EMAUS Jestemy w drodze Tego samego dnia dwaj

EMAUS Jesteśmy w drodze

„Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało. Zapytał ich: Cóż takiego?

Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli. Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?

Popaschalna wspólnota uczniów Łukasz i Kleofas Zawiedzione oczekiwania Obraz duchowej rozpaczy i zawodu Zniechęcenie duchowe Są to więc ludzie zranieni w swoich nadziejach i oczekiwaniach. W drodze nie tylko komentują wydarzenie, ale czynią sobie również nawzajem wyrzuty. „Dlaczego wszystko się rozpadło? Kto jest winien”? • Wspólnota prześladowana • • •

Popaschalna wspólnota uczniów

Emaus Amwas, al-Qubeibeh i Abu Gosh 160 stadiów – 30 km Miejsce ucieczki od cierpienia i żałoby Żywiołowa dyskusja, konwersacja pełna zapału Droga człowieka do Boga Chrześcijaństwo ukazane jest jako droga; droga do poznania, pokochania i naśladowania Jezusa, który dla nas umarł i zmartwychwstał • Inspiracje biblijne - droga • • •

Serca sklerotyczne • Miejsce ucieczki od cierpienia i żałoby • W rozmowie z Jezusem uczniom brakuje jednak obiektywizmu • O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? • Chcą mierzyć wszystko swoją miarą, miarą chwały. Trudno im przyjąć, że miara Boga jest inna. Jest nią także cierpienie i krzyż.

Serca pałające • • Jezus jest pedagogiem Maieutyka – Sekrates, dialogiczna metoda filozoficzna Wypowiedzenie się do końca! Martin Buber podkreślał, że o Bogu nie możemy mówić w sposób autentyczny w trzeciej osobie. Gdy mówimy o Nim z dystansem, jak o przedmiocie, jeśli jest dla nas jakimś „on”, czy „ono”, wtedy się z Nim mijamy. Wszelkie próby zamykania Boga w naszych definicjach, wyobrażeniach, teoriach kończą się wykreowaniem bożka. Nasze definicje, obrazy Boga są wtedy jakby ekranami, na których zatrzymuje się nasz wzrok, nie docierając do głębi. Dopiero kiedy rozmawiamy z Bogiem i pozwalamy Mu do nas przemówić, wtedy wchodzimy z Nim w dialog, w relację „Ja i Ty” i dopiero wtedy możliwe jest autentyczne doświadczenie Boga.

Wyjaśnia pisma • • • Nie są w stanie sami zrozumieć pism Wykładać oznacza otwierać Źródłem wiary słuchanie słowa Szacunek dla ST Tchnienie Boże przez całe Pismo Święte

Wyjaśnia pisma • Iz 7, 14: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. • Mi 5, 1: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. • • • Jest wiele proroctw o misji Mesjasza. Będzie przygotowana przez poprzednika – Iz 40, 3 -5, uzdrowi chorych – Iz 35, 4 -7; uwolni zniewolonych – Iz 61, 1 -2. Gdy przyjdzie, wielu będzie występować przeciwko niemu – Iz 6, 910 Cechy osoby mesjasza: Iz 9, 6 oraz jego duch: Iz, 11, 2 -4

Wyjaśnia pisma - męka 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. Zdradzony przez przyjaciela: Ps 41, 10 – J 13, 21. 26. 30 Sprzedany za trzydzieści srebrników: Za 11, 13 -13 – Mt 26, 14– 15 Milczenie w czasie sądu: Iz 53, 7 – Mt 27, 12– 14 Zniewagi i znęcanie się podczas sądu i biczowania: Iz 50, 6 – Mt 27, 27– 31 i Mk 15, 19 Przebicie rąk i nóg: Ps 22, 17– 18 – Łk 23, 33. 35– 36 Rozdzielenie szat i rzucanie losów o suknię: Ps 22, 19 – Jn 19, 23 -24 Słowa Jezusa i świadków ukrzyżowania: Ps 22: 1 – Ps 22: 7– 9 – (Mt 27: 46, Łk 23: 35; 8: 53, Mt 27: 39, Mt 27: 43 Pragnienie i napojenie żółcią i octem: Ps 69, 22 – Mt 27, 33 i Jn 19, 28– 29 Przebicie boku: Za 12, 11 – Jn 19, 34 Niezłamana żadna kość: Księga Wyjścia (2 Mojżeszowa) 12, 46 – Jn 31– 34 Zabity jako przestępca: Iz 53, 12 – Mk 15, 25 -27 Zaćmienie słońca po śmierci Jezusa: Am 8, 9 – Mt 27, 46.

Łamanie chleba • • Eucharystia pierwszego Kościoła Jezus daje się poznać Posiłek przymierza Jezus przyjmuje zaproszenie na wieczerzę. Jako gość ma pierwszeństwo i przywilej łamania chleba. W czasach Jezusa łamanie chleba było gestem rytualnym i należało do głowy rodziny.

Meditatio 1. Jakie jest moje podobieństwo do uczniów z Emaus? 2. Co jest źródłem moich frustracji, zgorzknienia, niepowodzeń? 3. Jak zachowuję się w chwilach porażek? 4. Co jest moim miejscem ucieczki, "moim Emaus"? Ile razy podążam donikąd? 5. Czy Eucharystia stanowi centrum mojego życia i kształtuje je? 6. Jak oceniam moją wspólnotę (małżeńską, rodzinną, zakonną, przyjaciół)? Czy jest to radosna wspólnota wiary? Czy łączy ją osoba i Duch Zmartwychwstałego Chrystusa? 7. Jaki jest mój osobisty wkład w życie wspólnoty? 8. Co czynię, aby moja wspólnota stawała się miejscem tych, "którzy widzieli Pana"?