KSZTACENIE KORESPONDENCYJNE Przyjmujc za Jzefem Pturzyckim definicj UNESCO

KSZTAŁCENIE KORESPONDENCYJNE

� � Przyjmując za Józefem Półturzyckim definicję UNESCO z 1979 roku, , za kształcenie korespondencyjne uważa się: �Edukację prowadzoną przez pośrednictwo i pomoc poczty bez kontaktów bezpośredniej edukacji między nauczycielem a uczniem. Kształcenie jest realizowane przez pisane lub drukowane i nagrane materiały przesyłane do ucznia, którego postępy są ustalone przez pisemne lub drukowane ćwiczenia przekazywane nauczycielom do kontroli i poprawy, a następnie zwracane uczniom z uwagami i oceną. � (J. Półturzycki; Edukacja dorosłych za granicą Toruń 1998)

� � Ewolucja systemu wymusiła zmiany definicji, teraz trafniejszą wydaje sie definicja nauczania na odległość podana przez Mirosława J. Kubiaka: "Nauczanie na odległość jest to metoda prowadzenia procesu dydaktycznego w warunkach, gdy nauczyciele i uczniowie (studenci) są od siebie oddaleni (czasami znacznie) i nie znajdują się w tym samym miejscu, stosując do przekazywania informacji - oprócz tradycyjnych sposobów komunikowania się - również współczesne, bardzo nowoczesne technologie telekomunikacyjne, przesyłając: głos, obraz wideo, komputerowe dane oraz materiały drukowane. Współczesne technologie umożliwiają również bezpośredni kontakt w czasie rzeczywistym pomiędzy nauczycielem a uczniem za pomocą audio- lub wideokonferencji, niezależnie od odległości, jak ich dzieli. " � (Mirosław J. Kubiak: Wirtualna edukacja, . Warszawa 2000. Wydawnictwo "MIKOM")

� Kształcenie korespondencyjne ma następujące zalety: � Jest dyskretne, ponieważ pozwala na osobistą i jednostkową ocenę wiedzy, postępów ocenianych przez nauczyciela - konsultanta bez uczestniczenia w tym innych słuchaczy kursu. Jest osobiste, ponieważ pozwala osobiście wybierać i decydować o sposobie i czasie konsultacji z nauczycielem, a ten jest wyłącznie w tym czasie do dyspozycji uczestnika kursu. Jest praktyczne, ponieważ pozwala uczestnikowi kursu na realizację nauki w zakresie wymogów i potrzeb życia codziennego. Jest stymulujące, ponieważ pozwala wykorzystać lepiej własne możliwości, uwierzyć w siebie i określić drogę osiągnięcia celu. Jest odkrywcze, ponieważ pozwala odkrywać nowe wartości intelektualne, samoorganizacyjne, a także wyrobić w sobie lub utrwalić nawyki systematyczności w pracy. Jest elastyczne, ponieważ pozwala uczyć się w czasie, terminie i miejscu obranym przez uczącego się, bez potrzeby dostosowania się do wymogów i rygorów kursów stacjonarnych. Jest indywidualne, ponieważ pozwala na kontakt uczącego się z jego nauczycielem, a nie całą grupą i jednym wykładowcą. � � �

HISTORIA KSZTAŁCENIA KORESPONDECYJNEGO � Nauczanie na odległość liczy sobie niemal trzysta lat. Początki sięgają XVIII wieku, kiedy to w Stanach Zjednoczonych pojawiło się ogłoszenie o nauczaniu korespondencyjnym. W Polsce znane jest od 1776 roku, kiedy to Uniwersytet Jagielloński wprowadzał cykl wykładów dla osób spoza uczelni. Początków nauczania korespondencyjnego należy jednak, szukać w historii o wiele wcześniej. Przykładem wcześniejszych form edukacji korespondencyjnej może być nauka Kościoła Katolickiego, gdzie poza edukacyjną wymową całości tekstu Biblii, szczególny dowód funkcjonowania zdalnej edukacji, w czasach biblistów, stanowią Listy.