Techniki poszukiwa na wodach szybko pyncych Rzeka naturalny
Techniki poszukiwań na wodach szybko płynących
�Rzeka naturalny, powierzchniowy ciek wodny płynący w wyżłobionym przez erozję rzeczną korycie, okresowo zalewający dolinę rzeczną. �W Polsce przyjmuje się, że rzekę stanowi ciek wodny o powierzchni dorzecza powyżej 100 km²
Rzeka naturalny, powierzchniowy ciek wodny płynący w wyżłobionym przez erozję rzeczną korycie, okresowo zalewający dolinę rzeczną. W Polsce przyjmuje się, że rzekę stanowi ciek wodny o powierzchni dorzecza powyżej 100 km²
Rzeka może być: �stała, �okresowa (prowadząca wodę okresowo, co jakiś czas) �efemeryczna (prowadząca wodę rzadko i nieregularnie).
Polskie rzeki charakteryzują się: �silnym prądem, �bardzo małą przejrzystością (czasami wręcz nie ma żadnej przejrzystości np. Wisła, San itp. ) �dużym zanieczyszczeniem oraz �nie unormowanym dnem.
Wszystkie te czynniki powodują że prowadzenie akcji poszukiwawczych jest bardzo trudne i znalezienie jednej metody która będzie odpowiednia dla wszystkich rzek jest nie możliwe W zależności od miejsca poszukiwań, rodzaju rzeki, rodzaju brzegu oraz układu dna trzeba dobrać odpowiednia metodę poszukiwań Duży wpływ na metody poszukiwań ma również ilość nurków oraz ich doświadczenie.
�Poszukiwania podwodne to praca zespołowa. Do dziś takie przeszukiwanie dna realizuje się przy użyciu płetwonurków, którzy przeszukiwali (różnymi technikami) badany akwen. Sposób ten, dość prosty, dawał dobre efekty w akwenach o dużej przeźroczystości, lub gdy przedmiot do znalezienia jest duży( np. samochód) i jest miejsce dość dokładnie określone.
�Odnajdywanie niektórych obiektów jest czasami zupełnie przypadkowe, np. podczas wykonywania rutynowych prac lub badań akwenów. Najlepszym tego przykładem jest przypadkowe natrafienie na wrak niemieckiego lotniskowca "Graf Zeppelin" przez ekipę badawczą firmy Petrobaltic. Procedury przygotowań do poszukiwań (na wodach wewnętrznych) należy rozpocząć od zebrania informacji.
�W wodach mętnych czas akcji i jakość przeprowadzonych poszukiwań bywały dyskusyjne. Głównym celem poszukiwań jest odnalezienie zatopionych lub zagubionych obiektów - bo tak nazywamy przedmioty znajdujące się na dnie, których odnalezienie i ewentualne wydobycie jest naszym celem.
W odpowiednim doborze metody poszukiwań ma znaczenie: �poziom wyszkolenia nurka, �wytrzymałości psychofizycznej ratowników �sprzęt jakim dysponuje �Ilość gapiów
metoda wahadłowa (półokrężna) �polegająca na przesuwaniu przez nurków liny prostopadłej do liny kierunkowej o odległość mniejszą niż widoczność w wodzie i penetrowania dna wzdłuż tej liny. Metodę wahadłową stosuje się najczęściej w pobliżu brzegu z reguły nie dalej niż 25 m.
