Dzieci z Pahiatua Dzieci z Pahiatua grupa polskich

Dzieci z Pahiatua

Dzieci z Pahiatua – grupa polskich dzieci przybyłych 31 października 1944 roku do Nowej Zelandii.

Dzieci te można nazwać Polskimi-Nowozelandczykami

Kiedy Polskę podczas II wojny światowej targała wojna i spustoszenie, Rosjanie wywozili masowo Polaków, na nie do przeżycia tereny Syberii, w latach 1940 - 1941. Ludzie nie wiedzieli jak tam żyć i gdy tylko nadarzyła się okazja ucieczki małe dzieci wraz z armią Andersa dostały się do Iranu, gdzie dochodziły do zdrowia.

Kiedy Polacy zaapelowali do Ligi Narodów (-organizacji międzynarodowej), jako jeden z nielicznych krajów do pomocy dzieciom zgłosiła się Nowa Zelandia.

Do Wellingtonu 30. 1944 r. przybyli nasi rodacy. Mali Polacy nie mogli uwierzyć, że ktoś przyjął ich z taką czułością i miłością bezinteresownie! To był przepiękny gest od Nowozelandczyków.

Dla 733 wdzięcznych Polskich dzieci i ich 105 opiekunów został wybudowany kampus, W którym kształcili się i wychowywali przez młode lata.

Większość uratowanych Polaków została w Nowej Zelandii tworząc lokalną Polonię. W 2014 roku w Wellington w dniach 1– 2 listopada obchodzono rocznicę 70 -lecia przybycia Dzieci z Pahiatua do Nowej Zelandii.

Nowa Zelandia była jedynym krajem wojennego świata, który przyjął małoletnich uchodźców bezwarunkowo, zapewniając im nie tylko bieżącą opiekę na czas działania obozu, ale również umożliwiając zdobycie wykształcenia i pełną asymilację w nowej ojczyźnie. Największe zasługi, prócz premiera Frasera i konsula Wodzickiego, mają nowozelandzkie rodziny, dzięki którym, na każde kolejne Święta – przez cały okres działania obozu – dzieci znajdowały rodziny zastępcze, a po zakończeniu działalności obozu odnalazły – również dzięki ich staraniom – swoje miejsce w życiu. Thank You New Zeland for your selflessness!

Dziękuję za uwagę Jacek Musiał VIIb Sp. Nr. 1 w Miechowie