Pas Kotlin Podkarpackich ATRAKCJE Kotliny podkarpackie pas rzeby
Pas Kotlin Podkarpackich ATRAKCJE
Kotliny podkarpackie – pas rzeźby w Polsce, występujący pomiędzy Karpatami, a pasem wyżyn. Dzieli się na trzy części: Kotlinę Oświęcimską, Bramę Krakowską i Kotlinę Sandomierską. Kotliny te powstały w zapadlisku tektonicznym, które wytworzyło się na przedpolu Karpat w czasie alpejskich ruchów górotwórczych. Są to tereny równinne, lecz czasem występują niezbyt wysokie wzniesienia. W południowej części Polski, pomiędzy Karpatami a Wyżynami, rozciąga się pas obniżeń zwany Kotliną Oświęcimską i znacznie rozleglejszą Kotlinę Sandomierską. Kotliny łączy wąskie obniżenie, zwane Bramą Krakowską. Kotliny Podkarpackie wznoszą się na wysokość od 140 do 250 m n. p. m. Krajobraz ich północnej części ma charakter nizinny. Dominują tu rozległe płaskowyże, równiny oraz szerokie doliny. Kotliny Podkarpackie obejmują obszar zapadliska tektonicznego. Powstało ono w czasie alpejskich ruchów górotwórczych. Obszar ten był zalany w trzeciorzędzie przez morze. Świadczą o tym warstwy osadów morskich o dużej grubości. Zawierają one bogate złoża soli kamiennej, eksploatowane od wielu stuleci w okolicach Bochni i Wieliczki.
• Skansen w Kolbuszowej. Nasz skansen to urokliwe wsie z przełomu XIX i XX wieku. Prezentują kulturę Lasowiaków i Rzeszowiaków, zamieszkujących niegdyś teren północnej części obecnego województwa podkarpackiego. Wędrując po skansenie, położonym z dala od miejskiego zgiełku, zobaczysz świat, którego już nie ma, poznasz frapujące historie mieszkających tu ludzi, zrozumiesz chłopską duszę… Na niemal 30 hektarach eksponujemy ponad 80 obiektów dużej i małej architektury drewnianej. Są wśród nich chałupy, budynki inwentarskie (stajnie, obory, chlewy, kurniki), stodoły, spichlerze, maneż, bróg, budynki przemysłów wiejskich, jak młyn wodny, wiatraki, kuźnie, olejarnia i garncarnia, wreszcie budynki użyteczności publicznej – szkoła, karczma i remiza strażacka, a także okazały kościół pw. św. Marka Ewangelisty. Do najstarszych obiektów należą m. in. : dwór z Brzezin z 1753 r. , spichlerz dworski z Bidzin z 1784 r. , chałupa z Markowej z 1804 r. oraz kościół z Mielca-Rzochowa postawiony w 1843 r. Budynki przedstawione zostały w ich naturalnych relacjach i środowisku podobnym do tego, które im kiedyś towarzyszyło. Poszczególne obiekty zestawione są w zagrody według układu siedliska, gdzie powstały, zagrody zaś odtwarzają układy przestrzenne tradycyjnej zabudowy wsi.
Znajdują się w naturalnym pejzażu przydomowych ogródków, sadów i pasiek, pól uprawnych, łąk i pastwisk, stawów, otoczone nadrzeczną zielenią i lasem. W niektórych obejściach hodowane są zwierzęta. Dopełnieniem ekspozycji są pokazy prac gospodarskich i polowych oraz tradycyjnych rzemiosł. Większość wnętrz mieszkalnych i gospodarczych urządzonych jest sprzętami właściwymi dla danego miejsca i czasu, które jednocześnie opowiadają o codziennych zajęciach domowych. Np. w chałupie Kielarów z Markowej zaaranżowane jest pieczenie chleba, pracę rzeźbiarza i lutnika pokazano w chałupie z Jeziórka, szewca – w chałupie z Żołyni Dolnej, tkacza – w chałupie z Woli Zarczyckiej, zabawkarza – w chałupie z Brzózy Stadnickiej, a przygotowania do wigilii zaaranżowano w chałupie Szylarów z Markowej. Zobrazowaniem życia społecznego dawnej wsi jest urządzone w chałupie z Budziwoja mieszkanie działacza i polityka ludowego Jana Sobka z Handzlówki.
