Konferencja pokojowa w Paryu 1919 1920 Konferencja pokojowa

Konferencja pokojowa w Paryżu 1919 - 1920

Konferencja pokojowa w Paryżu – konferencja pokojowa, zorganizowana w Paryżu po zakończeniu I wojny światowej, trwająca od 18 stycznia 1919 do 21 stycznia 1920 roku. Brało w niej udział 27 zwycięskich państw. Wielka Czwórka Konferencji

Wielka Czwórka Konferencji- to tej czwórki należą: -David Lloyd George -Vittorio Emanuele Orlando - Georges Clemenceau - i były prezydent USA Woodrow Wilson David Lloyd George Vittorio Emanuele Orlando

Georges Clemencau Woodrow Wilson

Państwa pokonane w I wojnie światowej (Niemcy, Austro. Węgry, Imperium Osmańskie, Bułgaria) nie zostały dopuszczone do negocjacji podczas konferencji. Przedstawiono im tylko traktaty do podpisania (w tym odrębnie dla Austrii i Węgier). Rosja Radziecka nie została zaproszona, gdyż mocarstwa Ententy nie uznawały rządu bolszewickiego, który podpisał był w marcu 1918 separatystyczny pokój z Niemcami, zaś żaden rząd wyłoniony przez Białych nie został jednocześnie oficjalnie uznany przez Ententę.

Oficjalnym reprezentantem rządu Polski był Komitet Narodowy Polski na czele z Ignacym Paderewskim i Romanem Dmowskim, poszerzony o reprezentantów wyznaczonych przez Naczelnika Państwa (Kazimierz Dłuski i inni). W czasie konferencji został podpisany traktat wersalski – główny układ pokojowy kończący I wojnę światową, podpisany przez Niemcy i państwa Ententy 28 czerwca 1919 roku. Dokumenty ratyfikacyjne złożono w Paryżu 10 stycznia 1920 roku i z tą datą wszedł w życie. Traktat ustalił wiele granic międzypaństwowych w Europie oraz wprowadził nowy ład polityczny.

Ignacy Padarewski Roman Dmowski

Przyczyny i wydarzenia bezpośrednio poprzedzający kongres Jesienią 1918 r. zakończyły się działania wojenne na większą skalę, niektóre państwa demobilizowały swoje armie. Austro-Węgry rozpadły się na nowe państwa: Austria, Czechosłowacja, Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców (SHS), Polska i Węgry. W Rosji wybuchła rewolucja bolszewicka, w wyniku której oderwało się od niej kilka państw: Finlandia, Litwa, Łotwa, Estonia, Królestwo Polskie. Na skutek osłabienia Niemiec z postulatami rewindykacyjnymi wystąpili: Francuzi, Duńczycy, Litwini i Polacy z zaboru pruskiego.

W Europie Środkowo-Wschodniej przez wiele lat krzyżowały się ze sobą idee narodowe i internacjonalistyczne, na granicach toczyły się małe wojny o zasięg tworzących się państw. Z tego powodu wielkie mocarstwa nawoływały do zaprzestania walk i uznania decyzji konferencji pokojowej, która miała ustalić granice zgodnie z zasadą etniczną. W Rosji, gdzie trwała wojna domowa, siły alianckie wspierały oddziały białych przeciwko oddziałom czerwonych. Cała Europa z jednej strony czekała na decyzje przyszłej konferencji pokojowej, a z drugiej oczekiwała wyniku wojny domowej.

Trwającej cztery laty I wojny światowej nie można było w pełni zakończyć, dopóki nie przyjęło się układów pokojowych, które zakończyłyby stan wojny z Niemcami, Turcją, Bułgarią i byłymi Austro-Węgrami, czyli: Austrią i Węgrami. Nowe granice planowano wyznaczyć zgodnie z zasadą etniczną. Wobec woli Francji, konferencję pokojową zwołano w Paryżu. Z uwagi na to, że nie można było debatować w tak wielkim gronie, pośród tych państw wyłoniono radę dziesięciu, w skład której wchodzili szefowie rządów i ministrowie spraw zagranicznych wielkich mocarstw: USA, Wielka Brytania, Włochy, Francja, Japonii. Państwa pokonane i Rosja Sowiecka nie zostały dopuszczone do obrad. Do Paryża przybył również prezydent USA Wilson. Delegacje państw zwycięskich zaczęły zjeżdżać do Paryża już w 1918 r. , uroczyste otwarcie obrad odbyło się 18 stycznia 1919 r.

