Dziura ozonowa Cz 2 CZYM JEST DZIURA OZONOWA

Dziura ozonowa Część 2

CZYM JEST DZIURA OZONOWA ? W atmosferze ziemskiej na wysokości od 10 do 50 km występuje warstwa o podwyższonej koncentracji ozonu (O 3) ozonosfera. Maksymalne stężenie ozonu utrzymuje się na wysokości ok. 23 km. Od końca lat 70 - tych obserwuje się znaczny spadek zawartości ozonu, szczególnie nad Antarktydą, w rejonie bieguna południowego. Zmniejszenie koncentracji ozonu w ozonosferze jest nazywane dziurą ozonową.

POWSTAWANIE DZIURY OZONOWEJ. Dziura ozonowa powstaje wskutek niszczenia warstwy ozonowej przez związki chemiczne, zwane freonami. Pod wpływem promieniowania ultrafioletowego freony ulegają fotolizie, w wyniku czego uwalniane zostają atomy chloru.

SKUTKI NIESZCZENIA WARSTWY OZONOWEJ. Ozonosfera pochłania bardzo szkodliwe dla wszystkich żywych organizmów promieniowanie ultrafioletowe (UV) o długości fali poniżej 390 nm. Niszczenie warstwy ozonowej prowadzi do zmniejszania się efektywności pochłaniania promieni UV. W wyniku tego organizmy są narażone na zwiększone promieniowanie ultrafioletowe.

Promieniowanie ultrafioletowe może jednak negatywnie wpływać bezpośrednio na ludzi. Poprzez wytwarzanie pigmentów w skórze, człowiek tylko w niewielkim stopniu jest zdolny do obrony. Nadmierne promieniowanie UV może osłabiać u ludzi system immunologiczny i tym samym zmniejszać odporność na infekcje i choroby. Wśród chorób tych najgroźniejsze są z pewnością choroby nowotworowe, a szczególnie nowotwory skóry (np. czerniak).

OCHRONA WARSTWY OZONOWEJ. Już w 1971 roku dwóch chemików zauważyło i udowodniło niszczący wpływ freonów na warstwę ozonową atmosfery. Komisja do spraw ochrony środowiska ONZ zwróciła uwagę na to zjawisko dopiero w 1976 roku. Od tego czasu freony znalazły się na liście związków chemicznych niebezpiecznych dla środowiska naturalnego. Konkretne działania mające na celu niedopuszczenie do zmniejszania się warstwy ozonowej nad powierzchnią kuli ziemskiej zaczęto jednak podejmować dopiero od 1982 roku, kiedy to dr Joe Farman odkrył na Antarktydzie Zachodniej całkowity zanik ozonu w atmosferze.

Od pewnego czasu podejmowane są różne działania w celu zahamowania niszczenia warstwy ozonowej. W 1987 roku wiele państw zobowiązało się na konferencji w Montrealu do ograniczenia produkcji i stosowania gazów rozkładających ozon (freonów i halonów). W wyniku tych decyzji już w 1997 roku zanotowano stopniowy wzrost ozonu w stratosferze. Ze względu na długi czas przebywania freonów i halonów w atmosferze (nawet do 130 lat), proces regeneracji ozonu będzie postępował powoli.

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ KOŁO GEOGRAFA