Shume shume kohe me pare ekzistonte nje ishull

Shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin te gjitha ndjenjat e njerezve: Humori i mire, Merzitja, Dituria … dhe ashtu si gjithe ndjenjat e tjera, edhe Dashuria.

Nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli do te permbytej. Keshtu qe te gjithe pergatiten anijet dhe po e braktisnin ishullin. Vetem Dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, Dashuria kerkoi ndihme.

Pasuria po kalonte me nje anije luksoze perpara Dashurise. Ajo e pyeti: ”Pasuri, a mund te me marresh me vete? “ ”Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty. "

Atehere Dashuria pyeti krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj: ” Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete? ", ”Dashuri, nuk mund te te marr me vete. . . " u pergjigj krenaria, ”ketu cdo gje eshte perfekte. Ti mund ta prishesh anijen time".

Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e cila po kalonte para saj: ”Merzitje, te lutem, me merr me vete", “Ah Dashuri" tha Merzitja, ”jam aq e merzitur, sa me duhet te rri vetem. ".

Edhe Humori i mire po kalonte para Dashurise, por qe aq i kenaqur, sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste.

Papritur u degjua nje ze: ”Eja Dashuri, te marr une me vete“ Ishte nje ze i moshuar, ai qe foli. Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur, sa qe harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku.

Dashuria e vuri re se i ishte shume borxhli, prandaj pyeti Diturine: ”Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi? “ ”Ishte koha” u pergjigj Dituria.

“Koha ? ”, pyeti Dashuria, “Perse me ndihmoi Koha ? ” Dhe Dituria u pergjigj: “Sepse vetem Koha e kupton, se sa e rendesishme eshte ne jete Dashuria. ”

Dergoje kete mesazh tek miqte e Tu, edhe nese e dergon tek personi qe ta ka derguar. Nese ky mesazh te rikthehet, atehere do kuptosh se rrethi Yt i miqve perbehet nga miq te vertete. Dergoje kete mesazh tek miqte e Tu, qe ata ta marrin vesh, sa rendesi kane ata per TY.