Konfrontacja Tomasz Dziedziski Gr II SSP III Art

Konfrontacja Tomasz Dziedziński Gr. II SSP III

• Art. 172. Osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Konfrontacja nie jest dopuszczalna w wypadku określonym w art. 184. • Art. 184 – instytucja świadka anonimowego

Geneza instytucji konfrontacji • Konfrontacja znana była już polskiej Konstytucji warszawskiej o sądach sejmowych z 17 maja 1791 r. , austriackiej Franciscanie z 1803 r. , pruskiej ordynacji kryminalnej z 1805 r. , francuskiemu Code d'instruction criminelle z 1808 r. , jak i rosyjskiej ustawie postępowania karnego z 1864 r. , a także polskim k. p. k. z 1928 r. i k. p. k. z 1969 r. • Określano ją w różny sposób - jako "naoczne słuchanie" lub "naoczne stawienie", "stawienie sobie do oczu”. • W k. p. k. z 1969 r. użyto określenia "konfrontacja" i objęto nią wszystkich przesłuchiwanych, przy czym unormowano ją w ramach regulacji instytucji przesłuchania (art. 157 § 3 k. p. k. z 1969 r. ).

Istota instytucji konfrontacji • Konfrontacja polega na tym, że w czasie jednego przesłuchania wypowiadają się na ten sam temat kolejno obie przesłuchiwane osoby, których poprzednie wypowiedzi były sprzeczne. Każda z nich słyszy wypowiedź poprzednika i ma się także do niej ustosunkować; może zatem również, za zgodą prowadzącego czynność, zadawać drugiej osobie pytania, jeżeli może się to przyczynić się do usunięcia sprzeczności. • Kolejność kierowania pytań zależy od prowadzącego czynność; zaleca się przy tym rozpoczynanie od osoby wydającej się bardziej wiarygodną.

Zasady przeprowadzania konfrontacji konfrontacja nie jest obligatoryjną czynnością procesową - organ przesłuchujący ma takie uprawnienie; korzysta z niego tylko wtedy, gdy konfrontacja w konkretnej sytuacji procesowej umożliwiłaby ustalenie, które wypowiedzi są wiarygodne celem konfrontacji jest wyjaśnienie sprzeczności mających charakter istotny – gdy może się to przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego zaleca się ograniczenie konfrontacji do dwóch osób – jednoczesne konfrontowanie kilku czy kilkunastu osób może utrudniać prawidłowy przebieg czynności w zależności od statusu procesowego przesłuchiwanych osób, mają one prawo (oskarżeni, podejrzani) albo obowiązek (świadkowie, biegli, tłumacze, specjaliści) ustosunkowania się co do faktu wystąpienia różnic z przeprowadzenia konfrontacji zawsze sporządza się protokół (art. 143 § 1 pkt 5); protokołowaniu powinien podlegać całokształt czynności (pytania i odpowiedzi)

Nie przeprowadza się konfrontacji: gdy oczywiste jest, że w realiach konkretnego postępowania osiągnięcie tego jest niemożliwe - przeprowadzenie konfrontacji jest zbędne nie wolno konfrontować świadka anonimowego, chyba że status taki utracił, a także, gdy świadek anonimowy zeznaje jako świadek jawny, o czym oskarżony i jego obrońca nie wiedzą. Zakaz konfrontacji nie dotyczy świadka koronnego niedopuszczalna jest konfrontacja pośrednia, polegająca na odczytaniu przesłuchiwanemu protokołów przesłuchania innej osoby

Bibliografia: • Paprzycki L. K. , Komentarz do art. 184, [w]: Komentarz do art. 1 -424 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego, Paprzycki L. K. (red. ), Grajewski J. , Steinborn S. • Grzegorczyk T. H. , Komentarz do art. 184 Kodeksu postępowania karnego, [w]: Grzegorczyk T. H. , Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1 -467.