LISTOPADOWA PAMI Listopad jest miesicem w ktrym przychodzi

LISTOPADOWA PAMIĘĆ

Listopad jest miesiącem, w którym przychodzi się spotkać z odwiecznym prawem przemijania. Wokół nas zamiera cała, żyjąca do tej pory tysiącem barw, kwitnąca i dająca ogrom owoców przyroda, przybiera postać smutnej pani odzianej w żałobę, pogrążonej we łzach i przygnębieniu. Króluje szarość, ciemność, bezruch, niebyt, wegetacja. Cała społeczność zamyka się w pewien kokon, aby przetrwać najcięższy, zimny okres.

Panie: już czas. Tak długo lato trwało. Rzuć na zegary słoneczne twój cień i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą Każ się napełnić ostatnim owocom; niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną znaglaj je do spełnienia i wpędź z mocą ostatnią słodycz w ciężkie wino. Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie. Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam i będzie czuwał, czytał, długie listy będzie pisał i niespokojnie tu i tam błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi. ▣

. Właśnie listopad jest czasem przeznaczonym na obchody Dnia Wszystkich świętych. Specyfika tego dnia jest niezwykła, mistyczna wręcz, niepowtarzalna. Z odległych zakątków kraju, a nawet świata, ludzie przyjeżdżają, aby W tym dniu odwiedzić groby bliskich im osób, aby zapalić świeczkę, której płomień jest równocześnie symbolem pamięci żyjących, ale i życia naszych sercach martwych. Miliony grodów płonie tej nocy żywym, jasnym światłem, będącym symbolem pamięci, ale i nadziei na spotkanie z tymi, którzy odeszli.

1 listopada, mimo że tak smutny w swej treści, staje się jednocześnie niezwykle piękny ze względu na oprawę. Na cmentarzu i w duszy każdej będącej tam osoby panuje nastrój jedyny w swoim rodzaju. Zapach palących się zniczy, ogromna liczba płomieni łączących się w wielką łunę unoszącą się prosto do nieba, pochylone nad nagrobkami sylwetki anonimowych postaci, zamarłych w geście pozdrowienia. Oświetlone dokładnie tabliczki z danymi ludzi bliskich i zupełnie dalekich, uporządkowany nagrobek kogoś bez rodziny i cichy zbiorowy szept modlitwy. Szept milionów ludzi błagających o pamięć i zmartwychwstanie.

Historia bowiem składa się nie tylko z tych, o których pamiętamy, ale i z tych, o których nie powinniśmy nigdy zapomnieć. Do nich bez wątpienia należą ci, którzy zostawiali swoje rodziny, ukochane osoby, marzenia, przyjaciół, całe życie, aby walczyć o wolność Ojczyzny, prawo do używania ojczystego języka, prawo do życia dla innych. Oni też byli młodzi, kiedyś nie mieli jednak szansy się zestarzeć. Pamiętajmy o takich grobach, o ich poświęceniu, pomyślmy, że to mógł być mój kolega, moja siostra.

A kiedy będę umierać, skoro umierać mam, ty nie bądź przy tym i nie radź: już ja potrafię sam. Wystarczy, żeby mnie uczcić, czyjś krótki, serdeczny płacz. Przyjaciele niech przyjdą narzucić na trupa żołnierski płaszcz, Ja chcę mieć oczy otwarte i podniesioną skroń, chcę umrzeć ot tak - na wpół żartem, a w ręku niech będzie broń. niechaj złożą mnie w ziemię czerstwą, tam gdzie padnę - na świecie gdzieś, niechaj wspomną moje żołnierstwo i niepodległą pieśń, Niech mi przywieją wiatry brzęczenie dalekich pszczół, niech Wisłę zobaczę i Tatry, wszystko, com kochał i czuł. a potem niech idą w pola ojczyste krew przelać z żył. Taka jest moja wola. Po tom śpiewał i żył. ▣

Jan Twardowski w jednym ze swoich utworów powiedział „Śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą”. Niech słowa te będą dla nas mottem życiowym przynajmniej w listopadzie, dajmy sobie i innym szansę na okazanie uczuć, tych życzliwych i nie raniących, tych które budują, a nie rujnują, tych które leczą, a nie zakażają. Dostrzegajmy innych, ich pozytywne cechy, zanim los nas rozdzieli, mówmy im o swoich uczuciach, miłości, szacunku, przywiązaniu, poszanowaniu.