DZIE WSZYSTKICH WITYCH Uroczysto Wszystkich witych w Kociele

DZIEŃ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH Uroczystość Wszystkich Świętych – w Kościele katolickim uroczystość ku czci wszystkich chrześcijan, którzy osiągnęli stan zbawienia i przebywają w niebie, obchodzona corocznie w dniu 1 listopada, treściowo połączona z następującym po niej obchodem liturgicznym Dnia Zadusznego

WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH W POLSCE

1 listopada na cmentarzach płoną znicze, które zapalamy na grobach bliskich. Jest to w polskiej tradycji dzień szczególny. Czas zadumy nad przemijaniem i czas wspominania tych, którzy od nas odeszli.

W Dniu Wszystkich Świętych odwiedzamy rodzinne groby czcząc zmarłych. Jest to dzień zadumy związany ze wspominaniem zmarłych. Ludzie odwiedzają cmentarze, aby ozdobić groby kwiatami, zapalić znicze i pomodlić się w intencji swoich zmarłych.

To święto ma charakter religijny, ale dobrym zwyczajem obchodzi je także wiele osób innych wyznań, albo nie wyznających żadnej religii jako wyraz szacunku dla zmarłych.

KIEDY ZOSTAŁO USTANOWIONE?

Święto to zostało zapoczątkowane już w 935 roku, przez papieża Jana XI, który ustanowił dzień 1 Listopada świętem ku czci zmarłych świętych. Dotyczyło zarówno świętych znanych, wyniesionych na ołtarze, jak i świętych nieznanych. Tak więc uroczystość Wszystkich Świętych przypomina nam przede wszystkim tych Świętych Pańskich, którzy nie mają swoich osobnych wspomnień w roku liturgicznym.

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych Kościół obchodzi 2 listopada i w tradycji polskiej dzień ten jest nazywany Dniem Zadusznym. To wspomnienie wprowadził opat benedyktynów w Cluny we Francji, św. Odilon (Odylon). On to w 998 r. zarządził modlitwy za dusze wszystkich zmarłych w dniu 2 listopada.

GROBY NIEZNANYCH ŻOŁNIERZY

Znicze i kwiaty są również składane na mogiłach bohaterów narodowych, czy też zapomnianych na co dzień grobach żołnierzy. Wiele zniczy pojawia się również pod pomnikami upamiętniającymi ofiary tragicznych wydarzeń oraz anonimowych bohaterów, którzy walczyli za ojczyznę.

TROCHĘ POEZJI

„Dzień zaduszny” – Brzechwa Jan Kiedy miedzianą rdzą pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki, zgadujemy, czego od nas obłoki chcą, smutniejące w dali swojej wysokiej. Na siwych puklach układa się babie lato, na grobach lampy migocą umarłym duszom, już niedługo, niedługo czekać nam na to, już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą. Jeżeli życie jest nicią – można przeciąć tę nić, i odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie… Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć, gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!

Hanna Łochocka „Płoną świeczki” Dzień jesienny tak cicho Jak liść zżółkły opada; Złoto ma z października Smutek ma z listopada. I w ten smutek złotawy, I w ten płomyk zamglony Przybrały się Zaduszki Jak w przejrzyste welony. Płoną świeczek szeregi, Płoną świeczek tysiące, Powiewają płomyki Zamyślone i drżące. Więc płomykiem jak dłonią, Dłonią ciepłą i jasną, Pozdrawiamy tych wszystkich, Których życie już zgasło.

Jan Twardowski „Żal” [fragm. ] Żal że się za mało kochało Że się myślało o sobie Że się już nie zdążyło Że było za późno

„Dla tych, którzy odeszli” – Gellnerowa Danuta Dla tych którzy odeszli w nieznany świat, płomień na wietrze kołysze wiatr. Dla nich tyle kwiatów pod cmentarnym murem i niebo jesienne u góry Dla nich harcerskie warty i chorągiewek gromada, i dla nich ten dzień – pierwszy dzień listopada.

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ Klasa 6 wraz z panią Karoliną Porębską Zdjęcia pochodzą z portalu www. pixabay. com