PROFILAKTYKA NAOGOWYCH ZACHOWA ZWIZANYCH Z UYTKOWANIEM INTERNETU dr

  • Slides: 22
Download presentation
PROFILAKTYKA NAŁOGOWYCH ZACHOWAŃ ZWIĄZANYCH Z UŻYTKOWANIEM INTERNETU dr Ewa Sowa-Behtane

PROFILAKTYKA NAŁOGOWYCH ZACHOWAŃ ZWIĄZANYCH Z UŻYTKOWANIEM INTERNETU dr Ewa Sowa-Behtane

INTERNET Internet stanowi bowiem „świat zastępczy”- tam nie ma bezruchu czy zastoju, ciągle przybywa

INTERNET Internet stanowi bowiem „świat zastępczy”- tam nie ma bezruchu czy zastoju, ciągle przybywa informacji, ludzi i towarów. Jest to również obszar, w którym przenikają się elementy świata realnego z elementami o naturze cybernetycznej (…). Skutki takiego pomieszania na dłuższą metę mogą być szkodliwe, ponieważ dokonuje ono w umyśle użytkownika zatarcia granicy pomiędzy tym co realne, a tym co wirtualne. Jeśli elektroniczna fikcja zastąpi człowiekowi rzeczywistość, możemy mówić o „życiu zastępczym”- a taka egzystencja ma o tyle przewagę nad prawdziwym życiem, że w niej wszystko jest możliwe. Marek Hendrykowski

ZAGROŻENIA • • • • • rozmycie autentycznej tożsamości i jej wirtualne zwielokrotnienie w

ZAGROŻENIA • • • • • rozmycie autentycznej tożsamości i jej wirtualne zwielokrotnienie w cyberprzestrzeni, obnażanie się z prywatności, łamanie zasad poprawnej polszczyzny, zaniedbywanie obowiązków, nadmierne tracenie czasu, alienacja, utrata zdrowia, upośledzenie kontaktów z innymi ludźmi, cyberbullying, cyberprzemoc/ wzrost agresji hejting, trolling, możliwość wykorzystania wizerunku użytkownika oraz jego danych bez wiedzy samego zainteresowanego, hakerstwo, cyberseks – pornografia internetowa uzależnienie od związków wirtualnych nietrwałość kontaktów wirtualnych, uzależnienie od komputera i Internetu uzależnienia od gier komputerowych.

UZALEŻNIENIE • O uzależnieniu mówimy wówczas, gdy dane zachowanie stało się przymusowe i jednostka

UZALEŻNIENIE • O uzależnieniu mówimy wówczas, gdy dane zachowanie stało się przymusowe i jednostka nie ma nad nim wystarczającej dobrowolnej kontroli. (P. G. Zimbardo, Psychologia i życie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, s. 448. )

Uzależnienie od Internetu • Termin uzależnienie od Internetu po raz pierwszy użył Ivan Goldberg,

Uzależnienie od Internetu • Termin uzależnienie od Internetu po raz pierwszy użył Ivan Goldberg, psychiatra z Nowego Jorku w roku 1995. Następnie, w 1996 roku został poruszony ten problem na corocznej konwencji Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychologicznego w Toronto przez doktor Kimberley Young z Uniwersytetu w Pittsburgu, która jako pierwsza zajęła się leczeniem uzależnień od Internetu i nowoczesnych technologii i która jest autorką książki Uzależnienie od Internetu: Zagrożenie nowym zaburzeniem psychicznym (Internet Addiction: The Emergency of New Clinical Disorder).

NAZEWNICTWO • • • Siecioholizm, sieciozależność, cybernałóg, internetoholizm, internetozależność, infoholizm, infozależność, internetomania, patologiczne używanie

NAZEWNICTWO • • • Siecioholizm, sieciozależność, cybernałóg, internetoholizm, internetozależność, infoholizm, infozależność, internetomania, patologiczne używanie Internetu, IAD - Internet Addiction Disorder czyli Uzależnienie od Internetu, zwane również Syndromem IAD.

