KK LOKOMOTF Bir zamanlar kk bir lokomotif varm

KÜÇÜK LOKOMOTİF

Bir zamanlar küçük bir lokomotif varmış. Henüz çok küçük olduğu için kimse ondan vagonları çekmesini beklemiyormuş. O da gün boyu raylarda serbestçe gezip oynuyormuş.

Bazen de annesi veya babası ile gezmeyi tercih ediyormuş. Annesi bir yolcu treninin lokomotifiymiş.

Annesi ile birlikte gezmek çok eğlenceli oluyormuş. Birçok insan görüyormuş; ilk defa trene binen çocuklar, aceleyle işine yetişmek için koşturan insanlar, inenler, binenler. Bazen o kadar çok insan biniyormuş ki trene kapılar zor kapanıyormuş. İşte böyle zamanlarda annesi için çok üzülüyormuş.

Oysa annesi alnından ter damlaları süzülürken mutlulukla gülümsüyormuş bizim küçük lokomotife bakarak. Küçük lokomotif şaşar dururmuş bu işe. Büyüklerin böyle zor işleri mutlulukla yapmasını anlayamazmış.

Babası da annesi gibiymiş; korkusuzca ağır yüklerin sorumluluğunu üstlenirmiş ve onları çok uzak yerlere götürürmüş. Küçük lokomotif asla annesi ve babası gibi olamayacağını düşünürmüş.

Bir gün küçük lokomotif raylarda oynarken yaşlı bir lokomotife rastlamış.

Yaşlı lokomotif çok ağır bir vagonu çekmekteymiş. Fakat yaşlı tekerlekleri bu yükü çekmekte zorlanıyormuş. Sonunda yorgunluktan yığılı vermiş yaşlı lokomotif. Bir yorgun bedenine bir de çekmek zorunda olduğu yüküne bakarak konuşmaya başlamış:

-“Şu karşıdaki dağın arkasında bir köy var. Bu köyde yaşayan çocukların hiç oyuncakları olmamış. Şu gördüğün vagon çeşit oyuncaklarla dolu. Köydeki çocuklara oyuncak götürüyordum ama bir metre gidecek halim kalmadı. Zavallı çocuklar; kim bilir nasılda heyecanla bekliyorlardır? ”

Üzüntü ile konuşmakta iken birden lokomotifin gözlerinde bir umut ışığı parlamış. Küçük lokomotife bakmış ve heyecanla: -“Belki…” demiş. “Belki sen götürebilirsin bu oyuncakları? ”

Küçük lokomotif ne söyleyeceğini şaşırmış. Küçük zayıf bedenine bakmış. Oyuncak vagonunun ne kadara ağır olabileceğini tahmin etmeye çalışmış. “Hayır, demiş kendine benim bu vagonu taşımam imkânsız. ”

Sonra yaşlı lokomotifin anlattığı çocukları düşünmüş. Oyuncak bekleyen çocukların heyecanını düşünmüş ve babasının her zaman söylediği o söz gelmiş aklına “yapamam dersen yapamazsın” yüzünde ki tereddüt ifadesi yerini özgüvene bırakmış ve “yapabilirim, yapabilirim” demiş kendine.

-“Tamam” demiş. “Hemen yola koyulabilirim. ”

Yaşlı lokomotifin yerini alırken sürekli “yapabilirim” diye mırıldanıyormuş. Yolculuk hiçte kolay olmamış zaman vagonlar ağırlığı daha fazla his ettirir olmuş. Zorlandığı anlarda “yapabilirim, başarabilirim” deyip devam ediyormuş yoluna.

Sonunda köye ulaşmış. Çocuklar heyecanla karşılamışlar onu hepsi çok sevinçliymiş. “Bu sevinci görmek her şeye değer diye düşünmüş. ”

Akşam olup eve döndüğünde ne kadar yorgun olduğunu fark edebilmiş ancak. Ama çok tatlı bir yorgunlukmuş bu. Hemen uyuyuvermiş ve sabaha kadar rüyasında çocukların gülen yüzlerini görmüş.

HAZIRLAYAN YUSUF MEDİNELİ