Publiczne prawo konkurencji Dr Magorzata Ganczar Decyzje w

Publiczne prawo konkurencji Dr Małgorzata Ganczar

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Wraz z uzyskaniem przez Polskę statusu państwa członkowskiego Unii Europejskiej zmienił się zakres kompetencji polskiego organu ochrony konkurencji i konsumentów. Zgodnie bowiem z art. 3 rozporządzenia nr 1/2003, jeżeli organy ochrony konkurencji państw członkowskich stosują krajowe przepisy o ochronie konkurencji do porozumień w rozumieniu art. 101 TFUE lub praktyk jednostronnych w rozumieniu art. 102 TFUE, które mogą wpływać na handel między państwami członkowskimi w rozumieniu przepisów Traktatu, na organach tych spoczywa obowiązek stosowania przepisów Traktatu do takich naruszeń konkurencji. Tym samym także i Prezes UOKi. K, jako krajowy organ ochrony konkurencji, uzyskał uprawnienie (i obowiązek) stosowania art. 101 i 102 TFUE do praktyk ograniczających konkurencję, które, mając wymiar wspólnotowy, wywierają lub mogą wywierać skutki na polskim rynku.

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję O tym, czy do danej praktyki ograniczającej konkurencję stosowane są wyłącznie przepisy prawa krajowego (przepisy Ustawy), czy również przepisy prawa UE (art. 101 lub 102 TFUE) decyduje to, czy dana praktyka "wywiera wpływ na handel między państwami członkowskimi". Jeżeli wpływ taki można wykazać, wówczas zachowania przedsiębiorców powinny być oceniane przez organ antymonopolowy równolegle na podstawie przepisów prawa unijnego oraz na podstawie przepisów prawa krajowego. Jeżeli wpływu takiego nie można wykazać, stosowane są wyłącznie przepisy polskiej Ustawy. Oznacza to, że w zależności od stanu faktycznego sprawy decyzja polskiego organu antymonopolowego może być oparta albo na przepisach prawa UE oraz przepisach prawa polskiego, albo wyłącznie na przepisach prawa polskiego. Prezes Urzędu nie ma natomiast możliwości wydania decyzji wyłącznie w oparciu o przepisy prawa Unii Europejskiej.

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Przepisy Ustawy (czy też szerzej: przepisy polskiego prawa antymonopolowego) mają charakter autonomiczny względem przepisów prawa wspólnotowego (stanowią one odrębny system przepisów prawa). Przepisy te nie są w szczególności objęte procesem harmonizacji. W konsekwencji, ponieważ unijne prawo konkurencji może realizować inne cele niż krajowe prawo antymonopolowe, dopuszczalna jest także odmienna interpretacja nawet i identycznie brzmiących przepisów, co teoretycznie mogłoby oznaczać ich różne zastosowanie do takich samych lub zbliżonych stanów faktycznych.

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Autonomia przepisów prawa krajowego wymagała wypracowania zasad rozstrzygania kolizji pomiędzy przepisami prawa krajowego i przepisami prawa wspólnotowego. Zasady te zawarte zostały w przepisach rozporządzenia nr 1/2003. W art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia zawarto tzw. regułę konwergencji. Zgodnie z tym przepisem, stosowanie prawa krajowego nie może doprowadzić do zakazania porozumienia dopuszczalnego w świetle unijnego prawa konkurencji. Również orzeczenia wydane przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 102 TFUE (sprawy dotyczące nadużywania pozycji dominującej) powinny być zbieżne z rozstrzygnięciami podejmowanymi przez organy UE. W zakresie, w jakim orzeczenie to zapada w oparciu o art. 9 Ustawy, może być ono jednak bardziej restrykcyjne niż orzeczenia w sprawach dotyczących naruszenia art. 102 TFUE.

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Należy przyjąć, że naruszenie obowiązku stosowania przepisów prawa UE do praktyki ograniczającej konkurencję, która ma wymiar wspólnotowy, skutkować musi nieważnością decyzji Prezesa UOKi. K. Decyzja taka w sposób rażący narusza bowiem prawo (w szczególności jest sprzeczna z art. 3 rozporządzenia nr 1/2003), powinna być zatem uchylona przez sąd w toku procedury odwoławczej.

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Art. 10 ustawy • decyzja o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję i nakazującą zaniechanie jej stosowania Art. 11 ustawy • decyzja o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję i stwierdzająca zaniechanie jej stosowania Art. 12 ustawy • decyzja akceptująca zobowiązania przedsiębiorcy do podjęcia lub zaniechania określonych działań zmierzających do zapobieżenia praktykom ograniczającym konkurencję

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję art. 83 Ustawy w zw. z art. 105 k. p. a. • decyzja o umorzeniu postępowania w przypadku niestwierdzenia praktyki ograniczającej konkurencję art. 75 ust. 1 pkt 3 Ustawy • postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na przejęcie sprawy przez Komisję Europejską art. 75 ust. 2 Ustawy • postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na rozstrzygnięcie sprawy przez właściwy organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego Unii Europejskiej

Decyzje w sprawie praktyk ograniczających konkurencję Postępowanie w sprawie praktyk ograniczających konkurencję może zakończyć się wydaniem merytorycznego rozstrzygnięcia (w postaci decyzji administracyjnej) w trzech zasadniczych przypadkach: kiedy organ stwierdzi naruszenie przepisów Ustawy (względnie Ustawy i TFUE) oraz - w zależności od stanu faktycznego - nakaże zaniechanie praktyki albo stwierdzi jej zaniechanie przez podmioty, które się jej dopuściły. Trzecim możliwym rozstrzygnięciem jest wydanie tzw. decyzji zobowiązującej - w tym przypadku istnienie praktyki jest jedynie uprawdopodobnione, organ antymonopolowy akceptuje zobowiązania przedsiębiorcy, które zapewnić mają stan zgodny z prawem. W pozostałych przypadkach następuje umorzenie postępowania przez organ antymonopolowy. Umorzenie to może mieć formę decyzji wydanej na podstawie art. 83 Ustawy w zw. z art. 105 k. p. a. (w sytuacji, w której Prezes UOKi. K nie stwierdzi stosowania praktyk ograniczających konkurencję) albo postanowienia wydanego w przypadkach przewidzianych w art. 75 Ustawy.