Skulptura IV veka p n e poznoklasina ili

Skulptura IV veka p. n. e. : « poznoklasična » ili « predhelenistička» Mauzol, 360 -350 p. n. e. , (Bryaxis? ) Mauzolej u Halikarnasu u Maloj Aziji Period od kraja peloponeskog rata do dolazak na vlast Aleksandra Makedonskog se obično zove « poznoklasični » , ali i « predhelenistički » jer najavljuje karakter skulpture narednog perioda, koji ćemo zvati «helenističkim» . Videli smo pojavu prvog portreta u grčkoj umetnosti koji je pokušao da ostvari sličnost sa modelom, portret Mauzola, kao i dinamičan pokret u frizu Mauzoleja, ali i u ovoj Menadi koja igra. . . Skopas, Menada koja igra

Drugi značajan skulptor IV veka je Praksitel, majstor ženske lepote. Senzualnost je prisutna i u njegovim izvijenim muškim aktovima, koji zamenjuju prototip mišićavog atlete. Oslonac je deo kompozicije.

Lisip: novi kanon Treći veliki skulptor prehelenističke skulpture IV veka p. n. e. , pored Skopasa i Praksitela je Lisip, skulptor Aleksandra Makedonskog, koji će obeležiti početak helenističkog perioda skulpture. Lisip će Polikletov kanon zameniti novim proporcijama: telo je vitkije, glava sitnija, kao što možemo videti na ovoj rimskoj kopiji Apoksiomenosa. Gest je banalan, kosa u neredu, sve ukazuje da je želja bila da se zabeleži trenutak, sa spontanošću. Ruka koju mladić pruža ispred sebe pokazuje nove mogućnosti osvajanja prostora. Lisip, Apoksiomenos, oko 330 p. n. e.

Skulptura IV veka p. n. e. : Poznoklasična ili predhelenistička • Mauzolov portret, prvi prikaz koji teži fizičkoj sličnosti. Skopas, friz Mauzoleja u Halikarnasu, 360 -350 p. n. e. : Borba Grka i Amazonki: energičan gest, dramatičan izraz, sasvim različiti od klasične harmonije ujednačenog i mirnog friza Partenona. • Praksitel: naglašen kontraposto (telo u S) (oslonac je deo kompozicije), efeminizirana lepota, baršunasta obrada mermera, erotizam. Praksitelova Knidska Afrodita (oko 330 p. n. e. ) je prvi prikaz potpuno gole boginje. • Lisip: nove proporcije (telo izduženije, glava sitnija) umesto Polikletovog kanona, spontanost gesta, osvajanje prostora.

Na prošlom času. . .

Klasični period: Doriforos, Polikletov kanon, original oko 440 p. n. e. A danas. . . Helenistički period: Pijani satir, oko 220 p. n. e.

Helenistička skulptura Od osvajanja Aleksandra Makedonskog do rimskih osvajanja

Helenizam, helenistička umetnost: termin • Termin « helenizam » dolazi od glagola « hellênizein » , živeti kao Grci, i koristi se za period od osvajanja Aleksandra Makedonskog pa do pobede Rimljana (kraj IV do I veka p. n. e. ), u kom se grčka kultura širi, a grčki jezik postaje jezik sporazumevanja na ogromnom području Aleksandrovih osvajanja. • Pošto ova umetnost nastaje na veoma velikom području, malo dela iz ovog perioda možemo sa sigurnošću datovati ili pripisati nekom poznatom autoru. • Umetnost ovog perioda je dugo smatrana kao opadanje u odnosu na klasični period: « Cessavit deinde ars » ( « a onda umetnosti nestade » ), tako Plinije Stariji završava svoj opis skulpture klasičnog perioda. Danas tako ne mislimo: najpoznatija dela grčke umetnosti, kao što su Miloska Venera, Nike (Pobeda) sa Samotrake ili skulpturalna grupa Laokon i njegovi sinovi, nastaju upravo u ovom periodu…

Helenistička skulptura se razlikuje od skulpture klasičnog perioda, a danas ćemo videti koje su njene karakteristike. . .

