Wsplna Polityka Zagraniczna i Bezpieczestwa O czym bd
Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa
O czym będę mówił: 1. Historia WPZIB 2. Organy WPZi. B 3. Finansowanie WPZi. B 4. Agencje wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa 5. Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● Kontekst historyczny Tuż po zakończeniu II wojny światowej kraje Europy Zachodniej zaczęły szukać sposobu zabezpieczenia się przed ewentualnym atakiem w przyszłości. Potencjalnie zagrożenie wiązano z rozprzestrzenieniem się komunizmu.
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● ● Pierwszy wojskowy układ po II w. ś. zawarły Francja i Wielka Brytania 3 marca 1947 r. w Dunkierce. Był to traktat o sojuszu i wzajemnej pomocy. Tworzono go głównie z myślą o ataku ze strony Niemiec. Dwa tygodnie później 17 marca 1948 r. Francja, Wielka Brytania, Holandia, Belgia i Luksemburg zawarły Traktat Brukselski, który to dotykał kwestii wspólnej samoobrony W czerwcu 1949 utworzono NATO
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● ● Wybuch wojny koreańskiej w czerwcu 1950 r. powoduje wzrost poczucia zagrożenia Francja przedstawia wtedy plan utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej, przechodzi on do historii jako plan Plevena, ostatecznie jednak nie dochodzi do jego ratyfikacji W marcu 1953 r. Tymczasowe Zgromadzenie EWWi. S opracowało i przedstawiło projekt Traktatu o Europejskiej Wspólnocie Politycznej, ze względu na brak wzajemnego zaufania nie dochodzi do jego wcielenia w życie
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 Plan Plevena - 24 października 1950 włączenia RFN do europejskich ● plan ● ● ● struktur obronnych Cele: obrona Europy Zachodniej przed ewentualnym atakiem ze strony ZSRR zapobieżenie odrodzenia się militaryzmu niemieckiego uniezależnienie państwzachodnioeuropejskich od pomocy i wsparcia militarnego USA
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● ● Traktaty rzymskie – ogólna nazwa dwóch umów międzynarodowych, podpisanych 25 marca 1957 przez Francję, Republikę Federalną Niemiec, Włochy, Belgię, Holandię Luksemburg Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom) Stworzyły one podwaliny pod integrację w kierunku politycznym
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● W lutym 1961 r. zwołano w Paryżu spotkanie szefów rządów i ministrów spraw zagranicznych państw WE. Powołano na nim grupę studyjną, pod przewodnictwem Christiana Foucheta, która opracowała projekt układu ws. unii politycznej w Europie Zachodniej, znany jako Plan Foucheta
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● ● Pierwszy Plan Foucheta - 19 października 1961 r W planie pojawił się projekt traktatu założycielskiego Unii Europejskiej. Proponowano utworzenie Unii Państw opartej na współpracy międzyrządowej, która prowadziłaby wspólną politykę zagraniczną oraz, współpracując z innymi narodami, także obronną. Miałaby również rozwijać ścisłą współpracę na obszarze nauki i kultury. Nie poruszał kwestii ekonomicznych zastrzeżenia miały głównie Belgia i Holandia, które obawiały się o to czy nie wpłynie on negatywnie na pozycję NATO. Poza tym Holandii zależało na włączeniu do Wspólnot Europejskich Wielkiej Brytanii.
