Nauka podstawowego kroku Poloneza Polonez to uroczysty taniec

Nauka podstawowego kroku Poloneza

Polonez ¡ to uroczysty taniec korowodowy, dziś tańczony przede wszystkim na studniówkach. Kroki poloneza składają się na układ pełen różnorodnych figur z udziałem wielu par. Od XIX wieku taniec ten uznaje się za symbol polskiej kultury narodowej, w którym wyraz znajduje dawny etos szlachecki.

Trochę historii: Polonez to taniec narodowy. Swoją nazwę wziął od spolszczonej nazwy francuskiego przymiotnika polonaise, czyli „polski”. Polonez to taniec, który upodobała sobie polska szlachta i którego kroki zyskały popularność także na dworach europejskich (m. in. niemieckich) – stąd tak silne utożsamianie poloneza z polską kulturą.

Staropolska nazwa poloneza brzmi „chodzony”. Pierwsze przekazy mówiące o istnieniu „chodzonego” pochodzą z II połowy XVI wieku. Pierwszy szczegółowy opis kroków poloneza pochodzi z 1755 roku.

W XVII wieku taniec ten przejęły dwory magnackie. W tym czasie przebywający w Polsce dyplomaci i dworzanie z Europy Zachodniej jako pierwsi w swoich przekazach opisali taniec „chodzony” – co ciekawe, według ich relacji polonez tańczony był wówczas w parach niemieszanych (dwie kobiety i dwóch mężczyzn).

W XIX w. , wraz z chyłkiem epoki Napoleońskim, polonez stracił na popularności. Jednocześnie taniec ten zaczęto postrzegać w kategoriach symbolu narodowego. Bohaterowie „Pana Tadeusza” tańczą na koniec poloneza. Status narodowego tańca polskiego zachowuje on do dziś.

Opis tańca: Polonez jest tańcem korowodowym, utrzymanym w metrum trójdzielnym. ¡ Taniec ten polega bowiem na dostojnym chodzeniu w parach po liniach krętych i prostych wyznaczanych przez prowadzącego. ¡

Kroki poloneza są posuwiste, płynne, utrzymane w tempie umiarkowanym lub wolnym. ¡ Sylwetki tancerzy powinny być wyprostowane, a głowy wzniesione, aby podkreślały podniosły, uroczysty styl tańca. ¡

Krok podstawowy : Partnerzy ustawiają się bokiem do siebie. ¡ Partner ujmuje lewą dłoń partnerki i podtrzymuje ją. ¡ Wyciągają złączone ręce nieco do przodu. ¡ Prawą rękę oboje trzymają lekko cofniętą, skierowaną w dół. ¡

¡ ¡ Na „raz” partnerzy lekko uginają kolano i wysuwają do przodu prawą (kobieta) lub lewą (mężczyzna) stopę. Pierwszy krok w takcie ma być najdłuższy, mocny, ze zdecydowanym przeniesieniem ciężaru ciała. Dwa pozostałe kroki (na „dwa” i na „trzy”) są krótsze, łagodniejsze. https: //www. youtube. com/watch? v=fbq 1 87_-Eqg&feature=emb_title

Figury i układy: Obowiązujące dziś kroki i figury poloneza ostatecznie ustalone zostały w latach 1987 -1989 przez Radę Ekspertów ds. Folkloru Ministerstwa Kultury i Sztuki. Krok podstawowy poloneza urozmaicany jest licznymi figurami, które tancerze wykonują zespołowo tworząc układ.

Do bardziej znanych figur poloneza należą: ustawienie czwórkami, taniec w kole, wąż, spirala, mijanka, tunel oraz korowód. Podczas nich pary taneczne rozdzielają się, łączą, chodzą wężykiem, mijają się w rzędach. Najlepiej rozpoznawalna jest figura tunelu, w której tancerze stojąc w korowodzie unoszą ręce do góry, a pary z początku pochylają się i przechodzą dołem. https: //www. youtube. com/watch? v=d_tvf. C Gq. TGc&feature=emb_title

Strój do tańca: Poloneza współcześnie tańczy się w strojach wieczorowych. Podczas występów scenicznych tancerze mogą być ubrani w stroje szlacheckie (mężczyźni zakładają pas, żupan i kontusz, natomiast kobiety długie suknie i tzw. kontusik) lub nawiązujące do okresu Księstwa Warszawskiego.

Muzyka: Jeszcze do niedawna najpopularniejszym utworem, do którego tańczono poloneza na studniówkach, był polonez a-moll skomponowany przez Michała Ogińskiego znany jako „Pożegnanie ojczyzny”. Jednak od czasu ekranizacji „Pana Tadeusza” w reżyserii Andrzeja Wajdy (1999), większą popularnością cieszy się polonez autorstwa kompozytora Wojciecha Kilara. https: //www. youtube. com/watch? v=_Ppf. J UDGy. BI&feature=emb_title

Dziękuję za uwagę ¡ Powodzenia w nauce