Holokaust Co To Jest Holokaust Sowo holocaust wywodzi

Holokaust

Co To Jest Holokaust Słowo „holocaust" wywodzi się z języka greckiego, w którym oznacza „całopalenie”. Pierwotnie termin ten dotyczył głównie kwestii religijnych (np. rytuałów, obrzędów), jednak po doświadczeniach II wojnie światowej zaczął odnosić się przede wszystkim do nazistowskiej zbrodni, jaką było wymordowanie ok. 6 milionów Żydów. Warto także zwrócić uwagę na to, iż stosowany w tym kontekście, pisany jest wielką literą.

Żydowskie kobiety i dzieci wyzwolone z austriackiego obozu koncentracyjnego w Lambach (maj 1945)

Holocaust - geneza Już po dojściu do władzy Adolfa Hitlera – w 1933 r. – Niemcy rozpoczęły realizację polityki rasistowskiej i antysemickiej. Początkowo przejawiała się ona głównie poprzez pozbawianie Żydów praw i przywilejów oraz konsekwentne skłanianie ich do opuszczania kraju. W 1935 r. ogłoszone zostały ustawy norymberskie, które dawały możliwość pozbawiania ludzi wyznania mojżeszowego obywatelstwa niemieckiego oraz jakiegokolwiek wsparcia otrzymywanego od państwa. Żydów oskarżano głównie o pasożytnictwo, wyzysk, niszczenie narodów i demoralizowanie jego przedstawicieli. W dodatku głęboko wierzono w żydowski spisek mający na celu stopniowe przejmowanie władzy na świecie.

Obok oskarżeń wymierzonych bezpośrednio w przedstawicieli wyznania mojżeszowego nazistowska propaganda posługiwała się także terminem „hańbienia rasy”. Z tego względu zakazywano niemieckim kobietom wiązania się z przedstawicielami znienawidzonego narodu. Trzeba zwrócić uwagę na fakt, iż Żydów nie traktowano jako grupy wyznaniowej, ale przede wszystkim – jako naród obarczony negatywnymi cechami genetycznymi.

Holocaust - historia Lata 30. , począwszy od ogłoszenia ustaw norymberskich, przynosiły coraz większą niechęć wobec Żydów. Skuteczna propaganda nazistowska stopniowo trafiała do szerokich mas społecznych. Po wybuchu II wojny światowej ludność żydowską zaczęto znakować, a następnie zamykać w ściśle wytyczonych przestrzeniach – gettach, gdzie kumulowano wyznawców religii mojżeszowej (lub też ludzi z nimi powiązanych oraz podejrzewanych o pokrewieństwo), trzymając ich pod strażą i niemal nieustannie kontrolując ich działania. Początkowo władze III Rzeszy rozważały masowe przesiedlenie Żydów, czyniąc ich nowym miejscem życia Madagaskar lub tereny znajdujące się za Uralem. Plan ten nie mógł powieść się jednak w trakcie wojny, podjęto więc decyzję o zagładzie – tzw. „rozwiązaniu kwestii żydowskiej”. Plan ten stworzono już jesienią 1941 r. , lecz ogłoszono dopiero 20 stycznia 1942 r. Operację powierzono oddziałom SS, a jej koordynatorem i naczelnikiem był Adolf Otto Eichmann. O tym, jak niezwykle istotnym punktem nazistowskiej ideologii była całkowita likwidacja Żydów, może świadczyć fakt, iż znaczne fundusze