O Wawelu Podstawowe informacje o muzeum historia, ekspozycje stałe. Zamek Królewski na Wawelu wraz ze wzgórzem wawelskim to jedno z najbardziej znaczących historycznie i kulturalnie miejsc w Polsce. Będący przez wieki siedzibą królów polskich i symbolem państwowości, w r. 1930 Zamek stał się także jednym z najważniejszych muzeów w Polsce. Gromadzi ono kolekcje obrazów, grafik, rzeźb, tkanin, wyrobów złotniczych, militariów, porcelany i mebli. W komnatach eksponowane są słynne arrasy Zygmunta Augusta i wspaniałe renesansowe malowidła włoskie z kolekcji Lanckorońskich, a wawelskie zbiory sztuki wschodniej zawierają najważniejszą i największą kolekcję namiotów w Europie. Zamek Królewski jest też ważnym ośrodkiem konserwacji dzieł sztuki. Stałe wystawy odtwarzają wygląd sal z okresu renesansu i baroku. Co roku ponad milion turystów zwiedza stałe i czasowe wystawy prezentowane na zamku. Szacuje się, że drugie tyle odwiedza wzgórze. Prawie 20 tysięcy uczniów bierze udział w lekcjach muzealnych. Ponadto młodzież i dzieci uczestniczą w specjalnych zajęciach oraz konkursach naukowych i plastycznych. Zamek Królewski na Wawelu jest też miejscem licznych koncertów – zarówno muzyki symfo nicznej, jak i kameralnej – oraz przedstawień operowych i pokazów tańców dworskich. W Centrum Promocji i Informacji na Wawelu, turyści mogą odpocząć po zwiedzaniu, zjeść posiłek lub napić się gorącej czekolady, kupić pamiątkę lub wysłać e pocztówkę.
Historia Zamku Wzgórze wawelskie jest dla Krakowa tym, czym Akropol dla starożytnych Aten lub Wzgórze Kapitolińskie dla Rzymu. Górujące nad zakolem Wisły skaliste wzniesienie od wczesnego średniowiecza było siedzibą świeckiej i duchownej władzy. Istnieją jednak ślady wskazujące na obecność tam człowieka od okresu paleolitu. Mieszko I (p. 960 992), pierwszy historyczny władca i twórca polskiej państwowości obrał Wawel na jedną ze swych siedzib. Przyjęcie przez niego chrześcijaństwa wprowadziło Polskę w krąg kultury zachodniej. W r. 1000 ustanowiono w Krakowie biskupstwo i zbudowano pierwszą katedrę na Wawelu. Szczególny rozkwit przeżywał Wawel w wiekach XIV, za panowania ostatnich Piastów i Jagiellonów. Za panowania królów: Aleksandra (p. 1501 1506), Zygmunta I (1506 1548) i Zygmunta Augusta (p. 1548 1572) przekształcono zbyt ciasny już gotycki zamek, w renesansową siedzibę należącą do najwspanialszych w środkowej Europie. Był to czas niezwykłego rozwoju sztuki i nauk humanistycznych. Po przeniesieniu się króla Zygmunta III Wazy (p. 1587 1632) wraz z dworem do Warszawy w latach 1609 1611, Wawel stracił na swym dotychczasowym znaczeniu. Pozostał jednak jedną z królewskich rezydencji, a w katedrze nadal odbywały się koronacje i pogrzeby polskich królów. Zamek był wielokrotnie niszczony i grabiony w czasie działań wojennych, m. in. podczas potopu szwedzkiego. W r. 1796 przejęty przez Austriaków po ostatnim zaborze, zamek został zamieniony w koszary armii austriackiej. Z początkiem XX wieku podjęto monumentalny program odnowy Wawelu, zmierzający do przywrócenia mu dawnej świetności, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przekształcono go w muzeum.
