Kim jest Matka Antonina Mirska 1822 1905 Kto

Kim jest …? Matka Antonina Mirska 1822 - 1905

Kto to jest …? Założycielka Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej

Bóg powiedział : - stań się I oto jestem

Marcjanna Mirska urodziła się 28 lipca 1822 r. w Przemyślu. Rodzice Marcjanny to Antoni Mirski i Marianna Jarocka

Marcjanna wspominać będzie lata dziecięce jako bezpieczny azyl, jako beztroski świat pełen ciepła i piękna; świat, za którym nie przestaje się tęsknić przez całe życie.

Beztroskie dzieciństwo Marcjanny trwało tylko 9 lat, przerwała je niespodziewana śmierć matki, która padłą ofiarą epidemii cholery. W krótkim czasie straciła także ojca i dla czwórki rodzeństwa rozpoczęła się ciężka niedola sieroca. Doświadczenie sieroctwa mocno uwrażliwiło ją na los tak wielu sierot po słynnej „rzezi galicyjskiej”, pomogło zrozumieć bezdomnych i nauczyło odważnego podejmowania decyzji.

Marcjanna w oddzieleniu od rodzeństwa – ponieważ nikt z rodziny nie zajął się dziećmi – przeżyła swoje dzieciństwo i młodość u obcych ludzi. Wśród bolesnych doświadczeń nie załamała się. Pozwoliła prowadzić się Bogu. Jej oczy widziały dalej, serce głębiej. Nie zatrzymała się na swojej niedoli, poczuciu doznanej krzywdy i samotności.

Tęsknota przepełniała jej serce • Słyszała głos wzywający do większej miłości • Pragnęła spełnić Wolę Bożą • Aż w końcu podjęła decyzję

Powiedziała Bogu: TAK ! W 1840 r. , w wieku 18 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytek) A Bóg poprowadził ją do miejsc które dla niej przygotował …

Ale przyszła choroba nóg, która doprowadziła do decyzji opuszczenia Zgromadzenia. Bóg miał wobec niej inne plany. Nowy rozdział życia zaczyna się w kręgu Pań Dobroczynności św. Wincentego a Paulo. Stan zdrowia się polepszył

Sytuację społeczno-gospodarczą w zaborze austriackim można określić najkrócej „nędzą galicyjską” Ucisk podatkowy, pańszczyzna, słabo rozwinięte szkolnictwo, pogłębiało nędzę i zacofanie. Ale nędza galicyjska to nie tylko niedostatek materialny. To nędza zniechęcenia, rozgoryczenia i grzechu, nędza bezdroży i zagubienia. Szerzyła się prostytucja i nierząd. Narastała fala emigracji za chlebem. Bieda i bezrobocie zmuszały do szukania pracy w miastach. Warunki te sprzyjały rozwojowi demoralizacji i niemoralności. Najbardziej zagrożona była młodzież. Dziewczęta szukające pracy trafiały często do domów publicznych i ulegały całkowitej deprawacji.

Kiedy mówię: . . . “Nie potrafię rozwikłać problemów. . . ” Bóg mówi mi: “Z całego serca Mi zaufaj, nie polegaj na swoim rozsądku, myśl o Mnie na każdej drodze, a Ja twe ścieżki wyrównam. ” (Prz 3: 5 -6)

Ówczesny Arcybiskup lwowski Łukasz Baraniecki dostrzegł potrzebę opieki nad moralnie zaniedbanymi dziewczętami. Jako kierownik duchowy wskazał Marcjannie Mirskiej pracę w Towarzystwie św. Wincentego a Paulo na terenie Lwowa, które rozwijało się pod troskliwą opieką księżnej Leonowej Sapieżyny. W 1857 r. Ks. Arcybiskup Łukasz Baraniecki zamianował Marcjannę Mirską na przełożoną pierwszej wspólnoty zakonnej Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej. Tak więc z woli Bożej Marcjanna Mirska jako Matka Antonina stanęła u początków Zgromadzenia.

Matka Antonina spotkała spojrzenie Jezusa i przyjęła w swoje serce Chrystusowe pragnę i Jego zaproszenie do większej miłości. Stała się Matką dla osieroconych dzieci i zagubionych dziewcząt. Swoją posługą, oddaniem i prawdziwie matczynym pochyleniem pokazywała, że Bóg jest zawsze po stronie człowieka

W swojej posłudze Matka nie załamywała się, mimo narastających trudności. Wierzyła przesłaniu Ewangelii. Dla Matki Antoniny Ewangelia była bardzo jasna w stwierdzeniu, że Chrystus jest szczególnie obecny w ubogich (Mt 25, 35 -36). Chrystus zajmował zawsze pierwsze miejsce w jej życiu. Z Nim szła do swoich zajęć, do dziewcząt i dzieci. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie.

Matka Antonina pozostawiła nam przykład służby człowiekowi, ale pozostawiła też serce. Niosła w sobie bogactwo obecności Boga Potrafiła uklęknąć przy człowieku, by służyć. Była osobą roztropną i odważną. Nie lubiła rozgłosu Swą pokorą i skromnością zjednywała sobie sympatię otoczenia. Była bardzo pracowita. W sercu Matki szczególne miejsce znajdowali ubodzy.

Matka Mirska na zawsze pozostanie Matką. To ona stanęła u początku naszej Rodziny zakonnej, kładąc fundament duchowy, który zawiera się w umiłowaniu modlitwy, pracowitości, duchu pokory i prostoty oraz głębokiej ufności w Bożą opiekę i pomoc.

Te wszystkie elementy scalała w jednym – Niczego nie należy stawiać ponad miłość Chrystusa. Była w niej ujmująca prostota i ogromna wrażliwość na drugiego człowieka.

Modlitwa i praca zajmowały w jej życiu nadrzędne miejsce. Często powtarzała: Módl się i pracuj, a Bóg ci dopomoże. Uwrażliwiała też siostry na czynną miłość bliźniego, podkreślając, że nieraz trzeba opuścić Boga dla Boga.

Kochała Eucharystię, zabiegała o obecność Jezusa Eucharystycznego w każdym domu zakonnym. Starała się, by każdy dom miał kaplicę z Najświętszym Sakramentem. Matka uczyła przykładem własnego życia, że Bóg ma być większy od wszystkiego, co daje świat, co świat nazywa wielkim. Ma być pierwsza i jedyną miłością.

Bóg był dla niej jedyna przystanią. W Jego ręce złożyła wszystkie, najbardziej osobiste plany. Zaufała Jego łasce, powierzając losy Zgromadzenia i jego przyszłość. Wiedziała, że wszystko pochodzi od Boga i On wyznacza drogi, jakimi chce nas prowadzić.

Matka Antonina Mirska odeszła do Pana 23 listopada 1905 r. w bliskich jej sercu Rodatyczach, odeszła i wciąż żyje, bo miłość nigdy nie ustaje.

Proces beatyfikacyjny naszej Matki Założycielki Antoniny Mirskiej rozpoczął się 25 listopada 1994 r. w Przemyślu. Historia życia Matki jest dotknięciem jednej z ludzkich dróg – zwykłych i niezwykłych. Bo wszędzie, gdzie jest Bóg rozkwita wielkość daru.

Ekshumacja Sługi Bożej Antoniny Mirskiej miała miejsce 12 kwietnia 2008 r. Odtąd doczesne szczątki Matki Założycielki spoczywają w sarkofagu w domu generalnym w Grodzisku Mazowieckim.

Matka Antonina Mirska jest nadal cichym świadkiem miłości Boga w codziennej posłudze Sióstr Opatrzności Bożej.