Historia Zespou Szk Technicznych w Nysie najstarszej szkoy

Historia Zespołu Szkół Technicznych w Nysie najstarszej szkoły zawodowej w powiecie Mgr inż. Zofia Goleniowska

Budynek szkoły

Budynek szkoły- 2009 rok

Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa n n W lipcu 1945 roku przybył do Nysy nauczyciel szkoły zawodowej w Siemianowicach – Józef Dąbrowski, który z polecenia kuratorium katowickiego przystąpił do uruchomienia pierwszej polskiej szkoły zawodowej na terenie ziemi nyskiej. Powstała szkoła zawodowa będąca zalążkiem naszej szkoły i innych szkół zawodowych w Nysie. Nazywała się Publiczną Szkołą Dokształcającą Zawodową Dyrektorem był Józef Dąbrowski od 19451947 roku.

Z dniem 14 marca 1946 roku rozpoczęto naukę w nowym budynku przy ulicy Szopena 22/24 n n n Szkoły tego typu o trzyletnim okresie nauczania były przeznaczone dla młodzieży pracującej. W pierwszych latach po wyzwoleniu podstawą prawną powoływania i działalności szkół była ustawa przedwojenna z 1937 roku. Z końcem września 1945 roku szkoła nyska otrzymała budynek przy ulicy Sudeckiej 7. Następne tygodnie upłynęły na werbowaniu uczniów do tej placówki. Dyrektor nawiązywał kontakty z istniejącymi i czynnymi już zakładami pracy w Nysie, Paczkowie i Głuchołazach.

Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa rozpoczęła swoją pracę w dniu 1 października 1945 roku a pod koniec listopada liczyła 40 osób. n n n Byli to uczniowie starsi w wieku 18 -20 lat, którzy pracowali w różnych zawodach, głównie w zakładach Okręgowych Sieci Elektrycznych Śląska Opolskiego- OSSO i przedsiębiorstwach zarządu miejskiego w Nysie. W ciągu pierwszego roku szkolnego 1945/1946 liczba uczniów wzrosła do 103 osób pobierających naukę w trzech klasach: elektrycznej, metalowej i handlowej. Od 1948 roku wprowadzono klasy dla młodzieży niepracującej. Przy szkole utworzono internat.

n n Z dniem 14 marca 1946 roku rozpoczęto naukę w nowym budynku przy ulicy Szopena 22/24 w którym przed wojną mieściły się szkoły niemieckie. Chociaż nowy budynek dysponował większą liczba pomieszczeń, to trudności były ogromne. Brakowało sprzętów szkolnych, podręczników, pomocy naukowych oraz brakowało nauczycieli (pracowało tylko 4 nauczycieli ). n Dyrektorem szkoły był Władysław Adamcewicz.

W październiku 1946 roku w budynku szkoły powstaje Ośrodek Szkoleniowy Energetyki n n n z trzema klasami gimnazjalnymi i dwiema licealnymi podległymi Ministerstwu Energetyki Do gimnazjum przyjmowano uczniów po ukończeniu szkoły podstawowej, natomiast warunkiem przyjęcia do liceum było ukończenie gimnazjum lub liceum ogólnokształcącego. W pierwszym roku uczęszczali uczniowie na wydziały : elektryczny i mechaniczny W roku szkolnym 1947/48 szkoła liczyła 13 oddziałów z 573 uczniami. W roku szkolnym 1948/49 szkoła liczyła 16 oddziałów z 670 uczniami. W roku szkolnym 1949/50 ośrodek szkoleniowy energetyki w Nysie liczył 735 uczniów( gimnazjum – 348, liceum 387 a publiczne średnie szkoły zawodowe – 415 uczniów.

W latach następnych nastąpił dalszy rozwój szkoły ze względu na duże potrzeby związane z kształceniem kadry technicznej. n W 1949 roku powołano do życia Centralny Urząd Szkolenia Zawodowego, który miał zająć się szkolnictwem zawodowym z ośrodkiem dyspozycyjnym przeniesionym z Katowic do Opola, ponieważ w 1950 roku powstało województwo opolskie. n

Reforma z 1951 roku wprowadziła nowe typy szkól zawodowych. n n n Głównym ich typem miały być zasadnicze szkoły zawodowe - dwuletnie dla młodzieży od 14 lat, przygotowujące robotników i pracowników wykwalifikowanych w różnych specjalnościach. Technika zawodowe - przyjmowały uczniów po szkole podstawowej od 14 lat i kształciły w specjalnościach technicznych w ciągu 4 lat a w specjalnościach ekonomicznych 3 lata. Dla absolwentów zasadniczych szkół zawodowych organizowano trzyletnie technika dzienne, wieczorowe i zaoczne.