Individualizacija portreta, koja se pojavljuje u IV veku p. n. e. (portreti Mauzola, ili Aleksandra Makedonskog) se dalje razvija u ovom periodu. Aleksandar Makedonski Atalos I, kralj Pergama Portret iz Delosa, zabrinut, oko

Možemo govoriti o individualizaciji i u ovoj skulpturi Gala na umoru, (240 -200 p. n. e. ): iako se radi o anonimnom borcu, etnički tip je dobro zapažen (lice, kosa, nakit), a patnja realistično prenesena, uz poštovanje dostojanstva umirućeg. Gal na umoru, (240 -200 a. C, Pergam, danas u Kapitolinskom muzeju, Rim)

Klasični period: Doriforos, Polikletov kanon, original oko 440 p. n. e. Helenistički period: Pijani satir, oko 220 p. n. e.

Govorili smo o erotskom karakteru Praksitelove skulpture, o egeminizaranoj lepoti prisutnoj i u prikazu muških tela…

Kod pijanog satira međutim ne govorimo o erotizmu: zavaljen u pijanom dremežu, ovaj satir izgleda vulgarno, skoro pornografski. Ovu vrstu prikaza nismo mogli sresti u ranijim periodima grčke skulpture… Pijani satir, oko 220 p. n. e. (Barberini faun)

U helenističkom periodu je moguć prikaz novih osećanja, ranije smatranih negativnim: patnja, smrt, pijanstvo, san, starost. . .

Arhitektura: Najznačajnije sačuvano arhitektonsko ostvarenje helenističkog perioda: Veliki Zevsov oltar u Pergamu (danas Turska) (preneto i rekonstruisano u Pergamonsmuseumu u Berlinu)…

Na velikom Zevsovom oltaru iz Pergama vidimo jedinstvenu kombinaciju dve dotad nezavisne tradicije: skulpture frontona i reljefne skulpture friza. Gigantomahija (110 m), koja krasi zapadnu stranu oltara, se smatra vrhuncem grčke arhitektonske skulpture. Veliki Zevsov oltar u Pergamu, II vek p. n. e. , Berlin (Pergamonsmuseum)

Friz zapadne strane oltara, Gigantomahija, u 110 m dugačkoj i 2 m visokoj traci koja opasava građevinu, prikazuje borbu Olimpijskih bogova sa Titanima. Figure u prvom planu skoro da se sasvim izdvajaju iz zida, ponegde čak izlaze na stepenice: imaju masivnost i veličinu figura sa zabata, bez ograničenja trougaonog okvira.

Već smo videli figure koje prelaze ograničenja zadatog prostora, kao što je bio slučaj i u ovim konjima sa zabata Partenona (upregnuti u Apolonove kočije, sunce se tek pomalja/već zalazi, isečeni “horizontom” zabata) (Fidija, V vek p. n. e. ).

Dramatičan izgled ovog friza (110 m/ visina 2 m) je karakteristika helenističke skulpture: vidimo mišićava tela u torziji, dinamične gestove, draperija je nabrana, uzburkana jakim pokretima. Na licima se vide izrazi napora, bola i patnje. Duboko klesanje pravi pojačane kontraste svetlosti i senke. Te karakteristike ćemo naći i na drugim primerima iz ovog perioda. . .

Dramatičan utisak: izvijena tela, nagli pokreti, agonija Smrt Laokona i njegovih sinova (skulptori Agesander, Atenadoros et Polydoros, 200 a. C), otkrivena u Rimu 1506…

Aktivan odnos sa okolnim prostorom, spoljašnjim silama (teža, vetar) Nike sa Samotrake (oko 200 a. C). , otkrivena u XX veku

Jaka torzija tela, realizam draperije. . . Jaka torzija tela, realizam draperije: Miloska Venera oko 100 p. n. e. , danas Luvr

Helenistička skulptura: ekspresivna i dramatična Od osvajanja Aleksandra Makedonskog do rimskih osvajanja, ogromna teritorija, malo dela je precizno datirano i atribuirano. Karakteristične novine, već najavljene skulpturom IV veka p. n. e. : • Individualizacija portreta; • Prikaz novih osećanja, ranije smatranih negativnim, kao što su patnja, starost, pijanstvo, san. . . • Karakteristike: dinamičan pokret, draperija uzburkana jakim pokretima, priljubljena uz telo. Izrazi napora, bola i patnje na licima. • Pojačani kontrasti svetlosti i senke. • Aktivan odnos sa okolnim prostorom. Sve osobine doprinose da nam helenistička skulptura izgleda ekspresivna i dramatična.

