Xos M lvarez Blzquez Comentario do poema Muieira

Xosé Mª Álvarez Blázquez Comentario do poema Muiñeira

MUIÑEIRA A i-auga baixa cantando branca cantiga de pedras i-ao pasar polo muíño beilla, tola, unha muiñeira. __Adeus!, eu voume pra baixo, aló, non ollas? , á veiga, e ti, roda que te roda, ficas, pequeno, na terra. El pode ser __non o sei__ que á volta dos tempos veña; ti haste de atopar máis vello i-eu hei de ser sempre nena. Penso de irme polas nubens, vagarosa e silandeira. Logo fuxe polo monte, dando bicadas nas herbas, e xa non pode esquencer o trai-la-lá da muiñeira. Inicio: Presentación narración Corpo: desenvolvemento, diálogo Desenlace: despedida, narración

MUIÑEIRA A i-auga baixa cantando branca cantiga de pedras i-ao pasar polo muíño beilla, tola, unha muiñeira. __Adeus!, eu voume pra baixo, aló, non ollas? , á veiga, e ti, roda que te roda, ficas, pequeno, na terra. El pode ser __non o sei__ que á volta dos tempos veña; ti haste de atopar máis vello i-eu hei de ser sempre nena. Penso de irme polas nubens, vagarosa e silandeira. Logo fuxe polo monte, dando bicadas nas herbas, e xa non pode esquencer o trai-la-lá da muiñeira. INICIO: PRESENTACIÓN Auga branca: unha imaxe visual que suxire pureza e provoca no lector a a visión mental da escuma branca deixada polo curso da auga entre as pedras do río. Premer para unha intrepretación alternativa Continuar co comentario

MUIÑEIRA A i-auga baixa cantando branca cantiga de pedras i-ao pasar polo muíño beilla, tola, unha muiñeira. __Adeus!, eu voume pra baixo, aló, non ollas? , á veiga, e ti, roda que te roda, ficas, pequeno, na terra. El pode ser __non o sei__ que á volta dos tempos veña; ti haste de atopar máis vello i-eu hei de ser sempre nena. Penso de irme polas nubens, vagarosa e silandeira. Logo fuxe polo monte, dando bicadas nas herbas, e xa non pode esquencer o trai-la-lá da muiñeira. INICIO: PRESENTACIÓN Figura etimolóxica: “cantando… cantiga” para engadir á anterior imaxe visual unha imaxe acústica: o ruxe-ruxe da auga sobre as pedras e o troupelear da auga no rodicio fan ritmo de muiñeira. Outra Figura etimolóxica: “muíño…muiñeira” en posición final de verso enfatiza o protagonismo do muíño e o título do poema

MUIÑEIRA A i-auga baixa cantando branca cantiga de pedras i-ao pasar polo muíño beilla, tola, unha muiñeira. Adeus!, eu voume pra baixo, aló, non ollas? , á veiga, e ti, roda que te roda, ficas, pequeno, na terra. El pode ser __non o sei__ que á volta dos tempos veña; ti haste de atopar máis vello i-eu hei de ser sempre nena. Penso de irme polas nubens, vagarosa e silandeira. Logo fuxe polo monte, dando bicadas nas herbas, e xa non pode esquencer o trai-la-lá da muiñeira DESENVOLVEMENTO: DIÁLOGO A auga flúe río abaixo. Representa o constante devalar do tempo e á vez a eterna pureza e frescura. Mentres a vida transcorre dialoga coa moa ou rodicio do muíño que a pesar de tamén estaren en constante movemento fican estáticos e son testemuñas do paso do tempo. Exposición do clásico tema do decorrer da vida e do tempo recurrindo á auga, ao río (suxerido) e á roda do muíño como símbolos para representar aquel concepto. Enfatiza o poeta o constraste entre a auga sempre nena e libre para voar até as nubes e o muíño para quen o tempo pasa inexorábel sen gozar da mesma alegría e liberdade

MUIÑEIRA A i-auga baixa cantando branca cantiga de pedras i-ao pasar polo muíño beilla, tola, unha muiñeira. __Adeus!, eu voume pra baixo, aló, non ollas? , á veiga, e ti, roda que te roda, ficas, pequeno, na terra. El pode ser __non o sei__ que á volta dos tempos veña; ti haste de atopar máis vello i-eu hei de ser sempre nena. Penso de irme polas nubens, vagarosa e silandeira. Logo fuxe polo monte, dando bicadas nas herbas, e xa non pode esquencer o trai-la-lá da muiñeira. Conclusión A auga despídese deixando tras ela unha alegre melodía de muiñeira. Se Callar mensaxe esperanzadora do poeta. A auga (a vida que transcorre libre e alegre) xa non pode esquecer a lembranza desa melodía: unha vida plena de humildade, pureza e sinxeleza simbolizada na primeira (branca) auga cantareira que acariñaba as pedras do vello muíño.