Politechnika Wrocawska Wydzia Elektryczny Pionierzy Dolnolskiej Elektryki 10

Politechnika Wrocławska Wydział Elektryczny Pionierzy Dolnośląskiej Elektryki 10 październik 2009 r.

Kazimierz Idaszewski 1878 - 1965 Urodzony w Nochowie k. Śremu (Wielkopolska). Gimnazjum typu klasycznego ukończył w Śremie. Studia wyższe odbył w latach 1898 -1903 w Brunszwiku, a już rok później uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W 1920 r. zrezygnował z atrakcyjnej pracy w Zakładach Simensa w Niemczech by objąć Katedrę Miernictwa Elektrycznego we Lwowie. Natomiast od 1930 r. kierował Katedrą Maszyn Elektrycznych. Na początku 1945 r. zostaje powołany na Dziekana Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Jednak po wizytacji budynków i urządzeń poniemieckiej Technische Hochschule we Wrocławiu staje się animatorem utworzenia tu polskiej Politechniki. W lipcu 1945 r. przenosi się do pracy na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym Politechniki Wrocławskiej. Odegrał ogromną rolę w przyciągnięciu do Wrocławia wielu wybitnych elektryków oraz lwowskich studentów. Autor pierwsze-go polskiego wykładu we Wrocławiu. Inicjator szkół naukowych: Metro-logii Elektrycznej i Maszyn Elektrycznych. Promotor wielu doktorów i opiekun karier naukowych szeregu swoich wybitnych uczniów. Ogromnie lubiany przez studentów. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Jerzy Ignacy Skowroński 1901 - 1986 Urodzony w Humaniu. W młodzieńczych latach krzewiciel organizator skautingu. Od 1918 r. w Warszawie. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Uczeń prof. K. Drewnowskiego. W 1939 r. adiunkt stabilizowany z tytułem doktora nauk technicznych (1937) zaawansowaną rozprawą habilitacyjną. Na Dolnym Śląsku od 26 kwietnia 1945 r. z osobistego przemyślanego wyboru. W okresie maj 1945 –marzec 1946 dyrektor Dolnośląskiego Zjednoczenia Energetycznego. Na Politechnikę Wrocławską przeszedł w kwietniu 1946 r. obejmując kierownictwo Katedry Wysokich Napięć. Dziekan Wydziału (1946/47 i 1949/50). Obok prof. K. Idaszewskiego główny współautor samodzielności Wydziału. Inicjator realizator budowy dwóch nowych gmachów P. Wr. (D-1 i D-2). Twórca szkoły naukowej Materiałoznawstwo Elektryczne i Elektrotechnologia oraz Wrocławskiego Oddziału Instytutu Elektrotechniki tej specjalności. Wypromował 18 doktorów naukowo-technicznych z których większość uzyskała tytuły profesorów i utworzyła samodzielne kierunki kształcenia. Doktor h. c. Politechniki Wrocławskiej. Członek rzeczywisty PAN. Laureat tytułu „Budowniczy Wrocławia”. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Andrzej Stanisław Jellonek 1907 - 1998 Urodził się i wychował w Krakowie, gdzie uzyskał maturę jako absolwent IV Gimnazjum im. Sienkiewicza. Studia wyższe z zakresu elektryki ukończył w 1931 r. we Lwowie. Już wtedy – jako jeden z pierwszych – zwrócił uwagę na miernictwo za pomocą urządzeń elektronicznych. Asystent prof. Malarskiego doktoryzował się na Politechnice Warszawskiej w 1946 r. W okresie wojny przebywał w Warszawie i pracował zawodowo w zakładach Philipsa. Należy do z głównych współtwórców Wydziału Elektrycznego PWr. Zatrudniony na Uczelni od 22 sierpnia 1945 r. Od początku 1946 r. kierował Katedrą Radiotechniki przekształcając ją później w Katedrę Miernictwa Elektrycznego. Twórca szkoły naukowej Metrologia Elektryczna. Promotor 32 doktorów. W toku przekształcania struktury organizacyjnej PWr. z katedralnej w instytutową utworzył międzywydziałowy Instytut Metrologii Elektrycznej, którym kierował aż do przejścia na emeryturę. Brał udział w Powstaniu Warszawskim i był współtwórcą jednej z powstańczych radiostacji. Otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej. Spoczywa na cmentarzu przy