Problem Niemiecki Francuzi dążyli do maksymalnego okrojenia i osłabienia Niemiec, aby wyeliminować zagrożenie z ich strony. Według francuskich przedstawicieli, Niemcy doprowadzili do Wielkiej Wojny i powinni być ukarani, między innymi płacąc ogromne odszkodowania za zniszczenia. Przeciwnikiem takiej polityki była Wielka Brytania, która obawiała się, że wskutek osłabienia Niemiec pozycja Francji w Europie zbyt bardzo wzrośnie.

Przeciwnikiem maksymalnego osłabienia Niemiec był ekonomista John Maynard Keynes, który twierdził, że nadmierne obciążenia mogą doprowadzić do kryzysu w Niemczech i całej Europie. Brytyjski premier Lloyd George uważał, że załamanie ekonomiczne i polityczne niemieckiego państwa może skutkować wybuchem rewolucji i przymierzem z Rosją Sowiecką, co może być zagrożeniem dla całej Europy. Z tego powodu rząd brytyjski 25 marca 1919 r. wystosował do rządu Francji specjalne memorandum, w którym ostrzegał przed ewentualną rewolucją w Niemczech. Premier brytyjski ostro krytykował również projekty oderwania od Niemiec prowincji wschodnich i przekazania ich Polsce. Podobne zdanie miał prezydent Wilson. John Maynard Keynes

7 maja 1919 r. zwołano plenarne posiedzenie konferencji, na którym była obecna delegacja niemiecka, podczas której przedstawiono projekt traktatu pokojowego. Strona niemiecka odmówiła przyjęcia owego traktatu, co wywołało oburzenie wśród innych polityków, tym bardziej że minister spraw zagranicznych Niemiec Ulrich von Brockdorff-Rantzau, udzielił odpowiedzi na siedząco, tymczasem Clemenceau mówił, stojąc. Ulrich von Brockdorff. Rantzau Georges Clemenceau

Projekt traktatu został nieco złagodzony, a do rządu niemieckiego wystosowano ultimatum, grożąc wznowieniem działań wojennych, jeśli Niemcy do 23 czerwca nie przyjmą traktatu pokojowego. W odpowiedzi rząd Niemiec z Philippem Scheidemannem na czele postanowił ustąpić. 21 czerwca prezydent Friedrich Ebert powołał nowy rząd z Gustawem Bauerem. 22 czerwca w zgromadzeniu narodowym odbyły się dyskusje i głosowania nad traktatem. Część posłów była gotowa podpisać traktat, jeśli usunie się z niego klauzule dotyczące odpowiedzialności Niemiec za wybuch wojny i płacenia odszkodowań wojennych. Te warunki odrzucili alianci i ponowili ultimatum. Ostatecznie za podpisaniem traktatu głosowało 237 posłów, przeciwko 138, a 6 wstrzymało się od głosu. Philipp Scheidemann Friedrich Ebert

Traktat Wersalski główny traktat pokojowy kończący I wojnę światową, podpisany 28 czerwca 1919 roku przez Niemcy, mocarstwa Ententy, państwa sprzymierzone i stowarzyszone. Dokumenty ratyfikacji złożono 10 stycznia 1920 roku w Paryżu i z tą datą wszedł w życie. Traktat ustalił wiele granic międzypaństwowych w Europie oraz wprowadził nowy ład polityczny.

Traktat wersalski został zawarty podczas paryskiej konferencji pokojowej, trwającej od 18 stycznia 1919 roku do 21 stycznia 1920 roku. Brało w niej udział 27 zwycięskich państw. Polska była reprezentowana przez Ignacego Paderewskiego i Romana Dmowskiego. Państwa pokonane w I wojnie światowej (Niemcy, Austro-Węgry, Turcja, Bułgaria) nie zostały dopuszczone do konferencji, a jedynie przedstawiono im traktaty do podpisania. Przyczyną Traktatu Wersalskiego była I Wojna Światowa

Rosja Sowiecka również nie została zaproszona, gdyż mocarstwa Ententy nie uznawały rządu bolszewickiego, który w marcu 1918 podpisał w imieniu Rosji separatystyczny pokój z Niemcami (traktat brzeski), co było złamaniem porozumień sojuszniczych w ramach Ententy. W konsekwencji Rosja nie była uznawana za państwo sojusznicze i zwycięskie. Do oficjalnego uczestnictwa w konferencji pokojowej nie zostało dopuszczone również żadne przedstawicielstwo białej Rosji. W konsekwencji Rosja nie była oficjalnie reprezentowana na konferencji pokojowej i nie była stroną traktatów pokojowych.