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● ● ● Drugi plan Foucheta – 11 sstycznia 1962 Plan zawierał propozycje integracji w sferach polityki zagranicznej, obronności, kultury i nauki, a także, co go różniło od pierwszego planu Foucheta, w kwestiach gospodarczych Plan został negatywnie przyjęty przez pozostałych członków Wspólnot. Powodami tego były: 1. zbyt mała skłonność Francji do głębszej integracji 2. postulowane przez Francję wyparcie amerykańskich wpływów z Europy i reformę NATO 3. zbliżanie się Francji i RFN, co w krajach Beneluksu i Włoszech wywoływało obawy o możliwość zachwiania równości
1. Historia WPZi. B: Lata 1945 -1969 ● W drugiej połowie lat 60. panował zastój w integracji spowodowany różnicami zdań we Wspólnotach, głównie indywidualnym stanowiskiem Francji w pewnych kwestiach.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● ● W grudniu 1969 r. prezydent Francji Georges Pompidou zaproponował odbywanie regularnych spotkań ministrów spraw zagranicznych członków Wspólnot Europejskich w celu zharmonizowania polityki zagranicznej. W jego wyniku w 1970 r. prace rozpoczęła grupa urzędników pod przewodnictwem belgijskiego dyplomaty Étienne Davignona. Opracowała ona dokument, zwany Raportem luksemburskim (lub Raportem Davignona), który powołał Europejską Współpracę Polityczną. Odtąd państwa WE wspólnie ustalały stanowiska w różnych kwestiach międzynarodowych.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● 15 grudnia 1973 r. w Kopenhadze odbyło się spotkanie głów państw i rządów, podczas którego wypracowano Dokument o tożsamości europejskiej. Podkreślił on konieczność integracji w Europie, by jej głos liczył się w świecie. Rok później, w dniach 9 -10 grudnia 1974 r. na szczycie państw Dziewiątki w Paryżu, postanowiono zinstytucjonalizować dotychczasowe nieformalne spotkania głów państw i utworzono Radę Europejską.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● Na przełomie lat 70. i 80. rola EWP była bardzo niewielka i de facto ograniczała się do zapewnienia państwom członkowskim możliwości wzajemnej wymiany poglądów. W obliczu kryzysowych sytuacji na świecie, jak radziecka interwencja w Afganistanie czy irańska rewolucja islamska, państwa Dziewiątki nie potrafiły wypracować wspólnego stanowiska.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● W wyniku dyskusji wypracowano Raport londyński, który został przyjęty 13 października 1981 r. Państwa członkowskie zostały zobowiązane do konsultowania się z partnerami przed przyjęciem ostatecznego stanowiska lub wystąpieniem z inicjatywą narodową we wszystkich ważnych kwestiach polityki zagranicznej, które są przedmiotem zainteresowania Dziesiątki jako całości Brak sposobu egzekwowania tego przepisu sprawił jednak, że jego wykonywanie zależało tylko od dobrej woli państw członkowskich. Raport londyński wprowadził również procedurę kryzysową, która polegała na możliwości zwołania w ciągu 48 godzin
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● Raport Dooge'a - 29 -30 marca 1985 r Zapowiedział on stopniowe likwidowanie osobnego traktowania Wspólnoty i EWP oraz zaproponował, by konsultacje na tematy bezpieczeństwa zewnętrznego objęły także wymianę strategii i technologii wojskowych oraz tworzenie wspólnych standardów zbrojeniowych.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● Na Konferencji Międzyrządowej w Luksemburgu, odbywającej się w wrześniu 1985 r. podjęto dalsze decyzje w sprawach integracji europejskiej, których efektem było podpisanie 17 lutego 1986 r. Jednolitego Aktu Europejskiego.
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● Ustanowił on zgodność i solidarność działań, które miały chronić wspólne interesy Europy, a także obronę pokoju, demokracji i praw człowieka na świecie. Rewidował on postanowienia traktatów rzymskich, regulując działania Wspólnoty i EWP. JAE usankcjonował wspólne prowadzenie EWP i Wspólnotami, powierzając Komisji oraz Prezydencji obowiązek dbania o zgodność obu dziedzin Ważną zmianą w sferze instytucjonalnej EWP wprowadzenie stałego sekretariatu z siedzibą w Brukseli. było
Historia WPZi. B: Lata 1970 -1992 ● ● ● 19 kwietnia 1990 r. prezydent Francji François Mitterrand oraz kanclerz Niemiec Helmut Kohl zaproponowali zwołanie międzynarodowej konferencji ws. utworzenia Unii Europejskiej. W dniach 14 -15 grudnia 1990 na drugim posiedzeniu Rady Europejskiej w Rzymie rozpoczęto konferencję ws. utworzenia Unii Europejskiej. Wśród najbardziej spornych kwestii był dylemat czy w skład wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa włączyć kwestie obronne. Ustalono, że sprawy obrony powinny być włączone do zakresu działania UE W kwietniu 1991 r. Luksemburg przedstawił projekt zbudowania Unii Europejskiej w oparciu o 3 filary, z których drugi miała stanowić wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa. Po długich negocjacjach Radzie Europejskiej udało się na spotkaniu w Maastricht 9 -10 grudnia ustalić ostateczną wersję Traktatu o Unii Europejskiej, który podpisano 7 lutego 1992 r. , a wszedł w życie 1 listopada 1993 r
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● ● Traktat z Maastricht został podpisany 7 lutego 1992 a wszedł w życie 1 listopada 1993 r. Jego postanowienia dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, ustanowił artykuł, której celami określił: ● ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów i niezależności Unii; ● umacnianie bezpieczeństwa Unii i jej Państw Członkowskich we wszelkich formach; ● ● utrzymanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz Aktu Końcowego z Helsinek i celami Karty Paryskiej; popieranie współpracy międzynarodowej; rozwijanie oraz umacnianie demokracji i państwa prawnego, a także poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności. Traktat przyznał także większe uprawnienia Komisji i Parlamentowi Europejskiemu. Dostały one udział w tworzeniu i wykonywaniu WPZi. B, choć ograniczony.