Jan Kożuchowski 1911 - 1994 Urodzony w Łodzi. Absolwent Wyższej Szkoły Handlowej i Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Od 1938 r. zatrudniony w Fabryce Aparatów Elektrycznych K. Szpotańskiego w Warszawie. Uczestnik kampanii wrześniowej, internowany w Rumunii skąd przedostał się do Francji. Wziął udział w kampanii francuskiej jako żołnierz 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Internowany w Szwajcarii. Wykładał na kursach technicznych dla współinternowanych. Równocześnie doktory-zował się na Politechnice w Zurichu. W 1946 r. powrócił do Kraju podejmując obowiązki radcy w Departamencie Energetyki Ministerstwa Przemysłu. Od 1. 01. 1947 r. objął stanowisko kierownika-organizatora Katedry Gospodarki Elektrycznej na Politechnice Wrocławskiej. Rozwiniętej we Wrocławiu szkole naukowej Kompleksowe Badania Systemów Elektroenergetycznych nadał szeroki zakres teoretyczny i apli-kacjny. Promował 49 doktorów. We Wrocławiu utworzył Instytut Automatyki Systemów Energetycznych. Był bardzo aktywny w działal-ności wielu organizacji i instytucji naukowych w całym Kraju. Zainicjował utworzenie w Warszawie Instytutu Energetyki. W 1971 r. przeniósł się do Warszawy by podjąć pracę na tamtejszej Politechnice. Spoczywa na cmentarzu w Warszawie-Włochach.

Marian Suski 1905 - 1993 Urodzony w Kielcach. Absolwent Szkoły Kadetów (1920– 24). Studiował kolejno w Oficerskiej Szkole Inżynierii, Politechnice Warszawskiej oraz École Supérrieure d’Électrique w Paryżu. Od 1938 r. zatrudniony w przemyśle i instytucjach wojskowych w Warszawie. W okresie wojny przebywał w obozie jenieckim w Murnau. W marcu 1946 r. – tuż po powrocie do Kraju – podjął pracę w polskim przemyśle radiotechnicznym, m. in. koordynował rozwój zakładów radiotechnicznych na Dolnym Śląsku. Przez pewien czas kierował Fabryką Odbiorników Radiowych w Dzierżoniowie. Pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Wrocławskiej rozpoczął w 1947 r. Domeną jego zainteresowań naukowych były zjawiska mikrofalowe i ich wykorzystanie w technice. Promował 14 doktorów. Niezwykle prawy człowiek. W latach 80 -tych uczestnik wrocławskiej grupy oporu „Bez przemocy”. Laureat odznaczenia papieskiego Pro Ecclesia et Pontifice. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Wybitny szermierz, medalista igrzysk olimpijskich w 1924 r. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Paweł Jan Nowacki 1905 - 1979 Urodzony w 1905 r. w Berlinie, Tam uczęszczał do gimnazjum. Od 1919 r. w Poznaniu, gdzie uzyskuje maturę. Studia wyższe ukończył w 1929 r. we Lwowie uzyskując dyplom inżyniera elektryka. Już jako student publikował wartościowe prace. W 1928 r. został asystentem prof. K. Idaszewskiego. Doktorat obronił w 1937 r. ze szczególnym odznaczeniem. Równocześnie kierował różnymi projektami technicznymi, elektryfikował warszawski węzeł kolejowy, uruchamiał górnicze urządzenia wydobywcze 1940 r. przedostał się do Francji, a później do Anglii. Ma znaczące osiągnięcia w rozwoju sprzętu radarowego dla angielskiego lotnictwa. Jako pułkownik RAF dopuszczony do tajemnic wojskowych Top seeret mógł wrócić do Kraju dopiero w 1947 r. Udał się do Wrocławia by zastąpić prof. K. Idaszewskiego na stanowisku Kierownika Katedry Maszyn Elektrycznych. Tu zainspirował swoich współpracowników i wychowanków do stworzenia Szkoły Naukowej Maszyn Elektrycznych. Jako inżynier i uczony zajmował się bardzo różnorodną tematyką, niekiedy dość odległą od elektryki. W 1953 r. przeniósł się na stałe do Warszawy obejmując na tamtejszej Politechnice Katedrę Elektrotechniki Teoretycznej, a nieco później Katedrę Energetyki Jądrowej. Równocześnie zajmował się automatyką, biocybernetyką i wieloma innymi zagadnieniami. W 1961 r. powołano Go na członka rzeczywistego PAN oraz członka