Technikum Mechaniczno – Energetyczne n n n W roku 1951 utworzono również pierwsze zasadnicze szkoły zawodowe metalowoenergetyczne kształcące kadry na potrzeby Zakładu Urządzeń Przemysłowych i Zakładu Budowy Nadwozi Samochodowych. W roku szkolnym 1950/51 uruchomiono technikum mechaniczne w Nysie na ulicy Szopena, które otrzymało w następnym roku nazwę Technikum Mechaniczno – Energetycznego i podlegało resortowi przemysłu ciężkiego. Liczyło 20 oddziałów - uczęszczało do niej 903 uczniów oraz 3 klasy dla pracujących liczące 72 uczniów.

Przeniesienie Technikum Mechanicznego do budynku na ulicy Orkana - 1959 rok n n n Szkoła kształciła w następujących kierunkach: technik sieci napowietrznych, sieci kablowych, podstacji, budowy aparatury chemicznej, obróbki metali skrawaniem, spawalnictwa i planowania przemysłowego. W latach następnych na wskutek zaspokojenia potrzeb zmniejszono ilość kierunków do trzech. Jednocześnie prowadzono zajęcia w Zasadniczej Szkole Metalowo- Energetycznej o specjalności blacharz, ślusarz, tokarz, od 1954 r. - formierz, monter urządzeń elektrycznych a od 1956 - handlowiec. W 1950 roku uruchomiono warsztaty szkolne, początkowo w baraku obok kina nad Nysą, później na ulicy Świerczewskiego. Od września 1959 roku Zasadnicza Szkoła Metalowa została przeniesiona z ulicy Szopena do Technikum

Powstała Szkoła Rzemiosł Budowlanych n n W związku z dużym zapotrzebowaniem miejscowego środowiska na wykwalifikowanych robotników budowlanych w 1957 roku otworzono dwa oddziały o specjalnościach budowlanych - murarza , tynkarza, później - malarza, betoniarza, instalatora urządzeń sanitarnych. Powstała Szkoła Rzemiosł Budowlanych.

Powstanie Technikum Ekonomicznego – 1961 rok n n Po długich staraniach uzyskano zgodę na otworzenie przy Szkole Rzemiosł Budowlanych : w roku 1961 filii Technikum Ekonomicznego w Opolu, a od 1 września 1963 roku szkoła stała się szkołą samodzielną. W roku 1965 rozpoczęto prace remontowo – adaptacyjne w nieużywanym budynku przy ul. Ujejskiego, który stał się później siedzibą Zespołu Szkół Ekonomicznych w roku 1964 Technikum Budowlanego dla młodzieży, a w roku szkolnym 1965 Technikum Budowlanego dla Pracujących Po 1965 roku nastąpił również rozwój szkół przyzakładowych- Zakładu Urządzeń Przemysłowych i Zakładów Energetycznych. w roku 1967 utworzono Pomaturalne Studium Zawodowe

Budynek przy ulicy Szopena mieścił w swoich murach wszystkie szkoły zawodowe i technika , które powstały w latach 1945 – 1965 roku w Nysie. Z tego budynku zostały przeniesione § do budynku przy ulicy Orkana w 1959 roku klasy mechaniczne § do budynku przy ul. Ujejskiego w 1965 roku klasy ekonomiczne.

W 1972 roku Technikum Budowlane otrzymało sztandar i imię Bohaterów Warszawy. n n Od roku 1975 roku zmieniano nazwę szkoły na Zespół Szkół Zawodowych nr 2, Zespół Szkól Budowlanych, Zasadniczą Szkołę Zawodową. W 1982 roku ze względu na różnorodność zawodów i różne typy szkół nazwa szkoły została zmieniona – na Zespól Szkół Technicznych n Nazwa ta obowiązuje do dnia dzisiejszego.

n n W roku 1991 powołano Szkołę Zasadniczą Specjalną a W 1996 r. Zasadniczą Szkołę Zawodową dla Dorosłych. Na poziomie technikum kształcono w Technikum Budowlanym dla młodzieży, dla dorosłych oraz od 1995 r. w Technikum Budownictwa Wodnego i Technikum Technologii Żywności. Reforma szkolnictwa w 2002 r. wprowadziła duże zmiany, powstały licea profilowane – 3 letnie, technika – 4 letnie, szkoły zawodowe – 2, 3 letnie, licea i technika uzupełniające i szkoły policealne.

