WINDSURFING Sport dla kochajcych wod wiatr i silne

WINDSURFING

Sport dla kochających wodę, wiatr i silne emocje • Sport wodny, uprawiany przy użyciu deski i przymocowanego do niej elastycznie pędnika żaglowego, • Dyscyplina klasyfikowana jest jako konkurencja żeglarska, • Rozgrywana na igrzyskach olimpijskich od 1984 roku w konkurencji mężczyzn (Los Angeles) i od 1992 roku w konkurencji kobiet (Barcelona). • Obecna klasa olimpijska RS: X po raz pierwszy weszła do użytkowania na igrzyskach w roku 2008. • Odbywają się także liczne zawody, regaty i mistrzostwa na poziomie Polski, Europy i Świata.

Historia windsurfingu • W różnych częściach świata pracowano nad połączeniem deski surfingowej z żaglem od końca lat pięćdziesiątych, • Za twórców windsurfingu uważa się dwóch Kalifornijczyków: żeglarza i konstruktora lotniczego Jima Drake'a oraz surfera i matematyka Hoyla Schweitzera. • Pod koniec lat sześćdziesiątych stworzyli deskę windsurfingową. Opracowali kształt żagla, masztu, bomu i deski oraz sposoby łączenia ze sobą tych elementów.

Historia windsurfingu • Jim Drake i Hoyle Schweitzer są autorami określenia "windsurfer", które zostało opatentowane w USA w 1973 roku. • Drake odsprzedał wszelkie prawa do patentu Schweitzerowi. Ten w założonej w 1968 roku firmie Windsurfing International produkował, promował i udzielał patentu na deski windsurfingowe. • Hoyle Schweitzer w dużej mierze odpowiada za rozpropagowanie sportu na świecie. • Największą popularność windsurfing zyskał w Europie Zachodniej. Kiedy nowy sport stawał się modny, inni konstruktorzy postanowili produkować deski odwołując się do wcześniejszych konstrukcji. Patent Schweitzera wygasł w 1987 roku.

Odmiany windsurfingu • Freeride – właściwe pływanie na desce; manewry takie jak hals, zwrot, hals i osiąganie przy tym znacznych prędkości do 30 węzłów; głownie uprawiane na płaszczyźnie amatorskiej lub rekreacyjnej; nie ma specjalnych wymagań sprzętowych. • Freestyle – inaczej "wariacje" na desce; stara dyscyplina, lecz wraz z pojawieniem się nowych, lżejszych i zwrotniejszych desek zaczęła się intensywniej rozwijać; pierwszym manewrem, który rozpoczął ten styl jest vulcan (rodzaj zwrotu z wiatrem, tyle, że wykonanym w powietrzu); inne manewry: spock, chachoo, canabrava. • Formuła – regaty wyścigowe; wciągu ostatnich 15 lat urosła do rangi najbardziej prestiżowej dyscypliny windsurfingowej; rozgrywana jest przy wiatrach słabych i średniej mocy; deski do formuły posiadają pojedynczy statecznik o maksymalnej długości 70 cm, natomiast powierzchnia żagli dochodzi do 12, 5 m²; najszybsza (nie licząc Speed) dyscyplina żeglarska. • Slalom – odmiana odeszła w cień wraz z pojawieniem się Formuły, ale obserwujemy ponowne zainteresowanie slalomem; Konkurencja polega na ściganiu się na trasie wyznaczonej według symbolu "8" lub slalomu między bojami na kursie z wiatrem.

Odmiany windsurfingu • Super X – dyscyplina młoda, już nie rozwijająca się; ostatnie zawody w tej klasie zostały rozegrane w 2006 roku i aktualnie planuje się kolejnych. ; było to w zasadzie połączenie regat slalomowych z zawodami freestyle; trasę wyścigu planowano identycznie jak trasy do slalomu, ale dodatkowo ustawiano tzw. "parówki" – podłużne boje o wysokości ok. 50– 60 cm przez które należało przeskoczyć; dodatkowo istniały tzw. "sections" – obszary gdzie każdy zawodnik musiał wykonać określony manewr; dyscyplina widowiskowa i wyjątkowo niebezpieczna (na "parówkach" zawodnicy pływali blisko siebie, co groziło staranowaniem się nawzajem, dlatego też Super X to jedyna dyscyplina windsurfingu, w której obowiązywał kask). • Speed – jedna z najbardziej ekscytujących form uprawiania windsurfingu, jedna z najniebezpieczniejszych; korzystamy z małych desek i dużych żagli do slalomu; na płaskiej wodzie przy wietrze 7 w skali Beauforta osiąga się wielkie prędkości (ponad 60 km/h). • Wave – polega na ujeżdżaniu fal – w zasadzie wtedy nie wykorzystuje się wiatru lecz siłę nośną fali; pędnik musi być lekki, by łatwo i szybko można było nim odpuszczać i łapać wiatr; na falach można wykonywać tzw. jazdy frontside i backside; przy wysokich falach można wykonywać podwójne salta oraz manewry takie jak table top (wymyk deski do góry dnem w powietrzu); pływanie na falach jest z reguły niebezpieczne, gdyż tam gdzie występują najlepsze fale, często są i rafy koralowe (zderzenie z rafą może skończyć się nawet śmiercią).

