SZTUKA PREHISTORYCZNA PREHISTORIA Sztuka prehistoryczna nazwa stosowana dla

SZTUKA PREHISTORYCZNA

PREHISTORIA Sztuka prehistoryczna – nazwa, stosowana dla przejawów działalności człowieka z epoki prehistorycznej. Przedmiotem sztuki prehistorycznej są wytwory rąk ludzkich, o których historia nie posiada żadnych źródeł pisanych. W najprostszym podziale prehistoria dzieli się na trzy charakterystyczne epoki: paleolit, neolit i brąz.

SZTUKA PALEOLITU Trwał od początku pojawienia się człowieka do 8000 r. p. n. e. Najstarsze dzieje człowieka wiążą się z odwieczną potrzebą tworzenia. Pierwszymi ludzkimi wytworami były narzędzia kamienne służące ochronie lub ułatwiające życie. Z tego okresu pochodzą obiekty, które możemy uznać za pierwsze dzieła sztuki. Są to petroglify (ryte w skale symboliczne rysunki), kamienne figurki przedstawiające postacie kobiece nazywane dziś „Wenus” oraz malowidła na ścianach jaskiń.

PETROGLIF MALOWIDŁO NA ŚCIANIE Venus z Willendorf, KAMIENNA FIGURKA

SZTUKA NEOLITU W tym okresie pojawia się ceramika (wykonywana ręcznie, jeszcze bez koła garncarskiego) i tzw. megality (duży kamień stanowiący samodzielną budowlę lub element większej budowli ). Podobno również w neolicie wyodrębniła się grupa ludzi, którzy specjalizowali się w wykonywaniu dzieł sztuki - tzw. artisans, którzy oczywiście nie byli uważani za artystów w dzisiejszym rozumieniu, ale za rzemieślników.

CERAMIKA MEGALITY

EPOKA BRĄZU Około 6 tysięcy lat temu rozpoczęła się epoka brązu. Nazwa pochodzi od nowo odkrytego surowca, którym był brąz. Uzyskiwano go po stopieniu miedzi z cyną w odpowiednich proporcjach. Wytwarzano z niego różnorodne narzędzia, broń i ozdoby.

PIERŚCIENIE Z BRĄZU MIECZ Z BRĄZU

OSADA W BISKUPINIE Osada w Biskupinie powstała w VIII w. p. n. e. Gród znajdował się na wyspie o powierzchni około 2 ha. Osadę otaczał falochron i wał obronny o wysokości 6 m. Z lądem łączył osadę pomost o długości około 120 m, który prowadził do bramy z wieżą strażniczą. Zabudowę osady tworzyły drewniane, prawie jednakowe domy, uszeregowane w rzędy, przedzielone wyłożonymi drewnem ulicami. Każdy dom składał się z przedsionka i izby. Powierzchnia mieszkalna wynosiła od 70 do 90 m 2. Szacuje się, że w Biskupinie żyło około tysiąca osób. Byli to Prasłowianie - przodkowie zamieszkujących te tereny w okresie późniejszym Słowian. Należeli do ludności kultury łużyckiej. Jednolity charakter zabudowy wskazuje na to, że mieszkańcy Biskupina nie tworzyli zróżnicowanej grupy. Prawdopodobnie znajdowali się w stadium pierwszej wspólnoty rodowej. Zajmowali się głównie uprawą roli, hodowlą, rzemiosłem oraz myślistwem i rybołówstwem.

BISKUPIN

KONIEC Bartłomiej Zych kl. I a gim.