metoda wahadłowa (półokrężna) Źródło: R. Tyblewski „Płetwonurkowanie” Zagadnienia teoretyczne i praktyczne, Gniezno 1999 r. , s. 110
metoda poszukiwania polami (sektorowa) �polega na ułożeniu na dnie gęstej sieci lin wygradzających wąskie pola, które może penetrować płynący nurek. W przeszukiwaniu dna kwadratami nurek płynie nad dnem podzielonym na kwadraty oznako wane, jak szachownica. Swą pracę kontroluje osobiście, a przechodząc cały obszar według określonego systemu, może sygnalizować obsłudze asekuracyjnej, np. ukończenie pracy w polu B 5. Możliwość wykorzystania GPS do oznaczania sektorów
metoda poszukiwania polami (sektorowa) Źródło: R. Tyblewski „Płetwonurkowanie” Zagadnienia teoretyczne i praktyczne, Gniezno 1999 r. , s. 110
metoda cyrkulacyjna (okrężna) �polega na ustawieniu siatki boi ustawionych na ciężarkach opustowych, wokół których płetwonurek zatacza na linie dystansowej zamknięte kręgi. Długość liny dystansowej nie powinna przekraczać 15 m. Metoda cyrkulacyjna stosowana jest zwykle na małych akwenach i w sytuacjach, gdzie udaje się dosyć precyzyjnie ustalić (zlokalizować) miejsce zatopienia obiektu, lub gdzie występują trudne warunki nurkowania (duża głębokość, mała widoczność, ciemność, prąd wody).
metoda cyrkulacyjna (okrężna)
Szukanie w nurcie rzeki �Polega ona na wejściu nurka do wody w miejscu którym osoba utopiona wchodziła i pozwala na niesienie się przez prąd wodny. Jest to bardzo niebezpieczna metoda ale dająca bardzo dobre efekty pod warunkiem że czas od utonięcia do wejścia nurka nie jest dłuższy niż 5 6 godzin. Po tym czasie ciało może być już na tyle daleko oraz w takim miejscu że do znalezienia ciała trzeba zastosować inną metodę.
�Następna metoda to metoda zbliżona do poszukiwań sektorowej. Polega na rozciągnięciu liny wzdłuż rzeki, w taki sposób aby lina była zanurzona, natomiast nurek trzymając tę linę prowadzi poszukiwania. Po przepłynięciu szerokości rzeki ratownicy przenoszą linę o maksymalnie 1 m, natomiast nurek wzdłuż liny prowadzi dalej poszukiwania.
METODY POSZUKIWAŃ BEZ UŻYCIA PŁETWONURKÓW, ZE WZGLĘDU NA ICH BEZPIECZEŃSTWO LUB KRÓTKI CZAS EKSPOZYCJI POD WODĄ
SPRZĘT WYKORZYSTYWANY DO POSZUKIWAŃ ZATOPIONYCH OBIEKTÓW W PSP SONAR MS 1000
SONAR MS 1000 System sonaru skanującego MS 1000 ma możliwość prowadzenia pracy w trzech wariantach:
STATYCZNYM opuszczany z pokładu zakotwiczonej jednostki pomiarowej, opuszczany z nabrzeża portowego lub pomostu, po zamontowaniu na specjalnej podstawie (trójnogu) umieszczonej w trakcie pomiarów na dnie
www. przemysl. kmpsp. gov. pl
www. przemysl. kmpsp. gov. pl
DYNAMICZNYM jako sonar boczny umieszczony przy burcie jednostki manewrującej z niewielką prędkością przemieszczania do 1, 5 węzła. Głowica sonaru posiada wbudowany kompas magnetyczny
www. przemysl. kmpsp. gov. pl
Echosonda jednowiązkowa Sonda interferometryczna (wielowiązkowa) Sonar boczny
Echosonda jednowiązkowa i jej działanie
Echosonda jednowiązkowa (pionowa) SBES (ang. Single Beam Echo Sounder) – urządzenie służące do pomiaru głębokości na badanym akwenie, które wykorzystuje właściwości propagacji fali hydroakustycznej w środowisku wodnym. Działanie echosondy polega na wysłaniu z przetwornika wąskiej wiązki sygnału hydroakustycznego pionowo w dół. Sygnał sondujący po odbiciu od dna lub innej przeszkody powraca w czasie jako echo do przetwornika pozostającego w trybie nasłuchu.