Najpoznatiji spomenici helenističke skulpture Miloska Venera, Umirući Gal, Nike (Pobeda) sa Samotrake, portret iz Delosa, Pijani satir, skulpturalna grupa Laokon i njegovi sinovi. Arhitektonska skulptura: friz velikog Zevsovog oltara u Pergamu (Mala Azija, danas u Berlinu)…

Izdvojimo najbitnije Antička grčka skulptura od strogog stila do helenističke Ne zaboravite: nazivi delova grčkog hrama

Skulptura prve polovine V veka p. n. e. (480 -450 p. n. e. ): predklasična (prva faza klasične skulpture), « strogi stil » • Pojavljuje se contrapposto, prikaz uravnotežene asimetrije uspravnog tela u opuštenom stavu mirovanja, a potom i realističan prikaz tela u pokretu. • Arhajski osmeh, « znak života » nestaje, a pojavljuje se zamišljen, strog izraz, karakterističan za ovu fazu, koju zbog toga zovemo još i « strogi stil » .

Izdvojite najbitnije: Skulptura klasičnog perioda (druga polovina V veka p. n. e. ) • Poliklet: Doriforos, oko 440 p. n. e. , Polikletov kanon: precizno posmatranje anatomije, proporcija i položaja tela. • Miron, Discobolos, bacač diska, oko 450 p. n. e. : objedinjuje u jednoj pozi niz kompleksnih pokreta. • Fidija: arhitektonska skulptura Partenona, 440 -430 p. n. e. : prirodna lakoća pokreta, puna tela vidna ispod draperije, uravnotežen ritam.

Skulptura IV veka p. n. e. : Poznoklasična ili predhelenistička • Mauzolov portret, prvi prikaz koji teži fizičkoj sličnosti. • Skopas, friz Mauzoleja u Halikarnasu, 360 -350 p. n. e. : Borba Grka i Amazonki: energičan gest, dramatičan izraz, sasvim različiti od klasične harmonije ujednačenog i mirnog friza Partenona. • Praksitel: naglašen kontraposto (telo u S) (oslonac je deo kompozicije), efeminizirana lepota, baršunasta obrada mermera, erotizam. Praksitelova Knidska Afrodita (oko 330 p. n. e. ) je prvi prikaz potpuno gole boginje. • Lisip: nove proporcije (telo izduženije, glava sitnija) umesto Polikletovog kanona, spontanost gesta, osvajanje prostora.

Skulptura helenističkog perioda: dramatična, ekspresivna • Individualizacija portreta, izraz novih osećanja, dotad smatranih negativnim: patnja, bol, pijanstvo, san, starost, smrt… Dramatičan pokret, draperija koja prijanja uz telo. Kontrast osvetljenosti i senke dubokim klesanjem. Novi, aktivni odnos sa prostorom. • Najpoznatiji primeri: Portret iz Delosa (“zabrinut”), Gal na umoru, Nike sa Samotrake, Miloska Venera, Pijani Satir, grupa Laokon sa sinovima, friz velikog Zevsovog oltara u Pergamu…

Nazivi delova grčkog hrama • Hram je izgrađen na platformi koja se zove stereobat. Stereobat se sastoji od nekoliko stepenika, od kojih se poslednji zove stilobat. • Stub se sastoji od baze (u dorskom stilu je nema), tela stuba i kapitela (koji se u dorskom stilu sastoji od ehinusa i abakusa, u jonskom ima volute, uvojke, a u korintskom je kotarica ukrašena lišćem). Stubovi u nizu zovu se kolonada. • Stubovi nose arhitrav (glavnu gredu), friz (u dorskom stilu niz triglifa i metopa, ravna traka u jonskom stilu) iznad koje se nalazi trouglasti zabat ili timpanon.