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● Traktat amsterdamski został podpisany 2 października 1997 r. , a wszedł w życie 1 maja 1999 r. W znaczący sposób zmienił tekst Traktatu o Unii Europejskiej, jednak wprowadził niewiele zmian merytorycznych. Dokonał pogrupowania istniejących przepisów, dzięki czemu całość nabrała przejrzystości.
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● ● ● ● Najważniejsze zmiany w zakresie II filaru, jakie wprowadził to: nadanie UE możliwości zlecania Unii Zachodnioeuropejskiej misji różnego typu: od zadań humanitarnych i ratowniczych po działania zbrojne wprowadzenie wspólnych strategii jako instrumentu WPZi. B nadanie Radzie Europejskiej kompetencji decydowania o zasadach i ogólnych wytycznych w sprawach wspólnej obronności ustanowienie wysokiego przedstawiciela do spraw wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i połączenie go z funkcją Sekretarza Generalnego Rady nadanie Radzie Europejskiej kompetencji ustalania wspólnych strategii zmiana trojki; odtąd stanowią ją: minister spraw zagranicznych, pełniący funkcję przewodniczącego Rady, wysoki przedstawiciel do spraw WPZi. B oraz przedstawiciel Komisji ustanowienie Komórki Planowania i Wczesnego Ostrzegani
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● ● ● Traktat nicejski został podpisany 26 lutego 2001 r. , a wszedł w życie 1 lutego 2003 r. W zakresie WPZi. B wprowadził niewiele zmian, m. in. : zmiana sposobu wyznaczania specjalnego przedstawiciela, który odtąd jest wybierany kwalifikowaną większością głosów dodano możliwość podejmowania decyzji kwalifikowaną większością głosów przy zawieraniu porozumień międzynarodowych, gdy dotyczy to realizacji wspólnego działania lub stanowiska
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● ● Traktat lizboński został podpisany 13 grudnia 2007 r. Miał on wejść w życie 1 stycznia 2009 r. , jednak z uwagi na odrzucenie go przez Irlandię podczas referendum traktat wszedł w życie 1 grudnia 2009. Zniósł on system filarowy, jednak pozostawił WPZi. B, wprowadzając w niej duże zmian zobowiązał wszystkie państwa do konsultowania się z pozostałymi w ramach Rady Europejskiej lub Rady UE przed podjęciem jakichkolwiek działań na arenie międzynarodowej lub zaciągnięciem wszelkich zobowiązań, które mogłyby wpłynąć na interesy Unii ustanowił zbiorową samoobronę: w przypadku zbrojnej napaści na którekolwiek z państw UE, pozostałe mają obowiązek udzielenia pomocy i wsparcia przy zastosowaniu wszelkich dostępnych im środków wysokiemu przedstawicielowi ds. WPZi. B traktat nadał bardzo silną pozycję: – przewodniczy on unijnej polityce zagranicznej – został on włączony do obrad Rady Europejskiej – nadano mu możliwość zwracania się do Rady w celu przedkładania inicjatyw i wniosków – nadano mu możliwość zwołania nadzwyczajnego posiedzenia Rady w razie bezwzględnej potrzeby z własnej inicjatywy albo na wniosek Państwa Członkowskiego – ma on zapewniać koordynację działań państw członkowskich w organizacjach międzynarodowych i podczas konferencji międzynarodowych
