SYTUACJA ZAGROENIA JAKO PRBA WIARY Jakie portrety ksiy

SYTUACJA ZAGROŻENIA JAKO PRÓBA WIARY

Jakie portrety księży poznaliście w literaturze? ks. Kordecki ks. Piotr Ks. Robak

W jaki sposób narrator przedstawia księdza? Był to ojciec Paneloux, uczony i wojujący jezuita, […] bardzo poważany w naszym mieście, nawet przez tych, którzy są obojętni w sprawach religii. (Dżuma, s. 16) Ojca Paneloux znano jako częstego współpracownika biuletynu Towarzystwa Geograficznego Oranu, gdzie jego rekonstrukcje epigraficzne cieszyły się wysokim uznaniem. Ale zdobył sobie uznanie rozleglejsze jeszcze, wygłosiwszy serię odczytów o nowoczesnym indywidualizmie. Wystąpił tu jako żarliwy obrońca ambitnego chrystianizmu, równie dalekiego od nowoczesnej wolnomyślności, jak i obskurantyzmu minionych wieków. (Dżuma, s. 63)

W jaki sposób narrator przedstawia księdza? Porywczy i namiętny z natury, przyjął bez wahania powierzone sobie zadanie [wygłoszenie kazania na zakończenie tygodnia wspólnych modlitw w intencji zadżumionych]. (Dżuma, s. 63) Był średniego wzrostu, ale krępy. Kiedy oparł się na poręczy ambony, ściskając drzewo wielkimi rękami, widać było tylko szeroki, czarny kształt z dwiema czerwonymi plamami policzków pod stalowymi okularami. (Dżuma, s. 64)

Przeczytaj załączone do One. Nota fragmenty dotyczące ojca Paneloux. Odpowiedz na pytania: Jak przedstawiony jest bohater w I części powieści? Dlaczego w przekonaniu ojca Paneloux dżuma pojawiła się w Oranie? Jaką postawę powinni przyjąć według księdza mieszkańcy Oranu? Jakie poglądy na dżumę, Boga i człowieka wyraża w I i II kazaniu? Co jest przyczyną zmiany bohatera?

Portret księdza przed epidemią uczony doktryner ortodoksyjny jezuita poważany w mieście autorytet w sprawach moralnych sędzia ludzkich sumień przedstawiciel Kościoła wojującego abstrakcyjne kazania, odległe od doświadczeń ludzi sugestywny styl kaznodziei przeczuwa epidemię (katastrofę) tajemniczo się uśmiecha chce wykorzystać epidemię do własnych celów

Dlaczego w przekonaniu ojca Paneloux dżuma pojawiła się w Oranie? jesteście winni, bo grzeszycie; jesteście ślepi; paktujecie ze złem; nie wysilacie się; jesteście letni w wej wierze; liczycie na miłosierdzie

Jaką postawę powinni przyjąć według księdza mieszkańcy Oranu? padnijcie na kolana i módlcie się; dżuma was uszlachetnia i wskazuję drogę; zaakceptujcie dżumę, to wasza droga do nieśmiertelności; Bóg zło przemienia w dobro; czeka was wieczność

Poglądy w pierwszym kazaniu dotyczące choroby: dżuma to kara za grzechy, bicz boży na grzeszników, narzędzie wyplenienia zła z człowieka, dotyczące Boga: litościwy, miłosierny, ale zasmucony występnością człowieka, zawiedziony w swej miłości do niego, przestał go chronić przed złem (odwrócił oczy), sam nie jest źródłem zła,

Poglądy w pierwszym kazaniu dotyczące człowieka: zawiódł Boga, wykorzystywał boże miłosierdzie, żył grzesznie w poczuciu bezkarności, powinien przyjąć postawę pokory (paść na kolana), a nie buntu, zaakceptować cierpienie jako odkupienie grzechów; dystans wobec ludzi (wy), groźby, nagany, przestrogi, surowy ton, poczucie pewności w ocenie rzeczywistości.

