SKRIFA TIL A GLEYMA Rannskn gleymsku sjlfsviskrifum Markmii

SKRIFAÐ TIL AÐ GLEYMA Rannsókn á gleymsku í sjálfsæviskrifum Markmiðið með þessari rannsókn er að kanna þátt gleymsku í sjálfsævisögulegum skrifum og hvernig hið gleymda getur birst í slíkum verkum og er jafnvel órjúfanlegur hluti af því að rifja upp og tjá fortíðina. Rannsóknin mun meðal annars koma að eftirfarandi þáttum: Gleymska sem þáttur minnisins – kenningar um náin tengsl minnis, gleymsku og skrifa. Skrifum við til að varðveita fortíðina eða til að gleyma henni? Virginia Woolf (2002) segir svo frá þegar hún lýsir sínum fyrstu minningum: „Hér eru þá mínar fyrstu minningar. En sem frásögn af ævi minni eru þær að sjálfsögðu villandi, því að það sem maður man ekki er jafn mikilvægt; jafnvel mikilvægara. ” (Woolf, 83) Í nýlegu sjálfsævisögulegu verki, Nothing to be frightened of (2008), gengur Julian Barnes jafnvel lengra í umfjöllun sinni um áreiðanleika minnisins: „Við tölum um minningar okkar, en kannski ættum við að tala meira um ‘gleymningar’ okkar, jafnvel þó að það sé erfiðara – og órökrænt – verk. ” (38) Gleymni í texta – könnun á eyðum, leiðréttingum, rangfærslum í textum. Er gleymska ‘sýnileg’ í skrifum? Gleymska og tráma – kenningar um tráma og vitnisburði, pólitískar víddir minnis og gleymsku. Megum við gleyma? Blurburger, Forgotten (2008) Hjálpartæki minnisins – notkun ljósmynda, dagbóka o. fl. til að vinna bug á óminninu. Getur tækni af ýmsum toga fangað fortíðina eða tekið við af minninu? Nánari upplýsingar veitir Gunnþórunn Guðmundsdóttir, dósent í Íslensku- og menningardeild, gunnth@hi. is Hugmyndir um flókna stöðu minnisins eru grunnur hugsunar sem er ráðandi í mörgum sjálfævisögulegum verkum sem efast um möguleika sjálfsævisögulegra skrifa til að tjá fortíðina, ævi, sjálf – hvort sem slíkar efasemdir eru undir áhrifum sálgreiningar, módernískra efasemda um hefðbundin frásagnarform eða póstmódernískra/ póststrúktúralískra hugmynda um samband okkar við heiminn utan texta.