ASERTYWNO Prezentacja wykonana przez Agnieszk Kiekowsk pod opiek

ASERTYWNOŚĆ Prezentacja wykonana przez Agnieszkę Kiełkowską pod opieką mgr Aleksandry Tomanek – Nowak w ramach przedmiotu Człowiek jako jednostka.

ASERTYWNOŚĆ n n Asertywność – postawa będąca kompromisem między uległością a agresją. Osoba asertywna – dba o własne prawa innych. Bezpośrednio, uczciwie, stanowczo wyraża swoje uczucia, postawy, opinie lub pragnienia, jednocześnie naruszając poczucia godności i wartości swojej i innych.

Prawa człowieka zawierające istotę asertywności Herberta Fensterheina. n n n Masz prawo do robienia tego, co chcesz dopóty, dopóki nie rani to kogoś innego. Masz prawo do zachowania swojej godności poprzez asertywne zachowanie – nawet jeśli rani to kogoś innego – dopóty, dopóki twoje intencje nie są agresywne, lecz asertywne. Masz prawo do przedstawiania innym swoich próśb dopóty, dopóki uznasz, że druga osoba ma prawo odmówić. Istnieją takie sytuacje między ludźmi, w których prawa nie są oczywiste. Zawsze jednak masz prawo do przedyskutowania tej sprawy z drugą osobą i wyjaśnienia jej. Masz prawo do korzystania ze swoich praw.

Terytorium psychologiczne n Terytorium psychologiczne – pewien obszar należący do pewniej osoby, przez nią wyznaczony. Jeśli ktoś nie określi swojego terytorium to niewiadomo jaki jest jego obszar. Osoby asertywne nie przekraczają granic swojego terytorium.

Ludzie asertywni sami odpowiadają za relacje z otoczeniem, stawiają warunki, przyzwalają, decydują, wybierają, zgadzają się lub nie. Zachowanie asertywne jest cenną umiejętnością w sytuacji, w której chcemy uzyskać zmianę w zachowaniu drugiej osoby. Nie jest ono manipulacją, jeżeli pamiętamy o granicach własnego terytorium psychologicznego. Asertywność jest jednym z możliwych sposobów zachowania – warto go stosować. Korzyści z tego płynące to: poczucie pewności, spokoju i skuteczności. Przyjmowanie postawy człowieka asertywnego jest niczym innym, jak przyjmowaniem postawy człowieka dojrzałego.

Odmowa n Odmowa powinna być jasna i uzasadniona, nie może przybierać formy usprawiedliwienia, przeprosin lub pretensji. n Przykłady komunikatów odmawiających wyrażających zainteresowanie utrzymaniem kontaktów z daną osobą: - „Nie pójdę z tobą do kina jutro, chętnie wybiorę się jednak w niedzielę. ” - „Nie napiszę za ciebie wypracowania, ale chętnie pomogę ci w tym. ” - „Nie zrobię tego, ale nadal zależy mi na naszych kontaktach. ”

Prośba i przyjęcie odmowy n Prośba wyrażona w sposób asertywny dotyczy konkretnej osoby lub przedmiotu, zawsze wyrażona jest w formie „ja” chcę. Nie wywiera na nikogo presji, osoba spokojnie przyjmuje czyjąś decyzję. n Asertywne przyjmowanie odmowy: błędem jest obrażanie się, nie proszenie innych o pomoc, nie proszenie tej samej osoby o cokolwiek, zrezygnowanie z proszenia kogokolwiek o cokolwiek. Przed błędami chroni nas: - gotowość wysłuchania argumentów drugiej osoby - przyjęcie ich do wiadomości

Przyjęcie krytyki i pochwały n Asertywne przyjęcie krytyki jest to wyraźne poinformowanie krytykującego o tym, że się z nim zgadzamy lub nie, o tym, że interesuje nas jego zdanie. n Asertywne przyjęcie pochwały: - gdy nie zgadzamy się z opinią rozmówcy: np. „Tak o tym nie myślę. ”, „Sądzę o tym inaczej. ” - gdy zgadzamy się z rozmówcą: np. „Ja też tak sądzę. ”, „ Miło mi to słyszeć. ”

Oceny niejednoznaczne n Oceny częściowo słuszne, ale zbyt szeroko zakrojone, np. „ty zawsze”, „ty nigdy”. Asertywna odpowiedź winna wówczas zweryfikować fakty i ustalić zakres tego, co może być słusznie skrytykowane, np. „Spóźniłem się już dwa razy, ale nie jest tak, że nigdy nie przychodzę punktualnie. ” n Oceny oparte na uogólnieniu pojedynczych faktów: „Nie znosisz moich przyjaciół”, „Wszystko robisz niedbale. ” Asertywna reakcja polega na zweryfikowaniu faktów i ustaleniu tego, co jest prawdą, np. „Przyznaję, że nie lubię osoby X, ale towarzystwo twoich pozostałych znajomych bardzo mi odpowiada”, „Rzeczywiście nie przyłożyłem się do sprawozdania, ale inne wykonałem bardzo dokładnie. ”

§ Oceny skierowane na osobę, a nie na konkretne działanie: „Jesteś zawsze nieobowiązkowy, znów zaniedbałeś tę korespondencję”. Odpowiadając należy oddzielić treści dotyczące działania, od treści dotyczących osoby, np. „Istotnie zapomniałem o tej korespondencji, ale nie sądzę, że jestem nieobowiązkowy. ” § Oceny wyrażone w formie agresywnej, naruszającej poczucie godności: „Jak mogłeś tak postąpić, chyba zupełnie zgłupiałeś, mówiłem, żebyś nie zabierał tych notatek. ” Niezależnie od tego, czy ocena jest słuszna, czy niesłuszna oddzielamy ją od formy, w jakiej była wyrażona i reagujemy asertywnie, zarówno na treść jak i na formę, np. „Przyznaję, że nie uwzględniłem twojego polecenia, postaram się to naprawić. Nie podoba mi się forma, w jakiej zwróciłeś się do mnie. ”

§ Oceny wyrażone w formie aluzji. Trudność takiej sytuacji wynika z braku komunikatu kierowanego wprost do osoby ocenianej np. „Na nikogo nie można liczyć w tym biurze”, „Ktoś tu zachowuje się jak. . . ”. Zachowanie asertywne w tym wypadku polega na przekształceniu aluzji na komunikat wprost i zareagowaniu zgodnie z poprzednio omawianymi zasadami, np. „Powiedziałeś, że…”, Rozumiem, że myślisz o mnie. . . ”, Faktem jest, że. . . ” § Oceny zaskakujące. Kiedy osoba krytykowana jest zaskoczona i nie ma gotowej odpowiedzi, konstruktywne zachowanie w takiej sytuacji polega na poinformowaniu o tym partnera, np. „Jestem zaskoczony tym, co słyszę. Nie wiem co powiedzieć. Chcę się chwilę zastanowić, zanim odpowiem, co o tym myślę. ”