Uzależnienie od Internetu to „dysfunkcjonalny wzorzec elementów poznawczych i zachowań związanych z używaniem Internetu,

Uzależnienie od Internetu to „dysfunkcjonalny wzorzec elementów poznawczych i zachowań związanych z używaniem Internetu, którego rezultatem jest utrata kontroli nad zachowaniem (czasem i sposobem korzystania z Internetu) oraz znaczące pogorszenie w społecznym, zawodowym lub innym istotnym obszarze funkcjonowania podmiotu”. (Katarzyna Kaliszewska, Nadmierne używanie Internetu. Charakterystyka psychologiczna, UAM, Poznań 2007, s. 44. )

Przyczyny uzależnienia • Czynniki wewnętrzne • Czynniki zewnętrzne

Przyczyny uzależnienia • Czynniki wewnętrzne • Czynniki zewnętrzne

Czynniki wewnętrzne: • niska samoocena • brak wiary we własne czyny • brak dojrzałości

Czynniki wewnętrzne: • niska samoocena • brak wiary we własne czyny • brak dojrzałości emocjonalnej • dominacja negatywnych uczuć i emocji • nieumiejętność radzenia sobie ze stresem • negatywny wizerunek samego siebie • nieumiejętność nawiązywania kontaktów interpersonalnych • nieumiejętność budowania relacji społecznych

Czynniki zewnętrzne: 1. Ze strony środowiska rodzinnego • brak poczucia bezpieczeństwa • brak kontroli

Czynniki zewnętrzne: 1. Ze strony środowiska rodzinnego • brak poczucia bezpieczeństwa • brak kontroli ze strony rodziców, opiekunów • źle zaplanowany czas wolny • częste awantury i zła atmosfera w domu 2. Ze strony środowiska szkolnego • słaba więź ze szkołą • upadek autorytetów moralnych • brak zajęć o tematyce uzależnień od Internetu 3. Ze strony rówieśników • poczucie „inności”, „niższości” • niepewność własnej atrakcyjności • nieprawidłowe relacje między rówieśnikami • nieumiejętność komunikowania się z koleżankami i kolegami • trudność określenia swego miejsca w środowisku rówieśniczym

Profilaktyka 1. Informować i uczyć: • • • o potencjalnych skutkach uzależnienia oraz o

Profilaktyka 1. Informować i uczyć: • • • o potencjalnych skutkach uzależnienia oraz o „zdrowych” sposobach korzystania z Sieci; o zasadach bezpieczeństwa w Sieci i uczyć tzw. netykiety (zasady dobrego zachowania w Sieci); by zwracać uwagę na to, co zamieszcza się w Sieci i komu zamieszczane materiały się udostępnia; że zaznaczenie miejsca zamieszkania czy też miejsca często odwiedzanego stanowi jednocześnie informację gdzie można kogoś znaleźć, okraść, skrzywdzić; że poprzez zamieszczenie informacji osobowych ktoś łatwo może podszyć się pod tożsamość innej osoby i zabawić jej kosztem; że zamieszczanie zdjęć w niewłaściwym miejscu i czasie, np. z papierosem w ustach, z alkoholem w dłoni, tworzy negatywny wizerunek danej osoby np. dla nauczycieli, dla Policji, dla przyszłych pracodawców; że zamieszczanie zdjęć w skąpych ubraniach, w stroju kąpielowym może spowodować, że młodą osobą zainteresuje się ktoś dorosły, komu wyda się, że osoba na zdjęciu jest starsza niż w rzeczywistości, albo ktoś dla kogo młody wiek jest atrakcyjny; że cyberprzemoc nie jest zgodna z prawem, a jej ofiary nie powinny być pozostawione same sobie. Wulgaryzmy, obrażanie, przemoc w komentarzach krzywdzą tak samo jak uderzenie w kontakcie realnym i jest karalne, że osoby obrażane mają też prawo domagać się usunięcia obraźliwych treści od administratora strony, na której zostały one zamieszczone. Jeśli jednak zamierzamy domagać się ukarania winnych, należy pamiętać o tym, żeby nie niszczyć dowodów, lecz zachować je w jak najbardziej szczegółowej formie.

2. Kontrola czasu i sposobów korzystania z Internetu Należy interesować się sposobem, w jaki

2. Kontrola czasu i sposobów korzystania z Internetu Należy interesować się sposobem, w jaki dziecko korzysta z Internetu, tym, ile czasu na to poświęca, jakie przeżywa emocje, z kim się kontaktuje, w jakie gra gry;

3. Dobra komunikacja jest warunkiem budowania pozytywnych relacji między rodzicem i nastolatkiem oraz rozwiązywania

3. Dobra komunikacja jest warunkiem budowania pozytywnych relacji między rodzicem i nastolatkiem oraz rozwiązywania codziennych problemów. Sposób, w jaki rodzice komunikują się z dzieckiem może znacznie ułatwić – lub utrudnić – zażegnywanie typowych, codziennych sporów. Dobra komunikacja może ułatwić zbudowanie lepszego kontaktu z dzieckiem i pomóc mu w uwalnianiu się od uzależniających zachowań. Nastolatek potrzebuje pomocy i wskazówek i chce znać granice, których nie wolno mu przekraczać. Dlatego warto poznać zasady skutecznej komunikacji, aby dzięki niej unikać sprzeczek, dokuczania sobie i krytykowania.

