wito przyjani obchodzone w dniu 22 lutego kadego

święto przyjaźni obchodzone w dniu 22 lutego każdego roku przez harcerzy i skautów na całym świecie. 22 lutego to dzień urodzin założyciela skautingu, Roberta Baden Powella (22 lutego 1857) i jego żony Olave Baden. Powell (22 lutego 1889). Dlatego w ten dzień harcerze myślą o sobie, składają sobie życzenia, przesyłają kartki, organizują różne gry terenowe lub spotykają się przy ognisku. Dla niektórych środowisk harcerskich ten dzień jest okazją do zbiórki pieniędzy, na jakiś charytatywny cel, np. szpital, dom dziecka w swojej miejscowości.

Idea ustanowienia tego dnia zrodziła się na 4 Międzynarodowej Konferencji Skautek i Przewodniczek w 1926 roku w Stanach Zjednoczonych. Wybór daty padł na dzień 22 lutego - rocznicę urodzin założycieli skautingu Roberta Baden-Powella, Naczelnego Skauta Świata i jego żony Olave Baden-Powell Naczelnej Skautki Świata. Początkowo było to święto dziewcząt, jednak z czasem również skauci dołączyli do jego obchodów. Dzień Myśli Braterskiej uświadamia skautom na całym świecie, jak jest ich wielu i że wszyscy są dla siebie braćmi niezależnie od koloru skóry, narodowości, czy wieku.

W roku 1928 rząd nasz uhonorował pierwszego skauta Krzyżem Komandorskim z Gwiazda Orderu Polonia Restituta. Jego ojczyzna wyróżniła go tytułem „lorda”. 22 lutego 1927 r. , w siedemdziesiąta rocznice urodzin Baden Powella, jak rowniez w dzien. rocznicowy urodzin jego żony Olave Baden Powell, współtwórczyni skautowego ruchu żeńskiego, młodszej od męża o blisko 30 lat, światowe władze skautowe uczciły założyciela swojej organizacji ogłaszając dzien. 22 lutego DNIEM MYŚLI BRATERSKIEJ. W późniejszym czasie ten sam dzien. został uznany przez skautki za DZIEN. MYŚLI SIOSTRZANEJ. Święto to na trwale aż do dzisiejszego dnia wpisało się w życie organizacji skautowych całego świata, a wiec rowniez i harcerstwa, które swój rodowód wywodzi z pnia skautowego.

Trójramienna koniczynka - oznaka skautek to symbol potrójnej służby: Bogu, Ojczyźnie, i bliźnim. Gwiazdki oznaczają Prawo i Przyrzeczenie, które harcerki zawsze mają przed oczami. Pionowa kreska to igła kompasu, wskazująca właściwy kierunek, a podstawa łodyżki wyraża płomień miłości bliźniego.

Corocznie w połowie lutego w skrzynkach pocztowych instruktorów i harcerzy, w teczkach drużyn hufcu lub w harcerskich izbach pojawiają się malutkie ozdobne karteczki, pocztówki pełne harcerskiej symboliki, cytatów, złotych myśli oraz przede wszystkim braterskie pozdrowienia i życzenia.

Danuta Małkowska

Informacje główne • Małkowska Olga z domu Drahonowska • Urodzona: 01. 19. 1888 w Krzeszowicach w rodzinie pochodzącej z Czech. • Zmarła 15. 01. 1979 • Była wychowawczyni, wybitna działaczka i instruktorka harcerska, harcmistrzyni Rzeczypospolitej.

Rodzina • Ojciec jej, Karol, pochodzenia ormiańskiego, był zarządcą dóbr hr. A. Potockiego w Małopolsce. Matka, Zofia, pochodziła z mieszczańskiej rodziny czeskiej. Z kilkorga dzieci, które zmarły na choroby płucne, uchowała się Wilma o niebieskich oczach i kasztanowych włosach swojej matki i Olga o temperamencie, ciemnych oczach i włosach, i klasycznych rysach swego ojca. Mimo czeskich korzeni rodziców od dziecka zawsze podkreślała swą polskość.