Po zawarciu traktatu z Niemcami nastąpiło zawarcie dalszych porozumień pokojowych z państwami pokonanymi: -10 września 1919 z Austrią w Saint-Germain-en-Laye (traktat pokojowy z Austrią) -27 listopada 1919 z Bułgarią w Neuilly-sur-Seine (traktat pokojowy z Bułgarią) -4 czerwca 1920 z Węgrami w Trianon(ang. ) (traktat w Trianon) -10 sierpnia 1920 z Turcją w Sèvres (traktat w Sèvres).

Strony Traktatu § Wielka Brytania § Francja § USA § Belgia § Polska § Królestwo SHS § Japonia § Republika Weimarska

Demilitaryzacja Nadrenii polegała na tym, że na terenie lewobrzeżnej Nadrenii i 50 -kilometrowym pasie wzdłuż prawego brzegu Renu zakazano Niemcom posiadania wojsk. W części V traktatu nakazano zmniejszenie liczebności armii niemieckiej do 100 tys. żołnierzy oraz zakazano wprowadzania powszechnego obowiązku służby wojskowej (Reichswehra). Miał obowiązywać zakaz wyposażania armii w czołgi i samoloty bojowe. Marynarka wojenna (Reichsmarine) mogła posiadać z większych okrętów jedynie: § 6 pancerników § 6 lekkich krążowników § 12 kontrtorpedowców (niszczycieli) § 12 torpedowców

Ciężary ekonomiczne nałożone na Niemcy Na konferencji zapadła jedynie decyzja, że po raz pierwszy w historii reparacje wojenne zostaną wypłacone jako rekompensata za faktycznie poniesione w wyniku działań wojennych straty. Oszacowanie ich wysokości oraz możliwości płatniczych Niemiec pozostawiono Komisji Odszkodowań, która zakończyła swoją pracę w maju 1921, ustalając ich wysokość na 132 mld marek w złocie (co odpowiadało 33 mld dolarów i nieco ponad 3% PKB Niemiec rocznie), płatnych przez 50 lat. Była to suma nierealistycznie wysoka, głównie dzięki staraniom Francji, która widziała w reparacjach środek hamowania wzrostu potęgi gospodarczej Niemiec, których rewanżyzmu obawiała się przez cały okres międzywojenny.

Mimo początkowej determinacji francuskiej, by je wyegzekwować (okupacja zagłębia Ruhry w styczniu 1923), ostatecznie spłacone zostały dopiero w 2010 roku. Na ich redukcji zależało głównie USA, które, w przeciwieństwie do Francji, środek utrzymania pokoju w Europie widziały w silnych gospodarczo Niemczech (plany Dawesa i Younga – redukcja niemieckiego zadłużenia). Replika słupka granicznego, jakimi do czasów II wojny światowej oznaczano przebieg granicy pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańskiem, znajdujący się na zapleczu Zespołu Szkół Plastycznych w Gdyni Orłowie

Zobowiązania polityczne Niemcy zobowiązały się do poszanowania suwerenności Austrii i wyrzekały się zamiarów Anschlussu. Niemcy uznały niepodległość Czechosłowacji i Polski.

Sankcje Zwycięskie mocarstwa postawiły w stan oskarżenia cesarza Wilhelma II za „najwyższą obrazę moralności międzynarodowej i świętej powagi traktatów”. Ustanowiono Komitet dla Spraw Odpowiedzialności oraz specjalny trybunał dla oskarżonego byłego władcy, składający się z 5 sędziów z USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch i Japonii. Wilhelm II

16 stycznia 1920 prezydent Francji zwrócił się do rządu Holandii z żądaniem wydania byłego cesarza. Odmowę z 23 stycznia rząd holenderski motywował postanowieniami konstytucji swego kraju (która w artykule 2 stanowi: ekstradycja może nastąpić jedynie na mocy umowy międzynarodowej). Niemcy zostały zobowiązane do przekazania na wniosek mocarstw 895 osób oskarżonych o popełnienie w czasie wojny czynów uznanych za zbrodnicze, „sprzeczne z prawami i zwyczajami wojennymi” (regulowanymi głównie przez IV Konwencję Haską z 1907 o prawach i zwyczajach wojny lądowej, co w Traktacie Wersalskim expressis verbis nie zostało stwierdzone). Oskarżeni o popełnienie czynów przeciwko obywatelom danego mocarstwa mieli być sądzeni przed trybunałem tego państwa (art. 228 i 229). Do ekstradycji nie doszło, tylko 45 niższych rangą oskarżonych odpowiadało przed Sądem Rzeszy w Lipsku (wyroki skazujące były dość łagodne).

Prezentację wykonał Hubert Cembik