Tadeusz Tomankiewicz 1915 - 1969 Urodzony w Łodzi. Studia rozpoczął przed wojną na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, a ukończył we Wrocławiu w roku 1946 jako jeden z pierwszych absolwentów Wydziału Mechaniczno. Elektrotechnicznego. Jako magister inżynier elektryk został kierownikiem radiostacji w podwrocławskiej Żórawinie. Jednocześnie rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych powierzono mu stanowisko kierownika Katedry Radiotechniki Nadawczej. Był jednym z głównych współpracowników profesora Z. Szparkowskiego w rozwoju tematyki „słaboprądowej” Wydziału Elektrycznego. Szczególnie interesował się problematyką ochrony środowiska przed promieniowaniem elektromagnetycznym. Jest współtwórcą szkoły naukowej Kompatybilności Elektromagnetycznej. Zmarł nagle i niespodziewanie

Andrzej Karol Kordecki 1912 - 2001 Urodzony w Wieliczce. Maturę uzyskał w liceum w Kołomyi. Studnia wyższe ukończył w 1939 r. w Politechnice Lwowskiej. W 1937 r. Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę jako asystent profesora Witolda Aulicha. W połowie 1945 r. podjął pracę w Katowicach jako kierownik prywatnych warsztatów remontowych maszyn elektrycznych. Równocześnie został zaangażowany jako wykładowca w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych. Do Wrocławia przeniósł się w maju 1946 r. i rozpoczął pracę na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej w charakterze adiunkta. Równolegle pracował w Dolnośląskim przemyśle maszyn elektrycznych na kierowniczych stanowiskach. Rozprawę doktorską obronił w 1958 r. zaś w 1959 r. nadano Mu tytuł profesora. W latach 1954 -58 pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego, 1966 -69 był prorektorem Politechniki Wrocławskiej. Od 1954 nieprzerwanie kierował Katedrą Maszyn Elektrycznych, a następnie od 1979 r. Instytutem Układów Elektromaszynowych. Współtwórca szkoły naukowej Maszyny Elektryczne. Wypromował 17 doktorów nauk technicznych. Laureat wielu odznaczeń państwowych i resortowych. Nadano Mu tytuł „Budowniczy Wrocławia”. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Osobowickiej we Wrocławiu.

Andrzej Karol Kordecki 1912 - 2001

Andrzej Karol Kordecki 1912 - 2001

Andrzej Karol Kordecki 1912 - 2001

Zbigniew Żyszkowski 1910 - 1988 Urodzony w Warszawie, gdzie w 1933 r. ukończył Wydział Elektryczny Politechniki. Do 1939 r. zatrudniony w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych w Warszawie. W 1940 r. przedziera się do Anglii, gdzie pracuje w Wojskowym Instytucie Łączności. Do Kraju powraca w połowie 1946 r. , zatrzymując się najpierw w Łodzi i Krakowie, by od początku 1947 r. objąć stanowisko adiunkta na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym Politechniki Wrocławskiej. W latach 50 tych kierował Katedrą Techniki Przenoszenia Przewo-dowego a następnie Katedrą Teletransmisji Przewo-dowej. W 1952 roku przeszedł na Wydział Łączności gdzie stał się współtwórcą Instytutu Telekomunikacji i Akustyki. Był także twórcą Szkoły Naukowej Elektroakustyki, Analizy i Przetwarzania Sygnałów Akustycznych. Promował 12 doktorów. Spoczywa na cmentarzu przy ul.

