Wadysaw Broniewski Nie wiem co to poezja nie

Władysław Broniewski „Nie wiem co to poezja nie wiem, po co i na co, wiem, że czasami ludzie czytają wiersze i płaczą”

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku, zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny inteligenckiej o żywych tradycjach patriotycznych. Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym mieście. W szkole średniej pod pseudonimem „Orlik” działał w organizacjach niepodległościowych, należał do Związku Strzeleckiego. Redagował nawet pisemko młodzieży niepodległościowej „Młodzi idą”, zamieszczając w nim swoje wiersze. Współczesny wygląd domu Broniewskiego

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” W czasie pierwszej wojny świtowej opuścił VII klasę gimnazjum, by zaciągnąć się do Legionów. Brał udział w walkach frontowych m. in. na Wołyniu. Został wkrótce internowany do obozu w Szczypiornie, gdyż odmówił złożenia przysięgi na wierność Austrii.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Po zwolnieniu rozpoczął studia humanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale wkrótce potem, jako przekonany zwolennik Piłsudskiego zaciągnął się do wojska i brał udział w wojnie polsko – radzieckiej. „Władysław Orlik – Broniewski, później niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk, otrzymał w Legionach stopień porucznika i dowodził własnym plutonem”. Uniwers ytet Wa rszawsk i

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” W 1921 r. opuścił wojsko w randze kapitana. Ten okres w znacznej mierze zaważył na kształtowaniu się poglądów Broniewskiego, co znalazło odbicie w późniejszej twórczości. Podczas studiów uniwersyteckich zbliżył się do kręgów lewicowych, wstąpił do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Tam styka się z twórcami i działaczami kulturalnymi kręgu komunistycznego. W roku 1925 Broniewski wspólnie z Stanisławem Ryszardem Standem i Witoldem Wandurskim wydają pierwszy biuletyn poetycki pt. „Trzy sławy” – był to zarazem pierwszy w Polsce manifest poetów proletariackich.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” W tym samym roku wydał swój pierwszy tom poezji „Wiatraki”. Broniewski – ideowy komunista. Nigdy nie należał do Komunistycznej Partii Polski, ale brał udział w wielu akcjach przez nią prowadzanych i ponosił wszelkie konsekwencje, jakie spotykały działaczy. W r. 1931 władze odebrały prawo ukazywania się „Miesięcznikowi Literackiemu”, z którym współpracował, a redakcja została aresztowana. Bezpośrednią przyczyną tych represji była publikacja listu otwartego, protestującego przeciw stosowaniu w Łucku tortur wobec więźniów politycznych. W więzieniu Broniewski spędził dwa miesiące. W 1934 r. przebywał kilka tygodni w ZSRR.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Ulica we Lwowie. Gdy wybuchła II wojna, poeta jako ochotnik zgłosił się do obrony kraju. Poszukując swej jednostki, znalazł się we Lwowie, przejętym wówczas przez władze radzieckie. Włączył się w życie kulturalne miasta. Niestety, wskutek prowokacji został oskarżony o bliskie związki z władzami sanacyjnymi oraz o nacjonalizm, a następnie osadzony przez władze sowieckie w więzieniu. Przebywał tam od początku 1940 r. do września 1941. „Długi pobyt we lwowskim więzieniu na Zamarstynowie ostudził rewolucyjny zapał, włożył mu w usta słowa pełne gniewu i goryczy jak mówią wiersze z tego czasu, bardzo osobiste i ściśle związane z życiową biografią artysty. (…)

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” „Tułacza armia”, tekst wydrukowany w Orle Białym nr. 21 1943 r. i nigdy potem nie włączony do zbiorków Broniewskiego (za jego życia)demonstruje, jakimi zasługami żołnierz polski zdobywał należne mu prawo moralnego osądu innych, za którymi stała siła i przemoc, triumfujące w tej wojnie, i jak miało się liczą racje pokrzywdzonych. Jeśli Łagier i Sybir były szkołą bycia żołnierzem, to także i w tym sensie, że uczyły, jak pogodzić się z przegraną. (J. Święch)