ZASADY DOBREJ KOMUNIKACJI: • Wczuj się w problem dziecka – nie pomniejszaj go i

ZASADY DOBREJ KOMUNIKACJI: • Wczuj się w problem dziecka – nie pomniejszaj go i nie bagatelizuj. Oceniaj go z perspektywy jego uczuć, potrzeb i możliwości jakimi dysponuje do jego rozwiązania. • Nie dawaj rad i nie sugeruj rozwiązań (możecie wspólnie zrobić „burzę mózgów”, wybrać i omówić jego najlepsze pomysły). Daj dziecku przestrzeń do własnego doświadczenia: nie kończ za niego zdań, niech powie to, co i jak chce, nie zagaduj go sobą. • Bądź w kontakcie z dzieckiem – utrzymuj kontakt wzrokowy, potakuj głową i używaj określeń „tak”, „rozumiem”. Pokazuj dziecku, że go słuchasz, rozumiesz i akceptujesz. • Używaj parafrazy, czyli powtarzaj od czasu do czasu własnymi słowami treści, które dziecko powiedziało, aby sprawdzić, czy dobrze je zrozumiałeś. Dziecko może się wówczas z nami zgodzić lub nie i wyjaśnić, co miało na myśli. • Porządkuj fakty – w rozmowie często pojawia się wiele wątków, w które można się zaplątać i stracić z oczu jej główny cel. Dlatego pomóż dziecku skupiać się na sprawach najważniejszych i stosuj tę zasadę także do siebie („Poruszyłeś parę ważnych spraw, jak sądzisz – którą powinniśmy się zająć w pierwszej kolejności? ”). • Zadawaj pytania otwarte – stwarzają one warunki do szerszej wypowiedzi dziecka, np. co? , gdzie? , jak? , kiedy? z kim? , w jaki sposób? – a nie zamkniętych, jak np. czy? Pytania zamknięte zachęcają do krótkiej odpowiedzi – „tak” lub „nie” (lepiej więc zapytać np. „Jak zamierzasz rozwiązać ten problem? ” zamiast „Czy zamierzasz rozwiązać ten problem? ”). • Oddzielaj fakty dotyczące zachowania dziecka od swoich interpretacji – np. tzw. czytanie w myślach – „już ja wiem, co ty chcesz zrobić”, „wiem, co sobie myślisz”, „nie musisz mi mówić i tak wiem, co powiesz”. • Używaj komunikatu „ja”, opisując swoje uczucia. W ten sposób bierzesz za nie odpowiedzialność. Zamiast mówić: „denerwujesz mnie”, powiedz „denerwuję się”; „zawiodłem się”, a nie „zawiodłeś mnie” itp.

4. Nauka sposobów radzenia sobie ze złością Zachęcamy dziecko, aby zaobserwowało zmiany, jakie pojawiają

4. Nauka sposobów radzenia sobie ze złością Zachęcamy dziecko, aby zaobserwowało zmiany, jakie pojawiają się w jego ciele, myślach i uczuciach, zanim eksploduje w nim złość. Objawy te (indywidualne dla każdej osoby) mogą pełnić rolę sygnałów ostrzegawczych, które pomogą dziecku rozpoznać nadchodzącą złość. Przykłady sygnałów odczuwanych i opisanych przez dzieci to: szybkie bicie serca, ucisk w klatce piersiowej, trudności z zaczerpnięciem oddechu, łaskotanie lub uczucie ciężaru w żołądku, napięcie mięśni, ucisk wokół głowy, narastająca irytacja, presja, pobudzenie („Nie mogę usiedzieć na miejscu”), zmiana percepcji („Twarz drugiej osoby staje się naprawdę duża, tak jak w zbliżeniu”), zaciskanie pięści, lekkie mdłości, mrowienie i uczucie gorąca na karku, natłok myśli („Słyszę przekleństwa w mojej głowie”), trudności z racjonalnym myśleniem, uczucie jakby dookoła wszystko się zacieśniało, jakby się było w tunelu, czerwona mgła przed oczami, wrażenia słuchowe („Słyszę ryk w uszach”), snucie wyobrażeń („Wyobrażam sobie, że robię prawdziwą krzywdę drugiej osobie”), uczucie nagłego i nienaturalnego bezruchu – cisza przed burzą, zawieszenie normalnego odczuwania („Moje uczucia zawieszają się na chwilę przed tym, jak gniew przejmuje nade mną kontrolę”).