Za pomocą jakich zabiegów językowych ojciec Paneloux trafia do swoich słuchaczy? nazwa zabiegu językowego przykład funkcja

Za pomocą jakich zabiegów językowych ojciec Paneloux trafia do swoich słuchaczy? nazwa zabiegu językowego apostrofy wykrzyknienie biblizmy metaforyczne obrazowanie porównanie przykład funkcja

Za pomocą jakich zabiegów językowych ojciec Paneloux trafia do swoich słuchaczy? nazwa zabiegu przykład funkcja językowego apostrofy „Bracia moi…” „Spójrzcie…” Wzmacnia perswazyjny charakter wypowiedzi wykrzyknienie Tak! Porusza emocje odbiorców biblizmy „będzie […] więcej powołanych niż wybranych” „Zbyt długo ten świat paktował ze złem, zbyt długo liczył na miłosierdzie boskie” „I oczom ludzkim ukazał się dobry anioł…” Nadaje wypowiedzi charakter podniosły (patetyczny). Przywołuje autorytet Pisma Świętego metaforyczne obrazowanie porównanie „W ogromnej stodole świata bicz wybije zboże ludzkie, aż słoma zostanie oddzielona od ziarna” „Spójrzcie na tego anioła dżumy, pięknego Pobudza wyobraźnię słuchaczy, a przez to czyni kazanie jeszcze bardziej przekonującym Sprawia, że epidemia dżumy

Do jakich przykładów z Biblii oraz literatury odwołuje się jezuita? Czemu one służą? Biblia. Stary Testament. Księga Wyjścia Jakub de Voragine, Złota Legenda Oba teksty przywołują obrazy zarazy z przeszłości, aby pokazać powtarzalność zarówno grzesznych zachowań ludzi, jak i nieuniknioność spadającej na nich kary bożej.

Doświadczenie graniczne (śmierć dziecka) bezpośrednie przeżycie egzystencjalnej sytuacji granicznej wstrząs psychiczny, porażenie ekstremalnym cierpieniem umierającego dziecka nieskuteczność modlitwy nieprzynoszącej ocalenia, bezradność teologa refleksja o ogromie cierpienia ludzi od początku świata.

Poglądy w drugim kazaniu dotyczące choroby: dżuma to zło, którego cel jest niezrozumiały, cierpienie dotyka wszystkich, a nie tylko grzeszników, dotyczące Boga: tajemnicza, niepojęta siła, perspektywa wiecznego szczęścia niewystarczającym uzasadnieniem bólu dziecka, dotyczące człowieka: musi zaakceptować, przyjąć cierpienie jako część wiary; identyfikowanie się ze zbiorowością (my), łagodny ton, pokora człowieka ograniczonego w swoim rozumieniu świata. Postawa w efekcie przemiany,

Poglądy w drugim kazaniu dostrzeżenie potrzeby aktywności w czasie zarazy, służby człowiekowi w życiu codziennym, a nie tylko w perspektywie wieczności, dobrowolne przyjęcie cierpienia po zarażeniu się dżumą, potraktowanie cierpienia jako odkupienia win, zagadkowa (dobrowolna? ) śmierć jako swoista ofiara za cierpienia milionów niewinnych w ciągu wieków.

Wnioski Książkowa dżuma ma trzy znaczenia. Oznacza chorobę, wojnę i zło tkwiące w człowieku. Wobec niego (tj. zła) należy przyjąć postawę buntu, próbować zmienić ludzką egzystencję. W "Dżumie" autor pokazuje sposoby walki ze złem. Dla Camusa liczy się jednak tylko aktywne działanie i próba zmiany otaczającej człowieka rzeczywistości. Pisarz tu rozchodzi się z egzystencjalistami - człowieka charakteryzuje postawa buntu. Ludzie nie powinni widzieć w sobie przeciwników (jak uważali inni zwolennicy egyzstencjalizmu), ponieważ wszyscy znajdują się w tym samym punkcie, powinni zatem współdziałać.