Historia WPZi. B: Lata 1993 - 2014 ● ● ● zobowiązanie członków Rady Bezpieczeństwa ONZ do zaproszenie na jej obrady wysokiego przedstawiciela w przypadku, gdy Unia określiła stanowisko w kwestii wpisanej do porządku obrad Rady skreślenie przepisów mówiących o tym, że prezydencja reprezentuje Unię w sprawach WPZi. B nadanie przewodniczącemu Rady Europejskiej możliwości zwołania nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej w celu określenia strategicznych kierunków polityki Unii nadanie Radzie możliwości szybkiego dostępu do środków budżetowych Unii przeznaczonych na natychmiastowe finansowanie inicjatyw w ramach WPZi. B, Europejska Agencja Obrony zyskała prawne umocowanie w Traktacie jako Agencja do spraw Rozwoju Zdolności Obronnych, Badań, Zakupów i Uzbrojenia
Organy WPZi. B: Rada Europ. ● ● Rada Europejska jest najważniejszym organem Unii Europejskiej. . Powstała ona z nieformalnych spotkań głów państw EWG, odbywających się od 1974 r. Status formalnoprawny uzyskała na mocy Jednolitego Aktu Europejskiego w 1987 r. , a w 1993 r. przepisami w Traktacie o Unii Europejskiej stała się organem unijnym. Początkowo miała się zbierać dwa razy do roku, a zgodnie z decyzją podjętą w Sewilli 26 czerwca 2002 r. spotyka się na rutynowych spotkaniach cztery razy do roku, a jeśli zajdzie potrzeba, także na nadzwyczajnych
Organy WPZi. B ● ● ● W jej skład wchodzą szefowie państw lub rządów Państw Członkowskich, jak również jej przewodniczący oraz przewodniczący Komisji. W jej pracach uczestniczy także wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. Jej obradom przewodniczy państwo aktualnie sprawujące urząd prezydencji. Decyzje podejmuje na zasadzie konsensusu, o ile Traktaty nie stanowią inaczej. Jej zadaniem jest nadawanie Unii impulsów do rozwoju oraz określanie kierunków politycznych, w jakich Unia będzie się rozwijać. Rada Europejska ustala zasady i ogólne wytyczne, jakimi będzie się kierować WPZi. B. Może doprowadzić do stworzenia wspólnej obrony, jeżeli jednomyślnie podejmie taką decyzję Do kompetencji Rady Europejskiej należy również mianowanie wysokiego przedstawiciela Unii do spraw WPZi. B; może ona również zakończyć jego kadencję
Organy WPZi. B: Rada Unii Europ. ● ● Rada Unii Europejskiej w zakresie WPZi. B pełni funkcje określania polityki i koordynacji. Składa się z przedstawicieli szczebla ministerialnego państw członkowskich (po jednym z każdego), którzy mają upoważnienie do zaciągania zobowiązań w imieniu rządu ich państwa. W ramach Rady funkcjonują Rada do Spraw Ogólnych i Rada do Spraw Zagranicznych. Rada do Spraw Ogólnych ma za zadanie zapewniać spójność prac różnych składów Rady. Przygotowuje także posiedzenia Rady Europejskiej i zapewnia ich ciągłość. Do zadań Rady do Spraw Zagranicznych należy opracowywanie działań zewnętrznych Unii na podstawie strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską oraz zapewnianie spójności działań Unii.