Roman Kurdziel 1904 - 1978 Urodzony w Przemyślu. Maturę uzyskał we Lwowie. Studiował na Politechnice Lwowskiej uzyskując w 1930 r. dyplom inżyniera elektryka z oceną celującą. Przed wojną wykładał w Państwowej Szkole Technicznej oraz pracował w energetyce i przemyśle. W 1945 r. skierowany na Dolny Śląsk jako delegat Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego. Od 1 lutego 1946 r. zaangażowany przez prof. K. Idaszewskiego do pracy dydaktycznej na Politechnice Wrocławskiej jako adiunkt w Katedrze Urządzeń Elektrycznych. Od 1954 r. przejął obowiązki Kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej pozostając na tym stanowisku aż do przejścia na emeryturę. W latach 1959 -1962 był prorektorem Politechniki. Elektrotechnika teoretyczna była Jego pasją życiową. Napisane przez Niego podręczniki cieszyły się wielkim uznaniem i były wielokrotnie wznawiane - również w 15 lat po Jego śmierci. Promował 6 doktorów. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Konstanty Wołkowiński 1915 - 1987 Urodzony w Samborze na Wołyniu. Maturę uzyskał w znanym Liceum Krzemienieckim. Wyższe studia z elektrotechniki ukończył w 1941 r. we Lwowie. Po tzw. „wyzwoleniu” represjonowany, a potem wcielony do II Armii L. W. P. Od października 1945 roku – jeszcze przed demobilizacją – zatrudniony jako starszy asystent przez prof. K. Idaszewskiego. Równocześnie pracował w Dolnośląskiej Energetyce. Interesowały Go głównie zagadnienia urządzeń elektrycznych, a szczególnie problematyka uziemień i ochrony przeciwporażeniowej. Zainicjował i prowadził badania, które doprowadziły do powstania szkoły naukowej Uziemienia i Ochrona Przeciwporażeniowa. Jego podręcznik z tego zakresu miał aż 4 wydania. Był wspaniałym dydaktykiem lubianym przez studentów. Przez 15 lat piastował stanowisko dziekana Wydziału Elektrycznego. Promował 14 doktorów. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Zmarł tuż po przejściu na emeryturę. Spoczywa na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Jarosław Kuryłowicz 1905 - 1990 Urodzony we Lwowie. Absolwent Politechniki Lwowskiej. Od 1932 r. asystent prof. W. Krukowskiego, wybitnego polskiego metrologa – elektryka zamordowanego przez hitlerowców w 1941 r. We Wrocławiu od 1945 r. Najpierw kierownik działu liczników elektrowni miejskiej. Od lipca 1947 r. przeszedł na Politechnikę Wrocławską jako z-ca kierownika Katedry Wysokich Napięć. Równocześnie współpracował intensywnie z prof. J. Skowrońskim nad utworzeniem we Wrocławiu Oddziału Technologii i Materiałoznawstwa Elektrycznego Instytutu Elektrotechniki, w którym zajął się szczególnie tematyką materiałów przewodzących, magnetycznych i metrologii precyzyjnej. Wypromował 16 doktorów. Jest współtwórcą Szkoły Naukowej Metrologia Elektryczna. Jego prywatną pasją była numizmatyka. Kolekcję Jego medali z XIX-XX wieku można oglądać w Gabinecie Numizmatycznym Zamku Królewskiego w Warszawie. Był człowiekiem niezwykle skromnym, życzliwym i przyjaznym. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Wojciech Maria Fuliński 1921 – 2001 Urodził się i wykształcił we Lwowie. Maturę uzyskał w 1939 r. Studiował we Lwowie w wyższych szkołach technicznych ustanawianych przez okupantów. W 1945 r. miał zaliczone 4 lata studiów. We Wrocławiu znalazł się już 1 listopada 1945 r. dzięki czemu miał szczęście uczestniczyć w historycznym wykładzie prof. K. Idaszewskiego 15 listopada tego roku. To on jest autorem historycznego zdjęcia wykonanego pożyczonym aparatem. Już w 1946 r. rozpoczyna karierę akademicką jako młodszy asystent prof. Sąsiadka. W 1947 r. uzyskuje dyplom magistra inżyniera elektryka i zostaje zaangażowany przez prof. K. Idaszewskiego w Katedrze Pomiarów Elektrycznych. W latach 60 -tych obronił rozprawę doktorską oraz habilitacyjną. Specjalizował się w problematyce konstrukcji elektrycznych przyrządów i systemów pomiarowych. Był twórcą wielu oryginalnych urządzeń wykorzystanych w przemyśle i energetyce. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Smętnej we Wrocławiu.

