O rato de papel Mon Daporta COUSIAS FEITAS

O rato de papel Mon Daporta COUSIÑAS FEITAS NA CASA

Unha mañán un rato do bosque, canso de levar unha vida de privacións, acordou deixalo todo e coller o camiño da cidade.

Cando chegou alá, camiñando sen rumbo fixo, atopou, e entrou, na biblioteca onde, desde o primeiro momento, se sinteu moi a gusto.

El, que viña do campo, non era nada amigo do barullo e sí do sosego, do estudio e do repouso; e na biblioteca atopou de todo o que lle gustaba en racións dobles… ou triples. Na biblioteca había silencio case absoluto e posibilidade de ler e estudar canto quixera.

O rato levaba unha vida tranquila ata o aburremento. Durmía cando quería, comía cando lle daba a gana… e só na comida tiña unha queixa… -Eso de comer papel e máis papel, ao que somentes, e moi de cando en cando, lle engadía un verme de couza- non era nada divertido.

Pero polo demáis todo iba ben, ata moi ben. Non lle faltaba que rillar. Non pasaba calor no verán nin frío no inverno porque, como os libros son material delicado, a biblioteca ten aire acondicionado no verán e calefación no inverno.

De cando en vez botaba en falta algo de compañía, pero estar só tamén era unha garantía de supervivencia. Se foran moitos acabarían descubrindo a algún e desataríase a guerra contra eles.

Todo iba ben ata que aquela mañán empezou a sentir unha lixeira rixidez na punta do rabo. Non é que ata o de aquela o seu rabo fora un prodixio de movilidade… pero tampouco era aquelo… e preocupouse.

Recolleu o rabo cara adiante, observouno con atención e descubreu que a punta e un algo máis do seu querido rabo eran de papel. Conservaba a forma e a cor de antes, pero todas as demais características: textura, olor… eran as dun papel folio de 80 gr metro cadrado.

Consultouno nos moitos libros de medicina que alí había. Pero por máis que leu e releu non atopou nada. Coa preocupación case non comeu aquel día e maldurmeu aquela noite.

Ao erguerse, pola mañán, comprobou, para a súa desesperación, que a rixidez aumentara, agora xa se extendía a case todo rabo e parte das orellas. Pola tarde ademais do rabo enteiro e as orellas, xa eran de papel algo do lombo, os bigotes e as patas. Á noitiña todo el era de papel!

Convertido en rato de papel podía andar e moverse se dificultade aínda que cun certo renxer das articulacións. Podía comer e facer, sen moitos atrancos, as cousas habituais pero non estaba contento. E como non estaba contento…

Foi á consulta do rato-doctor que vivía unhas casas máis abaixo e contoulle o caso. O médico apalpouno, auscultouno e fíxolle ducias de probas e de analises sin atoparlle resposta nin remedio.

O rato de papel iba quedar rato de papel para sempre! Medio ríxido e renxente para toda a vida… e a fuxir das couzas que antes comía.

Como non era quen de atoparlle remedio cos seus coñecementos, o doctor fixo un chamamento a todos os seus colegas, ratosmédicos, da cidade, sen resposta axeitada; e a través da internet a todos os ratos-médicos do país e dos países veciños, sin fortuna nin esperanza.

Cando xa daban o caso por perdido chegoulles unha carta na que un médico dun país lonxano, ao que lle chegara a noticia do caso, aportaba as solucións que el aplicara, con éxito, nun caso semellante.

Ademais de darlle ánimos e desexarlle moita sorte, recomendáballe tomar, a diario, uns bañiños en zume de cenoira, aumentar a inxesta de froitas e verduras…

facer algún exercicio e complementalo, cando a melloría fose evidente, con algún susto ou impresión forte; aínda que non tan forte que poidese poñer en perigo a súa vida.

A cousa excluía poñerse diante dun gato, cruzar un corredor á vista da xente ou aparecérselle á bibliotcaria entre os libros dun andel.

Pero saír á rúa de noite para visitar aos veciños,

sentir o vento frío e o ruído dos coches desde a beirarrúa… eran situacións que estimulaban a rexenaración dos tecidos e restituían as boas condicións físicas. E o rato fíxoo todo punto por punto.

Á semana xa sentira melloría. Ao mes xa estaba case totalmente recuperado e gozaba poñéndose nos corredores para sentir como o ventiño lle enredaba no pelo, ata que un día…

detrás do airiño chegou unha sombra e detrás da sombra o berro de terror da bibliotecaria.

E a partir de aquel momento desatouse unha campaña intensiva de acoso e destrucción: con rateiras,

cebos envenenados, pegamentos e ata fumigacións. Menos mal que todo o que levaba leído lle sirveu de algo e aplicandoo puido manterse a salvo.

Pero a vida naquel, ata o de agora, tranquilo lugar tocara ao seu fin e, sen pensalo moitas veces, recolleu as súas cousas e volveu por onde viñera.

Volveu ao bosque co seu sol sen aire acondicionado e o seu frío sen calefacción, cos seus días de chuvia e vento… pero sen rateiras.

Volveu aos seus paseos e á súa dieta variada… sen sustos de bibliotecaria.

E volveu a ser feliz sendo rato de bosque coas súas pequenas alegrías, as súas, case diarias, aventuras, a súa paz de sempre… Pero moito máis leído e moito máis sabio.