przeznaczano na doskonalenie form zaplanowanego ludobójstwa. Początkowo Żydów eksterminowano głównie poprzez rozstrzeliwanie, lecz szybko okazało się, że takie działanie jest nieekonomiczne. Wtedy zaczęto rozważać stosowanie cyklonu B, który niegdyś używany był jako środek do dezynsekcji. Pierwszą skrupulatnie zaplanowaną akcją III Rzeszy była ta opatrzona kryptonimem „Reinhard”. Podjęto decyzję o wymordowaniu wszystkich Żydów zamieszkujących Generalne Gubernatorstwo. Okrutny plan realizowano głównie w specjalnie przystosowanych do tego obozach koncentracyjnych, gdzie przyszłe ofiary często przed śmiercią pracowały na rzecz Niemiec. Akcja objęła wszystkie grupy wiekowe i obie płcie. Więźniów transportowano pociągami do miejsc przyszłej kaźni. Przed osadzeniem w barakach byli oni pozbawiani swoich rzeczy, które automatycznie stawały się własnością III Rzeszy Okrutne i nieludzkie działanie nazistowskich Niemiec doprowadziło do śmierci ok. 6 milionów Żydów. Wraz z nimi zniknęła reprezentowana przez nich kultura, co szczególnie widoczne stało się w Europie Środkowej i Wschodniej – główni w dawnej Galicji, Ukrainie, Polsce, Białorusi itp. Swoją brutalną politykę III Rzesza realizowała niemal w całej Europie, rozsiewając kolejne ośrodki zagłady na podbitych przez siebie terenach.

Holocaust - znaczenie Holocaust odcisnął swoje piętno na wielu płaszczyznach. Żydzi, chcąc uniknąć podobnych zdarzeń w przyszłości, zaczęli dążyć do stworzenia własnego państwa (wzmocniły się poglądy syjonistyczne). Lata 1944 -1948 przyniosły ich exodus do dzisiejszego Izraela. Na gruncie politycznym wszelkie przejawy ideologii zbliżonych do nazizmu były prędko potępiane, a jedną z najważniejszych tendencji stało się dążenie do wspólnoty, u którego podstaw stał lęk przed powtórzeniem się ludobójstwa na tak szeroką skalę. Holocaust przyniósł także olbrzymie straty i zmiany na płaszczyźnie kulturalnej – niemal całkowicie wyeliminował z jej europejskiej mapy Żydów i ich kulturę. W dodatku skłonił artystów i twórców do poszukiwań przyczyn, oceniania i komentowania tego, co stało się czarną kartą w historii ludzkości. Zagłada narodu żydowskiego przyniosła także liczne pytania o tzw. „milczenie Boga”. Wśród przedstawicieli najważniejszych religii rozpoczął się dialog dotyczący niezasłużonego cierpienia, ludzkiego życia i innych fundamentalnych zagadnień. Holocaust okazał się krańcowym zaprzeczeniem i niezwykle bolesnym zwieńczeniem (niektórzy twierdzą, iż zburzeniem) dotychczasowego sposobu budowania cywilizacji, wiary w człowieka, humanizmu itd. Cała II wojna światowa przyniosła nieskończony ogrom cierpienia i pokazała, do czego zdolny jest człowiek w imię wpajanej mu ideologii.

Skrajne prądy nacjonalistyczne, totalitarne sposoby sprawowania władzy oraz militaryzacja życia okazały się drogą prowadzącą ku powszechnej zagładzie.

Dlaczego należy pamiętać o ofiarach Holokaustu? Pamięć o holokauście powinno się zachować, ponieważ to należy do naszej historii. Polacy pomagali Żydom, przez co sami ginęli. Śmierć poniosło wielu niewinnych ludzi. Niemcy nie mieli podstaw do tego, aby pozbawić życia milionów Polaków i Żydów