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” „Tam na Uchocie, na Soświe rośnie sosna przy sośnie, drzewa piękne, masztowe wyrosły. Myśmy ostrym toporem Rozprawiali się z borem. Nie dla Polski: dla Rosji… Dobywaliśmy węgiel Pod polarnym aż kręgiem Lub spławialiśmy las na Pieczarze, I rzucała nas dola Na bezdroża na pola, W tundrę, tajgę, za góry, za morze…”

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Dla poety walka z Hitlerowskimi Niemcami była nakazem chwili, więc wstąpił do organizującej się armii polskiej formującej się w ZSRR. Wraz z wojskiem przybył do Syrii, Palestyny, a pod koniec wojny do Anglii. Pobyt na Bliskim Wschodzie był okresem ciężkiej próby poety, coraz częściej napadały go złe nastroje, rozterki, niepokoje, aż skończyło się na ataku depresji i braku równowagi psychicznej.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Po zakończeniu wojny Broniewski wrócił do kraju i bacznie śledził dokonujące się przemiany zarówno społeczne, jak i ideologiczne. Jego wiersze z tego okresu obejmują problematykę walki rewolucyjnej, twórczej pracy i odbudowy. Prowadził dość ożywioną korespondencję ze starym przyjacielem Julianem Tuwimem, który podobnie jak wcześniej Broniewski był na uchodźstwie na Zachodzie. Julian Tuwim

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Z Marysią Zarębińską (1946 - rok ich ślubu) Wysokie zaangażowanie poezji w sprawy przemian społecznych, ideologicznych z czasem schodzą na drugi plan, a na czoło wysuwają się utwory o tematyce bardzo osobistej, związane przede wszystkim z tragicznymi przeżyciami. Pierwszym była śmierć żony – Marii Zarębińskiej, więźniarki obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, której straszliwe warunki obozowe w znacznym stopniu nadszarpnęły zdrowie.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Drugim bolesnym ciosem dla poety, a przede wszystkim – ojca, była śmierć ukochanej córki Anki, której poświęcił cykl wierszy zatytułowanych jej imieniem. Z Anką i psem.

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” W tym okresie pojawiają się też utwory o tematyce dotąd traktowanej marginesowo – zachwyt nad pięknem polskiego krajobrazu („Mazowsze”).

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Ostatnie lata Broniewskiego zdominowane zostały w jego twórczości przez problematykę rozrachunku z życiem, starzenia się i umierania. „Starzeję się jak płocki dąb, silny podobnie, z czasie i losem ząb za ząb”

„Niesforny komunista, zawsze beztroski romantyk” Broniewski zajmował się również tłumaczeniem. Jego dorobek przekładowy stanowią przede wszystkim dzieła rosyjskich klasyków: Dostojewskiego, Gigola, Andrijewa, B. Pilniaka, Szołochowa, Tołostoha, Jesienna, Majakowskiego. Za swoją działalność literacką dwukrotnie został nagrodzony nagroda państwową I stopnia (1950 i 1955), nagroda Pen Clubu oraz otrzymał Order Budowniczych Polski Ludowej.

Nadszedł kres życia … Poeta zmarł po ciężkiej chorobie nowotworowej krtani. Został pochowany na cmentarzu na Powązkach. W Warszawie, w domu, w którym mieszkał poeta przez ostanie lata życia, utworzono obecnie jego muzeum.

W Płocku znajduje się pomnik poety. Do dziś istnieje dom, w którym poeta się urodził i spędził wczesną młodość, ostał się również dąb – ukochane drzewo Broniewskiego – rosnący przy domu od strony Wisły. Jedna z grup poetyckich działająca w mieście nosi nazwę „Pod dębem”. Płocki pomnik poety Dąb Broniewskiego kiedyś … … i dziś.

KONIEC Dziękujemy za obejrzenie naszej prezentacji Autorzy: Agata Mokiejwska Mateusz Jarzyński Piotr Wysocki kl. III b Gimnazjum nr 6 w Płocku im. prof. Władysława Szafera Praca wykonana na podstawie materiałów zamieszczonych w książce „O poetach i pisarzach inaczej”.