TREN LE KARGA lknur Eryiit Evvel zaman iinde

TREN İLE KARGA İlknur Eryiğit

Evvel zaman içinde bir orman varmış. Bu ormanın kenarından tren yolu geçermiş. Her gün bir tren kasabadan kente giderken bu ormanın yamacına da uğrarmış. Tren oradan geçerken de hayvanlara yiyecek ve su taşırmış.

Ormandaki hayvanlar treni çok severlermiş. Tren ormanın kenarına gelince düdüğünü öttürür haber verirmiş: Düüüüüütt!. .

O zaman hayvanlar ormanın kenarına koşarlarmış. Tavşanlar, sincaplar kulaklarını sallayarak onu selamlarmış. . Trende keyifli çuf, çuf çuf eder, hayvanlara yiyecek ve suyu onlara ikram edermiş.

Bir gün kara karga, “Aman bıktım bu trenin sesinden” diye geçirmiş içinden. Kargaların kendi sesleri çirkin olduğu için olacak, trenin sesini, güzel düdüğünü sevmemiş bizim kara karga. Üstelik trenin kendisine verdiği yiyecekleri de az bulup sürekli söylenir diğer hayvanlardan akıllı olduğu için fazlasını istermiş.

Karga bir gün gidip trene şöyle demiş: “Biz senin sesini sevmiyoruz öttürüp durma. Hem bizim sana ihtiyacımız yok. Senin yüzünden sabahları uyuyamıyoruz. ” Tren bu işe çok üzülmüş. “Beni seviyorlar sanıyordum” demiş.

Ertesi günü ormanın kenarına varınca her zamanki gibi düdük çalacakmış, ama karganın söyledikleri aklına gelince `düt` demiş kesmiş düdüğü. Sonra da kimse duymasın diye çok, ama çok yavaş geçmiş gitmiş: Çuf, çuf, puuuuff… Hayvanlar trenin sesini duymayınca yiyecek almaya da gitmemişler.

Bir tek karga uyanıklık yapıp treni karşılamaya gitmiş. Kendi hakkına razı olmayıp tüm yiyecekleri almış. Tren diğer hayvanları göremeyince artık bu ormanda istenmediğini düşünmüş.

Gel zaman git zaman tren artık ormana uğramaz olmuş. Bizim tembel karga aldığı yiyeceklerle bir süre yaşamış. Diğer hayvancıklar ise hep beraber çalışıp yiyeceklerini adil bir şekilde paylaşıp yaşamaya devam etmişler.

Karga onları gördükçe “ Ne kadar uyanığım. Herkesin yiyeceklerini aldım. Ohh! çalışmama da gerek yok. ” dermiş.

Aradan aylar geçmiş. Karganın diğer hayvanlara yaptığı haksızlığı herkes öğrenmiş. Bu yüzden karganın tek bir arkadaşı kalmamış. Üstüne karganın yiyecekleri de bitmeye başlamış. Günlerce aç dolaşan karga o zaman ne büyük bir hata yaptığını anlamış.

Gidip treni bulmuş. Ona haksızlık yaptığı için çok pişman olduğunu söylemiş ve tüm gerçekleri anlatmış. Ertesi gün ormanda trenin o güzel sesi tekrar duyulmaya başlamış

Karga arkadaşlarından da özür dilemiş ve onlarla adil bir şekilde yiyeceklerini paylaşacağına söz vermiş. O günden sonra ormanda hep trenin güzel sesi duyulmuş.