Zbigniew Orzeszkowski 1917 - 2001 Urodzony w Leszczynie k. Płocka. Studia wyższe rozpoczął w Gdańsku w 1936 r. W okresie wojny w szeregach Armii Krajowej. Uczestnik Powstania Warszawskiego. Ranny w walkach w Alei Szucha, ucieka z niemieckiego szpitala. Pod koniec lipca 1945 r. przybywa do Wrocławia by zostać asystentem prof. K. Idaszewskiego i ukończyć swoje studia. Ma ogromne zasługi dla uratowania i rozwoju laboratoriów dydaktycznych Wydziału. Naukowo interesował się szczególnie rozwojem metod pomiarów wielkości nieelektrycznych. W ramach szkoły naukowej Metrologia Elektryczna rozwinął kierunek: Pomiary cieplne w maszynach elektrycznych. Promował 11 doktorów. Jego pasją życiową była dydaktyka, której podporządkował zdobywanie stopni i tytułów naukowych. Pełnił wiele funkcji organizacyjnych na Wydziale, Uczelni i w Stowarzyszeniach naukowo-technicznych. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

Zygmunt Szparkowski 1902 - 1988 Urodzony w Nasielsku. Absolwent Politechniki Warszawskiej. Od 1930 roku zatrudniony w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W czasie obrony Warszawy w 1939 r. kierował pracami cywilnego personelu telekomunikacji. Okupację przetrwał w Warszawie. Jesienią 1944 r. podej-muje pracę w resorcie Poczty i Telegrafów, a w 1945 r. przenosi się do Wrocławia i organizuje Katedrę Teletechniki na Politechnice. Współtwórca Wydziału Elektrycznego, a później inicjator i główny twórca Wydziału Łączności (1952 r. ) Prorektor Politechniki Wrocławskiej w latach 1952 – 55 oraz Rektor w okresie 1960 – 68. Inicjator utworzenia Instytutu Cybernetyki Technicznej oraz Wrocławskiej Szkoły Automatyki. Zasłużony dla rozwoju automatyki i cybernetyki w Polsce. Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej. Laureat odznaczenia „Budowniczy Wrocławia”. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Wacław Zygmunt Günther 1884 - 1953 Urodzony w Siedlcach. Gruntownie wykształcony: gimnazjum klasyczne w Jałcie (1905), studia wyższe techniczne we Lwowie (1910) i w Liége w Belgii (1912). W latach 1911 -1917 asystent, adiunkt i docent Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od 1918 r. związany z elektrotechniką wojskową. Równolegle podejmuje różne wykłady na Politechnice Warszawskiej. W latach 30. rozpoczyna współpracę z przemysłem kablowym i angażuje się w studia nad planami kompleksowej elektryfikacji kraju. Podczas okupacji uczestniczy w tajnym nauczaniu i tzw. „Projekcie Z” delegata rządu na kraj. Do pracy naukowej i dydaktycznej wraca w połowie 1945 r. Najpierw przyjmuje propozycję Politechniki Śląskiej obejmując wykłady z podstaw elektrotechniki i przyjmując funkcję Dziekana Wydziału Elektrycznego. Jednak już w połowie 1946 r. decyduje się na przeniesienie na Politechnikę Wrocławską. Tu obejmuje stanowisko Kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej, a w marcu 1947 r. zostaje mianowany profesorem zwyczajnym. Członek założyciel Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Pułkownik w stanie spoczynku. Zmarł niespodziewanie podczas urlopu na terenie Szwajcarii Kaszubskiej. Został pochowany na cmentarzu w Kościerzynie.