5. PRZESTRZEGANIE ZASAD Należy ustalić wraz z dzieckiem jasne zasady korzystania z Internetu (harmonogram

5. PRZESTRZEGANIE ZASAD Należy ustalić wraz z dzieckiem jasne zasady korzystania z Internetu (harmonogram dnia; najpierw obowiązki, później komputer, 1 -2 godziny dziennie z częstymi przerwami, w przypadku nastolatków do 3 godzin, bez przekraczania ustalonego czasu); Aby dzieci mogły funkcjonować w domu, szkole i innych miejscach zgodnie z naszymi oczekiwaniami, ważne jest, aby ustalić zasady, którymi będą się kierowały. Rodzice czasem zakładają, że dzieci wiedzą, jak mają się zachowywać i nie informują ich w jasny sposób o ustalanych przez siebie regułach. W efekcie takiego założenia pojawiają się niepotrzebne nieporozumienia i wzajemne pretensje. Nastolatki często próbują przekraczać wytyczone granice i normy ustalone przez rodziców. Dlatego powinny być one sformułowane bardzo konkretnie i czytelnie dla każdego członka rodziny. Oto na czym one polegają: ▶ Ustal jasne zasady życia domowego i konsekwentnie ich przestrzegaj. Zasady te powinny być przez wszystkich członków rodziny tak samo rozumiane i realizowane. ▶ Pamiętaj, że ustalenie i przestrzeganie zasad nie powinno oznaczać nadmiernej kontroli. Najlepiej, jeśli zasad jest niewiele, za to są one konsekwentnie przestrzegane, a poza obszarem ich działania autonomia dziecka jest szanowana. ▶ Ustal z dzieckiem jasne gratyfikacje (nagrody) za przestrzeganie zasad, a z drugiej strony konsekwencje, jakie dziecko poniesie w przypadku ich naruszania. ▶ Konsekwencje nie powinny być traktowane jako bolesna kara ani wymierzane ze złością, bo wtedy będą odczuwane jako zemsta. ▶ Egzekwuj konsekwencje bez odstępstw. Nie warto ustalać konsekwencji, których sam nie będziesz miał gotowości lub ochoty realizować. ▶ Staraj się utrzymywać stałe i ścisłe porozumienie z wszystkimi członkami rodziny zajmującymi się dzieckiem i mającymi wpływ na jego zachowania.

6. UMOWA Niektóre dzieci i rodzice wolą spisać obowiązujące zasady. W ten sposób obie

6. UMOWA Niektóre dzieci i rodzice wolą spisać obowiązujące zasady. W ten sposób obie strony mają pewność, że zawsze mogą sprawdzić warunki umowy, uniknąć niejasności i manipulacji. Okazuje się, że nastolatki wolą znać oczekiwania dorosłych i lepiej się zachowują, gdy o nich wiedzą. Spisane umowy (formy kontraktów) są też dobre dla nastolatków, którzy demonstrują zachowania ryzykowne i potencjalnie są zagrożone uzależnieniem. Taka umowa pomaga im w wykształceniu umiejętności samokontroli, którą zatracili pod wpływem nałogowych zachowań. Spisana umowa pozwala lepiej również zorganizować się nastolatkowi w środowisku, w jakim żyje, ułatwia przyjmowanie odpowiedzialności za swoje zachowania oraz uczy podejmowania racjonalnych decyzji. W umowie mogą również być zawarte zobowiązania rodziców, np. „zobowiązuję się, że rozmowy z tobą, niezależnie od tego, co zrobisz, będę prowadził spokojnie i rzeczowo”. Każdy punkt umowy powinien być wspólnie omówiony, aby zapobiec jakimkolwiek nieporozumieniom oraz, w miarę możliwości, przyjęty dobrowolnie. Spisana umowa powinna obejmować zasady, które nie podlegają negocjacjom i te, które można negocjować. Zasady niezmienne dotyczą np. zakazu niekontrolowanego używania komputera, komórki, robienia zakupów, objadania się itp. Reguły, które podlegają negocjacji to stopnie w szkole, powrót do domu, zakres wykonywanych obowiązków domowych. W obu przypadkach, szczególnie gdy mamy do czynienia z zachowaniami ryzykownymi, zanim spiszemy umowę, warto skorzystać z konsultacji u psychologa lub terapeuty uzależnień. Umowy z nastolatkami, zagrożonymi uzależnieniem, powinny uwzględniać zalecenia terapeutyczne. Stanowią one wsparcie dla procesu terapii i mogą ulegać zmianie w zależności od postępów w leczeniu. Jeśli postanowienia umowy zostaną złamane, następuje utrata przywilejów, czyli pojawiają się konsekwencje (np. zakaz wychodzenia wieczorem, korzystania z telefonu, udziału w imprezach, zapraszania przyjaciół do domu, pozbawienie kieszonkowego). Konsekwencje powinny być określone przez obie strony równie jasno jak zasady. Wówczas nastolatek wie, że będzie musiał je ponieść, nie buntuje się i uznaje ich słuszność.