Organy WPZi. B: Rada Unii Europejskiej ● Do najważniejszych funkcji Rady Unii Europejskiej w zakresie WPZi. B należą: ● opracowywanie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa ● ● podejmowanie decyzji niezbędnych do określenia i realizacji tej polityki na podstawie ogólnych wytycznych i strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską zapewnianie jednolitości, spójności i skuteczności działań Unii (wraz z wysokim przedstawicielem) umożliwienie wymiany poglądów i informacji między państwami członkowskimi upoważnianie do podjęcia rokowań, wydawania wytycznych negocjacyjnych; upoważnianie do podpisywania i zawieranie umów
Organy WPZi. B: Wysoki Przedstawicel ● Urząd wysokiego przedstawiciela do spraw wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa jest najważniejszym organem UE w zakresie WPZi. B. Został on powołany na mocy Traktatu amsterdamskiego. Zadaniem tego organu, jest dowodzenie unijną dyplomacją. Działa on z upoważnienia Rady. Jest mianowany przez Radę Europejską, która wybiera go kwalifikowaną większością głosów, za zgodą przewodniczącego Komisji. Jego wybór musi zostać zatwierdzony przez Parlament Europejski
Organy WPZi. B ● ● Kompetencje: Jest reprezentantem Unii w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Wyraża jej stanowisko w organizacjach międzynarodowych i na konferencjach międzynarodowych ● Prowadzi WPZi. B oraz WPBi. O. Poprzez swoje propozycje, przyczynia się do opracowania tych polityk i realizuje je ● Prowadzi dialog polityczny ze stronami trzecimi ● Uczestniczy w pracach Rady Europejskiej ● Zapewnia wykonanie decyzji przyjętych przez Radę Europejską i Radę Unii Europejskiej ● Jest przewodniczącym Rady do Spraw Zagranicznych oraz jednym z wiceprzewodniczących Komisji ● ● ● Odpowiada w ramach Komisji za jej obowiązki w dziedzinie stosunków zewnętrznych i koordynację innych aspektów działań zewnętrznych Unii Może przedkładać Radzie swoje wnioski oraz zalecenia w sprawach wydania upoważnienia do podjęcia negocjacji odnośnie umowy międzynarodowej. Może do niej również zwracać się z wszelkimi pytaniami dotyczącymi WPZi. B. Musi się regularnie konsultować z Parlamentem Europejskim w zakresie głównych spraw związanych z WPZi. B oraz WPBi. O. Musi również informować go o rozwoju tych polityk. Do jego obowiązków należyte uwzględnienie poglądów Parlamentu. W przypadku przeprowadzania misji utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa, czuwa nad koordynacją cywilnych i wojskowych ich aspektów W przypadkach wymagających szybkiej decyzji może w ciągu 48 godzin zwołać, z inicjatywy własnej albo na wniosek państwa członkowskiego, nadzwyczajne posiedzenie Rady. W razie bardzo pilnej potrzeby może to nastąpić szybciej. Poszukuje rozwiązania w sytuacji, gdy jeden z członków Rady oświadczy, że ze względów polityki krajowej zamierza sprzeciwić się podjęciu decyzji podejmowanej większością kwalifikowaną
Organy WPZi. B: Komisja Europejska ● ● ● Komisja Europejska: Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa jest jedyną dziedziną, w której Komisja nie reprezentuje Unii na zewnątrz. W wielu kwestiach pełni ona jedynie funkcje pomocnicze. zapewnia spójność różnych dziedzin działań zewnętrznych Unii (wraz z Radą i przy wsparciu wysokiego przedstawiciela) prowadzi rokowania z państwami trzecimi. Robi to w konsultacji ze specjalnym komitetem wyznaczonym przez Radę regularnie składa specjalnemu komitetowi i Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie z postępu w rokowaniach może wnioskować do Rady o przyznanie pomocy finansowej państwu trzeciemu, jeżeli sytuacja tego wymaga może wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości o opinię w sprawie zgodności przewidywanej umowy międzynarodowej z traktatami
Organy WPZi. B: Parlament Europ. ● Parlament Europejski posiada funkcje głównie prawodawcze, kontrolne i doradcze. Jego kompetencje: ● musi wyrazić Radzie zgodę na zawarcie niektórych umów międzynarodowych ● dwa razy w roku przeprowadza on debatę o postępach w realizacji WPZi. B, w tym WPBi. O ● wraz z Radą poprzez rozporządzenia określa ramy realizacji wspólnej polityki handlowej ● ● wysoki przedstawiciel UE ds. WPZi. B musi się z nim regularnie konsultować w zakresie głównych aspektów i podstawowych opcji WPZi. B oraz WPBi. O jest informowany przez wysokiego przedstawiciela o rozwoju WPZi. B oraz WPBi. O jego poglądy muszą być uwzględniane przez wysokiego przedstawiciela przy decydowaniu o polityce zagranicznej i bezpieczeństwa może kierować do Rady i do wysokiego przedstawiciela pytania lub formułować pod ich adresem zalecenia odnośnie WPZi. B
Finansowanie WPZi. B ● ● Traktat o Unii Europejskiej mówi, że wydatki związane z administracją są pokrywane z budżetu Unii, natomiast wydatki na cele operacyjne są pokrywane albo również z budżetu Unii, albo, w przypadku jednomyślnej decyzji Rady UE, z budżetu państw członkowskich według kryterium produktu krajowego brutto, chyba że Rada, stanowiąc jednomyślnie, postanowi inaczej. Nowe problemy związane z finansowaniem WPZi. B powstały na początku 2003 r. , gdy rozpoczęto misje petersberskie. Wzrost kosztów operacji, których nie można było pokrywać z budżetu UE, stał się zagrożeniem dla ich skuteczności. Z tego powodu w lutym 2004 r. Rada Unii Europejskiej stworzyła mechanizm ATHENA, którego zadaniem jest administracja nad wspólnymi kosztami operacji mających implikacje wojskowe lub obronne.
