SZTUKA STAROYTNEGO EGIPTU Relief Sztuka reliefu rozwijaa si

SZTUKA STAROŻYTNEGO EGIPTU Relief Sztuka reliefu rozwijała się w Egipcie niemal od III tysiąclecia p. n. e. Już w okresie Starego Państwa reliefami zdobiono kolumny i pylony świątyń, ślepe wrota mastab czy ściany kaplic grobowych. Treść kompozycji rzeźbiarskich zależała od ich przeznaczenia. Te, które pokrywały mury królewskich świątyń, przedstawiały sceny ukazujące faraona w postaci potężnego władcy i syna boga oraz wizerunki bóstw. Podobnie reliefy w grobowcach dostojników ukazywały sceny sławiące działalność ich właścicieli i mające zapewnić im szczęście w królestwie Ozyrysa (boga zmarłych). Reliefy w grobowcach i świątyniach stanowią dziś cenne źródło dla poznania kultury starożytnego Egiptu. W egipskich przedstawieniach na płaszczyźnie obowiązywała ważna zasada dotycząca sposobów ukazywania ciała ludzkiego. Otóż postacie ludzkie musiały być przedstawiane tak, aby oglądający mógł zobaczyć jak najwięcej ich charakterystycznych cech. Górną część tułowia pokazywano z przodu, a głowę i resztę ciała bokiem. Ta zasada kompozycyjna nazywa się kanonem. Utrwalił się on w epoce Starego Państwa i obowiązywał, z małymi wyjątkami, przez cały okres rozwoju sztuki starożytnego Egiptu. Reliefy tworzono w Egipcie od niemal III tysiąclecia p. n. e. Treść reliefów zależała od ich przeznaczenia