Nauka • Szkołę i gimnazjum ukończyła eksternistycznie, zdając tylko kolejne egzaminy w Krakowie, zresztą zawsze z najlepszymi notami. Po maturze wstąpiła do Konserwatorium Muzycznego we Lwowie, gdzie wkrótce ujawniła swe talenty jako poetka i rzeźbiarka. Była również instruktorką wychowania fizycznego w "Sokole", miała swoje pasje sportowe (jazda konna, pływanie, łyżwiarstwo, narciarstwo, gimnastyka), działała także w organizacji wychowania narodowego Eleusis. Z Eleusis pozyskał ją Małkowski do niepodległościowego "Zarzewia", gdzie szybko poznała tajniki służby wojskowej, zdobywając stopień porucznika Polskich Drużyn Strzeleckich

• Zdjęcie ślubne Andrzeja Małkowskiego i Olgi Drahonowskiej (1913)

• Na obczyźnie Poprzez Wiedeń przedostali się w marcu 1915 do Szwajcarii, a stamtąd do USA, gdzie Stanisław Osada wezwał Andrzeja Małkowskiego do zorganizowania harcerstwa polonijnego. Tam przyszedł na świat 30 października 1915 syn Olgi i Andrzeja, nazwany przez nich Lutykiem, z którym w rok później wróciła do Europy. Gdy plany polskiego Legionu w Kanadzie upadły – w lutym 1917 przeniosła się z Francji do Szwajcarii. Poczta tego neutralnego kraju odmówiła doręczania żołdu Andrzeja z wojska kanadyjskiego, więc aby utrzymać siebie i dziecko podjęła ciężką pracę fizyczną w gospodarstwie ogrodniczym w Chexbres Village, traktując to jako jeszcze jedną próbę harcerskości. Od końca 1917 r. uczyła muzyki w Ecole Nouvelle, a od 1918 r. w polskiej szkole w Londynie, którą założyła na prośbę Polish Relief Found.

Na obczyźnie • Później zamieszkała w Torquay jako kustosz zbiorów (po osiadłej tam po 1863 r. rodzinie Krajewskich w Fell-Court), przeznaczonych dla Polski, gdy odzyska niepodległość (tak się też stało). Również tam Małkowska uczyła muzyki i wychowania fizycznego w szkołach, organizując i prowadząc drużynę skautek i wilcząt. I wszędzie zdobywała sympatię dla Polski, do której miała wrócić już bez Andrzeja (który zginął w 1919 r. w wyniku zatonięcia statku, którym płynął).

Po powrocie do Polski • Wróciła z Lutykiem w listopadzie 1921 prowadząc naukę angielskiego i gimnastyki w zakopiańskiej Szkole Gospodarstwa Domowego i dla Ślązaczek specjalne kursy języka polskiego, literatury, historii i geografii, a od 1922 r. zapoczątkowała trzymiesięczną szkołę instruktorek ZHP w Kuźnicach. W 1924 r. była komendantką Zlotu Harcerek w Świdrze pod Warszawą, a następnie polskiej delegacji na III Światową konferencję skautek w Foxlease w Anglii. W 1925 r. założyła Szkołę Pracy Instruktorskiej i Pracy Harcerskiej w Sromowcach Wyżnych, kierując tą placówką do 1939 r. i rozbudowując ośrodek. Po Dworku Cisowym (szkoła) powstały tam: Orle Gniazdo w 1927 r. i Dom Ludowy dla wsi (spalony w 1945), Watra w 1929 r. i czorsztyńska Pustelnia w 1930 r. Latem 1931 Olga Małkowska kierowała w Sromowcach pierwszym obozem żeńskim Studium W-F Uniwersytetu Jagiellońskiego.

