Wspieranie rozwoju dziecka w trudnych sytuacjach OPRACOWANIE JUSTYNA

Wspieranie rozwoju dziecka w trudnych sytuacjach OPRACOWANIE: JUSTYNA KULMA - MAZUREK

Jeśli zauważysz u dziecka następujące symptomy: Problemy w sferze poznawczej: problemy z koncentracją uwagi i w nauce oraz przyswajaniu wiedzy, wyraźne obniżenie wyników szkolnych, zaburzenie rozwoju poznawczego, nieprawidłowy rozwój mowy. Problemy w sferze emocjonalnej: objawy depresyjne i lękowe, silny niepokój, nadpobudliwość i rozdrażnienie, impulsywność, smutek i przygnębienie, płaczliwość, poczucie winy. Problemy w sferze społecznej: przejawianie zachowań agresywnych wobec innych osób, izolowanie się od rówieśników, dystans w nawiązywaniu relacji z grupą, wycofywanie się z kontaktów, zachowania buntownicze i opozycyjne.

Zareaguj Rozpoznaj objawy dziecka. To pozwoli Ci ocenić jego sytuację i stan psychofizyczny. Nie bagatelizuj żadnego z symptomów. To sygnały, które wymagają Twojej uwagi i obserwacji. Zachowaj czujność – zwracaj uwagę na to, co komunikuje Ci dziecko: zarówno werbalnie, jak i niewerbalnie. Czy dziecko doświadcza przemocy ze strony rówieśników, członka rodziny? Nie oceniaj dziecka, unikaj pytań rozpoczynających się od „dlaczego? ” i nie zadawaj ich zbyt wiele. Nie podważaj jego prawdomówności i nie mów nic, co mogłoby zasugerować, że zrobiło coś złego.

Pamiętaj, aby interweniować w każdym przypadku, w którym posiadasz uzasadnione podejrzenie, że twoje dziecko doświadcza cyberprzemocy. Nie bagatelizuj sygnałów budzących Twój niepokój. Doświadczanie cyberprzemocy Doświadczanie przemocy może spowodować negatywne konsekwencje dla prawidłowego rozwoju dziecka. Niekiedy pomoc długoterminowa jest konieczna, aby przywrócić dziecku równowagę w codziennym funkcjonowaniu. Dziecko może korzystać zarówno ze wsparcia indywidualnego, jak i grupowego w formie warsztatowej lub spotkań psychoedukacyjnych.

Doświadczanie żałoby O śmierci mów wprost. Nie stosuj metafor i eufemizmów – dziecko, które usłyszało, że babcia zasnęła, może przecież zacząć bać się ciemności lub mieć problemy ze snem. Udzielaj odpowiedzi i wyjaśniaj wątpliwości adekwatnie do wieku dziecka, uważaj na to, co mówisz, ale staraj się zachować naturalność. Nie bój się okazywać własnych emocji, bo dzięki temu dziecku będzie łatwiej zaakceptować własne. Pokaż mu, że go nie oceniasz i zachęcaj je do ekspresji emocji. Nie bierz do siebie jego złości, przyjmij ją jako normalną reakcję w żałobie. Pomóż dziecku wyrazić to, co czuje, i normalizuj jego doznania. Zwróć uwagę szczególnie na poczucie winy, gdyż dzieci często wierzą, że ponoszą odpowiedzialność za śmierć bliskiej osoby. Niektóre dzieci zamiast rozmów potrzebują po prostu towarzyszenia, wsparcia i empatii. Twoim zadaniem jest więc okazywanie akceptacji i podążanie za potrzebami dziecka. Jeśli chce ono płakać, pozwól mu na to, jeśli ma ochotę się bawić – nie dziw się i daj mu to, czego potrzebuje.

Depresja jest chorobą i wymaga leczenia. Nie jest gorszym samopoczuciem, trudnością z wzięciem się w garść czy ze zmobilizowaniem się do działania. To, co dzieje się z osobą chorą na depresję, można porównać w medycynie do poważnego zapalenia płuc z wysoką gorączką. Depresja Pacjenta czy pacjentkę z rozpoznaniem depresji skłania się do zaakceptowania faktu, że potrzebuje czasu na powrót do zdrowia. Choroby psychiczne są jak inne choroby. Tak jak możemy złamać nogę czy się zatruć lub mieć cukrzycę, tak samo możemy cierpieć z powodu depresji, lęku czy schizofrenii. Jeżeli podejrzewasz u swojego dziecka obniżony nastrój, objawy depresji, to skonsultuj to z psychologiem i wspólnie ustalcie, czy dziecko wymaga wizyty u psychiatry.

Kryzysy u dzieci często spowodowane są wydarzeniami w szkole (zła ocena, konflikty z rówieśnikami), pierwszymi rozczarowaniami sercowymi czy konfliktami w domu. Dzieci mogą bać się o konsekwencje swoich czynów, o swoje zdrowie lub zdrowie najbliższych, bać się konkretnej osoby, przemocy, wyśmiania czy wyszydzenia. Trudne emocje – jak o nich rozmawiać? Ważne jest też, że to, co młody człowiek uważa za sprawę poważną – kryzysową, nam – dorosłym wydawać się może błahe. Nie oznacza to jednak, że mamy bagatelizować uczucia i emocje dziecka, gdyż potrzebuje ono wsparcia zawsze, kiedy w jego odczuciu dzieje się coś niedobrego. Należy właściwie naświetlić problem i poszukać rozwiązania trudnej sytuacji. Nie krytykować, starać się jedynie pomóc dziecku ulżyć w rozmowie jego cierpieniom, nazwać emocje i stawić im czoło. Można zasięgnąć porady specjalisty, przygotować się na rozmowę z dzieckiem w trudnych sytuacjach.

Dzieci mogą doświadczać różnych trudnych sytuacji. Przemoc oraz krzyk zaburzają prawidłowy rozwój dziecka. Emocje dziecka wyglądają inaczej z jego perspektywy, niż z perspektywy dorosłego. Nie bagatelizuj ich, nie oceniaj. Rodzicu pamiętaj Warto obserwować niepokojące rodziców symptomy i konsultować je ze specjalistami. Dziecko i nastolatek potrzebują wsparcia i zainteresowania rodziców. W sytuacji, kiedy rodzic nie radzi sobie z dzieckiem, dorastającym nastolatkiem, sam może poszukać pomocy. Porozmawiać ze specjalistą, jak może pomóc swojemu dziecku.