Jzyk niemiecki Geneza pochodzenie ortografia Jzyk niemiecki niem

Język niemiecki Geneza, pochodzenie, ortografia…

�Język niemiecki (niem. deutsche Sprache, Deutsch) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich. W rzeczywistości stanowi on grupę kilku języków zachodniogermańskich, które często są określane jako języki niemieckie; standardowy język niemiecki (Standard Hochdeutsch) oparty jest na Biblii Marcina Lutra, która z kolei opiera się na języku mówionym w Górnej Saksonii i Turyngii. Ogólnie o języku

�Alfabet niemiecki jest odmianą alfabetu łacińskiego i składa się z 30 liter. Oprócz 26 liter klasycznych zawiera także przegłosy ä, ö i ü (tzw. Umlaut) oraz ß (tzw. Es-Zett lub scharfes S). Przy braku odpowiednich czcionek muszą one być zastępowane odpowiednimi dwuznakami (ä = ae, ö = oe, ü = ue, ß = ss). Ortografia

�A ÄBCDEFGHIJKLMNOÖPQRS TUÜVWXYZaäbcdefghijklm noöpqrsßtuüvwxyz Alfabet

� Cechą charakterystyczną niemieckiej ortografii jest pisownia wszystkich rzeczowników wielką literą (występująca współcześnie ponadto jedynie w ortografii jęz. luksemburskiego; do 1948 r. obowiązywała ona również w języku duńskim). � W 1998 r. wprowadzono reformę (potem kilkakrotnie modyfikowaną) niemieckiej ortografii, która polega m. in. na wariantowym zniemczeniu pisowni niektórych wyrazów obcych, zwiększeniu liczby wyrażeń pisanych rozdzielnie oraz wielką literą, jak również zastąpieniu ß występującego po krótkiej samogłosce przez ss oraz zwiększeniu częstotliwości używania litery ä zamiast e. Nowa pisownia formalnie obowiązuje już w Niemczech i Austrii, jest jednak ignorowana przez największe wydawnictwa prasowe Cechy charakterystyczne

�Wygląd szkolnego pisma ręcznego w języku niemieckim był ściśle uregulowany. Do 1925 r. było to pismo zwane Kurrentschrift (kurrenta; inaczej Spitzschrift), a w latach 1935– 1941 Sütterlinschrift (inaczej Deutsche Schrift). Do dzisiaj widać te wpływy w piśmie ręcznym starszego pokolenia Niemców. �Dla niemieckiego ze Szwajcarii i Liechtensteinu charakterystyczny jest brak litery ß w pisowni, zastępuje się ją podwójnym "s" (ss). Cechy charakterystyczne cd.

� Akcent wyrazowy w języku niemieckim pada w zdecydowanej większości wyrazów na pierwszą sylabę w wyrazie, np. dol·met·schen. W wyrazach złożonych z dwóch samodzielnych wyrazów np. Plat·ten-spie·ler wyróżnia się dwa akcenty – główny na pierwszą sylabę pierwszego członu i poboczny na pierwszą sylabę drugiego członu. Wyjątkami są: ◦ czasowniki i imiesłowy z nieakcentowanym przedrostkiem, np. übersetzen, gemacht oraz utworzone od nich rzeczowniki, np. Übersetzung, das Gemachte; ◦ niektóre wyrazy pochodzenia obcego np. Partei; ◦ samogłoski długie są akcentowane. Akcent wyrazowy

Świat niemieckojęzyczny

Niemiecki jest językiem urzędowym w: -Austria -Belgia -Liechtenstein -Luksemburg -Niemcy -Szwajcaria -Unia Europejska (język oficjalny i roboczy) Świat niemieckojęzyczny

� Górno-niemiecki (Niemcy południowe, Szwjcaria, Lichtenstain, Austria, pólnocnowschodnia Francja, pólnocne Włochy) ◦ ◦ � Środkowo-niemiecki (pas między Luksemburgiem i Görlitz ) ◦ ◦ ◦ � Szwabsko-alemański Bawarski Wschodniofrankoński pospolicie nazywany: frankońskim Południowofrankoński (pólnocna Wirtenbergia, środkowa Badenia) Średnio-frankoński pospolocie zwany: rainlandyjskim Reńskofrankoński Turyngijski Górno-saksoński pospolicie nazywany: saksońskim Łużycki (dawny śląski) Berliński (od około roku 1500, wc ześniej dolno-niemiecki) Języki dolno-niemieckie (Niemcy pólnocne, podobne do języków holenderskich i ewentualnie skandynawskich) ◦ ◦ ◦ ◦ Dolnofrankoński (Niederrhein) Język dolnosaksoński Westfalski Ostfalski (południowo-wschodnia Dolna Saksonia, zachodnia Saksonia-Anhalt) Pólnocno-dolnosaksoński (Schleswig-Holstein, Hamburg, północna Dolna Saksonia, Weser-Ems, Brema, wschodnia Fryzja) Meklenburski Wschodnio-pomorski Marko-brandenburski Dialekty

� Różnice np. pomiędzy dolnoniemieckim a bawarskim są większe niż pomiędzy polskim a serbsko-chorwackim[potrzebne źródło]. Pogląd o "jednym" języku niemieckim jest w dużej mierze spuścizną czasów Bismarcka i Hitlera, bowiem centralistycznym dążeniom Berlina różnice językowe pomiędzy poszczególnymi częściami państwa nie były na rękę. � Języki niemieckie (często w kontakcie z innymi językami) odegrały kluczową rolę w kształtowaniu się kilku innych języków. Przykładem jest tu wykształcony w średniowieczu język jidysz. W XIX wieku natomiast z kilku etnolektów niemieckich w Pensylwanii wykształciła się odmiana pensylwańska. � Język niemiecki ma swoich użytkowników w wielu krajach, gdzie nie ma statusu oficjalnego. Są to: Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada, Francja, Argentyna, Rosja, Kazachstan, Australia, Holandia, Wielka Brytania, Hiszpania, Chile, Paragwaj, Węgry, Republika Południowej Afryki, Meksyk, Izrael, Rumunia i Czechy. Ciekawostki

Dziękuję za uwagę!