Echosonda jednowiązkowa Sonda wielowiązkowa Sonar boczny
�Sonar wielowiązkowy i jego działanie
�Echosonda wielowiązkowa jest systemem o wysokiej rozdzielczości, służącym do tworzenia map oraz inspekcji dna morskiego, spełniającym wszystkie wymagania dotyczące dokładności pomiarów batymetrycznych. Minimalna głębokość pracy wynosi mniej niż 1 m poniżej przetwornika. W typowych warunkach morskich pracuje do głębokości ponad 150 m (głębiej w słodkiej wodzie). Małe wymiary oraz ciężar sprawiają, że system może być łatwo przenoszony i łatwo instalowany. Umożliwia to stosowanie systemu także na pojazdach podwodnych pracujących na głębokościach do 1500 m.
Echosonda jednowiązkowa Sonda wielowiązkowa Sonar boczny
�SONAR BOCZNY – ZASADA DZIAŁANIA
�Sonar boczny jest rodzajem sonaru, w którym wykorzystano liniowy układ przetworników emitujących wiązki akustyczne w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku przemieszczanie się. �Projekcja wielu kolejnych linii tworzy obraz dna morskiego i obiektów na nim leżących, jak również tych obiektów zanurzonych w wodzie, które znalazły się w obszarze wiązki promieniowania. �W trakcie prowadzenia badań przez jednostkę pomiarową, przemieszczając się po wybranym profilu, sonar boczny przeszukuje pas dna równy dwukrotnemu zakresowi pracy ustawionemu przez operatora.
Sonar boczny wykorzystywany jest przede wszystkim do następujących zadań: �wraków, zagubionych kotwic, innych obiektów sztucznych oraz naturalnych, kontrola czystości dna kanałów, basenów portowych, torów wodnych, akwenów specjalnego przeznaczenia, gromadzenie danych niezbędnych do prowadzeniach prac pogłębiarskich i hydrotechnicznych, lokalizowanie i monitorowanie podwodnych rurociągów i torów kablowych, przegląd instalacji, wykrywanie miejsc ewentualnych uszkodzeń, identyfikowanie ruchomego podłoża morskiego, rodzaju osadów
Echosonda jednowiązkowa Sonda wielowiązkowa Sonar boczny
Rozróżnialność sonarów podczas pracy (sonar resolution) �Rozróżnialność sonaru (sonar resolution) określana jest jako jego zdolność do rozróżnienia (rozdzielenia) elementów danego obiektu lub dwóch obiektów leżących blisko siebie. �Zdolność ta wyrażana jest minimalną odległością pomiędzy tymi obiektami wykrywanymi i przedstawianymi jako osobne echa sonarowe. �Innymi słowy to stopień uszczegółowienia obrazu sonarowego, jaki można uzyskać na podstawie zebranych danych sonarowych.
�Rozdzielczość sonaru może być rozpatrywana w dwóch kierunkach, tj. w kierunku równoległym do generalnego kursu przemieszczania się sonaru (mówimy wówczas o rozróżnialności wzdłużnej) oraz w kierunku prostopadłym do ruchu (rozróżnialność poprzeczna).
�Przy obecnym bardzo dużym zastosowaniu techniki, metody poszukiwań cały czas się zmieniają. Wykorzystuje się coraz nowszą technologie oraz urządzenia, tak aby w jak najmniejszym stopniu narażać płetwonurka. Człowiek bierze udział w końcowej fazie. Pozwala to na efektywniejsze oraz dużo bardziej bezpiecznie działanie człowieka.
Kilka przykładowych zrzutów z sonaru wielowiązkowego z poszukiwań na różnych akwenach:
Źródło: � R. Tyblewski „Płetwonurkowanie” Zagadnienia teoretyczne i praktyczne, Gniezno 1999 r. , s. 110 � www. przemysl. kmpsp. gov. pl � ewolucja metod poszukiwań podwodnych J. Janczukowicz � Pojęcie prac hydrograficznych i krótki opis. Akademia Morska w Szczecinie � RZEKI- POSZUKIWANIA PODWODNE W SILNYCH PRĄDACH � Mariusz Wydro
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ
- Slides: 56