Kopalnia Soli „Wieliczka” – kopalnia soli kamiennej, w Wieliczce pod Krakowem. Od XIII wieku do 1772 wspólnie z kopalnią soli „Bochnia” wchodziła w skład żup krakowskich. Sole wydobywane w kopalni pochodzą z miocenu. W 1976 roku kopalnia wpisana została do krajowego rejestru zabytków. Dwa lata później wpisana przez UNESCO na pierwszą Listę światowego dziedzictwa. W 1989 roku Kopalnia Soli „Wieliczka” poszerzyła Listę Światowego Dziedzictwa Zagrożonego, z której została skreślona w 1998 roku. Od 1994, to także pomnik historii Polski. 30 czerwca 1996 roku zaprzestano całkowicie eksploatacji złoża. Kopalnia soli Wieliczka w 2007 r. w plebiscycie „Rzeczpospolitej” została uznana za jeden z siedmiu cudów Polski, zdobywając największą liczbę głosów. W 2006 roku kopalnię odwiedziło 1 065 857 gości, 58% odwiedzających stanowili obcokrajowcy. Spośród nich najwięcej było Brytyjczyków – ponad 57 tysięcy i Niemców – ponad 50 tysięcy. W 2015 roku podziemia kopalni zwiedziło 1390 tys. gości, a 156 tys. skorzystało z tężni solankowej. Pod ziemią zorganizowano ponad 400 imprez. Przychody wyniosły blisko 166 mln zł; od 2009 wzrosły one o ponad 62%. W 2015 zabezpieczono 20 komór i 1, 5 km chodników. Ogółem prace ratownicze zabytkowych rejonów kopalni oraz likwidacja części niezabytkowych pochłonęły do tej pory 100 mln zł. Do kopalni Wieliczka należała także Kopalnia Otworowa Barycz działająca w latach 1924– 1998. Została zlikwidowana, a na jej miejscu znajduje się wysypisko odpadów komunalnych.
Ratusz w Tarnowie – historyczny budynek usytuowany pośrodku płyty tarnowskiego Rynku. Jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów miasta i jeden z jego symboli. Pierwotnie był siedzibą rady miejskiej i sądu wójtowsko-ławniczego. Od 1931 r. jest siedzibą muzeum
Dzwonnica w Sandomierzu Dzwonica przy Bazylice Katedralnej to świadek najważniejszych wydarzeń w dziejach Sandomierza. Prace budowlane zostały zapoczątkowane w 1737 roku. Początkowo dzwonnica budowana była z drewna, jednak po 1741 roku zaczęto tworzyć ją z kamienia. Ostatecznie do zakończenia budowli doszło w roku 1760, kiedy to zakupiono blachę miedzianą na pokrycie hełmu. W 1889 roku dokonano rekonstrukcji dzwonnicy. Wykonano nowe wiązania dla wielkiego dzwonu, wymieniono 128 stopni schodów oraz pokryto hełm nową blachą. Według tradycji w XVIII wieku dzwony znajdujące się na dzwonnicy służyły do zwoływania wiernych na jutrzenkę. Dawniej poza rolą dzwonnicy, budynek pełnił rolę więzienia dla księży, którzy nie podporządkowywali się władzy carskiej. Natomiast w trakcie II wojny światowej ukrywano tam Żydów.
Kazimierz Dolny – miasto w Polsce w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, nad Wisłą, w Małopolskim Przełomie Wisły, w zachodniej części Płaskowyż Nałęczowskiego. Historycznie położony jest w Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej). Jest siedzibą władz miejsko wiejskiej gminy Kazimierz Dolny. Część trójkąta turystycznego: Puławy – Kazimierz Dolny – Nałęczów. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego w starostwie kazimierskim województwa lubelskiego w 1786 roku. Kazimierz Dolny uzyskał prawo składu w 1335 roku. W latach 1975– 1998 miasto administracyjnie należało do województwa lubelskiego. Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Kazimierz Dolny liczył 2530 mieszkańców. Miasto jest członkiem stowarzyszenia Unia Miasteczek Polskich. W Kazimierzu znajduje się port jachtowy z polem namiotowym.
- Slides: 42