A oratoria Cicern 1 Xeneralidades Definicin de oratoria

A oratoria: Cicerón

1. - Xeneralidades

Definición de oratoria: Arte de pronunciar discursos diante dun auditorio, seguindo as regras analizadas por unha ciencia á que os gregos chamaron “Retórica”.

A oratoria en Grecia Nace estreitamente vinculada á sofística. Desenvólvese no contexto histórico das polis democráticas, sobre todo de Atenas. Xoga un papel moi importante na educación dos rapaces atenienses. Como oradores destacaron sobre todo Lisias e Demóstenes. Aristóteles xogou un importante papel na sistematización da Retórica.

Clasificación aristotélica dos discursos Xudicial (genus iudiciale) Inocente ou culpable? O auditorio debe tomar unha decisión Deliberativo (genus deliberativum) Demostrativo (genus demonstrativum) Pode ter como finalidade ensalzar ou denigrar Si ou non?

Fases na elaboración dun discurso: Inventio Trátase de atopar as ideas e argumentos que se van empregar durante o discurso. Dispositio Como se dispoñen os materiais atopados na fase anterior? Elocutio Nesta fase o orador escolle as palabras que vai empregar. É moi importante o coñecemento das “figuras retóricas”. Memoria Memorización do discurso para non ter que ler. Actio Posta en escena do discurso: entonación, xestos. . .

Partes dun discurso Exordium É o inicio do discurso. O orador ten que captar a atención e a simpatía do auditorio. Narratio Exposición verosímil dos feitos dos que se fala: os sete elementos básicos da narratio son o qué, o quén, o por qué, o onde, o cando, o cómo e o con qué medios? Argumentatio Divídese normalmente en dúas partes: enumeración dos argumentos que defenden a tese do orador e refutación dos argumentos do contrario. Peroratio É unha parte moi importante porque debe deixar ao auditorio ao noso favor.

Na práctica oratoria, había varias tendencias ou estilos: Escola asiática Estilo exuberante e florido Escola ática Estilo sobrio Escola rodia Semellante á asiática, pero máis moderada. Estos estilos trasladaranse de Grecia a Roma. Cicerón formouse na escola rodia, pero practicaba o estilo que mellor conviña a cada ocasión.

2. - A oratoria en Roma

Desde os primeiros tempos da República, a actividade oratoria foi fundamental no funcionamento do Estado Romano. No Senado. . . para debater as leis e as distintas propostas No Foro. . . para falar diante do pobo nas Asambleas populares. . . ante os tribunais de xustiza. . . ou nas ceremonias fúnerarias

Antes do século III a. C. , a oratoria non era en ningún caso un xogo literario. A forza do discurso non se basaba aínda nas técnicas gregas da persuasión, senón na auctoritas e na gravitas do orador. Os novos aprendían a falar escoitando aos maiores; aínda non existían as escolas de retórica. Un exemplo deste tipo de oratoria foi Marco Porcio Catón.

Entre os séculos III e II a. C. , despois de derrotar ao reino de Macedonia, Roma faise co control de Grecia.

A chegada a Roma dos mestres de retórica gregos e vista con desconfianza pola aristocracia conservadora. No ano 161 a. C. o Senado promulga un decreto polo que os rétores gregos son expulsados da cidade.

Pero tamén hai un número importante de poderosos aristócratas filohelenos, especialmente os vinculados cos Escipións. . . e finalmente as técnicas da retórica grega acaban por converterse nunha materia fundamental da educación da clase dirixente romana.

A oratoria tivo en Roma unha extraordinaria importancia durante a República. Coa chegada do Imperio perdeu moita forza, sobre todo no ámbito político. Nas escolas e na educación superior mantívose durante toda a historia de Roma.