Unia PolskoLitewska W DZISIEJSZEJ PREZENTACJI OMWIMY UNIE POLSKI

Unia Polsko-Litewska W DZISIEJSZEJ PREZENTACJI OMÓWIMY UNIE POLSKI Z LITWĄ ZAWARTĄ W 1385 ROKU ZA PANOWANIA JADWIGI JAKO KRÓLA POLSKI.

Unia Polsko-Węgierska Unia polsko-węgierska to unia personalna zawarta pomiędzy Królestwem Polski i Węgrami i trwająca w latach 1370 -1382, a więc od momentu koronacji Ludwika Węgierskiego aż do jego śmierci w roku 1382. Była to unia personalna, a więc państwa posiadały wspólnego monarchę, lecz zachowano odrębność instytucji.

Król Jadwiga Król Kazimierz Wielki nie pozostawił męskiego potomka. W związku z tym po jego śmierci w 1370 roku tron objął, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, jego siostrzeniec Ludwik Andegaweński, król Węgier. W imieniu Ludwika rządy w Polsce sprawowała jego matka Elżbieta Łokietkówna, gdyż król przebywał często za granicą. Gdy Ludwik zmarł, tron objęła jego córka Jadwiga Andegaweńska. Gdy przybyła z Węgier do Polski, miała zaledwie 10 lat. Niedługo po przyjeździe w 1384 roku została koronowana, za zgodą panów polskich, i przyjęła po ojcu tytuł króla Polski (nie królowej!). Mimo młodego wieku Jadwiga musiała się odnaleźć w obcym dla niej kraju.

Pogańska Litwa Na północnym wschodzie od granic Polski rozciągały się ziemie, które zamieszkiwali Litwini. W XIII wieku utworzyli państwo. Następnie podporządkowali sobie liczne ziemie ruskie. Wielkie Księstwo Litewskie stało się jednym z największych państw w Europie. Rozciągało się od Morza Bałtyckiego aż do Morza Czarnego. Jego stolicą było Wilno. Litwini ze swoimi książętami trwali w pogaństwie. Z tego powodu chrześcijańskie państwa Europy uważały, że należy doprowadzić do przyjęcia chrztu przez książąt litewskich i ich poddanych. Chrystianizacja pogańskiej Litwy stała się pretekstem do najazdów dla Krzyżaków, którzy sąsiadowali z Wielkim Księstwem Litewskim.

Przyczyny unii Polsko-Litewskiej Przyczyny: Brak króla (mężczyzny na tronie) w Polsce. Wspólny wróg Zakon Krzyżacki. Zwiększenie znaczenia polskiego Kościoła. Wymiana handlowa pomiędzy miastami. Dążenie bojarów litewskich do zrównania w prawach z polskimi. Uniezależnienie od aliansu z Węgrami.

Zawarcie unii Unia w Krewie był zestaw przedślubnych obietnic w zamku Krewo w dniu 14 sierpnia 1385 przez Jagiełło , wielki książę litewski , w zamian za małżeństwo z nieletnią panującą królową Jadwigą Andegaweńską. Akt został bardzo ograniczonym zakresie i w historiografii termin „Unia w Krewie” często odnosi się nie tylko do konkretnego dokumentu, ale do wydarzeń 1385 -1386 jako całości. Po negocjacjach w 1385 roku, Jagiełło został koronowany na króla Polski w 1386 roku. Związek miał decydujący moment w historii Polski i Litwy ; to oznaczało początek czterech wieków wspólnej historii obu narodów. Przez 1569 rok unia polsko-litewska wzrosła do nowego państwa, polsko-litewskiej Rzeczypospolitej , i trwała aż do trzeciego rozbioru w 1795 roku.

Odnowienie uniwersytetu 26 lipca 1400 r. Władysław Jagiełło wydał dokument, w którym odnowił w Krakowie uniwersytet. Jego pierwszym po odnowieniu rektorem został Stanisław ze Skarbmierza. Wszechnica krakowska była zorganizowana na wzór paryskiej. Składała się z czterech wydziałów: teologicznego, prawniczego, medycznego i filozoficznego. Pierwszy uniwersytet w Krakowie został powołany przez Kazimierza Wielkiego 12 maja 1364 r. Był drugim w Europie Środkowej - po praskim, założonym w 1348 r. Jednak po śmierci swego fundatora w 1370 r. podupadł i zaprzestał działalności. Próby jego wznowienia datują się od 1390 r. Był to proces długotrwały i skomplikowany. Ważnym krokiem w kierunku powołania wszechnicy był dokument papieża Bonifacego IX z 1397 r. , który zezwalał na założenie w Krakowie wydziału teologicznego. Powstanie placówki było w dużej mierze zasługą zmarłej w 1399 r. królowej Jadwigi, która przeznaczyła na nią w testamencie swoje szaty, pieniądze i klejnoty. Dzięki nim wszechnica otrzymała budynek u zbiegu ulic Żydowskiej i św. Anny. Do założenia placówki była potrzebna kadra naukowa. Wywodziła się ona w dużej części ze wspomnianego uniwersytetu praskiego. Najstarsza lista profesorów z 1404 r. wymienia ich 31. Wśród nich było wielu wybitnych uczonych, w tym Stanisław ze Skarbmierza, autor działa De belli iustis. Zawarł w nim pogląd, że wojną sprawiedliwą jest jedynie wojna obronna, i to wyłącznie w określonych warunkach. Z krakowską wszechnicą związanych było także wielu innych wybitnych prawników i teologów: Jan Szczekna, Mikołaj z Gorzkowa, Bartłomiej z Jasła.

Dzięki za uwagę