7. „Konstruktywna zmiana” Technikę tę można stosować w każdej sytuacji, kiedy dziecko zmaga się

7. „Konstruktywna zmiana” Technikę tę można stosować w każdej sytuacji, kiedy dziecko zmaga się z podjęciem różnych wyborów i trudno mu przewidzieć skutki swoich decyzji. Można również wykorzystać ją przy sporządzaniu umowy, gdy rodzice umawiają się z dzieckiem na zmianę dotychczasowych zachowań. Kiedy następuje formułowanie umowy, warto się zatrzymać przy każdym z punktów i zadać nastolatkowi następujące pytania: ✓ Które z wymienionych postanowień możesz wprowadzić bez trudności, a co wymaga czasu i pomocy? ✓ Zastanów się, czy zmiana zachowania w poszczególnych postanowieniach zależy od ciebie, czy jeszcze od kogoś lub czegoś? ✓ Co jest ci potrzebne do zmiany zachowania? ✓ Zastanów się, jakie korzyści uzyskasz ze zmiany tego zachowania? ✓ Co się stanie, jeśli go nie zmienisz? ✓ Co może ci przeszkodzić w dokonaniu zmiany? ✓ Jak zamierzasz sobie z tym poradzić? ✓ Czy masz ważne powody, aby nie dokonywać zmiany?

9. Zdrowa rodzina

9. Zdrowa rodzina

LECZENIE Rodzice często się wstydzą i mają poczucie winy z powodu uzależnienia swojego dziecka.

LECZENIE Rodzice często się wstydzą i mają poczucie winy z powodu uzależnienia swojego dziecka. Izolują się, tracąc siły w samotnej walce o jego zdrowie, pozbawiając się wsparcia osób z podobnymi problemami. Obawiają się, że jeśli zgłoszą się do terapeuty uzależnień, dziecko zostanie skierowane do ośrodka zamkniętego i wśród innych uzależnionych nastolatków całkowicie pogrąży się w nałogu. Tymczasem proces leczenia może wyglądać zupełnie inaczej, wystarczy o nim porozmawiać w gronie osób, które przeszły lub przechodzą podobną drogę. Grupy dla osób współuzależnionych uczą rodziców, w jaki sposób zadbać o dobro uzależnionego dziecka, jak odnaleźć się w tej sytuacji i jak je kochać mądrą, choć trudną miłością. Jak samemu żyć, nie zadręczając się wyrzutami sumienia i umieć cieszyć się swoją rodziną i swoim życiem. Nastolatek może być objęty leczeniem w ośrodku stacjonarnym tylko wtedy, jeśli jest głęboko uzależniony, występują u niego zaburzenia zachowania/osobowości. Stawanie temu na przeszkodzie tylko pogorszy jego sytuację. Leczenie ma na celu zrozumienie przez nastolatka, na czym polega choroba i jej mechanizmy. Pozwala również wyrazić stłumione przez niego uczucia oraz podejść do życia tak, aby nabrało dla niego sensu bez zachowań uzależniających. Gdy nastolatek uświadomi sobie własną chorobę, zyskuje motywację do osobistej przemiany. W lżejszych przypadkach uzależnień stosuje się leczenie ambulatoryjne w formie terapii indywidualnej i grupowej.

Bibliografia: • P. G. Zimbardo, Psychologia i życie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998. •

Bibliografia: • P. G. Zimbardo, Psychologia i życie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998. • K. Kaliszewska, Nadmierne używanie Internetu. Charakterystyka psychologiczna, UAM, Poznań 2007. • J. Węgrzecka-Giluń, Uzależnienia behawioralne. Przyczyny uzależnień, sposoby zaradcze i pomoc. Kompendium wiedzy dla Rodziców, Fundacja ETOH, Warszawa 2015. • J. Węgrzecka-Giluń, Uzależnienia behawioralne. Rodzaje oraz skala zjawiska, sygnały ostrzegawcze i skutki. Kompendium wiedzy dla Rodziców, Fundacja ETOH, Warszawa 2015.