U prvoj koloni su poremeaji koju su vezani

U prvoj koloni su poremećaji koju su vezani za oblast kortikalne organizovanosti kao centralnog polja integracije osećajnih i psihomotornih iskustava ličnosti u razvoju. Počinje se sa onim kliničkim slikama koje primaju draži, procenjuju ih i tako daju podlogu za aktivnosti ličnosti. To su oblasti gnostičkih predela i gnostičkih funkcija. Njihova nedograđenost se odražava na celokupnu aktivnost ličnosti. U drugom delu prve kolone su oblici praksičkih aktivnosti kojima dete ispoljava svoje načine delovanja i svoj oblik postojanja u prostoru, vremenu i spacijalnom polju. U drugoj koloni su poremećaji govornih aktivnosti koji se tiču užih područja kortikalne organizovanosti. Nedograđena govorna aktivnost ometa komunikaciju sa svetom, a to zapravo znači socijalizaciju ličnosti. U trećoj koloni se nalaze poremećaji psihomotorike u užem smislu. Svedeni su na tri osnovne kliničke slike koje se ne mogu objasniti na drugi način osim analizom struktura i funkcija psihomotornog sprega.

Četvrta kolona je sačinjena od tri raznorodne kliničke manifestacije. Za sva tri oblika zajedničko je jedino to što u okviru njih nije došlo do globalnog usklađivanja između aktivnosti čitavih sistema. Kod razvojne dishronije je u pitanju nedograđenost odnosa prema vremenu, što čini da se ova klinička slika posmatra kao posebna celina , kod opšte razvojne disharmonije su neusaglašene funkcije četiri oblika koji grade ličnost (govor, psihomotorika, inteligencija, osećanja), a u dislateralizovanosti je reč o globalnom neusaglašavanju delovanja dve hemisfere mozga. Ta globalna neusaglašenost ih povezuje, stavljajući ih u polje između neuropsiholoških poremećaja i opšte bioloških ili opšte neuroloških. Peta kolona sadrži one kliničke slike koje omeđuju neuropsihologiju razvojnog doba od psihijatrije razvojnog doba. To su kliičke slike ometenosti u razvoju inteligencije i osećanja koje su najuže povezane s neurološkom osnovom. Tu su dodate i navike koje se stvaraju usled osujećenja na polju osećajnog života, a manifestuju u polju psihomotorne aktivnosti svedene na stereotipne radnje.

U prvom redu nalaze se one kliničke slike koje remete razumevanje iskustava o svetu, draži ili impulsa ili poruka koje iz sveta idu ka ličnosti. U drugom i trećem redu očekuju se kliničke slike srodne onima u prvom redu ali sa znatno manje izraženim ili suženim osobinama koje smo pomenuli. Tako se u trećem redu nalazi razvojna disfazija uporedo sa razvojnom disleksijom. U jednoj ovoj kliničkoj slici dete prepoznaje slova, pa i glasove, ali ne izgovara pročitanu reč u njenoj celini i jasnoći koju joj daje mesto u rečenici, dok u drugoj prepoznaje glasove i jasno izgovara, ali ne ume da izgovori reč jasno uz upotrebu glasova kojima je ovladalo. Četvrti red počinje s opštom razvojnom dispraksijom, dakle, sa jednim opštim praksičkim poremećajima usled neskladnog razvoja struktura psihomotornog sprega.

sprega i kortikalne organizovanosti. Do njega je sličan opšti poremećaj govora koji nastaje kao posledica nedograđenosti osećajnog života. U trećoj koloni je, u istom redu, hiperkinetički sindrom kao jedan opšti poremećaj psihomotorike. Tu je klinička slika opšte poremećenosti funkcija ličnosti nastalih usled globalnog nesklada bitnih celina kojima sama ličnost gradi ponašanje i doživljaj sveta. Tu je i oblast ranih dečijih psihoza koje se, takođe, odnose na opšte sposobnosti ispoljavanja svoga bića u svetu, na delovanje ka svetu, kao što je reč i sa prethodnim kliničkim pojavama u istom redu. Peti red počinje sa razvojnom konstruktivnom dispraksijom, kao i sa dispraksijom koja je lokalizovana u jedan određeni sloj praksičke organizovanosti, a prati je dislalija kao poremećaj koji je, takodje, vezan za ograničeno kortikalno polje odgovorno za diferenciranje govorne aktivnosti. Tik je pored njih zbog toga što je i on, takođe, lokalizovani poremećaj psihomotorike. Dislateralizovanost je klinička slika nesklada u razvoju koji se svodi samo na uže područje, na oblast dominantne hemisfere.

Šesti red počinje sa razvojnom disgrafijom, a do nje je dizartrija. I sami disgrafiju nazivaju mucanjem rukom, kao što je dizartrija mucanje govornom muskulaturom. U oba slučaja se kliničke manifestacije javljaju sasvim ciljano na periferiji psihomotornog sprega angažovanog u radnji pisanja ili u radnji govora. Motorni debilitet je sličan prethodnim kliničkim slikama , ali u toj grupi poremećaja problem je sveden samo na plan organizovanosti tonusa mišića. Navike, kao što su trihotilomanija i slične takođe su lokalizovane na užem prostoru psihomotornog angažovanja i ako izviru iz opšte osećajne uznemirenosti subjekta.