał np. o wyższości małych, nieregularnych potyczek amerykańskiej milicji na pustyni nad regularną walką na otwartym polu czy o możliwości wykorzystania Francji dla amerykańskiej sprawy. Jak się okazało – obydwie opinie okazały się trafione. Ów strategiczny zmysł sprawił, że tuż po wybuchu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, Hamilton porzucił ukochane studia i dołączył do Armii Kontynentalnej, awansując szybko na stopień podpułkownika i do roli adiutanta dowodzącego nią generała Washingtona. Po licznych walkach oraz strategicznym dowództwie m. in. w bitwie pod Yorktown, wojskowa przygoda Hamiltona dobiegła końca. Stany Zjednoczone wywalczyły swą niepodległość, Alexander zaś – przerzucił karierę na polityczne tory.

Po dość krótkim, lecz jakże intensywnym epizodzie wojskowym, Alexander Hamilton przeszedł do służby cywilnej. Mężczyzna objął urząd poborcy podatkowego, w międzyczasie ukończył też prawo i uzyskał tytuł adwokata. Znacznie większymi zgłoskami w historii jego życia zapisała się jednak jego działalność polityczna. W tej zaś imigrant z wysp odegrał niebywałą rolę. W pierwszej kolejności pełnił funkcję delegata z Nowego Jorku na Kongres Filadelfijski, obradujący od 14 maja 1787 r. , którego głównym celem było wprowadzenie poprawek do obowiązujących od 1781 r. „Artykułów Konfederacji”. Mimo iż podczas obrad Konwencji wygłosił zaledwie jedno przemówienie, w niezwykle błyskotliwy i przekonujący sposób wyartykułował swoje poglądy oraz przedstawił wizję idealnego ustroju. Znacznie większą rolę odegrał jednakże w ratyfikacji konstytucji. Ponieważ istniało uzasadnione ryzyko, że Nowy Jork odmówi zatwierdzenia dokumentu, Hamilton występujący pod pseudonimem „Publicus”, do spółki z Jamesem Madisonem i Johnem Jayem napisał cykl 85 komentarzy do konstytucji, opublikowanych pod nazwą „The Federalist”. Wzmożone starania i akcja propagandowa przyniosły zamierzone skutki. 26 lipca 1788 roku Nowy Jork – jako jedenasty stan – ratyfikował konstytucję.

Independence Hall (Filadelfia) – miejsce, w którym podpisano Deklarację Niepodległości oraz Konstytucję Stanów Zjednoczonych. Tutaj także odbywały się posiedzenia Kongresu Kontynentalnego. Replika sali, w której odbywały się wspomniane wyżej wydarzenia – archiwum własne.

RICHARD RODGERS THEATRE

Richard Rodgers Theatre to teatr na Broadwayu, zlokalizowany przy 226 West 46 th Street, pomiędzy Broadway i 8 th Avenue w Nowym Jorku. Teatr został zbudowany przez Irwina Chanina w 1924 roku i pierwotnie nazywał się 46. Street Theatre Chanina. Aby uhonorować zmarłego kompozytora, w 1990 roku 46. Street Theatre został oficjalnie nazwany Richard Rodgers, dzięki staraniom producenta Alexandra H. Cohena i organizacji Nederlanden. Teatr jako pierwszych przedstawił tzw. „demokratyczny plan widowni” – wszyscy widzowie korzystali z tych samych drzwi wejściowych, niezależnie od tego, czy mieli miejsca na orkiestrze, czy na balkonie. W większości wcześniejszych teatrów na Broadwayu mecenasi siedzący na tańszym balkonie i antresoli korzystali z osobnych wejść od mecenasów, którzy kupili droższe miejsca na orkiestrze. Hamilton osiągnął rekord kasowy w teatrze Richarda Rodgersa. Produkcja zarobiła 3 854 874 USD za tydzień kończący się 31 grudnia 2017.