Deski windsurfingowe W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych deski windsurfingowe dzielono na długie (longboards) i krótkie (shortboards). Długie deski zwyczajowo miały przynajmniej trzy metry długości. Współcześnie deski windsurfingowe można podzielić na następujące kategorie: • Freeride – deski przeznaczone głównie do pływania amatorskiego i rekreacyjnego, głównie na spokojnej wodzie. Osiąga się na nich prędkości do 30 węzłów. Do pływania freeride najlepiej nadają się deski o szerokiej rufie, sporej stabilności a do tego w komplecie z dużym, freerace'owym, 2 lub 3 kamberowym żaglem. • Formula Windsurfing Class – krótkie deski, nie szersze niż 1 metr. Korzysta się z nich w wyścigach Formula Windsurfing. • Wave – małe, lekkie i łatwo manewrujące deski do pływania na załamujących się falach. Jest to sprzęt o długości nie większej niż 260 cm. Szerokość wynosi od 50 do 60 cm. Deska charakteryzuje się sporym podgięciem dziobu i sztywną konstrukcją. Generalną zasadą przy pływaniu na deskach Wave jest korzystanie ze sprzętu o wyporności (wyrażonej w litrach) zbliżonej do wagi zawodnika (w kilogramach). Wyporność sprzętu wave wynosi najczęściej od 65 do 90 litrów. • Freestyle – szerokie deski o niewielkiej wyporności (maksimum 115 litrów) przeznaczone dla żeglarzy uprawiających sztuczki akrobatyczne (skoki, zwroty, vulkan). Żagle do takich desek muszą być lekkie i manewrowe, co umożliwia błyskawiczne przyspieszenie i pozwala lepiej rotować. • Slalom – krótkie deski o dużej manewrowości. Charakteryzują się mało podgiętym dzióbem i równolegle ułożonymi krawędziami. Często są wyposażone w charakterystyczne wycięcia na rufie (ang. cut outs), które ułatwiają szybsze wejście w ślizg i lepszą prędkość na halsie. • Funboards – są to deski dla początkujących. Często wyposażone są w miecz, by ułatwić niedoświadczonemu windsurferowi utrzymanie się na desce. Z tego samego powodu Funboards są niemal tak szerokie jak deski Formula i mają bardzo dużą wyporność. Czasami są nazywane również "Begginer Boards" • Racing longboards – długie deski przeznaczone dla windsurferów zajmujących się wyścigami. Takimi deskami jest sprzęt spełniający wymagania klas Mistral One Design, czy olimpijskiej klasy RS: X.

Rodzaje żagli windsurfingowych Współczesne żagle windsurfingowe zbudowane są z dwuwarstwowej folii poliestrowej zbrojonej siatką z wysoko wytrzymałych włókien. Najczęściej jest to monofilm (folia poliestrowa) oraz różne hybrydy polimerów powstających na bazie poliestru. W nowoczesnych konstrukcjach jedynie tak zwane okno żagla wykonuje się z folii PCV (polichlorek winylu). Analogicznie jak w przypadku desek, nazwy żagli są często ściśle związane ze stylem uprawiania windsurfingu. Podstawowe modele to: • Wave – Składa się z 4 -5 listew idealnie komponujących się z deskami o długości mniejszej niż 3 metry. Aktualnie żagle z typu Wave są budowane bardzo lekko. Ich wymiary mają od 2, 5 do 6, 0 m². Są bezcambrowe, a spora powierzchnia żagla wzmocniona jest keviarami. Wave są wyposażone w udogodnienia, które pomagają wykonywać skoki (np. podwyższenie dolnego liku). • Freestyle – Żagiel tego rodzaju ma rozmiar od 4, 0 do 7, 0 m² i jest zbliżony w budowie do modeli wave. Żagle freestyle różnią się tym, że są bardziej rozbudowane w dolnym liku i mają większą liczbę listew od 5 do 6. Nieznacznie wyróżnia je również maszt. • Freeride – Żagle typu Freeride są wyjątkowo lekkie i uniwersalne. Dedykowane przede wszystkim windsurferom pływającym w celach rekreacyjnych. Powierzchnia żagla wynosi od 4, 0 do 9, 0 m². Żagle freeride są najczęściej bezcambrowe. • Race – Żagle typu Race to sprzęt wyścigowy, skonstruowany z myślą o szybkościowych konkurencjach sportowych. Rozmiar tych żagli sięga nawet 12, 5 m² (największe z nich używane są w klasie Formula Windsurfing). Posiadają one stały, głęboki profil, który uzyskano dzięki zastosowaniu dużej ilości camberów oraz użyciu poszerzonej kieszeni masztowej. Na żaglach race można osiągać dużą prędkość w bardzo krótkim czasie przy stabilnym ciągu.

