Czy Jezus istnia naprawd POZACHRZECIJASKIE WIADECTWA O JEZUSIE

Czy Jezus istniał naprawdę?

POZACHRZEŚCIJAŃSKIE ŚWIADECTWA O JEZUSIE CHRYSTUSIE

ŹRÓDŁA ŻYDOWSKIE Józef Flawiusz Talmud ŹRÓDŁA RZYMSKIE Pliniusz Młodszy Tacyt Swetoniusz

Józef Flawiusz „Dawne dzieje Izraela”

Józef Flawiusz (ok. 37/38 – ok. 102) to wybitny historyk żydowski pochodzący ze znakomitego rodu kapłańskiego i spokrewniony z królewską dynastią hasmonejską. Był uczniem faryzeuszy, a następnie saduceuszy i esseńczyków. Później spędził jeszcze trzy lata na pustyni u ascety Bannusa. Ostatecznie wybrał życie publiczne i powrócił do Jerozolimy, gdzie przystąpił do faryzeuszy. W 27. roku życia został posłany do Rzymu z misją uwolnienia kilku kapłanów żydowskich wziętych jako zakładników. Misja zakończyła się pełnym sukcesem. Gdy w 66 r. wybuchło powstanie żydowskie przeciw Rzymianom, Józef objął dowództwo wojsk powstańczych w Galilei. Kierował obroną Jotapaty, a po jej upadku dostał się do niewoli. Przewidując nieuchronną klęskę Żydów, został kolaborantem Rzymian w sztabie Tytusa. W 71 r. Tytus zabrał go do Rzymu, gdzie otrzymał od Wespazjana obywatelstwo i imię Flavius. Tam spędził resztę życia, ciesząc się względami kolejnych cesarzy. Tam też na podstawie licznych źródeł opracował historię narodu żydowskiego od stworzenia świata do wojny z Rzymem „Dawne dzieje Izraela”, w

W tym czasie [za prokuratura Judei, Piłata] żył Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle można go nazwać człowiekiem. Czynił bowiem rzeczy niezwykłe i był nauczycielem ludzi, którzy z radością przyjmowali prawdę. Poszło za nim wielu Żydów, jako też pogan. On to był Chrystusem [Mesjaszem]. A gdy wskutek doniesienia najznakomitszych u nas mężów Piłat zasądził go na śmierć krzyżową, jego dawni wyznawcy nie przestali go miłować. Albowiem trzeciego dnia ukazał się im znów jako żywy, jak to o nim oraz wiele innych zdumiewających rzeczy przepowiadali boscy prorocy. I odtąd aż po dzień dzisiejszy istnieje społeczność chrześcijan, którzy od niego otrzymali tę nazwę (Antiquitates Judaicae XVIII, 3, 3, tł. J. Radożycki).

TALMUD

Talmud, po hebrajsku „nauka”, „studiowanie”, a także „Tora ustna”, to zbiór interpretacji, wyjaśnień i komentarzy uczonych żydowskich, którzy dostosowywali Prawo pisane (Torę) do wymogów aktualnej, konkretnej sytuacji. Talmud składa się z dwóch części: Miszny i Gemary. Rdzeń talmudycznej tradycji stanowi Miszna („nauki przekazywane przez powtarzanie”) – zbiór praw i zwyczajów społeczności żydowskiej powstały między III w. p. n. e. i II w. n. e. , a spisany w języku późnohebrajskim w II III w. Pierwszej redakcji zbioru dokonał Akiba ben Josef (zm. 132), ostatecznej Jehuda ha Nasi (ok. 200). Druga część Talmudu to Gemara, „uzupełnienie”, czyli rozbudowany komentarz do Miszny. Przez wieki studiowanie Talmudu stanowiło jedno z głównych źródeł religijnego poznania judaizmu. Talmud wspomina o Jezusie:

"W wigilię Paschy został zabity Jezus. Herod ogłosił: On zostanie wyprowadzony za mury na ukamienowanie, ponieważ zajmował się magią i zwiódł Izraela czyniąc go apostatą. Jeżeli kto ma coś na jego obronę, niech wystąpi. Ponieważ nikt nie powiedział nic na jego obronę, dlatego zabito go w wigilię Paschy. "

Pliniusz Młodszy „List do cesarza Trajana”

Pliniusz Młodszy (ok. 62 – ok. 114), polityk, historyk i pisarz rzymski; był siostrzeńcem Pliniusza Starszego, autora „Historia naturalis”. Odbył studia w Rzymie pod kierunkiem retora Kwintyliana, później był wziętym adwokatem. Zrobił karierę w służbie państwowej: pełnił urząd pretora, konsula, a następnie namiestnika Pontu i Bitynii (111 113). Autor dużej liczby listów, zebranych w 10 księgach. Księga dziesiąta, opublikowana już po śmierci Pliniusza, zawiera przede wszystkim urzędową korespondencję z cesarzem Trajanem (98 117 r. ) z okresu namiestnictwa Pliniusza w Poncie i Bitynii. Najbardziej znany z tego zbioru jest list 96. , poświęcony chrześcijanom, a napisany pomiędzy 18 września 112 r. a 3 stycznia 113 r.

