MARTESA Martesa nuk sht nj sajes njerzore sht

MARTESA

Martesa nuk është një sajesë njerëzore; është themeluar nga vetë Hyji, kur Ai ka krijuar burrin dhe gruan. Kur Ai vendos të krijojë qenien njerëzore, thotë disa fjalë të mistershme plot me domethënie:

“Ta bëjmë njeriun në shëmbëlltyrën dhe përngjasimin tonë”

Hyji krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së vet, sipas shëmbëlltyrës së Hyjit i krijoi; mashkull dhe femër i krijoi. Hyji i bekoi dhe u tha: “Shtohuni dhe shumohuni” (Zan 1, 26 e 27 -28 a)

Tradita ka parë në librin “Kënga e Këngëve” një shprehje të vetme dashurie njerëzore, në të cilën është reflektuar dashuria e Hyjit. Dashuria “më e fortë se vdekja” aq sa “ujrat e mëdha nuk mund ta shuajnë” Kk 8, 6 -7

Me fjalët “PREMTOJ TË TË JEM BESNIK, TË TË DUA DHE TË TË RESPEKTOJ PËR TË GJITHË JETËN”, bashkëshortët thonë: “Jam i lumtur të të pranoj në jetën time e të kujdesem për ty”.

Sakramenti i martesës nuk është një sforcim i njeriut: është një dhuratë e Zotit. Në fakt sakramenti i martesës, është e njëjta dashuri martesore, që merr pjesë në vetë dashurinë e Krishtit.

Shfaqja më e lartë e dashurisë martesore është kur bashkëshortët bëhen “një trup i vetëm”, i dhurojnë vetveten njëri – tjetrit dhe lindin fëmijë.

Kur bashkëshortët janë më të vërtertë të lumtur ?

Lum bashkëshortët, që përballojnë me guxim provat dhe fatkeqësitë.

Lum bashkëshortët, që lumturia e tyre nuk varet nga llogaria bankare, nga makina, nga mobilimi i shtëpisë.

Lum bashkëshortët, që në butësi dinë të dëgjojnë dhe të falin, e pranojnë njëri-tjetrin në ndryshim dhe nuk e gjykojnë njëri-tjetrin.

Lum bashkëshortët, që dashurojnë drejtësinë e hapin dyert e zemrës ndaj nevojave të të afërmit dhe ndaj problemeve të mëdha të botës.

Lum bashkëshortët, që ruajnë një zemër të pastër në dhurimin e anasjelltë, dhe pranojnë jetën si shenjë të dashurisë së Hyjit.

Lum bashkëshortët, që do të bëjnë me jetën e tyre atë që zemra u mëson.

Toka jote nuk do të quhet më ‘Tokë e shkretë’, por toka jote do të quhet ‘Nusja e lumtur’ (Is 62, 4). Nëse njerëzimi quhet nusja, Hyji është dhëndri, i cili jep vetvetën për gëzimin e njerëzimit.

Shkrimi Shenjt hapet me krijimin e burrit dhe të gruas si shëmbëlltyrë dhe përngjasim i Hyjit e mbyllet me pamjen: “dasma e Qengjit” (Ap 19, 9)