Tajga lasy iglaste wystpujce w pnocnej czci Azji

Tajga – lasy iglaste występujące w północnej części Azji , oraz Ameryki Północnej , Europy , w obrębie klimatu umiarkowanego chłodnego na półkuli północnej. RZEKI • Ob. , Jenisej , Lena, Pur , Tobol , Oleniok , Wiluj , Aldan

Zwierzęta tajgi : : • Ptaki: sikory, jemiołuszki, głuszce krogulce i jastrzębie

• Ssaki: renifery, łosie, łasice, gronostaje, wiewiórki, rosomaki, borsuki, rysie, lisy, wilki, niedźwiedzie i kuny

Drzewa w tajdze: • Drzewa iglaste: świerki, sosny, limby, jodły, syberyjskie, modrzewie • Drzewa liściaste: brzozy, osiki, olsze, jarzęby

Warstwa krzewów w borealnych lasach iglastych jest bardzo słabo wykształcona. Składają się na nią przeważnie pojedyncze egzemplarze młodych drzewek, ale najczęściej reprezentowany jest jałowiec. W runie występują liczne gatunki grzybów, mszaków, mchów oraz rośliny z rodziny wrzosowatych: borówka, żurawina błotna, gruszyczka.

Cechy krajobrazu: Lasy wielogatunkowe, lasy jednogatunkowe, lasy iglaste, wieczna zmarzlina, obszary bagienne, jeziora polodowcowe.

Wyróżnić można dwa typy tajgi eurazjatyckiej: tajgę ciemną – występuje głównie w Europie i Zachodniej Syberii, ale także wyspowo na obszarze całej Syberii. Budowana jest przez gatunki wyższe, rosnące gęściej (świerk syberyjski, jodła syberyjska, limba syberyjska), ma stosunkowo bogate runo krzewinkowe;

tajgę jasną – występuje we Wschodniej Syberii i północnej Europie. Budowana jest przez gatunki niższe, rosnące rzadziej (modrzew dahurski, sosna zwyczajna), runo ma ubogie, chrobotkowe.

Na fizjonomię i ekologię roślinności tajgi duży wpływ mają naturalne zaburzenia (wiatrołomy, pożary, powodzie), gdyż wiele gatunków drzew, zwłaszcza tajgi jasnej, wykazuje cechy pirofityczne – np. posiada grubą, łuszczącą się korkową korę.

Mieszkańcy tajgi - nie uprawiają ziemi, polują na zwierzęta, pracują przy wyrębie lasów, oraz w kopalniach węgla rudy żelaza i diamentów. Są myśliwi zwani traperami . szyją ze skóry zwierząt, handel.

Tajga Eurazji rozciąga się 9000 km z zachodu na wschód, od półwyspu Skandynawskiego do Oceanu Spokojnego. Występuje tam krótkie, ciepłe lato i długa, mroźna, śnieżna zima. W większej części strefy lasów iglastych występuje wieczna zmarzlina. Grunt jest bardzo głęboko zamarznięty i tylko latem rozmraża się na głębokość 1 m. Wieczna zmarzlina uniemożliwia odpływanie wód opadowych, co sprzyja tworzeniu się rozległych obszarów bagiennych.

Przystosowanie drzew iglastych do przetrwania długich i mroźnych zim : 1. kształt igieł - utrudniający osiadanie się śniegu na igłach 2. warstwa wosku na igłach - uodparnia na mrozy i utrudnia osiadanie się śniegu 3. gruba kora 4. aparaty szparkowe z zagłębieniach skórki

KO NIE C !!!