Juliusz Ligo 1823 1889 Patron Szkoy Podstawowej w

Juliusz Ligoń 1823 -1889 Patron Szkoły Podstawowej w Pogrzebieniu

Juliusz Ligoń -to polski działacz społeczny Górnego Śląska, śląski poeta ludowy, publicysta, przedstawiciel rodziny Ligoniów. l Szkołę Powszechną ukończył w Strzebiniu. Innych szkół nie ukończył. Był biednym, ale zdolnym i ambitnym samoukiem. Uczył się przez całe życie. Pochłaniał książki. Był pierwszym polskim samoukiem na Górnym Śląsku. Do zawodu kowala przyuczył się w kuźni ojca. Juliusz Ligoń urodził się w rodzinie kowala w Prądach (obecnie gmina Koszęcin). Synami Juliusza byli: poeta Jan Ligoń oraz dziennikarz Adolf Ligoń, a wnukiem pisarz Stanisław Ligoń.

Kiedy w latach 1847 - 1848 Śląsk dotknęła klęska głodu, Juliusz Ligoń zorganizował polską pomoc charytatywną dla poszkodowanych. Założył "Komitet pomocy polskiej”. l W roku 1851 został zwolniony z pracy. Zmusiło go to do przeniesienia się do huty „Andrzej”, gdzie wraz z żoną Teresą zamieszkał przy ul. Wajdy. Kilka lat później założył „Kółko Czytelnicze”. W ramach działania w kółku tworzył swoją poezję i pisał artykuły dla prasy.

l Stworzył wraz z Karolem Miarką „Kółko Towarzyskie”. Dla "Kółka" napisał dużo pieśni towarzyskich, które śpiewano na posiedzeniach. Piosenki te zestawił w osobny śpiewniczek pt. "Pieśni zabawne", czy „Iskra miłości z Górnego Śląska, czyli odłamek śpiewu historyczno-narodowego wraz z melodjami”.

Napisał także kilka sztuk teatralnych, z których nie tylko "Kółko" ale i inne śląskie towarzystwa na scenach teatralnych. l Napisał między innymi takie sztuki: l l l l l „Los sieroty” ", „Sierota” „Dobry syn” ", „Błogosławieństwo matki” „Nawrócony” „Prawda zwycięża” „Los sieroty” "Więzień".

Portret Juliusza Ligonia

Ulica Juliusza Ligonia w Katowicach

l Huta „Andrzej” w Zawadzkiem, w której pracował Juliusz Ligoń.

Grób Ligonia w jego rodzinnym mieście w Prądach-obecnie Koszęcin.

Pomnik pisarza w Prądach.

Szkoła Powszechna przedwojenna w Chorzowie, do której uczęszczał młody Ligoń.

Znane wiersze poety l „Śląskie dziecko” Jestem śląskie dziecko i Ślązakiem zginę, Kocham śląską ziemię i ślaską krainę. Jestem ślaskie dziecko, Męczenników plemię Co dla świętej sprawy krwią zbroczylo ziemię. Ziemię Europy, Ziemię Ameryki, Świadkiem są narody, Świadkiem i kroniki. Kocham to, co nasze, Jako mi Bóg miły, Choćbym miał wysączyć Krew z ostatniej żyły! Jestem śląskie dziecko, Rodu słowiańskiego. Idę wszędzie śmiało. Nie boję się złego. l „Kaszubi, Staroprusacy, Mazury i Warszawiacy, Wielkopolanie, Ślązacy - wszyscyśmy bracia Polacy. I dalej pod Karpatami - też jednym duchem tchną z nami, Na Litwie i Królewiacy - wszyscyśmy jedno rodacy”

Prezentację przygotowała: Justyna Damiętko-Jacek Dziękuję za uwagę!