• Szkołę Pracy Harcerskiej uznano za ośrodek nowego typu, promieniujący ideą harcerską na społeczeństwo, w 1927 r. władze ZHP obdarzyły ją godnością harcmistrzyni Rzeczypospolitej. • W 1932 r. prowadziła VII światową konferencję skautek na Buczu – uczestniczki jednomyślnie wybrały druhnę Małkowską do Komitetu Światowego Skautek, na konferencji następnej w Abelboden, w Szwajcarii, w 1934 r. powierzając jej wizytację skautek w Czechosłowacii, Austrii i Rumunii. Została także wybrana skautową delegatką w Komitecie Opieki nad Dziećmi i Młodzieżą w Lidze Narodów (odpowiednik dzisiejszej ONZ). Rząd Polski odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta i Krzyżem Niepodległości.

• Okres II wojny światowej Po klęsce wrześniowej w 1939 r. , na nalegania syna aby uchodziła przed gestapo – opuściła kraj. Dotarła do Wielkiej Brytanii. Tam w Dartmouth założyła Dom Dziecka Polskiego, przeniesiony po nalotach Luftwaffe do Szkocji do posiadłości Castlemains koło Douglas w Lanarkshire. Obok polskiej szkoły, gimnazjum i harcerstwa – powstała tu placówka dla żołnierzy aby swe urlopy mogli spędzić przy polskich dzieciach, w polskiej atmosferze. • W 1942 r. powołano Olgę Małkowską do władz ZHP. Została przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. Uczestniczyła tam również w pracach sięgających przyszłości, organizując GIS (Guides International Service) – skautową służbę międzynarodową niosącą pomoc dzieciom na terenach wyzwalanych spod okupacji hitlerowskiej. Poprzez Caritas GIS dostarczyła żywności dzieciom zniszczonej Warszawy.

• Po wojnie W latach 1948 -1960 Olga Małkowska prowadziła kolejny Polish Childrens Home w Hawson Court, posiadłości w Buckfastleigh, w Devon. W 1959 r. zorganizowała wycieczkę dzieci do Polski. • Sama wróciła do kraju w 1961 r. Osiadła początkowo we Wrocławiu, a od 1964 r. na stałe w Zakopanem, gdzie zamieszkała w drewnianym domku przy ul. Małe Żywczańskie 17 A. W 1966 r. Rada Państwa przyznała jej rentę dla zasłużonych, a przedstawiciel TPD wręczył jej Honorową Odznakę Przyjaciela Dziecka. Z wielkim wzruszeniem przyjęła zaproszenie do Krakowa na nabożeństwo w rocznicę śmierci Andrzeja Małkowskiego, zapoczątkowane wówczas przez ówczesnego kardynała Karola Wojtyłę, późniejszego papieża.

• Sama wróciła do kraju w 1961 r. Osiadła początkowo we Wrocławiu, a od 1964 r. na stałe w Zakopanem, gdzie zamieszkała w drewnianym domku przy ul. Małe Żywczańskie 17 A. W 1966 r. Rada Państwa przyznała jej rentę dla zasłużonych, a przedstawiciel TPD wręczył jej Honorową Odznakę Przyjaciela Dziecka. Z wielkim wzruszeniem przyjęła zaproszenie do Krakowa na nabożeństwo w rocznicę śmierci Andrzeja Małkowskiego, zapoczątkowane wówczas przez ówczesnego kardynała Karola Wojtyłę, późniejszego papieża.

• 15 stycznia 1979 r. Olga Małkowska zmarła. Spoczywa na nowym cmentarzu w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej. Nad grobem wznosi się granitowy pomnik poświęcony twórcom polskiego harcerstwa dłuta zakopiańskiego rzeźbiarza Henryka Burzca.

tablica pamiątkowa na ścianie budynku, w którym mieści się siedziba Chorągwi Dolnośląskiej ZHP

Rok Małkowskich • W dniu 7 lutego 2008 Senat RP ogłosił rok 2008 Rokiem Andrzeja i Olgi Małkowskich.

Na tzw. "starym pałacu", gdzie mieści się krzeszowicki Urząd Miejski, umieszczono tablicę pamiątkową. W Krzeszowicach istnieje drużyna im. Olgi Małkowskiej ZHP. Olga związana z Krzeszowicami była ochrzczona w neogotyckim kościele Św Marcina.

Wykonała ANGELIKA BARAN KL. 6 A