Władysław Kołek 1914 - 1992 Urodzony w Słotwinie k. Brzeska. Dyplom inżyniera – elektryka uzyskał w 1937 r. we Lwowie. Asystent prof. K. Idaszewskiego. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły głównie maszyn elektrycznych. We Wrocławiu towarzyszył prof. Idaszewskiemu od połowy 1945 r. Pierwszy doktorant Wydziału Mechaniczno-Elektrotechnicznego. Równolegle z pracą na Politechnice Wrocławskiej podejmował wykłady na Politechnice Śląskiej i w AGH w Krakowie. W 1953 r. przeniósł się na stałe do Krakowa w związku z powołaniem go na stanowisko profesora zwyczajnego w AGH. Był bardzo aktywny we współpracy z przemysłem. Współtworzył szkoły naukowe maszyn elektrycznych na Politechnice Wrocławskiej i w AGH. Promował 30 doktorów. Spoczywa na cmentarzu parafialnym Kraków – Kosacice.

Wilhelm Rotkiewicz 1906 - 1983 Absolwent Politechniki Warszawskiej. W okresie międzywojennym współtwórca państwowych Zakładów Tele i Radiotechnicznych w Warszawie. Na Dolny Śląsk przybył jeszcze w 1945 roku by zająć się organizacją produkcji polskich odbiorników radiowych w oparciu o kilka poniemieckich zakładów z centrum w Dzierżoniowie (Rychbach). Stało się to początkiem fabryki Diora, w której uruchomiono produkcję odbiorników Pionier. Twórca zespołu szkół zawodowych, który później przybrał jego imię. Z Politechniką Wrocławską związał się w 1948 r. rozpoczynając wykłady i obejmując w 1949 r. obowiązki kierownika Katedry Urządzeń Odbiorczych. Zainicjował stworzenie szkoły naukowej Kompatybilności Elektromagnetycznej co zostało zrealizowane przez jego współpracowników i uczniów. Ze względów rodzinnych, w połowie lat 60. przeniósł się do Warszawy. Spoczywa na cmentarzu w Warszawie.