„Kajusz Pliniusz do cesarza Trajana: „Mam sobie za obowiązek, Panie, we wszystkich sprawach, w których mam wątpliwości, zwracać się do Ciebie. (. . . ) Prowizorycznie w stosunku do tych, którzy oskarżani byli przede mną jako chrześcijanie, zastosowałem taką procedurę. Pytałem ich bezpośrednio, czy są chrześcijanami. Jeśli przyznawali, pytałem ich po raz drugi i trzeci, grożąc im karą śmierci: jeśli nadal w tym trwali, zarządzałem, aby byli skazani na śmierć. Byłem w istocie przekonany, że jakakolwiek byłaby motywacja ich wiary, przynajmniej ich zaciętość i nieugięty upór musiały być ukarane. (. . . ) Opublikowany został ma nifest zawierający listę wielu osobistości. Wydawało mi się słuszne wypuszczenie na wolność tych, którzy zaprzeczali, że są chrześcijanami lub że nimi byli, kiedy wzywali bogów powtarzając zdania, które ja formułowałem jako pierwszy, i od dawali cześć poprzez ofiarę kadzidła i wina Twojemu wizerunkowi, który przy niosłem w tym celu razem z posążkami bogów, a ponadto kiedy złorzeczyli Chry stusowi: do wszystkich tych zachowań, według powszechnej opinii, nie można zmusić prawdziwie wierzących chrześcijan. (. . . )

Zapewniali zaś, że cała ich wina czy błąd polega na tym, że zwykli byli w wyznaczonym dniu zgromadzać się przed świtem i wygłaszać hymn Chrystusowi jako Bogu (Quod essent soliti stato die ante lucem convenire carmenque Christo quasi Deo dicere) i następnie przysięgą wzajemnie się zobowiązywać nie w tym celu, by knuć jakąś zbrodnię, lecz by nie popełniać kradzieży, rozboju, cudzołóstwa, by do trzymywaćsłowa i zwracać depozyty na żądanie. Po zakończeniu tych praktyk mieli zwyczaj rozchodzić się, aby później zebrać się na nowo dla spożycia pokarmu, który był normalny i niewinny. (. . . ) To wszystko przekonało mnie bardziej o koniecz ności zbadania tego, co w rzeczywistości byłoby prawdą, przy pomocy dwóch niewolnic, nazywanych diakonisami, posługując się nawet torturami. Nie znala złem nic, poza pozbawionym sensu i niezrównoważonym

Trajan do Pliniusza (Księga X, 97): „Drogi Pliniuszu (. . . ) nie należy poszukiwać chrześcijan, lecz jeśli zostaną zadenuncjowani i uzna ni za winnych, trzeba ich skazać. Jeśli jednak ktoś wypiera się tej wiary i stwierdza to oddając cześć naszym bogom, należy mu się przebaczenie. W od niesieniuzaś do anonimowych oskarżeń nie należy brać ich pod uwagę w żadnym postępowaniu sądo wym: świadczą one o wstrętnym zwyczaju, który nie przystoi

Tacy t

Publiusz Korneliusz Tacyt (ok. 55 – ok. 120) był jednym z największych historyków starożytności, a także wybitnym retorem, adwokatem i politykiem. W 97 r. sprawował urząd konsula, a w latach 112 113 pełnił funkcję prokonsula Azji. W swoim dziele „Roczniki” opisał dzieje cesarstwa od śmierci Augusta (54 r. ) do śmierci Nerona (68 r. ). Znajdujemy tu ważną wzmiankę o Chrystusie:

„Atoli ani pod wpływem zabiegów ludzkich, ani darowizn księcia, ani ofiar błagalnych na rzecz bogów nie ustępowała hańbiąca pogłoska i nadal wierzono, że pożar był nakazany. Aby ją więc usunąć, podstawił Neron winowajców i do tknął najbardziej wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał. Początek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany został na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata, a przytłumiony na razie zgubny zabobon wybuchnął nie tylko w Ju dei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy, dokąd wszystko, co potworne albo sromotne, zewsząd napływa i licznych znajduje zwolenników.

Schwytano więc naprzód tych, którzy tę wiarę publicznie wyznawali, potem na podstawie ich zeznań ogromne mnóstwo innych, i udowodniono im nie tyle zbrodnie podpalenia, ile nienawiść ku rodzajowi ludzkiemu. A kiedy szli na śmierć, sta wali się pośmiewiskiem: ubierano ich w skóry zwierząt, i rozszarpywały ich psy, albo przybijano ich do krzyża, albo podpalano, aby płonęli jako nocne pochodnie po zachodzie słońca. Neron udostępnił dla takiego widowiska swoje ogrody, za bawiał się w cyrku wmieszany w tłum w stroju woźnicy lub brał udział w wyści gach, jeżdżąc na stojąco na wozie. Dlatego nawet jeśli dotyczyło to winowajców zasługujących na karę o niespotykanej surowości, to jednak rodziło się uczucie li tości, ponieważ umierali oni dla nasycenia okrucieństwa

Swetonius z „Żywoty cezarów”

Swetoniusz rzymski pisarz i historyk (ok. 70 – ok. 160). Jako adwokat dzięki poparciu swoich protektorów, Pliniusza Młodszego i Septiciusa Clarusa, został sekretarzem na dworze cesarza Hadriana. Po dymisji w 122 r. zajął się twórczością pisarską. Zachowała się tylko część jego dzieł, m. in. „Żywoty cezarów”, w których znajdujemy dwie wzmianki o

Ze Swetoniusza „Żywotów cezarów” (De vita Caesarum) interesują nas dwa: „Żywot Klaudiusza” (Vita Claudii) i „Żywot Nerona” (Vita Neronis), oba napisane około roku 120. W pierwszych z nich Swetoniusz pisze: "Klaudiusz wypędził Żydów z Rzymu, byli bowiem podżegani przez Chrystusa, wywołując często zamieszki". (Judaeos impulsore Chresto assidue tumultuantes Roma expulit, Vita Claudi, 25). W życiorysie zaś Nerona czytamy o prześladowaniach: "Zostali poddani kaźniom chrześcijanie, czyli rodzaj ludzi wyznających zasady nowej, zbrodniczej wiary". (Afflicti supliciis Christiani,