Obecnie w skład Zespołu Szkół Technicznych wchodzą następujące szkoły: n n n n IV Liceum Profilowane Technikum nr 4 Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 5 Specjalna Liceum Uzupełniające dla Dorosłych Technikum Uzupełniające i Technikum Uzupełniające dla Dorosłych Szkoły Policealne

Praktyki zawodowe n Uczniowie pogłębiają swoją wiedzę teoretyczną na zajęciach praktycznych, praktykach zawodowych, zajęciach laboratoryjnych. Spora część zajęć praktycznych odbywała się i odbywa na budowach w Nysie i okolicy, w zakładach stolarskich, mechanicznych, lakierniczych, fryzjerskich, krawieckich, w piekarniach i wielu, wielu innych zakładach pracy.

Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 murarz stolarz

Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 cieśla monter konstrukcji budowlanych

Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 dekarz monter instalacji i urządzeń sanitarnych

Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 krawiec kucharz

Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 sprzedawca cukiernik

Technikum nr 4 Technik budowlany Technik architektury krajobrazu

Gabinety i pracownie przedmiotowe n n Na przestrzeniu tylu lat zaobserwować można jak zmieniało się wyposażenie pracowni, gabinetów przedmiotowych, laboratoriów. Dzięki zapobiegliwości dyrekcji szkoły i nauczycieli nowe technologie, metody, materiały, sprzęt, wyposażenie, odpowiednia literatura były i są zawsze do dyspozycji uczniów. Przez lata doposażano pracownie przedmiotowe, wprowadzano nowe środki audiowizualne Gabinety przedmiotowe posiadają wystrój adekwatny do nauczanych treści – to zasługa nauczycieli przedmiotów zawodowych, którzy w ramach prac dyplomowych razem z młodzieżą tworzyli nowoczesne pomoce naukowe.

Pracownie komputerowe, obiekty sportowe Baza dydaktyczna to również trzy pracownie komputerowe wyposażone w nowoczesny sprzęt z dostępem do Internetu n pracownia dla kucharzy małej gastronomii, laboratorium budowlane. n W skład obiektów szkolnych wchodzi również sala gimnastyczna, siłownia i boiska sportowe. n

Olimpiady, turnieje i konkursy n n n Od wielu lat uczniowie nasze szkoły biorą udział w różnych konkursach, olimpiadach i osiągają sukcesy. Uczniowie technikum biorą udział w Olimpiadzie Wiedzy i Umiejętności Budowlanych, murarze i stolarze w Turnieju, , Złotej Kielni” osiągając duże sukcesy. Młodzież naszej szkoły bierze udział w licznych zawodach sportowych, wystawach, koncertach, prelekcjach.

W tym miejscu wypada poświęcić klilka słów przygotowaniu merytorycznemu i wynikom z jakimi absolwenci opuszczają szkołę. Zdobyte przez nich wysokie kwalifikacje powodują, że zajmują oni odpowiedzialne stanowiska gospodarcze i administracyjne w mieście, regionie, kraju a nawet za granicami kraju. n Wielu absolwentów podejmuje studia wyższe na uczelniach technicznych, część podejmuje pracę. n

W ciągu tych lat nad całością kształcenia sprawowali pieczę dyrektorzy : Józef Dąbrowski 1945 -1946 n Władysław Adamcewicz – 1947 - 1956 n Wiktor Zych 1956 – 1960 n Władysław Braniewski 1960 – 1967 n Krystyna Warycka – 1967 -1976 n Edward Korytko 1976 – 1990 n Stefan Kowal 1990 – 2006 n obecnie Henryka Sępek od 2006 n

Pomagali im wicedyrektorzy, nauczyciele, instruktorzy i kierownicy szkolenia praktycznego. n Trudno wymienić wszystkich i przedstawić ogrom pracy jaka została wykonana przez nauczycieli i pracowników szkoły. Oddani swej pracy nauczyciele sprawili, że wielu uczniów osiągnęło sukcesy życiowe, naukowe i zawodowe. n