Richard Charles Rodgers (1902 -1979) – amerykański kompozytor, najbardziej znany ze współpracy z Lorenzem Hartem i Oscarem Hammersteinem II. Autor ponad 900 piosenek i 40 broadwayowskich musicali. W 1946 roku otrzymał Oscara w kategorii najlepsza piosenka za „It Might as Well Be Spring”.

GŁÓWNA SALA TEATRALNA (MAJ 2019). FILM ODTWORZY SIĘ AUTOMATYCZNIE PO WYBRANIU OPCJI POKAZ SLAJDÓW. P. S. BARDZO PRZEPRASZAM PAŃSTWA, ŻE JESTEM NA TYM FILMIE, ALE TO JEDYNY JAKI POSIADAM W PRYWATNYM ARCHIWUM.

Hamilton to musical z muzyką Lin-Manuela Mirandy, który opowiada historię amerykańskiego ojca założyciela – Alexandra Hamiltona. Musical został zainspirowana biografią Alexandra Hamiltona (2004), autorstwa Ron Chernow. Historyk Ron Chernow za tą książkę otrzymał nagrodę im. George'a Washingtona (nagroda przyznawana jest raz w roku dla najlepszej książki o erze założycielskiej Stanów Zjednoczonych). Przedstawienie miało swoją premierę w Public Theatre, Off-Broadway 17 lutego 2015. Następnie zostało przeniesione do teatru Richarda Rodgersa na Broadwayu, gdzie jest grane od 6 sierpnia 2015 (do dnia dzisiejszego).

Hamilton otrzymał rekordową liczbę 16 nominacji (w 13 kategoriach), do nagrody 70. Tony Awards. Ostatecznie zdobył 11 nagród, w tym za najlepszy musical. Obok oficjalny plakat wydarzenia. W 2016 roku otrzymał również nagrodę Pulitzera za dramat.

LISTA NAGRÓD DLA HAMILTONA Nagroda Tony za najlepszy musical Nagroda Tony za najlepszą książkę musicalową Nagroda Tony za najlepszy oryginalny wynik Nagroda Grammy za najlepszy album teatru muzycznego Laurence Olivier Award za najlepszy nowy musical Laurence Olivier Award za wybitne osiągnięcia muzyczne Nagroda Drama Desk za wybitny musical Nagroda Drama Desk Award za wybitną muzykę Nagroda Drama Desk za wybitną książkę musicalową Nagroda Drama Desk za wybitne teksty Nagroda Koła Krytyków New York Drama dla najlepszego musicalu Nagroda Outer Critics Circle za wybitny nowy musical off-broadwayowski Nagroda Koła Krytyków Zewnętrznych za wybitny nowy wynik Nagroda Koła Krytyków Zewnętrznych za wybitną książkę musicalową Nagroda Lucille Lortel za wybitny musical Obie Award za najlepszą pracę w amerykańskim teatrze Nagroda Pulitzera za dramat Nagroda Ligi Dramatów za wybitną produkcję musicalu na Broadwayu lub Off-Broadwayu

Musical Hamilton to szczegóły z życia Hamiltona w dwóch aktach, wyrażone za pomocą muzyki. W musicalu, który w USA bije rekordy popularności, ojcowie założyciele państwa są kolorowymi imigrantami, a polityczne debaty mają charakter hiphopowych bitew. Show opowiada także m. in. , o wpływie różnych postaci historycznych na życie Hamiltona , takich jak: Gilbert du Motier, markiz de Lafayette, Aaron Burr, John Laurens, Hercules Mulligan, Elizabeth Schuyler Hamilton, Angelica Schuyler, Peggy Schuyler, Philip Hamilton oraz byli prezydenci George Washington, James Madison i Thomas Jefferson.