Franciszek Bilek 1888 - 1977 Urodził się w Tarnówce na Podolu. Gimnazjum klasyczne ukończył w Odessie. Studia wyższe odbył w Belgii uzyskując w 1910 r. dyplom inżyniera-elektryka. Jako inżynier najpierw podejmuje w Odessie pracę projektanta sieci tramwajowej, by po kilku miesiącach zaangażować się do pracy związanej z budową nowej elektrowni. Od 1921 roku pracuje w przedsiębiorstwach budujących elektrownie w Łodzi i Pruszkowie. Równolegle uczestniczy w projektowaniu i budowie kolejki dojazdowej Warszawa-Grodzisk oraz sieci tramwajowej w Zagłębiu Dąbrowskim. Należy do zespołu opracowującego plany elektryfikacji Polski. Po wojnie, na zaproszenie prof. J. Skowrońskiego przybywa w 1946 r. do Jeleniej Góry obejmując stanowisko z-cy dyrektora Dolnośląskiego Zjednoczenia Energetycznego. W latach 194748 jest dyrektorem Elektrowni Wrocławskiej. Równolegle podejmuje na Politechnice obowiązki kierownika Katedry Gospodarki Elektrycznej. Członek założyciel Związku Elektrowni Polskich oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Nadano mu godność Członka Honorowego SEP. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Zbigniew Godziński 1917 - 2007 Urodzony w Rycerce Dolnej w pow. żywieckim. Od 1935 r. student Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Uczestnik pamiętnego pierwszego polskiego wykładu we Wrocławiu 15 listopada 1945 r. Jeden z pierwszych dyplomantów Oddziału Elektrycznego Wydziału Mechaniczno. Elektrotechnicznego z 1946 r. Bez przerwy związany z Politechniką Wrocławską. Wybitny specjalista z zakresu pola elektromagnetycznego i elektroniki kwantowej. Współpracownik profesora M. Suskiego i współtwórca jego szkoły naukowej. Rozprawy profesora Godzińskiego publikowane w latach 90. w Physical Review uznano jako jedno z 5 ważniejszych osiągnięć w tej dziedzinie w 20 wieku. Laureat prestiżowej nagrody Heavyside'a za teorię propagacji fal radiowych. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

Wiesław Maria Barwicz 1913 – 2002 Urodzony we Lwowie. Dyplom mgr inż. uzyskał w 1937 r. na Politechnice Lwowskiej. Po praktyce we Francji podjął pracę w „Polskich Zakładach Philips’a” w Warszawie. Podczas okupacji współpracował z ogniwami AK umożliwiając wykonanie 25 odbiorników radiowych. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi przez gen. Bora – Komorowskiego. Na początku 1946 r. uruchomił w Dzierżoniowie poniemiecki zakład produkcji lamp radiowych i został jego dyrektorem. Na Politechnice Wrocławskiej współpracował z prof. Jellonkiem, tworzył Katedrę Elektroniki oraz zaplecze badawcze przemysłu elektronicznego: Oddział Wrocławski Przemysłowego Instytutu Elektroniki, Zakłady DOLAM we Wrocławiu oraz Zakład Aparatury Próżniowej w Bolesławcu. Do końca życia związany z Politechniką Wrocławską. Inicjator badań w zakresie optyki elektronowej, lamp mikrofalowych i mikrofalowych układów scalonych. Twórca szkoły naukowej „Elektronika Próżniowa”. Promował 16 doktorów nauk technicznych, z których 6 uzyskało później tytuły profesorskie. Spoczywa na cmentarzu w Izabelinie k/Warszawy.

Władysław Ślebodziński 1884 - 1972 Zaliczenie prof. Władysława Ślebodzińskiego – jednego z najwybitniejszych polskich matematyków, więźnia niemieckich obozów koncentracyjnych – do grona Pionierów Dolnośląskiej Elektryki, może wydawać się dziwne, ale jest w pełni uzasadnione. To właśnie już w obozie w Auschwitz prof. Ślebodziński pomógł współwięźniowi studentowi elektrotechniki Józefowi Hulanickiemu - późniejszemu specjaliście z maszyn i napędów elektrycznych na PWr. - w rozwiązaniu pewnych studenckich problemów teoretycznych. Po wyzwoleniu i wyborze Wrocławia jako miejsca swego działania prof. Ślebodziński związał się z prof. I. Idaszewskim i Wydziałem Mechaniczno-Elektrotechnicznym. Uczestniczył systematycznie w pracach Rady Wydziału począwszy od pierwszego jej posiedzenia w dniu 13 marca 1946 r. jako jeden z dwóch profesorów tytularnych Wydziału. Był wspaniałym wykładowcą, dbającym o właściwe programy z matematyki i ich realizację. Wśród absolwentów z lat 40 i 50 prof. Ślebodziński zajmował i zajmuje czołowe miejsce w ich wdzięcznej pamięci. Spoczywa na cmentarzu Św. Rodziny we Wrocławiu.