Auschwitz-Birkenau Auschwitz II (Birkenau), 1945

Konzentrationslager Auschwitz, w szczególności KL Auschwitz I (Stammlager), KL Birkenau (Auschwitz II) i KL Monowitz (Auschwitz III) – zespół niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych i obozu zagłady, działający w latach 1940– 1945 w Oświęcimiu i pobliskich miejscowościach; symbol Zagłady Żydów, nazywany też „fabryką śmierci”. Jako jedyny niemiecki obóz koncentracyjny został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO (1979) pod nazwą Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940– 1945). W części obozu utworzono Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu (1947), pomnik i instytucję kultury dokumentującą zbrodnie niemieckie w okupowanej Polsce. Nazwy Auschwitz, Birkenau i Monowitz są niemieckimi odpowiednikami polskich nazw Oświęcim, Brzezinka i Monowice, stosowanymi po agresji Niemiec na Polskę W 1939 roku i aneksji tych ziem przez III Rzeszę. Oświęcim dekretem Hitlera z 8 października 1939 został wcielony do III Rzeszy i znalazł się w granicach tzw. Wielkich Niemiec, w powiecie bielskim rejencji katowickiej prowincji Górnego Śląska. W 1940 roku na tych terenach władze niemieckie utworzyły obóz przeznaczony początkowo do osadzania więźniów politycznych i opozycji, głównie Polaków. Rozbudowywany był potem stopniowo w główne miejsce masowej eksterminacji około 1, 1 miliona Żydów z całej Europy, a także 140– 150 tysięcy Polaków, około 23 tysięcy Romów, około 12 tysięcy jeńców radzieckich oraz ofiar innych narodowości

Majdanek – niemiecki obóz koncentracyjny w Lublinie Początkowo planowano budowę niewielkiego pierwszego odcinka obozu mogącego pomieścić 5 -6 tysięcy więźniów. Jednak jesienią 1941 przyszedł rozkaz o natychmiastowej budowie obozu jenieckiego mogącego pomieścić 50 tysięcy jeńców. Całość rozplanowano na 236 baraków, w tym 207 więźniarskich. Budowę wykonywali Żydzi – jeńcy armii niemieckiej z 1939 roku i jeńcy radzieccy. Jednak już zimą 1942 przystąpiono do tworzenia planu rozbudowy obozu, tak, by druga część mogła pomieścić dalszych 150 tysięcy ludzi. Zarezerwowano teren o powierzchni 516 hektarów. W trzeciej części zamierzano ulokować zakłady odzieżowe Bekleidungswerke der Waffen SS, które miały prócz infrastruktury krawieckiej, kuśnierskiej, trykotarskiej itp. mieścić również baraki dla dalszych ok. 40 tysięcy więźniów. Ogółem planowano utworzenie kompleksu obozowego mogącego pomieścić łącznie ok. 250 000 osób. Jednak trudności wojenne, w szczególności niemożność większej eksploatacji jednotorowej lubelskiej linii kolejowej sprawiły, że plany te zrealizowano jedynie w ich piątej części. Utworzono sześć pól (I-VI) zawierających baraki więźniarskie. Niektóre części obozu bywały wydzielone dla konkretnej grupy więźniów. Na przykład 1 października 1942 skierowano pierwszą partię więźniarek dla utworzonego na V polu obozu kobiecego (Frauen KL). Na tym samym polu V planowano utworzyć obóz dziecięcy dla „bezwartościowych pod względem rasowym jednostek płci męskiej i żeńskiej” (Himmler).

Plany te nie doszły jednak do skutku. Istniała natomiast świadoma polityka, by małe dzieci pozostawiać przy matkach, co uniemożliwiało tym ostatnim wszelkie plany ucieczek i buntów (Według świadectwa Wandy Ossowskiej, małe dzieci odbierano natychmiast matkom i albo wywożono je w nieznanym kierunku albo pozbywano na miejscu. W sierpniu 1942 roku została rozpoczęta budowa komór gazowych, ukończona w październiku 1942. W sumie istniało 5 komór działających na gaz wpuszczany z butli bądź przewidzianych na zastosowanie granulek cyklonu B. Piece paleniskowe dostarczyła firma Theodor Klein – Maschinen- und Apparatenbau z Ludwigshafen am Rhein, hermetyczne drzwi skonstruowała berlińska firma Auert. W przeciwieństwie do Auschwitz, na Majdanku komory były umiejscowione nie koło krematoriów, a koło łaźni, co utrudniało transport ciał, lecz nie powodowało paniki wśród osób prowadzonych na zagazowanie.

Prezentację przygotował uczeń klasy IBT ZSCKRw Jabłoniu – Mateusz Skwarek