„Powiedział mi, że kiedy czytał „Hamiltona”, z kolejnych stron wychodziły do niego hiphopowe rymy. To nie jest typowa reakcja na moje biografie” – żartował Ron Chernow, autor 800 -stronicowej monografii najbardziej zapomnianego ze współtwórców konstytucji Stanów Zjednoczonych, po spotkaniu z twórcą musicalu o Alexandrze Hamiltonie. Śmiechem zareagowali także goście zorganizowanego w Białym Domu wieczoru recytacji i śpiewu, gdy usłyszeli zapowiedź: „Pracuję nad hiphopowym koncept-albumem o życiu kogoś, kto jest wcieleniem hip-hopu – sekretarza skarbu Alexandra Hamiltona”. Aneta Kozioł

„Jak bękart, sierota, syn dziwki i Szkota/Rzucony w środek zapomnianej dziury na Karaibach/Z biedy i brudu/Wyrósł na bohatera i uczonego? ” – zaczepnie zaczyna spektakl 35 -letni dziś Lin-Manuel Miranda, sam syn imigrantów z Puerto Rico. „Idea hip-hopu jako muzyki rewolucji ogromnie mi się spodobała” – tłumaczył, przypominając jednocześnie, że Hamilton był niezwykle płodnym autorem, człowiekiem słowa. Nie dożywszy pięćdziesiątki, pozostawił po sobie 27 tomów pism. „Potrzebowalibyśmy stylu muzycznego, który transmituje więcej słów na minutę niż jakikolwiek inny gatunek” – z logiką Mirandy trudno dyskutować. Podobnie jak trudno dziwić się widzom, którzy jednak potrzebują chwili, by zaadaptować się do konwencji, w której czarnoskóry George Washington toczy raperską walkę na rymy z równie afroamerykańskim Thomasem Jeffersonem, sekunduje im latynoski Alexander Hamilton, a partie w stylu R&B dośpiewuje grająca żonę Hamiltona aktorka o korzeniach azjatyckich. Sprawy nie ułatwia fakt, że wszyscy są w kostiumach z epoki. „Dzisiejsza Ameryka opowiada historię ówczesnej” – tłumaczy Miranda, który do roli Hamiltona zapuścił włosy. „Hamilton” jest historią imigrancką i w tym sensie dla Stanów Zjednoczonych uniwersalną, choć niektórzy lubią o swoich korzeniach zapominać. Główny bohater przyjechał z Karaibów do Nowego Jorku w przededniu rewolucji. Miał 18 lat, był bez rodziny i bez grosza. Jego jedynym kapitałem była inteligencja, elokwencja i ambicja połączone z odwagą, a nawet brawurą. Na studiach prawniczych poznał swoje alter ego i nemesis w jednym – przyszłego wiceprezydenta USA Aarona Burra. Też sierotę i studenta prawa o wielkich ambicjach. Różnił ich status majątkowy – Burr był z bogatej rodziny – oraz charakter. W musicalu radzi zadziornemu Hamiltonowi: „Mniej mów, więcej się uśmiechaj”. Osią fabularną spektaklu jest pojedynek (także w dosłownym znaczeniu słowa) tej dwójki, ale nie brak też romansów; jeden z nich wywołał pierwszy w historii amerykańskiej polityki seksskandal i położył kres politycznej karierze Hamiltona. A wszystko to przy ścisłym trzymaniu się faktów i mówieniu o sprawach aktualnych (polityka wewnętrzna i zagraniczna USA). Oraz w muzycznej oprawie, która po mistrzowsku miesza tradycyjne amerykańskie gatunki – od hip-hopu po klasykę broadwayowskich musicali. W piosenkach w mistrzowski sposób miesza język ulicy z kwiecistymi przechwałkami raperów i cytatami z dokumentów, które młodzi Amerykanie poznają w szkole. Największe wrażenie robi scena debaty o systemie podatkowym i zakresie kontroli rządu centralnego – niekończąca się, powracająca w każdej kampanii wyborczej, z obecną włącznie – która w spektaklu ma formę porywającego pojedynku raperów. Na słowa walczą zwolennik silnego państwa Hamilton i broniący niezależności poszczególnych stanów Jefferson. Aneta Kozioł

Drodzy studenci, teraz w dobie koronawirusa całe przedstawienie jest dostępne w internecie. Poniżej przesyłam link (tylko i wyłącznie w celach naukowych): https: //www. cda. pl/video/3597208 c 5

KONIEC