Finansowanie WPZi. B ● ● Żeby zagwarantować szybki dostęp do środków budżetowych Unii przeznaczonych na natychmiastowe finansowanie inicjatyw w ramach WPZi. B, a zwłaszcza działań przygotowawczych do misji utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa Rada podejmuje decyzje po konsultacji z Parlamentem Europejskim. Działania przygotowawcze do tych misji, które nie obciążają budżetu Unii są finansowane z funduszu początkowego utworzonego ze składek państw członkowskich Jeżeli misja tego typu nie może być finansowana z budżetu Unii, Rada upoważnia wysokiego przedstawiciela do wykorzystania tego funduszu. Wysoki przedstawiciel musi później złożyć Radzie sprawozdanie z wykonania tego upoważnienia
Agencje wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa 1. Instytut Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem ● ● został powołany w 2002 r. w celu wspierania debat i współpracy między państwami członkowskimi. Najważniejsze zadania Instytutu to: organizacja współpracy pomiędzy ekspertami, naukowcami i przedstawicielami władz państw europejskich (także tych spoza Unii), USA i Kanady, mającej na celu przygotowywanie analiz z zakresu obronności ● organizowanie badań i debat dotyczących bezpieczeństwa i obronności UE ● rozwijanie relacji z USA i Kanadą w celu polepszenia współpracy między oboma regionami ● 2. Centrum Satelitarne Unii Europejskiej ● ● ● zostało powołane w styczniu 2002 r. na mocy wspólnego działania Rady Unii Europejskiej z dnia 20 lipca 2001 r. Jego zadania to dostarczanie i przetwarzanie danych pochodzących z obserwacji satelitarnych. 3. Europejska Agencja Obrony została powołana na mocy wspólnego działania Rady UE z dnia 12 lipca 2004 r. Ma ona na celu zwiększenie poziomu obronności Unii, zwłaszcza odnośnie zarządzania kryzysowego, podniesienie poziomu współpracy państw członkowskich w zakresie obrony, rozwój i zwiększenie konkurencyjności europejskiego przemysłu zbrojeniowego, podniesienie poziomu technologicznego oraz wspieranie badań nad obronnością.
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony ● ● ● Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (do 1 grudnia 2009 jako Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony) stanowi integralną część WPZi. B. Obejmuje stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej Unii. Może ona doprowadzić do stworzenia wspólnej obrony, jeżeli Rada Europejska tak zadecyduje. Zobowiązania państw UE w WPBi. O nie mają wpływu na ich przynależność do NATO. Decyzje odnośnie WPBi. O są podejmowane przez Radę stanowiącą jednomyślnie na wniosek wysokiego przedstawiciela lub z inicjatywy państwa członkowskiego Artykuł 42 ustęp 7. Traktatu lizbońskiego wprowadził w Unii Europejskiej zasadę o solidarności wszystkich państw w przypadku zbrojnej napaści na którekolwiek z nich: W przypadku gdy jakiekolwiek Państwo Członkowskie stanie się ofiarą zbrojnej agresji na jego terytorium, pozostałe Państwa Członkowskie mają w stosunku do niego obowiązek udzielenia pomocy i wsparcia przy zastosowaniu wszelkich dostępnych im środków (. . . ).