Polacy na Olimpiadach • Grzegorz Myszkowski - klasa olimpijska Division II w Seulu w 1988 roku - 17 miejsce • Joanna Burzyńska - klasa Lechner w Barcelonie w 1992 roku - 9 miejsce • Piotr Olewiński - klasa Lechner w Barcelonie w 1992 roku – 28 miejsce • Dorota Staszewska - klasa Mistral w Atlancie w 1996 roku – 6 miejsce • Mirosław Małek - klasa Mistral w Atlancie w 1996 roku – 11 miejsce • Anna Gałecka - klasa Mistral w Sydney w 2000 roku – 11 miejsce • Przemysław Miarczyński - klasa Mistral w Sydney w 2000 roku – 8 miejsce klasa Mistral w Atenach 2004 roku - 5 miejsce klasa RS: X w Pekinie w 2008 roku – 16 miejsce klasa RS: X w Londynie w 2012 roku – 3 miejsce

Polacy na Olimpiadach • Zofia Noceti-Klepacka - klasa Mistral w Atenach w 2004 roku – 12 miejsce klasa RS: X w Pekinie w 2008 roku – 7 miejsce klasa RS: X w Londyn 2012 – 3 miejsce • Małgorzata Białecka - klasa RS: X w Rio de Janeiro 2016 – 14 miejsce • Piotr Myszka- klasa RS: X w Rio 2016 – 4 miejsce • Zofia Klepacka i Piotr Myszka będą reprezentować Polskę na igrzyskach olimpijskich Tokio 2020 w windsurfingowej klasie RS: X. Nominację dla tej dwójki zatwierdził oficjalnie zarząd Polskiego Związku Żeglarskiego po rekomendacji Zespołu Decyzyjnego PZŻ

Wojciech Brzozowski najsłynniejszy polski zawodnik windsurfingu • (ur. 2 sierpnia 1976 w Warszawie) – polski zawodnik windsurfingu, siedmiokrotny mistrz świata w tej dyscyplinie, ma na swoim koncie także liczne zwycięstwa w Pucharze Świata, Europy i Polski. Od 2012 prezes Polskiego Stowarzyszenia Windsurfingu. • W młodości trenował jazdę na nartach w Warszawskim Klubie Narciarskim. W wieku 10 lat zamienił sporty zimowe na windsurfing. • Pierwsze sukcesy w sporcie przyszły w wieku juniorskim. Dwukrotnie wygrywał w Mistrzostwach Europy Juniorów, dziewięciokrotnie stawał na podium. • W 1998 wygrał pierwsze Mistrzostwa Świata w klasie Formula Windsurfing, rozpoczynając tym samym pasmo seniorskich sukcesów na arenie międzynarodowej. • Od tej pory jeszcze sześciokrotnie zdobył tytuł Mistrza Świata. W 2000 pokonał wszystkich rywali na Mistrzostwach Świata IFCA, zdobywając trzy złote medale, w tym w konkurencji Slalom. W 2004 został Mistrzem Europy, dziesięciokrotnie był najlepszym windsurferem w Polsce • W 2006 doznał poważnej kontuzji podczas pływania na wakeboardzie. Po bardzo długiej rehabilitacji wrócił do wysokiej formy i w 2008 po raz siódmy w karierze zdobył tytuł Mistrza Świata. • Poniżej wykaz niektórych osiągnięć:

1999 1. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 6. miejsce – Puchar Świata klasy Speed 4. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Funboard 2000 1. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Funboard 1. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 2001 3. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 1. miejsce – Puchar Europy klasy Formuły Windsurfing 2002 2. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Funboard 3. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 2. miejsce – Puchar Świata klasy Formuły Windsurfing 2003 3. miejsce – Mistrzostwa Świata Course Racingu 3. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Funboard 3. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 1. miejsce – Puchar Europy klasy Formuły Windsurfing 2004 1. miejsce – Mistrzostwa Europy klasy Formuły Windsurfing 2005 2. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 2. miejsce – Mistrzostwa Europy klasy Formuły Windsurfing 2006 2. miejsce – Mistrzostwa Europy klasy Formuły Windsurfing 2008 1. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing 2. miejsce – Mistrzostwa Europy klasy Formuły Windsurfing 1. miejsce – Puchar Europy klasy Formuły Windsurfing 2009 2. miejsce – Mistrzostwa Świata klasy Formuły Windsurfing

Autor: M. K.