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony Misje zagraniczne ● WPBi. O zapewnia Unii zdolność operacyjną opartą na środkach cywilnych i wojskowych. Unia może z nich korzystać w przeprowadzanych poza swoimi granicami misjach utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa. Mogą one obejmować wspólne działania rozbrojeniowe, misje humanitarne i ratunkowe, misje wojskowego doradztwa i wsparcia, misje zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju, misje zbrojne służące zarządzaniu kryzysowemu, w tym misje przywracania pokoju i operacje stabilizacji sytuacji po zakończeniu skonfliktów. Wszystkie te misje mogą przyczyniać się do walki z terroryzmem, w tym poprzez wspieranie państw trzecich w zwalczaniu terroryzmu na ich terytoriach
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony Europejska Agencja Obrony ● Traktat lizboński nadał Europejskiej Agencji Obrony prawne umocowanie w Traktacie jako Agencja do spraw Rozwoju Zdolności Obronnych, Badań, Zakupów i Uzbrojenia. Jest otwarta dla wszystkich państw członkowskich pragnących uczestniczyć w jej pracach.
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony Stała współpraca strukturalna ● Między państwami, które spełniają kryteria zdolności wojskowej i które zaciągnęły w tej dziedzinie dalej idące zobowiązania mając na względzie najbardziej wymagające misje, ustanawiana jest stała współpraca strukturalna w ramach Unii. Aby wziąć w niej udział dane państwo musi przedstawić swój zamiar Radzie i wysokiemu przedstawicielowi. Wówczas Rada po konsultacji z wysokim przedstawicielem w ciągu trzech miesięcy podejmuję decyzję o ustanowieniu stałej współpracy strukturalnej, podając listę państw w niej uczestniczących. W późniejszym terminie również możliwe jest przystąpienie do tej współpracy.
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony Wspólna polityka bezpieczeństwa w latach 90 ● W latach 1992 -1995 siły morskie nadzorowały wody Adriatyku, egzekwując embargo na dostawy broni do byłej Jugosławii i sankcje ekonomiczne przeciwko Federacyjnej Republice Jugosławii; w latach 1993 -2001 prowadzono operacje policyjne kolejno: na Dunaju, w Mostarze, i w Albanii; w latach 1998 -1999 prowadzono obserwacje stanu bezpieczeństwa w Kosowie, a w latach 1999 -2001 rozminowywano pola w Chorwacji.
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony Europejska strategia bezpieczeństwa ● ● 12 grudnia 2003 r. na posiedzeniu w Brukseli Rada Europejska przyjęła dokument określający wspólną strategię bezpieczeństwa o nazwie Bezpieczna Europa w lepszym świecie: europejska strategia bezpieczeństwa. Określał on strategiczne cele dla UE: zapobieganie długofalowym zagrożeniom, w pierwszej kolejności działając poza granicami Europy przy użyciu nie tylko militarnych środków (vide np. sankcje) dbanie o bezpieczeństwo w sąsiedztwie UE poprzez rozwój Wspólnoty i integrację kolejnych państw oraz współpracę z USA, Rosją, NATO, państwami śródziemnomorskimi, bałkańskimi i kaukaskimi umacnianie już istniejących systemów bezpieczeństwa międzynarodowego, w szczególności w ramach ONZ, NATO, OBWE i Rady Europy, ponadto także m. in. WHO i Międzynarodowego Trybunału Karnego
Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony ● ● Zasoby i zdolności UE w ramach WPBi. O W ramach realizacji Europejskiego Celu Operacyjnego, UE rozpoczęła tworzenie europejskich sił szybkiego reagowania. Ich struktura opiera się na związku niezależnych jednostek narodowych armii, nie stanowią one jednolitej formacji. W latach 2000 -2004 r. w Brukseli odbyły się 4 konferencje planistyczne poświęcone rozbudowie europejskich zdolności obronnych
- Slides: 45